Lediana Kapaj: Dallgë mendimesh!!

Lediana Kapaj: Dallgë mendimesh!!


Përbindshëm mendimet zaptojnë qënien time,
pa meshirë, pa deshirë.. pa shpresë dhe me lot,
si të etura turren...porsa nata petkun hedh,
më mbërthejnë, desh më mbytin...si mund dot!!

Si kuçedrat e përrallave po mundohen.. më përpijnë,
dhe e vetme lëngoj,dhimbje kam dhe dot s'bertas,
gjakun duan të ma thithin, eshtrat të mi bëjnë copë,
i shikoj gojëhabitur,sytë më hapen...Ulëras!

Sa mizore...gjakatare, ndjenjën duan të gllabërojnë,
me nënqeshje më veshtrojnë,duan që të bëhen zot,
sa më fyejnë,më përbuzin,poshtë në tokë ato më ulin,
fortë habitem..sytë burojnë..çfarë është kjo botë!!

Dhe papritur vjen mëngjesi,ditë e re ku prapë shpreson,
edhe pse torturat,plaget...trupin tim e kane cfilitur,
dhimbja zhduket,qesh fytyra... zemra ndizet,
dritë e shpresës vjen tek unë...fort e bukur.. e papritur!!


Lediana kapaj

Lediana Kapaj: Endrra të humbura!


Sa endrra thurem bashke,

sa yje numeruam,

sa fjale ty te thashe,

sot njeri tjetrin sduam...





Si munde te harroje

ndjenjat qe te dy ndame,

si mund te me urresh,

pse fjalet na u thane?!



Si mund te duam sot,

e te mos duam neser,

ku iku dashuria,

pse morri drejtim tjeter?



Jo s'je armiku im,

nuk mund te te urrej,

dikur te thashe te dua

dhe sot per ty nuk vlej....



Dhe prape vazhdoj te shkruaj,

shume vargje pa kuptim,

sa shume urrej te vuaj,

kjo zemer kerkon zgjim!



Me vrane fjalet e tua,

shume gjera nuk kuptova,

kur ishim te dy bashke,

e vetme dashurova!



Me vret kjo ndjenje zhgenjimi,

me vret cdo gje qe shoh,

mizor eshte ky trishtimi,

jo ty me s'po te njoh!!



S'me deshe,sot me fyen,

vazhdon te me lendosh,

ç'te bera valle me thuaj,

po te kerkoj lemoshe?....



Lemoshen e respektit

kerkoj dhe asgje tjeter,

nuk ke pse me le hapur,

nje plage qe eshte e vjeter...



Dhe do vazhdoj te vuaj,

jo s'mundem te urrej,

kujtimet do i ruaj,

megjithese per ty s'vlej.....





Lediana Kapaj