Kristaq Shabani:RRUGËTIM PEGASI INTERNACIONAL-BRIKENA SMAJLI

nga **Agim Gashi** Sun Mar 27, 2011 10:41 pm

Kristaq Shabani:RRUGËTIM PEGASI INTERNACIONAL-BRIKENA SMAJLI

SHTOHEN EMRAT DINJITOZË NË LNPSHA “PEGASI”
ALBANIA DHE ECJE DREJT SIGURISË PA KTHIM…
RRUGËTIMI PROFIL ZBULON TALENTE

“Pse nuk jemi humanistë dhe t’u themi talenteve të vërtetë që jeni të tillë… Letërsia ka një aftësi të veçantë bashkimi dhe hapje e progresim në ardhmërinë. Po mohuar vlerate krijuara nga Letërsia shqiptare gjatë gjithë kohëve , jemi nisur në një startim të ri dinamik”…”

Kristaq Shabani:RRUGËTIM PEGASI INTERNACIONAL-BRIKENA SMAJLI 199728_10150131050688186_678723185_6507388_2092267_n

BRIKENA SMAJLI
PJESËMARRËSE NË SIMPOZIUMIN E KATËRT NDËRKOMBËTAR “MUZA POETIKE “PEGASI 2011” ME OBJEKT “
« ROLI I FJALËSIT(GJUHËS) NË FIGURIMIN , SIMBOLIZIMIN LIRIK NË KRIJIMTARINË LETRARE»

E FOKUSUAR POETJA E TALENTUAR SHKODRANE BRIKENA SMAJLI, PEDAGOGE NË UNIVERSITETIN “LUIGJ GURAKUQI “ SHKODËR”

Brikena Smajli NJË TALENT I LETËRSISË SHQIPTARE MODERNE
Nga KRISTAQ F. SHABANI I.W.A, W.P. S
Brikena Smajli (b. 1970), ka lindur dhe është rritur në qytetin e Shkodrës ku aktualisht edhe jeton. Ajo ka përfunduar universitetin me një hulumtim në poezinë e T.S. Eliot-it. Një studim i cili ishte fillimi i një interesi të thellë për po...ezinë dhe letërsinë angleze, përfshi edhe Masterin marrë në Universitetin e Tiranës me temë mbi simbolikën mitike të Zanafillës dhe Apokalipsit në poezinë eW. B. Yeats-it dhe T.S. Eliot-it. Tani ajo është duke përfunduar Doktoraturën në letërsinë me një studim: Simbole mitike të e krijimit / Krijimit dhe kërkimit në poezinë shqiptare dhe atë evropiane. Aktualisht është pedagoge e Universitetit" Kristal", Tiranë.
Ajo është një përfaqësues e denjë e një brezi të ri të shkrimtarëve e shkrimtareve shqiptare. Smajli është autore e dy vëllimeve poezi : Te vdesin Fundit ulkonjat , Shkodër 1997, dhe Përditë ndërtoj shtëpi me ashkla, Albas, Tiranë 2006.

