Sabile Keçmezi- Basha: Diferencimet ideopolitike ndaj intelektualëve shqiptarë në Kosovë 1945-1990

nga **Agim Gashi** Thu Jan 07, 2010 2:15 am

DIFERENCIMET IDEOPOLITIKE NDAJ INTELEKTUALVE SHQIPTARË NË KOSOVË 1945-1990

Historia fillon të përsëritet tek shqiptarët edhe pas LDB-së

Nga Prof. dr. Sabile Keçmezi- Basha
Sabile_basha@hotmail.com

Fill
pas demonstratave të studentëve të 11 marsit 1981 shtabet politike të
Jugosllavisë, që nga instancat më të ulëta e deri në ato më të lartat,
që nga krahinat, republikat e deri në Federatë, që nga organizatat bazë
e deri në Komitetin Qendror të LKJ- së, u mblodhën dhe diskutuan për
ngjarjet në Kosovë. Të gjithë nxitonin se kush më parë të propozojë
masat më drakoniane, se kush të parashtrojë planet më shtypëse e më
anti-humane ndaj atyre që morën pjesë në demonstrata.
Siç dihej, më
11 dhe më 26 mars 1981 shpërthyen demonstratat e studentëve të
Universitetit të Kosovës. Ishte kjo një revoltë e akumuluar ndër breza
shekuj me radhë, duke kaluar nga veprimtaria e organizatave dhe e
grupeve ilegale, që ishin sakrifikuar, në kërkesa të hapura dhe legale.
Studentët e atij brezi u gjakosën, dolën përballë armatës jugosllave
vetëm me forcën e shpirtit shqiptar. Rezistenca e tyre u parapriu të
gjitha çështjeve të pazgjidhura etnike, për të cilat u njoftua bota në
vitet që pasuan. Rinia shqiptare në ish-Jugosllavi zbuloi jo vetëm
gjendjen kritike të popullit të vet, por edhe konfliktin që ekzistonte
i mbuluar në shkallë universale historike njerëzore dhe kombëtare në
Ballkan.
Në mënyrë ciklike studentët dhe populli, në forma të
ndryshme, nëpër dekada shprehën e manifestuan pakënaqësinë e tyre. Dhe,
mbeti i vetmi popull që më së shumti u ballafaqua me kërkesën legjitime
për liri dhe pavarësi, si një çështje e drejtë historike, e krijuar në
ciklin kohor të padrejtësive historike. Ata, dy dekada para përfundimit
të këtij mileniumi do të kërkonin vetëm atë që u takonte - të drejtën e
tyre, kërkonin që kjo pjesë e robëruar të fitonte lirinë e merituar.
Kjo kërkesë shteteve të botës do t'u trokasë në ndërgjegje si një
vonesë historike. Vetëm pesë ditë pas, më 1 e më 2 prill, me kërkesat
e demonstruesve u solidarizua i gjithë populli. Sipas të dhënave
zyrtare të shtetit të atëhershëm jugosllav, gjatë këtyre demonstratave
pati 9 të vrarë dhe 15 të plagosur, ndërsa forcat e policisë serbe
patën 2 të vrarë dhe 17 të plagosur. Në këto demonstrata populli i
Kosovës u ngrit si një trup i vetëm dhe zbrazi tërë pezmin, tërë
revoltën dhe urrejtjen e vet kundër shtypjes, shfrytëzimit,
padrejtësisë dhe represionit të përjetuar gjatë dekadave të robërisë në
ish-Jugosllavi. Ato zgjatën gjatë gjithë pranverës së vitit 1981 dhe
konsiderohet se ishin demonstratat më të mëdha në Gadishullin Ballkanik
dhe në Evropën Lindore pas Luftës së Dytë Botërore.

Demonstratat dhe kërkesat e drejta të studentëve e të popullit shqiptar
të Kosovës janë parë dhe interpretuar nga një kënd i gabuar. Ato
apriori u trajtuan në mënyrë armiqësore dhe me një brutalitet të
jashtëzakonshëm. Parë shkencërisht, ngjarjet vlerësohen, para së
gjithash, sipas qëllimeve të tyre, që në mënyrë të përmbledhur shprehen
në parullat që dominojnë. Në kërkesat e demonstratave të rinisë në
pranverën e vitit '81 dominuan parullat për “Kosovën-Republikë”. Këtë e
argumentojnë edhe parullat e tjera siç ishin ”Kosova kosovarëve”, ”Duam
Republikë”, ”Republikë kushtetutë, ja me hatër ja me luftë", ”E duam
flamurin kombëtar”, ”Duam bashkimin e trojeve shqiptare” e të tjera.
Këtyre kërkesave të ligjshme të popullit shqiptar udhëheqja jugosllave
iu përgjigj me zjarr e me hekur. Forcat shoviniste serbe ndaj
popullsisë shqiptare në Jugosllavi, të cilës kurdoherë i janë bërë
padrejtësi dhe janë bërë përpjekje për t’iu hakmarrë në mënyrë të egër
qoftë në historinë e largët, qoftë në atë më të afërt, edhe kësaj radhe
treguan qëllimin e tyre. Ngjarjet e sipërpërmendura qenë një
paralajmërim që shënoi kthesë në historinë e ideologjisë komuniste dhe,
në fund, përmbysjen e saj.
Pas ngjarjeve të 11 marsit
nuk shkoi gjatë dhe më 2 prill 1981 Beogradi shpalli gjendjen e
jashtëzakonshme në Kosovë dhe ndaloi qarkullimin e mbi dy vetave së
bashku në vende publike. Ndërpreu mësimin në shkollat fillore, në ato
të mesme dhe në Universitet. Mbylli konviktet e studentëve dhe të
nxënësve në Prishtinë. Masa të njëjta u ndërmorën edhe në komunat e
tjera të Kosovës. Megjithëkëtë, më 2 prill 1981 në Prishtinë gjithë
ditën vazhduan demonstratat masive të shqiptarëve. Po atë ditë
demonstrata u organizuan edhe në Podujevë, në Gjilan, në Vushtrri, në
Lypjan, në Gllogovc, në Gjakovë e në qendra të tjera të Kosovës.
Ndërkaq, më 3 prill vazhduan në Ferizaj, në Viti, përsëri në Vushtrri
dhe në Mitrovicë. Më 30 prill u organizuan demonstrata në Deçan dhe në
Istog. Me demonstrata e me protesta u vazhdua përsëri në Prishtinë edhe
më 18 maj 1981. Atë ditë mbi 1000 studentë dolën në oborrin e Qendrës
së Studentëve dhe protestuan më shumë se një orë e gjysmë. Pas kësaj
proteste organet e pushtetit dhjetë ditë para afatit urdhëruan
përfundimin e ligjëratave në Universitet. U ndërpre qarkullimi i postës
dhe të gjitha lidhjet telefonike. Patrullat e policisë dhe ato
ushtarake kontrollonin të gjithë kalimtarët dhe automjetet në trafik.
Kështu Kosovën e izoluan nga pjesët e tjera të ish-Jugosllavisë, duke
bërë përpjekje që të shkëpusnin çdo lidhje të saj me botën.

Ndonëse opinioni ndërkombëtar këto demonstrata i cilësoi paqësore,
ndonëse këto demonstrata kishin karakter demokratik, kombëtar e
paqësor, në Kosovë nga çdo republikë jugosllave vërshuan njësi të
shumta policësh dhe ushtarakësh. Kundër demonstruesve duarthatë u
përdorën bomba me gaz lotsjellës, shkopinj gome e kërbaçë, gazra
helmuese kimike, armë zjarri, tanke, helikopterë, autoblinda, aeroplanë
luftarakë, bile edhe të tipit “MIG-21”. Në marshin protestues pati të
vrarë dhe të plagosur, të arrestuar dhe të arratisur jashtë atdheut,
madje vetëm në shtetet perëndimore, atje ku shpresohej në demokraci dhe
assesi në shtetet lindore e komuniste. Gati një brez i tërë në forma të
ndryshme gjenocidi u flijua në altarin e shenjtë të atdheut - për
Kosovën - Republikë.
Megjithëse kërkesat që u shtruan
në demonstrata ishin të drejta, të ligjshme dhe nuk dilnin jashtë
kornizave të Kushtetutës së RSFJ-së, ato u cilësuan si
“kundërrevolucionare”, ndërsa studentët dhe pjesëmarrësit u cilësuan
"armiq”, ”kundërrevolucionarë” dhe “irredentistë shqiptarë”. Këto
epitete shërbenin si kategori themelore me të cilat përcaktoheshin,
karakterizoheshin dhe dënoheshin demonstratat dhe demonstruesit. Këto
epitete u përdorën vetëm e vetëm që të legjitimoheshin dhe të
justifikoheshin masat dhe mjetet e dhunës që i zbatonte pushteti në
këto ngjarje. Ndaj “armiqve të popullit” okupuesi përdori masat më
drastike: i rrahu, i keqtrajtoi, i torturoi, i arrestoi dhe i dënoi me
burgim të rëndë deri në 15 vjet, ndërsa ndaj familjeve të tyre u
aplikuan edhe masa izolimi etj.
Sfida shqiptare do të
habisë jo vetëm bashkësinë jugosllave, por gjithë Evropën. Ngjarjet e
zhvilluara në Kosovë shtypi gjerman, ai francez dhe pothuajse e tërë
bota demokratike e Perëndimit i trajtuan me një ndjenjë admirimi. Më
1981 (në qershor) një gazetë franceze për numrin e të dënuarve do të
shkruajë: ”Rreth 1.700 persona janë burgosur gjatë trazirave dhe 154
pritet të gjykohen”.Gazeta frënge “Liberasion”, ndër të tjera, do të
shkruajë: “Më shumë se 800 veta janë shpallur fajtorë, nga të cilët 400
kanë marrë dënime deri në 15 vjet burgim dhe 1.300 të tjerë kanë marrë
dënime që janë kompetencë e policisë, pra më pak se një vit”.

Statistika e të dënuarve në Kosovë asnjëherë nuk ishte e saktë. Ajo
ndërronte nga momenti në moment, dënoheshin studentët që ishin
pjesëmarrës të demonstratave, profesorët e tyre, ngase kishin përkrahur
kërkesën “Kosova-Republikë”. Dënoheshin qytetarët e zakonshëm pse u
kishin dhënë ndihmë studentëve dhe pse i kishin strehuar ata.
Dënoheshin nënat pse mbronin bijtë dhe bijat e veta dhe, në fund,
dënoheshin edhe fëmijët. Dënoheshin edhe ushtarët shqiptarë kudo që
ndodheshin, duke u montuar procese të ndryshme politike. Andaj,
vështirë ishte të dihej numri i saktë i të burgosurve dhe i të dënuarve
shqiptarë.
Në vazhdën e dënimeve dhe të përndjekjeve
nuk u kursyen as fshatrat e viseve më të thella të Kosovës, e as
fshatarët e pafajshëm. Dihet rasti i vëllezërve Tahir e Nebih Meha nga
Prekazi i Drenicës. Shqiptarët për këto ngjarje ndiqen edhe jashtë
kufirit. Rasti më makabër ishte likuidimi i martirëve Jusuf Gërvalla,
Kadri Zeka, Bardhosh Gërvalla, Enver Hadri etj. Vrasjet dhe mizoritë
ndaj shqiptarëve nuk kishin të ndalur, ato vazhduan deri në vitet e
fundit të shekullit XX. Më 11 janar 1984, po ashtu, vriten dy të rinj
shqiptarë: Rexhep Mala dhe Nuhi Berisha. Këta nuk ishin të vetmit.
Aktet rrëqethëse të vrasjeve vazhdojnë në rrugë, në shtëpi, në shkolla,
në ushtri e në vende të tjera publike.
I “frymëzuar”
nga këto ngjarje, më 17 nëntor 1981 në Beograd mban mbledhje KQ i
LKJ-së në të cilën lidhur me situatën e krijuar në Kosovë miratohet e
ashtuquajtura “Platformë politike e LKJ-së për çështjen e Kosovës”.
Titulli i kësaj platforme me përmbajtjen që kishte zbulonte tërë
demagogjinë e politikës së udhëheqjes jugosllave në Kosovë. I tërë ai
presion që ushtrohet mbi popullin e Kosovës shemb atë mur të ëndrrës
mashtruese tani të lakuriqësuar në vetëdijen e komunistëve të
konvertuar në jugosllavë se shqiptarët mund të jetojnë në “vëllazërim e
bashkim” me sllavët. Në ketë Platformë të Kryesisë së LKJ-së
demonstratat e rinisë studentore u quajtën me termat më të urryer si
”demonstrata kundërrevolucionare”, “kundërrevolucion”, “ngjarje
kundërrevolucionare” etj. Të gjitha tezat e asaj platforme ishin të
paligjshme, johumane dhe plotësisht antishqiptare. Dhe, të gjitha këto
atribute shumë intelektualëve serbë dhe shtypit të tyre pastaj u dhanë
lirinë që këto ngjarje t'i cilësonin edhe si kryengritje, agresion,
agresion fashist e ballist, e çka jo tjetër. Mirëpo, intelektualët dhe
masat e gjera shqiptare tezat e këtilla nuk i përkrahën.

