Xhelozia. ( Te vret, te cop'ton, dhe ne fund, te ndryshon )

Si mund te te urrej ? Tashme s'kam fuqi,
si investuesi me i deshtuar,
forcat m'i mori kjo dashuri.
Eshte e çuditshme kjo zemer e mjere,
pikerisht atehere kur eshte e tradhetuar,
fillon te kendoje si nje korb i çjerre,
dhe mbi trupin e porsalindur te rrefuzimit,
shkruan me thonje poezine e mjerimit.
Me thuaj e dashur,
a te thurri ai lavde qe qiellin e vrenjt,
qe kurre s'munde te shihje
dashurine time te shtrenjte?
Je e dobet grua dhe nuk te shkon loja,
por kurre nuk ke per ta ditur
se sa shume te doja.
Faqet t'i perkedhelin dy duar lakmu'se,
dhe syte qe me pare rezatonin
bukuri, permbi gjithcka
ku i hidhje keto diamant,
tashme karbon dhe smirra pengu'se
qendron permbi dere te parajses, gjigant.
Kush mund ta mendonte ?!
Cfare di ti per dashurine ?!
Cili, per besen, tu betua me dore
permbi varr, perveç se une...
une... i mjeri, i tradhetuari, naivi brinar ?!
A te kujtohet kur me the -Ti je nje enderr e vjeter ?
Si mundesh tani te jetosh ate enderr
ne epshe te zjarrta, ne nje shtrat tjeter ?!
Por une s'te mbaj meri,
as nuk te kam harruar,
as puthjet qe mi fale nuk t'i kam tradh'tuar.
Por tani...tani,
ky gjoks qe me pare nje ndjenje e burgosi,
nuk pulson me jete, por dhimbjen vendosi,
tashme, ndjenja e vjeter eshte e lire te qaje,
e nje tjeter ndjenje zuri vendin e saj.
Oh shpirti im,
ato puthjet e tua qe boten e ndrit,
djegin te tjera buze por te njejtin shpirt.
Mallkuar pra qofte ai vullnet i fatit
qe ngjalli tek une nje ndjenje si xhelozia,
kur puthjet t'i shkroi mbi buzet e mia,
dashuria u largua per t'i lene rradhen inatit.
Por une s'mund te t'urrej
dhe mos mendo eshte e lehte,
mbi furtune te zhgenjimit ziej si uji i nxehte,
k'te ndjenje qe me fort se kurre e ndjej.
Zemer, mbi lekuren qe tashme ai t'a perk'dhel,
dikur shkru'ja vargje me me t'bukurin penel,
aroma e trupit qe nga mendja s'mund ta shkul,
m'a thyen k'te ndjenje si me te shenjten vule,
e shperthej serish ne zemerim apokaliptik,
si mundet ai te t'prek ku t'kam cik ?!
Si munden ato buze te puthin tjeterkend,
kur fjalet me lotojne e zemra ende dhemb ?!
Nuk paske patur asnje pike meshire,
vrastare qe m'a shkel
madje edhe k'te ndjenje te peshtire !
Ato duar qe ushqejne nje dashuri te mitur,
a nuk i dhane gji nje dashurie, tashme,
te rritur ?!
Si mund ta shkelmosh si nje gur ne rrugice,
per nje dashuri te vaket,
nje dashuri ne teprice ?!
Je e dobet grua...dhe sado puthje te t'jape,
sado premtime te beje permbi hije te gurit
deren e zemres kurre s'do ta hape,
ti i beson se tashmes por jo zemres se burrit.
E mban mend letren qe atehere shkrove,
tani e mbaj si nje objekt te huaj,
per te ardhmen qe me mua kurre s'e krijove
dhe kohen kur te thoja thjesht - Me duaj.
Ti zemer je dielli qe askend nuk ngroh,
je hena qe naten i kendon veç vetmise,
je enderr qe josh ata qe s'i do,
je makthi me i erret i dashurise.
Tashme gjithçka mori fund me nje lot,
ç'genjeshter e bukur se malli s'te merr,
une, enderimtar qe shpresoja me kot,
e ti...qe dashuron nje enderr ne terr.
E di...ne zemer do te kete gjithmone dyshime
dhe atehere kur dyshimi zemren t'ta shtrengoje,
shpirtin t'ta tundoje me me t'fshehtat mendime,
me puth dhe nje here
e dashuria do t'pikoje.