Këtë e them nga pozita kualifikuese elitariami dhe njohje e lëvrim dhe konkurrim të suksesshëm të poezisë në kuadrin modern të saj , larg nga skemat e skermat plagjiaturë……. dhe shterpësim në tejkahje… “krijim” për të nxjerrë dufet, për të “ngushëlluar”, veten apo për t’i marrë kohën vetes… në të ashquajturit krijim me një motivim “mediokritet”, që edhe ky është i nevojshëm të frymëmarrë për të realizuar përzgjedhjen e “nektarit”…
Nëse do të depertosh në krijimtarinë e potes Brikena Smajli, pa dyshesën më të vogël, do të ndjesh sadisfaksion disaplanësh: shpirtëror, intelektual, filozofik, bukuri keative me një stil tejësisht vetiak, psikologjik, moral si dhe arkitekturim të përcjelljes së krijimit perëndishëm me një bukuri tejet figurative… mundtë them se Brikena është nisur në një rrugëtin profesional krijues me objeksione të qarta dhe të denja.
Nëse vetëm bën një zbërthese leximi të poezisë së mëposhtme do të dalësh një përfundim dinamik të tillë:
Tërësi, përplotësi figurative, një sallon bukurativ ndjenjash dhe figurimesh të luluara, një pretendim triumfal… Kjo është poezia e mirëarrira, që i nevojitet poezisë shqipe… për të realizuar shkëmbimin dhe konkurrimin e vlerave universale …
Ky është pretendimi i LNPSHA “PEGASI” ALBANIA,… NË GJIRIN E SAJ PO HYJNË TALENTE, TË CILAT MUND TË KONKURROJNË DENJËSISHT NË PODIUMIN POETIK dhe po shtojnë numrin e atyre që tashmë kanë afirmim… ecuria nuk është në dashje të klasifikuesve që nuke njohin letërsinë dhe ecim me preferenca dhe hamendësi…, pavarësisht se ku janë qoftë dhe me tituj në universitete apo institute…
Duhet ritheksuar dhe ajo që poezia është sentencë figurative koncize e bukuruar që të jep flatrim qiellor, endërtuar me një arkitekturë çuditërisht shpirtërore… A mund të thuhet për të gjithë që kërkojnë të startojnë në korsi poetike kështu? E njëjta gjë mund të thuhet edhe për prozën moderne të Brikenës, një prozë kjo e poetizuar përplotsi figurash, mendimesh të përthella filozofike, meditative, kundruese, zbuluese që vetëm një symprehtë mund t’i nxjerrë nga galeria e krijimit dhe t’ua servirë letërsidashësve dhe studiuesve…
E qenësishme është se Brikena bën kujdes në transmetimin dhe njohjen e krijimtarisë së saj botë, nëpërmjet përkthimit të kujdesshëm në gjuhët e mëdha të botës. Kështu realizohet dhe prirja e shkëmbimit universal të vlerës dhe konkurrimi dinjitoz me poetët e Botës…
Krijimtaria e Brikenës kërkon një analitikë dhe një mendim kritik të përparuar. Kjo ishte veç një prezantim i saj… dhe i hedhur në “tryezë” diskutimi.
Përgëzime poetja Brikena Smajli!
....................................................................................
Në muzgun tim
qan hëna pa duar
e kridhet nën vehtet nga turpi.
Qan e rrëzohet në krahë palmash
e hapa yjesh largohen.

Lot
Mallkimi i lumenjve
Më zuri.
Bën ftohtë në rrugë.
Këmbët më qullen në ujëra.
Por, kur qajnë shpirtrat,
Hijet u dridhen në pellgje
E zgjaten;
Në shpella lundrojnë kafshë mitike.
Flaka e qiriut luhatet në vetmi
E puth stalagmitet
E shpirtit...
Nga libri “Përditë ndërtoj shtëpi me ashkla” Albas, Tiranë, 2006.

Brikena Smajli (b. 1970), was born and raised in Shkodra where she currently lives. She fulfilled the university degree with a research on T. S. Eliot’s poetry. A research study which was the begining of a deep interes on English poetry and literature, Master degree included. Which was held on Tirana University with a thesis on The mythical symbol of The Genesis and The Apocalypse in the poetry of W. B. Yeats and T. S. Eliot. Now she is fulfilling the Ph. D. Studies on Comparative literature with a study: The Mythical symbols of creation / Creation and Quest in Albanian poetry and European one.
She is a fine representative of a new generation of female writers in Albania. Smajli is the author of the following poetry volumes: Të fundit vdesin ulkonjat (The She-Wolves Die Last), Shkodra 1997; and Përditë ndërtoj shtëpi me ashkla (Every Day I Build a House with Splinters), Albas, Tirana 2006

.Nga libri “Të fundit vdesin ujkonjat”, Sh.B. At Gjergj Fishta, Shkodër, 1997
* * *
(Endless Song) Kange pa fund

Two-faced wolf,
Angel and man,
It clawed at the attics
Covered in glacial moss
And...
found fossils
Love defaced
By one spoken word.

[* * * (Kangë pa fund), from the volume Të fundit vdesin ulkonjat, Shkodra: At Gjergj Fishta, 1997, p. 14. Translated from the Albanian by Robert Elsie]

Powerless

The stare of death does not obey me,
Anguish has filled my soul with straw.