Si ngjarje që ndodhën në zemër të Ballkanit dhe në Evropë, ku takohen
politikat, ideologjitë, kulturat dhe interesat e ndryshme, demonstratat
shqiptare të vitit 1981 patën jehonë dhe rrezatim të madh politik
ndërkombëtar. Edhe shtypi i huaj i kushtoi vëmendje të posaçme
pranverës kosovare. Po e përmendim revistën suedeze “Tempus”, e cila,
veç tjerash, shkruante: ”Njerëz të pafajshëm qëllohen me armë. Më shumë
se 300 veta janë goditur, edhe fëmijë të vegjël janë qëlluar nga forcat
e armatosura serbe. Asnjëherë pas Luftës së Dytë Botërore nuk ka
ndodhur të jetë përdorur një dhunë e tillë në Jugosllavi kundër një
grupi njerëzish, siç ndodhi në këtë rast kundër shqiptarëve. Njerëzit
qëlloheshin nga helikopteri vetëm pse protestonin kundër politikës së
padrejtë të regjimit të Beogradit”. Më 27 prill edhe gazeta gjermane
“Frankfurter Algemajne” shkruante: “Vrojtues të informuar jugosllavë
numrin e të vrarëve e çonin në minimum, në 30-40 veta, dhe të plagosur
deri në 1000 veta”, ndërsa gazeta daneze “Arbeideren” theksonte: “Këto
masakra në të cilat janë vrarë me qindra veta dhe janë plagosur e janë
burgosur mijëra të tjerë, paraqesin, pa dyshim, gjenocidin më të madh
të kryer në Evropë pas Luftës së Dytë Botërore”.

Parulla e asaj pranvere të vitit '8l “Republikë, kushtetutë - ja me
hatër, ja me luftë”, paralajmëroi se për një qëllim të tillë, nëse
paraqitet nevoja, edhe do të luftohet. Ishte kjo dëshmi e një
sinjalizimi qysh atëherë pararendës të një bërthame të kësaj force, që
me emrin UÇK, Ushtria Çlirimtare e Kosovës, do të shfaqet në momentin
me të duhur historik për mbrojtjen si të popullit, ashtu edhe të tokave
shqiptare, që ishte përpjekje dhe dëshirë brezash të përgjakur shekuj
me radhë.
Aplikimi i masave ndëshkuese ndaj shqiptarëve pas vitit 1981

Demonstratat e 81-shit do të shfrytëzohen si alibi për të hedhur në
burg gati një të tretën e popullatës shqiptare që jetonte nën
Jugosllavi. Si vepra të rënda penale politike gjatë kësaj periudhe
pushteti serb i konsideronte demonstratat paqësore, manifestimet
politike, kërkesat e drejta të studentëve, të cilët në mënyrë të drejtë
dhe të argumentuar kërkonin zgjidhjen e statusit politik të shqiptarëve
dhe të Kosovës. Një shpërthim i tillë masiv e demonstrues i
pakënaqësisë popullore ishte vetëm pasojë logjike e plotësimit të
pjesshëm të kërkesave të studentëve nga ngjarjet e vitit 1968, kur me
mjeshtëri i ishte ikur realizimit të krye-kërkesës së tyre - asaj për
avancimin politiko-juridik të statusit të Kosovës në Republikë.

Është e ditur se dy ditë pas demonstratave të 26 marsit të vitit 1981,
pikërisht më 28 mars, në kompetencat e Sekretariatit të Punëve të
Brendshme të Kosovës padrejtësisht ndërhynë Federata dhe Serbia,
ndonëse me Kushtetutën e Kosovës të vitit 1974 na e kishin “siguruar
autonominë”. Me këtë rast u burgosën rreth 70 mijë shqiptarë, me
kundërvajtje dhe me burgim të rëndë u dënuan deri më 15-20 vjet, ndërsa
nëpër duar të policisë kaluan mbi 700 mijë veta. Nga kjo mund të
konkludohej se çdo i treti shqiptar përjetoi “kontaktin” e afërt me
policinë, qoftë nëpërmjet hetimeve, qoftë nëpërmjet të para-burgosjeve
e dënimeve për vepra penale apo edhe për kundërvajtje të karakterit
politik. Për të gjitha këto forma ndëshkuese “u kujdesën” vetë ligjet
jugosllave. Praktika gjyqësore politike në Kosovë ka treguar se në të
shumtën e rasteve ndjekjet dhe ndëshkimet për këto vepra ndaj
shqiptarëve kanë qenë të paqarta, konfuze dhe të pabaza. Këto gjykime
tashmë janë të njohura si fenomen i ushtrimit të dhunës mbi mendimin e
lirë. Sa herë që shqiptarët u paraqitën me kërkesa politike për ta
zgjidhur çështjen e vet kombëtare me metoda demokratike, pa planifikuar
përdorimin e forcës, pasuan arrestimet e menjëhershme, intervenimet
brutale të policisë dhe dënimet e rënda me heqje lirie deri në 15
vjet.
Dënimet që shqiptoheshin për vepra penale
politike, për nxitje të urrejtjes, të përçarjes ose të mos-tolerancës
nacionale, raciale a fetare nga neni 134 i LPJ-së, ishin shumë të
larta. Si nen më i përshtatshëm për t'i hedhur shqiptarët në burg është
përdorur zakonisht ai 114 (rrezikim kundërrevolucionar) me të cilin
shqiptarët dënoheshin deri në 15 vjet burgim të rëndë. Shpesh aplikohej
edhe neni 133 (për propagandë armiqësore) e ndonjë nen tjetër. Disa
prej të burgosurve politikë nga burgjet i nxirrnin në arkivole. Kështu,
as pas sa vitesh nuk dihet se si u likuiduan të burgosurit Afrim
Abazi, në zyrat e UDB-së në Ferizaj, Zija Shemsiu, në burgun e
Beogradit, Xhemajl Berisha, në burgun e Prizrenit etj. Të gjitha këto
burgime u bënë me pretekstin se, duke marrë pjesë në demonstrata dhe
duke formuar organizata të ndryshme ilegale, paskan bërë vepra penale.

Nga të dhënat e shtypit që i jepte agjencia e lajmeve “Tanjug“ dhe
mjetet e tjera jugosllave të informimit, del se në Kosovë menjëherë pas
demonstratave të vitit 1981 u intensifikuan dukshëm persekutimet,
ndjekjet, hetimet dhe marrjet në pyetje një për një të njerëzve, të
cilat pasohen me dënime të ashpra kundër shqiptarëve, sidomos kundër
inteligjencies dhe rinisë. Kjo dhunë është ngritur në sistem nga
“shovinistet serbomëdhenj“, theksonte shtypi shqiptar. Ndërkaq “Tanjug“
shkruante se “ nuk duhet të kuptohet si një fushatë, por si një proces
me afat të gjatë dhe se duhet të zbatohet një politikë dënimesh më të
ashpra“.
Dhe, vërtet diferencimet e dënimet kundër
shqiptarëve morën përmasa të gjera. Vetëm gjatë vitit 1981 (1 janar-1
korrik) në komunën e Ferizajt janë identifikuar 400 pjesëmarrës në
demonstrata. Dënime partiake do të marrin 84 anëtarë të LKJ-së, nga të
cilët 58 përjashtohen, 8 dënohen me vërejtje, ndërsa 17 me
paralajmërim për përjashtim. Në këtë komunë për shkelje të rendit
dënohen 40 veta, ndërsa fillon procedura penale kundër 20 të tjerëve.
Nga puna dëbohen 32 veta, nga shkollat e mesme përjashtohen 19 nxënës
dhe 28 studentëve u ndërpritet bursa.”
Po kështu veprohet
edhe në komunën e Burimit ( Istog). Nga LKJ përjashtohen 21 anëtarë,
ndërsa 7 të tjerëve u shqiptohet vërejtja e fundit. Nga shkolla
përjashtohen 33 nxënës, kurse nga puna pezullohen shtatë profesorë. Nga
11 marsi deri më 8 qershor dënohen 30 veta me burgim, pjesa më e madhe
e të cilëve fshatarë, nxënës dhe studentë.
Nga Komiteti
Krahinor i LKK-së jepnin informacione se në fshatin Dushanovë, Kryesia
e Komitetit Komunal kishte shpërndarë organizatën e LK-së me motivacion
se nuk ishte në gjendje të çonte deri në fund procesin e diferencimit
ideopolitik, se kishte kundërshtuar përjashtimin e tetë anëtarëve të
vet dhe se nuk e kishte dënuar kërkesën e demonstruesve për avancimin e
Krahinës së Kosovës në Republikë. Ndërkaq vetë anëtarët e LK-së
shpjegonin se në këtë mënyrë, duke u bërë Kosova –Republikë do të
forcohej uniteti i Jugosllavisë. Për përjashtimin e tetë anëtarëve
kishte votuar vetëm një anëtar i LKK-së.
Shpërndarja e
organizatave të LK-së dhe përjashtimi i anëtarëve u bë dukuri e
përditshme. Motivi kryesor për këtë ishte se “nuk kanë qenë në gjendje
të bëjnë diferencimin. Shpërndanin organizatat e LK-së në ndërmarrje
punuese, por edhe nëpër fshatra.
Represaliet, që me
gjuhën e “Tanjug”-ut quheshin “diferencim “ gjatë kësaj periudhe u
shtrinë edhe në Maqedoni, Mal të Zi e Serbi, me një fjalë gjithandej ku
jetonin shqiptarët. Vetëm në qytetin e Dibrës në Maqedoni organet e
rendit “zbuluan“ se në demonstratat në Kosovë kishin marrë pjesë 30
studentë dhe kundër tyre u morën masa përkatëse. Po kështu, pas
ngjarjeve në Kosovë nga shkolla e mesme e Strugës u përjashtuan 20
nxënës dhe 5 profesorë, ndërsa nga shkolla fillore 2 arsimtarë.
Gjykatat dënuan 20 veta me burgim. Pesë studentë u dënuan deri në 5
vjet burgim.
Në Komunën e Kërçovës organet e hetuesisë
arrestuan dhe dënuan 11 punonjës të arsimit, 5 prej të cilëve i
përjashtuan nga LK. Disa prej profesorëve morën kritika të ashpra dhe
vazhdimisht qenë të përcjellë nga “spiunë “, sepse kishin heshtur
lidhur me dënimin e ngjarjeve në Kosovë dhe kanë shfrytëzuar tekste dhe
letërsi tjetër mësimore të marrë nga Prishtina, që nuk ishin në
përputhje me programet mësimore të shkollave të RS të Maqedonisë.

