Monda Korca: Ne nuk i kishim faj askujt... - -poezi - nga- Raimonda Moisiu

Monda Korca: Ne nuk i kishim faj askujt... - -poezi - nga- Raimonda Moisiu


U ngjize në një natë të bukur dhe me hënë, biri im.
Ishin castet më të bukura që provoja
unë me të dashurin tim,
Atin tënd!
Erdhe në këtë jetë papritur, padashur
Pa dashur? Po...

Unë
sapo kisha kaluar prakun e adoleshencës.
I braktisa lodrat
me filma multiplikativë,
me gërshetat e mia
për ty, i shtrenjti im.

Të mbajta,të dhashë shpirt nga shpirti im,
në brëndësi të trupit tim,
aty ku merr frymë jeta për cdo qënje
që vjen në jetë.
Të rrita me qumësht e paqumësht
një jetim me baba gjallë
Të gjithë na shihnin me përcmim biri im.
Për ty
o fryt i dashurisë sime të parë
durova kaq breshër që binte
mbi supet e mia të brishtë
si trëndafilat
mbi shpirtin tim që u gjënd papritur
para sulmit të hipokrizisë së kësaj bote.
I durova për ty
që trokisje në barkun tim
kur të gjithë më braktisën një ditë.

U rrite biri im,mes halleve,
erdhi shpejt mosha jote e adoleshencës
një ditë me the:
Do iki larg, larg mëma ime,
të varfër jemi,
nuk kemi veturë,
nuk kemi pallat me kopësht,
nuk kemi rrobe të shtrenjta për ty!
Do të t’i sjell unë, nënë,
nuk do të vuajmë më
duromë pak nënë pa më parë!

Lotët e mi të ndiqnin pas në gomone,
sikur ujrat e kripur të detit.

Rrija me orë me sytë në xhamin e dritares
Se mos vije ti.
Kafshoja buzët kur takoja shokët e tu
Që grindeshin për llotosportin.

Ndiqja me sy atë vajzën që më shihte plot trishtim
Kur ti ike,
Ajo kaloi disa muaj poshtë dritares sonë duke parë lart.
Një ditë,
Më së fundi
E pashë që po puthej me dikë tjetër ,
në cepin tjetër të rrugës.
Sa kam qarë, moj shpirti i nënëns atë natë....!

Kaluan ditë me ditë, me muaj e me vite

M’u mbush koka me thinja duke të pritur ty!

Shoqet më thonin se isha prishur kaq shumë,
Kisha qënë më e bukura e tyre dikur.

Një ditë,
Ndërsa thërrisja nëpër erë emrin tënd,
Era,
E vetmja qënie e sinqertë në tërë jetën time
Më mërmëriti duke vërshëllyer
“Djali yt ka rënë në dashuri”!

Sapo nisa të gëzohesha,
Era,
Më dërgoi disa pika shiu në vënd të lotëve të saj
Nisi të qante edhe ajo
Më mërmëriti
“Ka rënë në dashuri djali yt me një
hije te bardhë.
Ajo
e josh,e ledhaton e dëfren e flirton me të.
Dashnorja e djalit tënd
është shtriga plakë
që e josh me hiret e saj të plasteluara,
E bardhë si qumështi“

Mos!- klitha mes lotëve

Unë nuk e pyeta erën,
për emrin e shtrigës së pashpirt
që të shtrydhte.

Ajo ishte Droga.

Aq shumë u dashurove pas saj,
sa një ditë me kthetrat e shiringës,
të gjetën të dehur pa frymë, pa jetë
në një nga rrugët e atij qyteti të zhurrmshëm
plot drita, muzikë e lule.
Ndërsa unë, qaja pas xhamit!

Nuk më dhanë vizë të vija të t’i puthja sytë e mbyllur
shpirti i nënës.
Kur ma dhanë më së fundi vizën
poshtë kangjellave të ambasadës
nuk kisha para për biletë.
Kur shkova të prostituoja
për biletën tënde
për herën e parë në jetën time
që të puthja sytë e tu të mbyllur.
Ai..
Ai, zotëria klithi:
“Nuk kam ardhur të më qash!
Kam ardhur të dëfrej!”

Shpirti i nënës
Ne nuk i kishim faj askujt!
Do të takohemi në parajsë që të dy
Ja!
Pritëm dhe mua, po vij...
I lutem për ditë vdekjes
sapo vjen muzgu
si faqet e tua
kur më ike nga preheëri
Nuk fut asgjë në gojë
Dua vetëm një gjë
Të vij
Sa më parë
Në atë cep të qiellit
Ku të degëdisi
Shoqëria njerëzore.

Lamtumirë jetëëëëë
Që të desha aq shumëëëëë!
Dhe ti,
Nuk pate nevojë mëëë..
As për mua, as për birin tim
As për lotët e mi!


Nga Raimonda Moisiu
Hartfortd CT USA