Në fshatin Shipkovicë të Tetovës që akuzohej si një nga vatrat më
aktive në pjesëmarrjen në demonstratat e Kosovës organet maqedonase të
pushtetit bënë hetime të vazhdueshme dhe persekutime ndaj popullatës.
Në këtë fushatë nuk mbeti pa u përfshirë asnjë fshat e qytetet shqiptar
në Maqedoni.
Menjëherë pas arrestimeve e proceseve të
shumta gjyqësore që u organizuan anekënd vendit udhëheqësit politikë të
Beogradit kërkonin me ngulm nga shërbimet e organeve kompetente që të
vazhdonin “aksionin e zbulimit “, i cili në të vërtetë do të thoshte
vënie e njerëzve nën kontrollin e UDB-së. E tërë kjo pati për
rrjedhojë formimin e shumë “këshillave“ në organizata punuese,
shkolla, Universitet dhe vende të tjera që kishin karakter zbulimi për
“armiqtë e popullit “.
Se sa të burgosur kishte nëpër
burgje pas tërë kësaj fushate nuk kishin shënime të sakta as organet më
kompetente. Shqiptarët kanë mundur të burgosen në çdo moment, në çdo
rast dhe në çdo kohë, madje pa u bërë as-farë evidencimi. Sipas disa të
dhënave, vetëm gjatë viteve 1981-1990 në Kosovë janë dënuar 3.348
shqiptarë, me armë zjarri policia dhe ushtria kanë vrarë 183 veta, prej
të cilëve 16 fëmijë. Me armë zjarri ajo ka plagosur 616 veta, prej të
cilëve 49 fëmijë e gra. Sa për ilustrim po japim një statistikë të
vrasjeve: më 1981 janë vrarë 13 shqiptarë, më 1982 - 2, më 1983 -nuk
është vrarë askush, më 1984 -3, më 1985 -1, më 1989 -33 dhe më 1990 -39
veta. Pjesën dërmuese të të burgosurve politikë e përbënin personat e
moshës së re 18-20 vjeçe, 26 për qind, dhe 21-24 vjeçe, 21 për qind.
Mbi këtë moshë ishin diku mbi 11 për qind. Pushteti serb nga dënimet
nuk kurseu as fëmijët e moshës 14-15 vjeçe që përbënin 3,9 për qind të
të dënuarve, ndërsa të miturit e moshës së rritur, 16-18 vjeçe,
përbënin 15,6 për qind. Në këtë dhjetëvjetësh shqiptarët përjetuan
pothuajse të gjitha format e dënimit dhe të diskriminimit. Më poshtë do
të prezantojmë tabelën e statistikës rrëqethëse të të dënuarve
politikë gjatë viteve 1981-1990.
Masa më e parapëlqyer e
pushtetarëve që e aplikuan ndaj intelektualëve shqiptarë ishte izolimi.
Këta nuk e kishin të përcaktuar statusin e të burgosurve politikë sipas
aktgjykimeve të plotfuqishme gjyqësore, por pa to. Si të burgosur
politikë prej vitit 1981 e këndej trajtoheshin edhe dy grupe
intelektualësh shqiptarë, që u përfshinë me masën policore “izolim”.
Kjo metodë keqtrajtimi u zbatua nëpër burgjet e Kosovës dhe të Serbisë
sikur edhe ndaj të burgosurve të tjerë. Për sa i përket numrit të saktë
të grupit të parë të të izoluarve pas 81-shit, fatkeqësisht, nuk ka të
dhëna. Kjo dihet për grupin e fundit të të izoluarve, të marsit të
vitit 1989, kur me këtë masë ishin përfshirë 237 veta.
Masa
e izolimit në të vërtetë ishte një masë ndëshkuese e intelektualëve për
të cilët dyshohej se ishin ose mund të bëheshin armiq të pushtetit. Me
një ndërmarrje të tillë policore, që e kishte urdhëruar sekretari i
SPB-së së Kosovës (J. K.), ishin privuar nga liria “intelektualët e
rrezikshëm”, duke i mbajtur me muaj të tërë në arrest, pa prova të
fajësisë së tyre politike. Sekretari krahinor, duke i shfrytëzuar
kompetencat, kishte urdhëruar që këta persona të dërgoheshin në
vendqëndrime të caktuara jashtë Kosovës. Me të dërguar në burgjet e
Vrajës, të Leskovcit, të Nishit e të Beogradit, të izoluarit u
keqtrajtuan brutalisht, u torturuan nga Shërbimi i Sigurimit Shtetëror
dhe nga personeli i burgjeve. Kështu, inteligjencia e Kosovës u gjend
mes kudhrës e çekanit. Ajo ose duhej të deklarohej për platformën
politike të LKJ-së, të imponuar nga kreu partiak dhe presidenca
jugosllave, ose do të gjendej prapa grilave, në izolim e në arrest, në
burg e në depërtim. Ishte ajo koha kur në zhargonin politik të Kosovës
u fut termi aq i frikshëm “heshtakët”, që menjëherë të kualifikonin si
të rrezikshëm, armik të bashkëjetesës e të vëllazërim-bashkimit etj.
Rrugë të tretë nuk kishte. Ndërkaq, oportunizmi i shumicës barazohej me
nacionalizmin dhe me irredentizmin shqiptar. Të gjitha këto bëheshin me
paramendim.
Propaganda e organizuar shtetërore jugosllave ndaj shqiptarëve

Edhe më parë, por sidomos pas ngjarjeve të vitit 1981 e gjer më sot,
propaganda antishqiptare e serbomëdhenjve kishte marrë përmasat e një
fushate të paparë. Me verbërinë e tyre logjike dhe miopinë e paparë
politike, për t’i arritur qëllimet e veta të ulëta, ata shërbeheshin me
shpifje e insinuata më të paskrupullta, para të cilave do të mbetej i
hutuar edhe Gebëlsi. Gjatë tërë periudhës së pas Luftës së Dytë
Botërore pushteti u angazhua me përpikëri që masës së gjerë t’i servirë
dezinformata dhe të pavërteta lidhur me situatën politike në Kosovë.
Propaganda si formë e të arriturave të qëllimeve politike ishte e futur
në sistem dhe me anë të saj, si nëpërmjet shtypit, radios,
televizionit, fjalimeve të ndryshme dhe botimeve gjoja shkencore,
mobilizonte opinionin e gjerë për t’ia mbushur mendjen se shqiptaret
ishin armiq të përbetuar të popullit sllav. Pushteti okupues trillonte
dhe shpifte gjithçka kundër tyre. Qëllimi ishte që në arenën
ndërkombëtare të krijoheshin opinione që përkrahnin gjenocidin dhe
plojën mbi popullatën e pafajshme.
Në historinë shekullore
të kulturës shqiptare nuk njihet ndonjë rast tjetër që ndaj saj të jetë
ndërmarrë një sulm kaq i gjerë e plot mllef, ku barbaria me injorancën
ishin në garë me njëra tjetrën. U mor nëpër gojë gjithë kultura
shqiptare, e vjetra dhe e reja, u quajt përgjegjëse për prishjen e
qetësisë në Ish- Jugosllavi, u cilësua si e mbushur me historicizëm, me
“romantizëm kombëtar”, me mite, heronj dhe idhuj tepër të dëmshëm për
“unitetin e popujve në Jugosllavi”. Këso dhe dhjetëra shpifje të tjera
si këto mbushën faqet e shtypit jugosllav. Me fjalë të tjera, siç
shkruante edhe shtypi botëror: “U bënë sulme të hapura kundër
ndërgjegjes kulturore dhe kombëtare shqiptare”. Është e pabesueshme por
e vërtetë, se vetëm në periudhën 1981-1990 u botuan 800.000 mijë
artikuj, deklarata, diskutime, fejtone, fotografi, intervista,
karikatura, komente dhe reportazhe për shqiptarët dhe për trojet tona,
për doket, për kulturën dhe gjuhën shqipe, për jetën familjare, për
tiparet e karakterit të shqiptarëve dhe për zakonet e tyre. Karakter
propagandues kishin edhe publikimet e ndryshme që u botuan gjatë asaj
periudhe, si “Kush kërkoi Republikën“, “Të vërtetat dhe mashtrimet për
Kosovën “, “Libri për Kosovën “, “Dhuna në Jugosllavi “, “Kohë të
vrazhda për Kosovën e Metohinë“ etj.
Gjatë kësaj periudhe
nuk mbetën pa u marrë nëpër gojë edhe lindjet e nënave shqiptare,
ngase, siç thoshin ata, edhe lindjet e shumta kishin qëllime politike.
Gjatë kësaj periudhe si me ndonjë dekret të pashkruar u paraqitën gjoja
dhunimet e shumta të popullatës shqiptare ndaj joshqiptareve, e qëllimi
dihej. Me trillime shumë të rinj shqiptarë u dënuan me shumë vite
burgu. Akuzat dhe shpifjet nuk kishin të ndalur. Ato bëheshin në rrugë
institucionale. Zëdhënës të krejt kësaj u bënë disa akademikë dhe vetë
Akademia Serbe e Shkencave dhe e Arteve. U shpikën dëmtimet e
varrezave, kishave dhe shtëpive. U trumbetua me të madhe se Kosova
është tokë serbe, bile u shkua aq larg sa u keqpërdorën edhe të dhënat
shkencore.
Edhe atëherë, por edhe tani, është shumë e
qartë se fushatat e ethshme që u ndërmorën kundër kulturës, letërsisë
dhe artit shqiptar në veçanti dhe kundër çdo gjëje shqiptare në
përgjithësi, kishin vetëm një qëllim, të gjenin të gjitha pretekstet
për të dënuar dhe për të bërë gjenocid mbi gjithçka që ishte shqiptare.
Proceset politike gjyqësore ndaj shqiptarëve nuk kishin të ndalur

Proceset politike gjyqësore në Kosovë, arrestimet e izolimet që
përjetuan individët pasqyrojnë fatin tragjik në miniaturë të popullit
tonë në tërësi. Po këtë fat e përjetuam edhe në shoqërinë e re
socialiste që po ndërtohej, e cila që nga fillimi u dëshmua se për
shqiptarët do të ishte varr dhe burg i ri. Për këtë arsye, në luftën e
pandërprerë për çlirim kombëtar populli shqiptar në Jugosllavi edhe në
këtë kohë martirizoi bijtë dhe bijat më të mira të tij. Kjo u
manifestua në veçanti pas “kontrarevolucionit”, siç i quajtën disa
politikanë ngjarjet e vitit 1981, kur rrugët e qyteteve të Kosovës disa
herë u lanë me gjak të njomë, kur mijëra e mijëra intelektualë dhe të
rinj kohën më të mirë të jetës dhe të energjisë kreative e lanë nëpër
burgjet jugosllave, të izoluar nga familja, nga populli dhe nga bota. E
gjithë kjo u bë për të kënaqur oreksin e shovinizmit të egër serb, i
cili edhe sot sillet e vepron sikur të ishte koha e mesjetës.
Në
periudhën pas LDB-së (1945- 1990) filloi diferencimi famëkeq në bazë
të së kaluarës historike, duke filluar nga viti 1918 e këtej. Në
shënjestër ishin vënë sidomos familjet që kishin bërë rezistencë gjatë
Jugosllavisë së vjetër dhe më vonë. Pushteti, siç dihej, kishte vënë
rregulla drakoniane të lojës. Populli ynë i bënte sfidë me fuqinë e
rezistencës, herë legale herë ilegale.
Kosova është sulmuar dhe
është pushtuar në radhë të parë në baza kombëtare. Mbi këtë platformë
është organizuar edhe rezistenca dhe ruajtja e mëvetësisë dhe e bazës
së identitetit kombëtar shqiptar. Proceseve të montuara politike nuk
mundi t'u shmangej as APJ-ja dhe kjo nuk ishte dukuri e re. Shqiptarët
ishin vrarë edhe gjatë shërbimit ushtarak në Jugosllavinë e vjetër e
edhe më vonë. Ngjashëm me procesin e montuar të Paraqinit, më 1921 qe
montuar një proces politik në kazermën e Petrovaradinit. Në atë proces
të montuar thuhej se Miftar Hasan Jusufi nga fshati Panjesë i rrethit
të Prizrenit, në vendin "Roja e vdekjes”, kinse paska pas shtënë me
armë zjarri dhe paska pas vrarë një kolonel rus dhe një oficer të
armatës serbo-jugosllave. Pas vrasjes së Miftarit në kazermën e
Petrovaradinit është ndërmarrë një ekspeditë ndëshkuese kundër shumë
ushtarëve shqiptarë.
Prej vitit 1945 e këndej në
Armatën Jugosllave në mënyrë graduale e sistematike u realizua
elaborati i Vasa Qubriloviqit. Disa në mënyrë enigmatike likuidoheshin,
“vrisnin veten”, e të tjerët dënoheshin me vite marramendëse burgimi.
Rasti
më i ri dhe më flagrant i proceseve të montuara ishte edhe ai i Azem
Vllasit dhe 13 të akuzuarve të tjerë në Mitrovicë, që tejkalon suazat e
një procesi të rëndomtë gjyqësor. Është ky një epilog i vetëm, i
mundshëm, i një gjykimi të tillë maratonik prej 70 ditësh, ai me
përgatitjen dhe kohëzgjatjen e vet i tejkaloi dimensionet e njëmendta
të një procesi gjyqësor. Ky proces i montuar (vetëm kundër Azem
Vllasit) mund të ishte gjithçka, por jo proces i mirëfilltë gjyqësor.
Një pjesë e këtij procesi ishte e montuar, ndërsa gjysma tjetër që
kishte të bënte me punëtorë jo. Njëra palë kishte vepruar dhe kishte
rezistuar në mënyrë aktive, kurse pala tjetër ishte futur në burg kot
së koti. Nëse për asgjë tjetër, ky proces do të mbahet në kujtesën
kolektive të njerëzimit edhe për aktakuzën 100- faqesh, që më shumë i
përngjante një aktakuze politiko-ideologjike të modelit bolshevik, se
sa një akti akuzues juridik të prokurorisë publike. Këtë më së miri e
dëshmon vendimi i gjyqit që ishte: “Në emër të popullit lirohen të
pafajshëm të 14 të akuzuarit: Azem Vllasi, A. Abrashi, B. Kavaja, L.
Krasniqi , Ibush Jonuzi, Mensur Fejza, Riza Musliu, Ismail Nimani,
Mursel Haziri, Ramiz Kadriu, Veli Osmani, Jetish Bajrami, Tahir Salihu
dhe Avdi Uka. Me këtë proces doli për fushe dhe arriti kulmin i gjithë
marifeti i proceseve të montuara politike.
Që nga lufta e
këndej (të harrojmë për një çast pozitën tonë para LNÇ-së), shqiptarët
seleksionoheshin me kritere shtetërore sipas të cilave shqiptari më i
mirë ishte ai i vdekuri. Ata u atakuan si kulturë dhe u sollën në një
pozitë vërtet inferiore. Inferioritet i pushtetit ka qenë superioriteti
i armës e i tankut, kurse historia e imponuar histori e
pushtetmbajtësit dhe e dhunës. Është pak e pabesueshme, por e vërtetë,
se shqiptarët edhe në prag të shekullit XXI duhej të luftonin për
emancipim kombëtar, për të drejtat elementare njerëzore, për liritë
individuale e kolektive. Më shumë se çdo komb tjetër na cilëson
përjetimi i historisë në formë katarsisë morale. Është gjë e njohur, pa
pretendime që ta glorifikojmë të kaluarën kombëtare, se shqiptarët
patën aq forcë morale sa t`u iknin krimeve, plojave, gjenocidit,
masakrave masive. Askush në Ballkan nuk mund të ankohet se shqiptarët
janë autorë të varreve masive, të krimeve të tipit të Tivarit apo të
Drenicës, ku me mijëra njerëz u zhdukën në format më mizore. Gjërat
s`janë edhe aq tragjike kur dihet se në formë të planifikuar është
vepruar për shpëlarjen e trurit dhe të terrenit. Megjithatë,
shqiptarët, qoftë nëpërmjet të kaluarës, të tashmes apo të ardhmes,
janë të pastër para botës, prandaj edhe e patën përkrahjen e gjerë të
saj. Diferencimi ideopolitik në Kosovë zanafillën e vetë e ka menjëherë
pas aneksimit të saj nga ana e Serbisë më 1945. Menjëherë pas luftës
filluan burgosjet, vrasjet, lëçitjet e njerëzve nga rrethi dhe të
afërmit e tyre. U shpikën forma e metoda të ndryshme vetëm e vetëm që
të diferencojnë sa më shumë shqiptarë.
Shpërngulja e shqiptarëve
për në Turqi në historinë e shqiptarëve në ish- Jugosllavi ishte një
kaptin e dhembshme dhe e veçante. Marrëveshja Ballkanike për miqësi dhe
bashkëpunim në mes Turqisë, Greqisë dhe Jugosllavisë u nënshkrua në
Ankara më 28 shkurt të vitit 1953. Mbështetur në ketë marrëveshje u
formuan grupe të përbashkëta parlamentare dhe u bënë vizita të shumta
si në Turqi dhe në Jugosllavi. Jugosllavia, për të shpërngulur
shqiptarët nga Kosova dhe trojet tjera shqiptare nën ish-Jugosllavi,
dëshironte të krijonte lidhje sa më të ngushta me Turqinë. Lidhja duhej
të bëhej duke riaktivizuar Konventën jugosllave-turke të vitit 1938.
Duke u mbështetur në këtë bazë në mes Jugosllavisë e Turqisë u lidh
edhe marrëveshja “xhentëlmene”, në mes Titos dhe Ministrit të Punëve të
Jashtme të Turqisë, Fuad Kyperliut , në një drekë, në janar të vitit
1953, në Split.
Regjimi serb nga koha e pushtimit ( nëntor 1944),
dhe të aneksimit të Kosovës (korrik 1945) në mënyrë kontinuele zbatoi
politikë dhe propagandë të përgatitur shumë më herët e të mbështetur në
projekte serbomëdha për shpërnguljen, asimilimin dhe asgjësimin fizik
të shqiptarëve. Për shkak të ndjekjeve, terrorit, dhunës e gjenocidit
shumë shqiptarë u detyruan të ikin jashtë kufirit. Shpërngulja e
shqiptarëve u shkaktua nga politika zyrtare antishqiptare. Për të
shpërngulur sa më shumë shqiptarë nga trojet e tyre, pushteti jugosllav
përdori shumë metoda dhune nga më të ndryshmet, duke filluar që nga:
mbyllja e shkollave në gjuhën shqipe, serbizimin e administratës,
shtetëzimin, rikolonizimin, heqjen e flamurit kombëtar, mbylljen e
institucioneve kulturore etj. Por, forma e presionit që erdhi më së
tepërmi në shprehje, ishte regjistrimi me dhunë i popullatës gjatë
regjistrimit të popullsisë më 1953, duke ua ndërruar edhe identitetin
kombëtar dhe duke i detyruar shqiptarët të deklarohen si turq. Kjo
formë e dhunës përputhej edhe me obligimet që kishte marr Jugosllavia
për shpërnguljen e shqiptarëve për Turqi, ngase ajo që në fillim (në
bazë të marrëveshjes) kishte kërkua të shpërnguleshin 250.000 banorë,
nga 1 milion banorë sa parashihej.
Sipas regjistrimeve që kemi të
dhëna gjatë vitit 1945-1951, zyrtarisht në Kosovë nuk kishte turq, por
në regjistrimin e popullsisë që u mbajt më 1953, me kombësi turke në
Kosovë u deklaruan 34.583 veta, në territorin e Serbisë do të
regjistrohen 54.526 veta turq, ndërsa në Maqedoni numri i turqve të
regjistruar do të katërfishohet dhe më 1953 do të regjistrohen 203.938
veta, ndërsa në Jugosllavi do të regjistrohen 259.535 veta turq . Kjo
mjaftonte që të fillohej me plotësimin e kërkesës turke për
shpërnguljen e tyre. Po në këtë periudhë nuk mungoi as “vullneti i
mirë” i pushtetit që shqiptarëve tu krijojë “kushte favorizuese”
administrative për largimin e tyre për Turqi, pa marr parasysh se a
ishin deklaruar si turq apo jo. Shpërnguljet për Turqi u bënë me
zbatimin e metodave të presionit. Forma më e rëndë e presionit me
qëllim të shpërnguljes ishte i ashtuquajturi aksion i mbledhjes së
armëve gjatë vitit 1955/56, i organizuar nga shteti dhe i zbatuar nga
organet e sigurimit shtetëror. Po ashtu, formë tjetër e presionit
pushteti inskenonte edhe metodën e proceseve gjyqësore të montuara
politike (Procesi gjyqësor i Prizrenit), si dhe proceset tjera
gjyqësore politike ndaj grupeve dhe anëtarëve të organizatave ilegale
që vepronin në Kosovë.
Diferencimet në bazë të aksioni të mbledhjes së armëve
Metodë
tjetër e presionit ishte edhe aksioni i mbledhjes së armëve gjatë vitit
1955-1956. Sipas plenumit VII të KK të LKS-së, ai u organizua pa
dijen dhe pa pëlqimin e Komitetit Krahinor. Me gjithë faktin se ky
aksion ishte i vetmi i këtij lloji në Jugosllavi, Komiteti Krahinor dhe
organizatat e tjera i kanë dhënë përkrahje vetëm mbledhjes së armëve jo
legale. Mirëpo, metodat me të cilat u zbatua ky aksion i kaluan të
gjitha normat normale, kompetencat e të drejtat e organeve të sigurimit
shtetëror.
Gjatë kësaj periudhe u bënë torturat e maltretimet më të
mëdha që do të mbahen në mend. Torturimi u bë forma më e preferuar e
udbashëve. Ajo përsëritej nga java në javë e nga muaji në muaj.
Fillonin nga hetuesia, kalonin në rrahje e deri te masat më drastike të
mundimeve gjëja se për të treguar armët e fshehura. Dhuna individuale
me likuidime ishte një praktikë e vazhdueshme e njohur dhe traditë në
organizatat terroriste serbe. Vetëm se në këtë rast UDB-eja i ngrite
ato në një praktikë të re në situata të reja. Gjatë kësaj periudhe
Sigurimi Shtetëror në Kosovë hapi 22.038 dosje personale, prej të
cilave 240 për personalitete politike shqiptare. Në këtë rast nuk u
kursyen as edhe 4 anëtarët e KQ-së të LKJ- së, që ishin shqiptar, 16
anëtar të Komitetit Krahinor, një numër i madh punëtorë politiko-
shoqëror duke filluar prej sekretarëve të organizatave punuese e deri
te deputetet e të gjitha kuvendeve. Në ketë aksion veç tjerash u rrahën
mbi 30.000 shqiptarë dhe nga torturat vdiqën mbi 100 veta. Gjatë kësaj
periudhe burgjet ishin mbushur plot me shqiptar. Sipas një të dhëne
thuhej se vetëm në burgun e Nishit ishin mbi 2.000 shqiptar të
burgosur, në burgun e Mitrovicës së Sremit ishin mbi 700 shqiptar.
Gjendja nuk ishte aspak më e mirë në Idrizovë të Maqedonisë, në
Prishtinë, në Goli Otok e vende të tjera anë e kënd Jugosllavisë.
Shqiptaret
që nuk kishin armë për të dorëzuar i mbushnin burgjet me të burgosur.
Ata qëndronin në to pa pasur ndonjë status të definuar të burgosurit.
Për këta persona nuk ka të dhëna se janë llogaritur si të dënuar
politik. Ndërsa e vërteta është se çdo aksion i këtij karakteri ka
pasur prapavijë politike që sa më shumë shqiptarë ti braktisin vatrat
e tyre dhe të kërkojnë shpëtimin diku jashtë Kosovës dhe jashtë kufijve
të ish- Jugosllavisë.
Gjatë kësaj periudhe shqiptaret u pushonin
nga puna, u ngarkonin me taksa, u trilloheshin hasmëri personale, u
diskreditoheshin. Veçanërisht arrestimet dhe torturat masive janë
përdorur si mjete efikase për ti detyruar shqiptarët të braktisin
vendin e tyre. Sipas statistikave jugosllave, vetëm në Kosovë në vitin
1954 ishin të gjykuar 2. 981 shqiptar, kurse në vitin 1956 janë gjykuar
3.213 shqiptarë. Arrestimet, gjykimet, torturat gjithmonë kanë pasur
për qëllim shkombëtarizimin . Edhe kur ishte fjala për çështje të
rëndomta thelbi ishte megjithatë politik.
Por, pas
demonstratave studentore të vitit 1981, në Kosovë organet partiake e
shtetërore filluan të zbatonin procesin e diferencimit si masë
ndëshkuese-politike, e cila në Kosovë ishte aplikuar edhe më herët. Por
tani për të mbajtur një popull nën “qetësin e okupimit” pushtetarët u
deshtë të shpikeshin dhe të thirrin në ndihmë forca e gënjeshtra. E
pikërisht pas vitit 1981 erdhi në shprehje dhuna me tërë përmasat e
saja. Intelektualet dhe pjesa më e ngritur e kombit njihte dhe
parandiente më shumë se të gjithë të tjerët rrezikun që iu kanosej.
Truri dhe mendja e shqiptarëve në ish- Jugosllavi kultivoi dhe dha
prova të pakrahasueshme trimërie dhe burrërie, bese e guximi, por
mjerisht për ti ruajtur ato ju desh të përvijojë riga gjaku në gjithë
historinë e tyre. Mjerisht, e tërë e kaluara e jonë ishte duel
shekullor në mes lirisë e robërisë. Dhe, fati jonë lëkundet i lodhur në
dallgët e historisë i shtyrë gjithnjë nga forcat e kundërta të këtij
dueli.
vijon

nga **Agim Gashi** Thu Jan 07, 2010 2:16 am

Dhe,
pa u diktuar vijmë në vitet e tetëdhjeta ku lufta për liri e pavarësi
vazhdon më e intensifikuar. Në skenën shoqërore dhe politike kosovare
nga njëra anë shfaqet një brez intelektualësh, një inteligjencie e
arsimuar dhe e brumosur me idetë demokratike që koha do ti jepte
fizionomi përkatëse me ngjarjet e mëvonshme
Korrik e gusht 1981.
Menjëherë pas demonstratave studentore pason një valë e paparë
arrestimesh në mbarë vendin ku jetonin shqiptaret. Hijet e zeza të
sigurimit shpërndahen e trokasin natën shtëpi më shtëpi. Fillojnë
reprezaljet që do të mbeten kujtimi më i hidhur në histori. Në radhën e
parë vinin intelektualet dhe studentet, ata që kishin marrë guximin të
kundërvihen qëndrimeve të pushtetarëve. Kosova jetonte natën e Shën
Bartolomeut, pas së cilës do të lindeshin shumë procese politike
gjyqësore dhe do të fillojë procesi i diferencimit ideo-politik që do
të ngelin si dëshmi e dhembshme e një okupimi totalitar.

Masat për diferencim u ndërmorën gati në të gjithë lëmenjtë e jetës,
duke filluar nga mjedisi jetësor e gjer atje ku veprohej e punohej.
Diferencimet kryheshin ndaj punëtorëve, nxënësve, studentëve, ndaj
kuadrove të shquara arsimore, kulturore, shkencore e politike. Mirëpo,
kuptohet shënjestër e pushtuesit ishte universiteti, ngase edhe më
herët ishte sulmuar nga shumë politikanë vendorë e shtetëror duke e
quajtur atë si “bastion të nacionalizmit shqiptar”, andaj i tërë mllefi
dhe i tërë pezmi u zbraz në të.
Diferencimet ndaj intelektualëve në
Kosovë kishin filluar menjëherë pas lufte, dhe në listat e zeza të
Sigurimit shtetëror u ndodhnin gati të gjithë studentët shqiptar që
studionin brenda e jashtë vendit dhe ata intelektual të pakët që kishte
Kosova. Pjesa më e zgjedhur, më e arsimuar e më e përgatitur vuajti në
mundime të papërshkrueshme në burgjet e kampet e shfarosjes, shumë
humbën jetën ndër torturat më barbare e, edhe më shumë, u vranë dhe u
pushkatuan zajeve e përroskave pa ju ditur ende as vendi i eshtrave të
shenjta.
Gjaku i shqiptarit do të vuante edhe egërsinë e shfrenuar
të ideologjisë komuniste me pabesit, gjyqet dhe tradhtitë duke lënë
rrugës së gjatë të kaluarit 50- vjeçare një nga një martirët e vet të
lavdishëm.
Për të diferencuar sa më shumë shqiptarë u
mbanin mbledhje të panumërta partiake. Me orë të tëra u diskutua me
profesorë e studentë. U morën shumë vendime lidhur me “nxitësit” e
demonstratave. U morën shumë qëndrime, duke filluar që nga Komiteti
Qendror i LKJ-së, KQ të LKS-së, KK të LKK-së e duke përfunduar gjer te
bashkësitë lokale. U shkruan shumë libra e broshura, tekste e informata
për “nacionalizmin shqiptar”. Por, ai që i dha “vizë” çdo veprimi
antishqiptar ishte “Programi aksionar i veprimit të LK të Kosovës në
luftë kundër forcave armiqësore dhe kundërrevolucionare dhe për
stabilizimin e gjendjes politike në Krahinë”, që e miratoi Komiteti
Krahinor i LKK-së më 23 maj 1981 në Prishtinë. Ky ishte dokument bazë
nga ku fillonte gjahu kundër çdo intelektuali shqiptar, ndërsa synimi
kryesor i tërë kësaj ishte dhe mbeti për një kohë të gjatë Universiteti
i Kosovës. Diferencimet ideopolitike erdhën në shprehje me tërë
vrazhdësinë e tyre pas vitit 1981, dhe prej atëherë ato u zhvilluan në
vazhdimësi në forma të ndryshme, deri më 1998.
E tërë kjo veprimtari
antishqiptare e Lidhjes së Komunistëve të Jugosllavisë, për shqiptaret
nuk ishte ndonjë risi. Prej vitit 1945, shqiptarët kishin përjetuar në
mënyrën më të vrazhdë masa ndëshkuese. Por kjo e tanishmja, ndryshonte
nga të tjerat. Ishte shumë më e hapur, shumë më e vrazhdë dhe përfshiu
çdo pore të jetës që zhvillohej në Kosovë. E tërë kjo, nuk ishte asgjë
tjetër, vetëm se një vazhdimësi e politikës shfarosëse e Vasa
Çubrilloviqit dhe e lagjes së tij.
Në
emër të diferencimeve është kryer një pastrim etnik në organizatat
shoqëroro- politike, në administratë dhe në të gjitha sferat e
prodhimtarisë ekonomike. Lirshëm mund të thuhet se diferencimi
ideopolitik më i thellë, gjatë periudhës pas demonstratave studentore u
bë në institucionet arsimore, kulturore e shkencore. Gjatë kësaj
periudhe u mbajtën mbledhje të panumërta partiake që zgjasnin me ditë
të tëra. Me orë të tëra u diskutonte me profesor e student, u morën
shumë vendime lidhur me “nxitësit” e demonstratave. U morën shumë
qëndrime, duke filluar që nga Komiteti Qendror i LKJ-së, KQ të LKS-së,
KK të LKK-së e duke përfunduar gjer te bashkësitë lokale. Por, ai që i
dha “vizë “ çdo veprimi antishqiptar ishte “Programi aksional i
veprimit të LK të Kosovës në luftë kundër forcave armiqësore dhe
kundërrevolucionare dhe për stabilizimin e gjendjes politike në
Krahinë“ që e miratoi Komiteti Krahinor i LKK-së më 23 maj 1981 në
Prishtinë. Ky edhe ishte dokument bazë nga ku fillonte gjahu kundër çdo
intelektuali shqiptar, ndërsa synimi kryesor i tërë kësaj ishte dhe
mbeti për një kohë të gjatë Universiteti i Kosovës.
E tërë kjo
veprimtari antishqiptare e Lidhjes Komuniste të Jugosllavisë, për
shqiptaret nuk ishte ndonjë risi. Prej vitit 1945 shqiptaret kishin
përjetuar në mënyrën më të vrazhdë masa ndëshkuese. Por, kjo e
tanishmja, ndryshonte nga të tjerat. Ishte shumë më e hapur, shumë më e
vrazhdë dhe përfshiu çdo pore të jetës që zhvillohej në Kosovë. E tërë
kjo nuk ishte asgjë tjetër vetëm se një vazhdimësi e politikës
shfarosëse e Vasa Çubrilloviqit dhe lagjes së tij. Pas miratimit të
dokumentit “programi aksionar...” në mënyrë fushate e euforike dhe me
plot tendenca të hapura filluan të mbaheshin mbledhjet partiake në degë
e katedra, në fakultete e shkolla të larta të Universitetit të Kosovës.
Në këtë fushatë, u përfshinë Instituti i Historisë së Kosovës,
Instituti Albanologjik, Akademia e Shkencave dhe Arteve të Kosovës dhe
çdo institucion që kishte rëndësi jetike e historike për Kosovën.
Akademik Ali Hadri në shënjestër të diferencimeve
Instituti
i Historisë së Kosovës u sulmua jo vetëm që ishte shumë i rëndësishëm
për historiografinë kombëtare, por një arsye tjetër ishte shumë më
urgjente dhe shumë më e rëndësishme ngase aty ishte dhe vepronte
shtylla kryesore e historiografisë shqiptare, drejtori i Institutit të
Historisë Akademik Ali Hadri, shkencëtari që me argumente kishte
polemizuar me shumë historian serbë për çështjet e historiografisë
shqiptare. Me plot guxim ai iu kundërvu atyre dhe me argumente mbrojti
të vërtetën shkencore që për ata shkencëtar ishte një debakël i plotë.
Shovinistet serbë i frikoheshin atij dhe shkollës që kishte ngritur.
Profesori Ali Hadri ishte koka vet e historisë, i pathyeshëm ndër
stuhitë e kohës. Andaj, diferencimi (eliminimi) ideopolitik ishte i
mirëseardhur për nacionalistët serbë.
Duke e parë autoritetin që
gëzonte tek gjeneratat e reja, pushtetarët nxituan që të ndërmarrin një
fushat të paparë ndaj tij. Formuan grupin punues enkas për të
diferencuar profesorin me disa koleg. Në librin “ Universiteti i
Kosovës 1981- 1983”, Prishtinë 2004, Akademik M. Dushi, paraqet
sintezën e akuzave që akuzohen profesorët: Akademik Ali Hadri,
Akademik Rexhep Qosja, Profesor Fehmi Agani dhe Akademik Mark Krasniqi
( akademik Mark Krasniqi në atë kohë nuk ishte anëtar i LKK-së,
megjithatë u morë qëndrimi që të bisedohet me të lidhur me ngjarjet e
marsit-SK-B). Në pika të shkurta do të paraqesim dokumentin me të cilën
u ngarkua dhe u përjashtua nga radhët e LK-së. Në këtë dokument në mes
tjerash thuhej se : “Gjatë një periudhe të gjatë Ali Hadri disa herë
haptazi ka hasur në kundërshtim me idetë politike dhe qëndrimet e
LK-së. Për këtë arsye dy herë ka qenë i dënuar me masa partiake ( nuk
shpjegohet se në cilin vit u morën masat partiake ndaj profesorit dhe
për çfarë arsye, dilema ngel e hapur, duhet besuar kësaj të dhëne apo
jo, mungojnë të dhënat që vërtetojnë dënimin partiak paraprak).
Përgjegjësia e tij, për të cilën është kërkuar që ndaj tij të
ndërmerren masa partiake, kanë qenë këto:
1. 1. Ali Hadri (është
befasuese se pse grupi punues nuk përdor ndonjë titull për profesorin,
kur dihej se ai ishte profesor universiteti, ishte doktor shkence dhe
ishte Akademik, anëtar i Akademisë së Shkencave e Arteve të Kosovës,
ndërsa grupi punues gjatë tërë tekstit të akuzave profesorin e quan me
emër e mbiemër dhe asgjë më shumë). Në vitin 1972 ka bërë polemika të
caktuara në lidhje me spastrimet ( 1948) pas konfliktit të PKJ me
Stalinin dhe stalinizmin. Nga kjo qartë shihet se ai në lidhje me këto
ngjarje në mënyrë jo-kritike i ka pranuar qëndrimet dhe vlerësimet e
Partisë së Punës së Shqiptare ( PPSH-së). Këtë çështje e ka shqyrtuar
grupi i posaçëm i Komitetit Ekzekutivë i Kryesisë së LK të Kosovës,
duke dënuar Ali Hadrin me vërejtje partiake ( 1978).
Absurd mbi
absurde, dënohet profesori pas 35 vjet, pse nuk e paska dënua Stalinin
dhe pse qenka pajtua me qëndrimin e PPSH-në. A nuk përngjan shumë ky
tregim ne përrallën e qengjit dhe ujkut.
Nën pikën 1.2. thuhej se
Ali Hadri në mënyrë jo-kritike ka shpallë punimin e tij për
regjistrimin e Historisë së Popullit Shqiptar, e cila siç është thënë,
ka qenë shkruar në Shqipëri. Kjo historiografi, në të cilën Ali Hadri
ka dhënë edhe shtojcën e vet, ka qenë në kundërshtim me politikën e
LKJ-së për çështjen nacionale.
Mirëpo, ajo që më së tepërmi e
akuzonte dhe e rëndonte profesorin ishte pika 1.3. e cila në mënyrë të
hapët kishte kërkua që profesori të shndërrohej në diçka që ai nuk do
ta bënte kurrë në jetën e tij. Thuhej “ Ali Hadri pas ngjarjeve të
vitit 1981, nuk ka dashur haptas dhe publikisht ti gjykojë pozitat
ideopolitike dhe qëllimet e nacionalizmit dhe irredentizmit shqiptar
dhe të propagandës nga RPS e Shqipërisë”.
Për të vazhduar në pikën
1.4. Ku në mes tjerash akuzohej se bënte “indoktrinimin e një numri të
rinjve është shkaktuar nga historiografia, të cilën ky në mënyrë
jopolitike dhe nga pozitat nacionaliste i ka trajtuar disa ngjarje nga
e kaluara e popullit shqiptar”, qartë shihej se pushtetarët nuk mund
t’ia falshin profesorit admirimin që gëzonte te rinia studentore, andaj
edhe donin që ta paralizonin për procesin mësimor.
Flitej nëpër
qarqet shkencore, se profesori kishte qenë shumë kategorik kur grupi i
diferencimit i ardhur nga KK të LKK-së dhe KK të LK-së të Prishtinës
kishte kërkuar nga profesori që të bëjë vetëkritikë dhe të distancohet
nga studentët. Ai i kishte injoruar ata, dhe me përbuzje i kishte
këshilluar që gishtat që i kishin ngritur për ta përjashtuar nga LK-
ja, është mirë që ti ruajnë për vete se do të vij koha kur edhe ata do
të përgjigjën para padronëve. Profesori i nderuar veç që ishte
shkencëtar, ai ishte edhe vizionar në rrjedhat politike të kohës, ngase
me këtë rast e parashihte se jo shumë larg do të vij dita kur edhe ata
do ti pret e njëjta gjë (me të cilën edhe u bindem më vonë, ngase ata
që e diferencuan profesorin, në vitin 1989 edhe ata u njekën penalisht
nga ish- padronët e tyre). E tërë kjo kishte qenë e vërtetë, ngase në
fund të akuzës shkruan edhe kjo “ Ali Hadri në bisedë me anëtarët e
Grupit punues (diferencues SK-B), është sjellë në mënyrë të vrazhdë. I
ka nënçmuar dhe injoruar organet politike ( KA të LK e universitetit,
Kryesinë e KK të LKK dhe KK të LK të Prishtinës) duke i shpallur jo
kompetente për bisedë me të. Nuk ka pranuar kurrfarë përgjegjësie dhe
nuk ka shprehur gatishmëri që në lidhje me këto çështje të pranojë
kurrfarë angjestioni.”
Dhe në bazë të këtyre akuzave që i bënin
profesorit të nderuar, ata vinin në përfundim se profesori duhet të
përjashtohet nga Partia Komuniste ( Lidhja Komuniste ) dhe duhet
larguar nga procesi mësimor në fakultet.
Profesori me gjithë këto
presione dhe padrejtësi që iu bënë, qëndronte krenar dhe dinjitoz për
rrugën që kishte zgjedhur. Në katedrën e Historisë vazhdonte të punonte
me devotshmërinë e mësimdhënësit të përkushtuar ndaj gjeneratave të
reja studentore. Por spiunët bënin punën e vet. Profesori ende ishte i
rrezikshëm për punën që bënte. Komiteti Krahinor, nga profesori
kërkonte që ai të shndërrohej në një person, që të bënte propagandë të
politikës ditore të partisë komuniste. Kërkonin nga ai që të
distancohej nga studentët e vet. Ti dënojë pjesëmarrësit që kishin marr
pjesë në demonstrata. Ti akuzojë ata pse kishin brohoritur “ Kosova –
Republikë “.
I kishin ofruar mundësi të posaçme në mjetet e
informimit publik dhe tribunave tjera politike që të përgatit shkrime
dhe artikuj të ndryshëm që të arsyetonte dhunën e përdorur ndaj tyre
dhe të denonconte studentët. E profesori, një gjë të tillë nuk mund ta
bënte dhe një ofertë e tillë iu duk fyese dhe shumë e rëndë për
personalitetin e tij. Nuk mund të shkelte mbi gjakun e studentëve të
vet që e kishin derdhur në demonstrata. Bile, në raste të shumta ai
akuzoi organet që përdorën dhunën ndaj tyre. I sulmoi me një fjalor të
argumentuar ata që bënin diferencimet në student-demonstrues, e
demonstrues paqësor ishin të gjithë studentët dhe i tërë populli
liridashës shqiptarë.
Prej një periudhe gati 25 vjeçare, mund të
konkludohet, se qëllimi ishte se profesori duhet larguar sa më parë nga
studentët, se ata e dinin fuqinë, rrezatimin, ndikimin dhe afërsinë e
profesorit me studentët dhe me popullin, andaj edhe frikoheshin nga se
çështja “Hadri” do të sensibilizohej dhe do iu ik nga dora, dhe se
reagimi i popullatës ndaj diferencimit që do i bëhej profesorit do të
jetë një reagim i fuqishëm.
Akademik Ali Hadri, personalitet i
shquar shkencor, arsimor e shoqëror, profesor universiteti, për shumë
vite drejtor i Institutit të Historisë së Kosovës, akademik, autor i
shumë librave e punimeve shkencore gëzonte respekt te njerëzit e penës
dhe tek njerëzit e pushkës. Por, ajo që vlen të cekët është se pas
viteve të tetëdhjeta shtypi ilegal vlerësonte lart kontributin e
profesorit që epte për çështjen kombëtare dhe për statusin e pazgjidhur
të Kosovës në kuadrin e ish- Jugosllavisë.
E shoh të arsyeshme
që të ndalem vetëm sa për të informuar opinionin e gjerë, se profesor
Ali Hadri dhe shumë intelektual të tjerë, qysh në ditët e para të
shkollimit në Beograd, ndoshta edhe më herët, UDB-eja kishte filluar ti
përcillte studentët e ri nga Kosova.
Më 1949/50 Drejtorati
Krahinor për Arsim e Kulturë i Kosovës kishte shpallur se do të
dërgonte një grup nxënësish që kishin kryer shkollën e mesme në
shkolla të larta e fakultete në Beograd.
Në një kujtim të një
bashkëkohanikut të profesorit, ish-student i Beogradit – Memet Dushku,
avokat i njohur nga komuna e Vitisë, thuhej se “Në këtë shkollë gjeta
studentë të regjistruar nga Kosova, ndër ta ishin :Ramiz Hoxha, Ali
Hadri, Vahide Hoxha, Abedin Kupa, Salih Kika, Ahmet Kelmendi, Enver
Dukagjini etj.”, por, në vitin 1951 Ali Hadri mbaron shkollën e lartë,
po në të njëjtin vit regjistrohet në fakultetin Filozofik- dega e
Historisë ku dhe diplomoi me sukses të shkëlqyeshëm.
Nga të dhënat
që kam dhe që i kam hasur në dosjet e ndryshme të të burgosurve politik
dhe njëherë të shtypit ilegal të kohës, vijmë në përfundim se organet e
sigurimit, qysh herët e përcillnin profesorin. Lirshëm mund të zbresim
shkallëve të historisë, dhe qysh më 1948/49, kur u arrestua grupi i
studentëve të Prizrenit që studionin në Beograd, ndër pyetjet e para që
iu bënë të akuzuarve ishte edhe ajo, “Ali Hadri mori pjesë në festën e
flamurit që organizuat në Beograd “ (fjala është për manifestimin që
organizuan studentet shqiptar për ditën e flamurit më 28 nëntor 1950.
Ata këtë ditë të shënuar e festuan ilegalisht dhe më vonë ndoshta ky
manifestim ishte njëra ndër arsyet kryesore që u arrestuan). Të
burgosurit pjesërisht e mohuan pjesëmarrjen e profesorit, por e vërteta
ishte se studenti i ri nga Kosova s’ bashku me Enver Dukagjinin, Refik
Nushin, Masar Shportën, Talat Goranin dhe Rexhep Hoxhën organizuan një
manifestim për ditën e flamurit në konviktin e studentëve “Ivo Lola
Ribar” në Beograd, në dhomën e Talat Goranit. Me këtë rast, u këndua
Himni Kombëtar shqiptar dhe disa këngë tjera me përmbajtje kombëtare,
ndërsa Rexhep Hoxha si poet i ri që ishte reciton disa poezi që i
kishte shkruar enkas për këtë rast.
Në këtë dosje të UDB-es,
thuhej edhe kjo se “Ali Hadri ishte arsimtar i gjimnazit shqiptar në
Pejë. Kishte 23 ( njëzetetre vjeç), me prejardhje nga Gjakova. Ishte
mbështetës i IB-es, ishte nacionalist i përbetuar edhe sa ishte student
në Beograd. Zakonisht e donë një këngë që edhe shpesh e këndonte me zë
para studentëve të tjerë. Kënga titullohej “Kosova është zemra e
Shqipërisë” Ndërsa përmbajtja e këngës është “ Sa nëna mërzitën për
bijtë e tyre, sa vajza mërzitën për të dashurit e tyre që ndodhën nëpër
burgje, si luftëtar për bashkimin e Kosovës me Shqipërinë “. Këngën
Aliu e ruante si gjënë konspirative. Kjo e dhënë dëshmon se profesor
Ali Hadri edhe më herët survejohej nga organet e UDB-es.
Në
veprimtarin patriotike-atdhetare edhe si student ishte shumë aktiv, dhe
merrte pjesë në çdo aktivitet që për qëllim kishte sensibilizimin e
çështjes kombëtare shqiptare.
Pas përfundimit të procesit gjyqësor
të grupit të studentëve të Beogradit që e përbënin: Enver Dugagjini,
Refik Nushi, Masar Shporta, që aktgjykimi i akuzonte sipas nenit 117 të
LPJ, se kanë kryer vepër penale politike duke u organizuar kundër
popullit dhe shtetit, duke pasur për qëllim shkatërrimin e bashkim-
vëllazërimit të popujve të Jugosllavisë dhe shkëputjen e një pjese të
shtetit me një shtet tjetër. Me 24 qershor 1954, në Prizren, u
shqiptuan dënime të lartë për “fajet” që iu veshën. Enver Dukagjini u
dënua me 7, Refik Nushi me 4 dhe Masar Shporta me 6 vjet burg. Ali
Hadri edhe pse kishte marrë pjesë aktive në tërë aktivitetin e grupit,
falë qëndrueshmërisë dhe konspiracionit të thellë të shokëve nuk u
zbulua dhe nuk mundën ta arrestonin. Dhe çfarë koincidence, pas sa e sa
viteve profesori dënohet se në një kohë dhe në një konvikt studentor,
kur ishte fare i ri paska kënduar një këngë nacionaliste.

Organet e LKJ-së, Lidhja e Luftëtarëve të LNÇ-së të Jugosllavisë si dhe
organet e tjera shtetërore kërkuan që profesori i nderuar të largohej
nga pozita e drejtorit dhe të merreshin masa ndëshkuese duke përfshirë
këtu edhe burgosjen e tij. Pas një varg sulmesh nga instancat e
ndryshme të hierarkisë politike jugosllave, Akademik Ali Hadri u
detyrua të jap dorëheqje nga posti i drejtorit dhe u përjashtua nga
Instituti. Por me kaq nuk mori fund odisejada e profesorit, që pas vete
kishte gjenerata e gjenerata studentësh që me besnikërinë më të madhe
po vazhdonin të ecnin në rrugën e shkencës së mirëfilltë që e kishte
trasua profesori vet. Frika qëndronte edhe këtu, se pas shkuarjes së
profesorit rrugën e vazhdonin kandidatët e profesorit, dhe nuk
ndryshonte gjë në vazhdimësinë e hulumtimeve shkencore. Andaj,
pushtetarët nuk u kënaqën me aq, por në mbledhjet e stërzgjatura
vazhduan me diferencime ndaj ish- studentëve të tij.
Më 1983,
diferencimi ideopolitik u thellua në Institut, dhe nga radhët e LKK-së
u përjashtuan doktorantët e profesorit: Dr. Fehmi Rexhepi, Mr. Jusuf
Bajraktari dhe Dr. Muhamet Shatri, ndërsa Dr. Seit Lipa u dënua me
paraperjashtim nga LKK. Në vitin 1989 Dr. Muhamet Shatri u arrestua dhe
u dërgua në izolim në Leskovc 3 muaj, kurse në korrik të vitit 1989 u
detyrua të emigronte në Suedi. Më 1989, përsëri filloi një valë e re e
diferencimeve, e cila punëtorët shkencorë të Institutit asesi nuk i
anashkaloi. Nga radhët e LKK-së u përjashtua Dr. Tahir Abdyli dhe Dr.
Fehmi Pushkolli. Qëllimi i krejt kësaj ishte shumë i qartë për të
gjithë intelektualët, dhe popullin e Kosovës, që sa më shumë të
diferencoheshin dhe të njolloseshin kuadrot shqiptare në Universitet
dhe në institucione shkencore.
Në vazhdim do t’u referohemi
shënimeve statistikore që i jep më vonë “Informata për aktivitetin
ideopolitik të LK-së në Universitetin e Kosovës”, në janar 1983. Nga
viti 1981-1983 nga procesi arsimoro-shkencor në Universitetin e Kosovës
u larguan 25 mësimdhënës me grada të ndryshme shkencore, prej të cilëve
tre ishin akademikë: Akademik Ali Hadri, Akademik Fehmi Agani, Akademik
Gazmend Zajmi.
Në fakultete nuk mundën të regjistroheshin 157
kandidatë ( studentë), për shkak të papërshtatshmërisë ideopolitike.
Gjatë vitit 1982-1983, 113 studentë nuk fituan të drejtën të
vendoseshin në konvikte, 64 studentë u përjashtuan nga Qendra
Studentore, 58 studentë u përjashtuan nga universiteti, pa të drejtë
regjistrimi për një vit, 107 studentë morën vërejtje me shkrim dhe 54
studentë morën vërejtje.
Mirëpo, me këtë nuk mori fund procesi i
diferencimit në Kosovë. Në atë dokument thuhej: “Në kuadër të
diferencimit ideopolitik u arritën rezultate të dukshme në mesin e të
rinjve, megjithëse ky proces edhe më tutje vazhdon”. Në vitet e
mëvonshme kuadrot shqiptare u ballafaquan me probleme edhe më të mëdha.
Cikle - cikle u përsëritën fushatat e spastrimeve të intelektualëve,
tregtarëve, klerikëve, pastaj ishte e natyrshme që vinin edhe viktimat
“e divorceve politike”, ish- luftëtarët, komunistet e me radhë pakë e
nga pakë që të gjithë. Por s’duhet harruar se kishte viktima të
diktaturës që kishin rënë jo për disidencë, por për motive të tjera
absurde e deri të të rëndomtat, qoftë edhe, sepse kishin par diçka...
kishin dëgjuar diçka... dinin diçka... Dhe lirshëm mund të thuhej se
ajo periudhë e kaluar nën diktaturën jugosllave, ishte periudha më e
vështirë e shqiptarëve.
Në Kosovë dhe në trojet shqiptare në ish-
Jugosllavi, u organizonin procese të shumta gjyqësore politike kundër
studentëve dhe intelektualëve por nuk u kursenin as të tjerët. Maksima
“Bisogna spegnere questo cervello” ( duhet shuar ky tru), ishte futur
në sistem dhe ishte legalizuar, dhe hapur e thoshin gjykatësit e
pushtetarët serbë. Zemërimi, egoizmi, urrejtja e mllefi, instinkte
këto, që në ato përmasa i gjen rrallë tek njerëzit.
Për çdo ditë e
muaj numri i të diferencuarve siç ishin studentët e profesorët shtohej
gjithnjë e më shumë. Kësaj i ndihmoi edhe më tepër dokumenti të cilin e
miratoi Komiteti Krahinor i LKK-së në vitin 1985, që quhej “Kriteret
për vërtetimin e përshtatshmërisë moralo-politike të studentëve”, që në
vete përfshinte marrjen e masave ndaj studentëve dhe nxënësve që
kryenin shkollat e mesme dhe donin të regjistroheshin në fakultete e
shkolla të larta. Dokumenti në fjalë, sipas të gjitha rregullave
ndërkombëtare, shkelte të drejtat elementare të njeriut. Në vazhdim do
të japim vetëm disa nga kriteret që caktonte dokumenti:
1. Kualitetet moralo-politike për regjistrimin e studentëve nuk i plotësojnë këta kandidatë:
-
të cilët janë marrë me forma të ndryshme të veprimtarisë armiqësore
(anëtarët e organizatave e grupeve armiqësore, pjesëmarrësit e
demonstratave, të cilët e kanë bojkotuar mësimin dhe të gjithë ata që
në një mënyrë apo tjetër në mënyrë armiqësore kanë vepruar).
- të
cilëve anëtarët e familjes së ngushtë (prindërit, vëllezërit dhe
motrat), u janë marrë me veprimtari armiqësore, dhe të cilët publikisht
nuk i kanë dënuar ato veprime, të cilët me punën dhe sjelljen e tyre të
përditshme dëshmojnë se janë në ato pozicione dhe mbështesin
veprimtarinë nga pozicioni i nacionalizmave të tjerë.
- të cilët në mënyrë ilegale kanë kaluar kufirin, e më vonë janë kthyer, dhe ata të cilët kanë tentuar të kalojnë kufirin.
2.
Kualitetet moralo-politike për t’u vendosur në konvikte nuk i
plotësojnë kandidatët sikurse nën pikën 1 dhe ata, të cilëve anëtarët e
familjes së ngushtë janë marrë me ndonjë veprimtari armiqësore, sikurse
edhe ata që janë të prirë për rrahje, pijanecë, hajni, për prishje të
rendit dhe qetësisë.
3. Për realizimin e së drejtës për ndarjen e
bursave, kredive studentore, bursave kadrovike, kredive nga fondi i
Titosë, patjetër duhet të respektohet kriteri nga pika 1 dhe 2.
Besueshmëria
e përshtatshmërisë moralo-politike e nxënësve dhe e studentëve
vazhdimisht duhet të ishte nën kujdesin e organizatave
politiko-shoqërore (Lidhjes Komuniste, Sindikatave, Lidhjes Socialiste,
Lidhjes së Rinisë Socialiste dhe Komitetit për MPP dhe VMP), në
bashkësitë lokale, shkollat e mesme, në organizatat e punës së
bashkuar, në konviktet e studentëve, thuhej në dokument.
1. Të
gjitha shkollat e mesme në fund të vitit shkollor duhet t’i kenë të
evidencuar nxënësit, të cilët janë të papërshtatshëm sipas këtyre
kritereve dhe këto duhet t’i kenë edhe të gjitha bashkësitë lokale.
Komitetet për MPP dhe VMSH të shkollave dhe bashkësive lokale duhet të
bëjnë bashkimin e këtyre të dhënave për mjedisin e tyre dhe t’ua vënë
në dispozicion komiteteve komunale për MPP dhe VMP.
2. Komiteti për
mbrojtje të përgjithshme popullore dhe për vetëmbrojtje shoqërore i
Universitetit është obliguar ta realizojë këtë aksion me përgjegjësi me
rastin e pranimit të studentëve në vitin e parë të studimeve, sikurse
edhe për marrjen e masave për largimin e studentëve të viteve të
vjetra të studimeve, sjellja e të cilëve vlerësohet negativisht në bazë
të këtyre kritereve dhe në këtë aksion duhet të përfshihen të gjitha
komitetet për mbrojtjen e përgjithshme popullore dhe për vetëmbrojtjen
shoqërore, organizata e lidhjes së komunistëve dhe Lidhja e Rinisë
Socialiste e të gjitha fakulteteve dhe shkollave të larta.
3.
Organet e Universitetit, të fakulteteve dhe të shkollave të larta janë
të obliguara ta respektojnë mendimin e komiteteve komunale për mbrojtje
të përgjithshme popullore dhe vetëmbrojtje shoqërore dhe gjithë
aktivitetit rreth realizimit të kësaj detyre përqendrohet në Komitetin
e MPP dhe VMSH.
Në vazhdim do të japim vetëm një listë të
maturantëve shqiptarë që u refuzuan për regjistrim në fakultete e
shkolla të larta të Universitetit të Kosovës në Prishtinë, gjatë vitit
1981/82 gjerë më 1989/90.
Trajtimi i diferencimeve ideopolitike në shtypin jugosllav
Krahas
shkrimeve të shtypit ilegal, Agjencia Tanjug në një lajm që jepte mbi
gjendjen në Kosovë njoftonte se “situata është veçanërisht shqetësuese
në Universitetin e Prishtinës”, ku me 12 maj 1981 u bënë përsëri
demonstrata. TANJUG vë në dukje gjithashtu se “ deri tani asnjë
profesor i Universitetit të Prishtinës ose akademik nuk ka kritikuar
hapur veprimtarinë armiqësore dhe orvatjen për kundërrevolucion”. “U
njoftua, vazhdon TANJUG, se janë hapur procese kundër 450 pjesëmarrësve
në demonstrata dhe se 100 pjesëmarrës të tjerë të tyre do të ndiqen
penalisht. Më shumë se 200 anëtarë të Lidhjes Komuniste janë
përjashtuar nga radhët e LK të Kosovës.
Me 26 gusht (1981), i njëjti
agjension njofton se “pushimet verore të nxënësve e studentëve në
Kosovë më shumë kanë qenë “pushime pune” se sa “hedhje e librave në
qoshe”. Ndërsa e vërteta ishte krejt ndryshe, por nuk e thoshin dot
pushtetarët e tërbuar. Sipas të dhënave që kemi, del se e tërë vera e
vitit 1981 ka qenë fushat e tërbuar e dënimeve, e represioneve, e
burgimeve e dëbimeve nga puna e nga shkolla të mijëra nxënësve ,
studentëve, mësuesve e profesorëve shqiptarë. Sipas statistikave
jugosllave, vetëm gjatë muajve të verës janë dënuar me burgim të rëndë
123 nxënës, studentë e mësues shqiptarë, më se 210 mësues janë pushuar
nga puna, në një kohë kur kishte mungesa të mëdha pedagogësh, 1240
studentëve iu ndërprenë bursat, shumë të tjerëve iu heqë e drejta për
të banuar në konvikte, ndërsa një masë e madhe studentësh, të cilët
konsiderohen të dyshimtë, nuk do të pranohen në Universitet. Në prag
të vitit të ri shkollor 1981/82 u njoftua pakësimi i 19% i numrit të
studentëve në universitet si dhe mbyllja e Shkollës së Lartë
Pedagogjike në Prishtinë dhe e Shkollës së Lartë Tregtare në Pejë.
Mendojmë se këto të dhëna nuk ishin të plota sepse fushata e
represionit ishte shumë më e madhe, më e gjerë dhe më e egër.
Sipas
gazetës “Politika”, thuhej se “vetëm në shkollën e mesme të Deçanit u
përjashtuan 6 profesor dhe 4 të tjerë iu ndalua që të japin mësim ngase
disa anëtarë të familjeve të tyre kishin marrë pjesë në demonstrata”.
Po në këtë vit u burgosën 6 profesor të cilët ishin dënuar nga 3-11
vjet burg, dhe 20 nxënës i përgatitnin që së shpejti ti nxjerrin para
gjyqit.
Veç dënimeve dhe arrestimeve, pushtetarët u kujdesën me të
madhe që të bëjnë një fushat kundër teksteve shkollore që u përdornin
në shkollat shqipe. Vet kryetari i Kryesisë së RS të Serbisë, Dobrivoje
Vidiç disa herë përsëriti dhe dha direktivën që të gjitha tekstet e
autorëve shqiptarë me frymë kombëtare “të flakën nga shkollat,
bibliotekat, nga depot dhe nga libraritë”. Njoftohet se nga
Universiteti i Prishtinës janë hequr nga përdorimi mbi 20 tekste
universitare, ndërsa për të tjerat kërkohet që të bëhet ndryshimi
rrënjësor në përmbajtjen e tyre. Ata mendonin se ishte gabim i rëndë,
fakti që në tekstet mësimore të historisë për shkollat fillore në
Kosovë “heronjtë e popullit shqiptarë janë kryesisht luftëtarët e
popullit shqiptarë për liri”.
Udhëheqja jugosllave e quan
nacionaliste shfrytëzimin e literaturës nga Prishtina prej shqiptarëve
të Maqedonisë. Dhe në fillim të vitit shkollor në Maqedoni u njoftua
zyrtarisht se më nuk do të përdorën më librat e leximit në gjuhën
shqipe. Po e njëjta fushat filloi edhe ndaj shqiptarëve në Mal të Zi.
Ndërsa për masat represive që u ndërmorën në kuadrin e diferencimit
politik, i quajtën “vetëm fillim i një programi afatgjatë” të sistemit
okupues.
Masa të tilla diferencimi u morën edhe ndaj shqiptarëve të
Maqedonisë. Në komunën e Kërçovës nga radhët e Lidhjes së Komunistëve u
përjashtuan 9 anëtarë, 5 të tjerë u paralajmëruan për pushim nga puna,
4 u ndëshkuan me vërejtje. Në Tetovë veç proceseve gjyqësore që u
organizuan ndaj shqiptarëve. U shpërnda kryesia e sh.k.a-së “Xheladin
Zeqiri”, si dhe u vendos të shpërndahet shoqëria sportive “Shkëndija”.
Për
aktivitetin e shtuar të ilegales flasin edhe shkrimet që i japin
organet e informimit jugosllav, kur shkruajnë se “në natën e 8 korrikut
në shumë bashkësi lokale të Tetovës u gjetën trakte në të cilat
shkruhej se popullsia shqiptare nuk gëzon të drejtat e veta dhe i bëhej
thirrje asaj për revoltë”, këto trakte nuk mungonin as në qendrat
tjera të Kosovës e të Malit të Zi, gjithë andej ku banonin shqiptaret.
Të
shumta ishin gjithashtu njoftimet për bojkotimin e mësimit e të
provimeve nga ana e studentëve. Urrejtja ndaj çdo gjëje shqiptare
kishte arritur deri atje sa në Këshillin e Komunave të Maqedonisë, u
paraqit propozimi për ndryshimin e ligjit mbi përdorimin e flamurit
shqiptar”. Arsyeja e këtij qëndrimi ishte fakti se nëpërmjet këtij
flamuri në ngjarjet e vitit 1981 ishte manifestuar nacionalizmi dhe
irredentizmi shqiptaromadh dhe se nën këtë flamur janë grumbulluar
armiqtë e Jugosllavisë.
Të tilla thirrje dëgjoheshin çdo kund në
mënyrë të organizuar nga shovinistët e përbetuar të popullit shqiptarë.
Në një mbledhje të Kryesisë së Konferencës Krahinore të Lidhjes
Socialiste të Punonjësve të Kosovës, të mbajtur me 17 korrik 1981,
Mirosllav Llaziqi tha “Çështja e përdorimit të flamurit dhe e
simboleve të tjera nacionaliste nuk është rregulluar përfundimisht”.
Ai doli me një propozim të ri dhe kërkoi që të miratohet një ligj që
“flamuri i kombësisë shqiptare në Kosovë të dallohet nga flamuri i
Republikës Popullore të Shqipërisë”. Një propozim i tillë shkaktoi
reagime të menjëhershme në sallë si dhe tek intelektualët shqiptar, sa
që Kryesia e Konferencës Krahinore e LSPK-së, qe e detyruar që të
shpallë një njoftim ku thuhej se ajo “e shikon si të pabazë çdo
ngritje të çështjes së formës dhe të dukjes së flamurit të kombësisë
shqiptare tek ne, ose çështjen e përdorimit të tij”.
Edhe pse në
vazhdimësi u bënin diferencimet, përsëri diferencuesit ishin të
pakënaqur dhe vazhdimisht kërkonin dhe ankoheshin për bojkotime,
indiferentizëm në procesin e diferencimit, për përhapje traktesh, bile
edhe për tentativa të reja për organizim të demonstratave. Me 2
korrik 1981, pushtetarët thoshin se në rrethin e Mitrovicës procesi i
diferencimit ka ngelur vetëm në fjalë, për të vazhduar se gjatë
procesit të diskutimeve në shumicën e organizatave- bazë të LK-së si
në Gjilan, Tetovë, Gjakovë e Prizren është shfaqur një rezistencë
pasive. Pasiviteti i anëtarëve të LKJ-së ka arritur në atë shkallë sa
shumë anëtarë nuk marrin pjesë edhe në mbledhjet e organizatave bazë.
Megjithatë,
me parullën e të ashtuquajtur diferencim politik, udhëheqja e Beogradit
vazhduan edhe më vonë të marrin masa drastike kundër shqiptarëve në
ish- Jugosllavi. Vetëm pesë muaj pas ngjarjeve të marsit , u morën masa
represive si ndjekje penale , pushime e pezullime nga puna, ndaj
2.800 vetave, janë përjashtuar nga Lidhja e Komunistëve 1500 veta.
Vetëm në Universitetin e Prishtinës u përjashtuan 365 veta.( edhe këto
të dhëna duhet të merren me rezervë ngase edhe vetë udhëheqësit më vonë
thoshin se të dhënat nuk janë të plota). Gjatë kësaj periudhe u
shpërndan 20 organizata të LK-së, nga Lidhja e Rinisë u përjashtuan
mbi 1000 të rinj shqiptar, qindra të tjerë u përjashtuan nga shkolla,
pa përmendur këtu ata që ishin shkarkuar nga funksionet ose ishin
dënuar me vërejtje të ndryshme.
Me 20 maj shtypi shqiptar njoftonte
se Këshilli Ekzekutiv i Kosovës pranoi “dorëheqjen” e Pajazit Nushit,
nënkryetar i këtij këshilli si dhe të Ymer Jakës, anëtar i Këshillit
dhe sekretar krahinor për arsim, shkencë e kulturë”. Këto “dorëheqje” u
arsyetuan me atë që TANJUG-u e quan “përgjegjësi funksionale politike
për situatën e krijuar, sidomos në veprimtarinë arsimore e edukuese” në
Kosovë. Intelektualët kudo që punonin dhe vepronin pushtetarët e
ndjenin rrezikun nga ata. Duke u nisur nga kjo, procesit të
diferencimit nuk i shpëtoi as Radiotelevizioni i Prishtinës. Nga kjo
qendër e madhe e informimit u pushuan nga puna një numër i madh
gazetarësh dhe teknikësh, u morën masa ndëshkuese ndaj shumë
punonjësve, u bënë shumë ndryshime në vendet e punës. Nga Lidhja e
Komunistëve u përjashtuan Skender Blakaj, Adem Salihu, Hamdi Gërvalla,
Ismet Gashi, Isa Bahtiri, Sinan Kamberi, Xhafer Krasniqi, Nezir Vishi,
Fehmi Sopi e shumë të tjerë. Po në këtë vit u kërkua që
Radiotelevizioni i Prishtinës të shfuqizojë marrëveshjen dhe
protokollin e bashkëpunimit për vitin 1981 me Radiotelevizionin e
Tiranës.
Masat e diferencimit kanë prekur edhe shqiptarët e Malit të
Zi, sidomos intelektualët e pakt që vepronin atje. Në komunën e Ulqinit
këto masa kanë prekur shkollën e mesme “Bratstvo-Jedinstvo”, shkollën
fillore “Bedri Elezaga” në Vlladimir dhe bashkësinë lokale Sukobinë.
Nga LKJ-ja u përjashtuan 10 anëtarë, 7 të tjerë morën dënime të rënda,
ndërsa 9 u pushuan nga puna. Të gjithë këta ishin punonjës të arsimit,
dhe u dënuan për arsyen e thjesht se na paskëshin zhvilluar një
seminar në gjuhën shqipe dhe kanë paraqitur kërkesa për më shumë të
drejta dhe se në një mbledhje festive kanë kënduar Internacionalen, ku
zëdhënësja jugosllave e lajmeve këto i cilëson si “predispozicion
nacionalist dhe irredentist”.
Shtypja kombëtare, diskriminimi dhe
reprezaljet kundër intelektualëve shqiptar pas ngjarjeve të marsit,
haptas u ngritën në sistem nga Beogradi. Nga komunat Preshevë, Medvegjë
e Bujanoc u arrestuan e dënuan me afate të ndryshme burgimi për
pjesëmarrje në demonstrata dhjetëra e dhjetëra shqiptarë. Po për të
njëjtat arsye, shumë nxënës e studentë u përjashtuan nga shkollat e
fakultetet dhe një numri të madh iu ndërprenë bursat dhe humbën të
drejtën për të banuar në konviktet studentore.
Pas vitit 1981,
filloi një fushat e paparë ndaj intelektualëve e të tjerëve shqiptar,
filloi ndjekja policore e diferencimi politik, jo vetëm kundër atyre
që shkruanin shqip e posedonin libra shqip, por edhe kundër atyre që
këndonin këngë shqip e që i përhapnin ato. Në një dokument thuhej se
“rreziku nga arsimimi i shqiptarëve është për çdo ditë edhe më i madh.
Shtrohet pyetja çfarë do të jetë funksioni i tyre në të ardhmen. Kur
ata ( shqiptaret- SK-B.) të kthehen në mesin e popullit të vet, të
arsimuar dhe njohës të të gjitha ligjeve pozitive, jo vetëm tonave,
por edhe të shteteve fqinj. Për këtë duhet menduar mirë” përfundon
dokumenti.
Nga e tërë kjo që u tha më lartë mund të konkludojmë se
logjika e shovinizmit është e verbër. Acarimin dhe urrejtjen e
brendshme që ndien njeriu shoven i merr për argumente të mjaftueshme
për të bindur të tjerët. Në fushatat e tyre antishqiptare, ata nuk u
përmbajtën të hedhin teza të tilla se lavdërimi i traditës së një
kombi ( dhe fjala është gjithnjë për kombin shqiptarë), dëmton kombet e
tjera . Sipas tyre letërsia, historiografia, dhe krejt kultura
shqiptare duhet të jenë tepër të kujdesshme, që të mos acarojnë, të
prekin dhe të fyejnë kombet e tjera, duke përmendur ngjarje dhe
personalitete të shquara shqiptare.
Dhuna, terrori dhe
diferencimet politike ndaj shqiptarëve arritën kulmin pas suprimimit
të autonomisë së Kosovës kur, në fund të vitit 1990 iu ndërpre
financimi Akademisë së Shkencave dhe të Arteve të Kosovës, pastaj
kështu u veprua edhe ndaj Institutit Albanologjik”. Më vonë, më 1992 u
mor vendimi për suprimimin e Institutit të Historisë së Kosovës. Me
ndalimin e mësimit në gjuhën shqipe në Universitetin e Kosovës,
shkencëtarëve shqiptar iu bë e pamundshme puna në institucione
shkencore të Universitetit, ndërsa me përjashtim nga puna të
ekspertëve shqiptarë, shkencëtarëve shqiptarë iu bë i pamundshëm
vazhdimi i punës në institutet shkencore.
Dhe krejt në fund, edhe
pse shqiptarët u dënuan me vite të shumta burgimi, edhe pse ata u
torturuan, u izoluan, u larguan nga puna, edhe pse u mbyllen
institucionet arsimore e shkencore, edhe pse ata u diferencuan
politikisht, megjithatë intelektualët shqiptar ia dolën të punojnë edhe
kur nuk punohej dot, të veprojnë kur nuk veprohej fare dhe, nuk kishte
forcë e as dhunë shtetërore e okupuesit që do ti ngufaste në gjakimin
suprem të tyre, që Kosova një ditë të jetë shtet sovrane dhe e
pavarur.

Prof. dr. Sabile Keçmezi-Basha

SUMMARY

DIFERENCIMET IDEOPOLITIKE NDAJ INTELEKTUALVE SHQIPTARË NË KOSOVË 1945-1990

Menjëherë
pas përfundimit të LDB-së, por edhe në vitet në vijim, politika
jugosllave me përpikëri aplikoi elaboratet e Vasa Çubilloviqit, duke u
munduar që të likuidojë, të përndjek, të burgos dhe të diferencojë sa
më shumë shqiptar. Diferencimet ideopolitike, erdhën në shprehje
sidomos pas ngjarjeve të vitit 1981 e deri në fillim të luftës, 1999.
Diferencimet antishqiptare nga ana e serbomëdhenjve me kohë kishin
marrë përmasat e një fushate të paparë. Me verbërinë e tyre logjike dhe
miopinë e paparë politike, për t’i arritur qëllimet e veta të ulëta,
ata shërbeheshin me shpifje e insinuata më të paskrupullta, para të
cilave do të mbetej i hutuar edhe Gebëlsi. Gjatë tërë periudhës së pas
Luftës së Dytë Botërore pushteti u angazhua me përpikëri që masës së
gjerë t’i servirë dezinformata dhe të pavërteta lidhur me situatën
politike në Kosovë. Propaganda si formë e të arriturave të qëllimeve
politike ishte e futur në sistem dhe me anë të saj, si nëpërmjet
shtypit, radios, televizionit, fjalimeve të ndryshme dhe botimeve
gjoja shkencore, mobilizonte opinionin e gjerë për t’ia mbushur mendjen
se shqiptaret ishin armiq të përbetuar të popullit sllav. Pushteti
okupues trillonte dhe shpifte gjithçka kundër tyre. Qëllimi ishte që në
arenën ndërkombëtare të krijoheshin opinione që përkrahnin gjenocidin
dhe plojën mbi popullatën e pafajshme.

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30

Sabile Keçmezi- Basha: Diferencimet ideopolitike ndaj intelektualëve shqiptarë në Kosovë 1945-1990

Sabile Keçmezi- Basha: Diferencimet ideopolitike ndaj intelektualëve shqiptarë në Kosovë 1945-1990

Re: Sabile Keçmezi- Basha: Diferencimet ideopolitike ndaj intelektualëve shqiptarë në Kosovë 1945-1990