[Pafuqi, from the volume Të fundit vdesin ulkonjat, Shkodra: At Gjergj Fishta, 1997, p. 24. Translated from the Albanian by Robert Elsie]

Pain holds the Ashes

Pain holds the ashes of its fire,
Pain is life,
Bent shoulders of an old wife,
Fingers folded behind.
Pain is fire,
Pain, funeral pyre,
A whisper's caress
That bestows no solace.
Pain is destruction
Pain, corpse in its socket,
Gaping mouth of a witch in its pocket,
Pain is a drop.

Pain is the icy tide
Of a liquidless sea
Pain is... lament.

[Dhimbja ka hirin, from the volume Të fundit vdesin ulkonjat, Shkodra: At Gjergj Fishta, 1997, p. 29. Translated from the Albanian by Robert Elsie]

Tear

The curse of rivers
Has seized me,
It is cold on the road,
My legs are drenched with water,
But, when souls weep,
Their shadows shiver in ponds
And grow long.
Mythical beasts
Float in caverns,
The flame of the candle quivers alone
And kisses the stalagmites
Of the soul...

[Lot, from the volume Të fundit vdesin ulkonjat, Shkodra: At Gjergj Fishta, 1997, p. 30. Translated from the Albanian by Robert Elsie]

The Comedy is Over

The art-lovers applaud in a tumult,
Parterre, the actors bow, their hands on their hearts.
Behind the scenes both of them weep,
Each for his own plight.

The comedy is over,
Now let us view the tragedy!

[Komedia mbaroi, from the volume Të fundit vdesin ulkonjat, Shkodra: At Gjergj Fishta, 1997, p. 31. Translated from the Albanian by Robert Elsie]

To Them

You leave me now with a smirk and a chuckle
As you would with someone you've broken,
But you never outdid me in one of your struggles,
You interred me with words that you've spoken.

[Atyre, from the volume Të fundit vdesin ulkonjat, Shkodra: At Gjergj Fishta, 1997, p. 38. Translated from the Albanian by Robert Elsie]

The She-Wolf

Everyday
I walk out to make friends with the wolves,
People block my path.

I devour them!

[Ulkonja, from the volume Të fundit vdesin ulkonjat, Shkodra: At Gjergj Fishta, 1997, p. 45. Translated from the Albanian by Robert Elsie]

Tonight

No doors tonight shall be left ajar
For the wolf and I are at large.

[Sonte, from the volume Të fundit vdesin ulkonjat, Shkodra: At Gjergj Fishta, 1997, p. 54. Translated from the Albanian by Robert Elsie]Muzgut
Brikena Smajli

THERE IS NO COTTAGE FOR THE SUN

There is no cottage for the sun
He sleeps out,
Where each undressed him.

The envies rushed first
And licks the tears of solitude
At the end come the lonesome,
Who wept on his eyes?

There is no cottage to the sun
He sleeps out
And all stole him.

TO THE TWILIGHT

In my twilight
Cries the moon without hands
And immerses in itself by the shame.
Cries, and falls down on the palms wings
And the star’s steps get away.

The house

Everything is longing to my eyes
That did contemn my pain.
My stairs descend me
There, where I cannot be.
I take a nap on algae.
When I wake up
I am picked up by the
Painful prickles.
The lost leaves an empty seat in the room.
But I have so many roads
To reach death
And grow beautiful.
- I am a bird without a nest,
Do not let me make the blame.

Tear

The curse of rivers
Sized me.
It’s cold on roads.
My feet are soaked in waters.
But when the souls cry
The shadows trembled in ponds
And lengthen.
In the caves sail
Mythic animals.
The candle’s flame oscillates in solitude
And kisses the stalagmites
Of the soul…

The wind

Without thinking I will be dead
They cut my run, which take me to the fields.
Wind is all around.
The icing begins to the fingers.
And disheveled my heart.
It was a war yesterday
And all heroes are
The ancient yarns of algae
Become spirited.

There, here, near.

I can’ t find nowhere my sorrow
Wash my glass windows.
A bloodshed soul turn around the air
And take breath under the rushes.
Nobody is pursuing the wolfs
Which plays havoc in the tables.
The dancers demolish the weddings
That goes on in the eternity.

With white fingers and pleasure less
We warm ourselves in the fire
Where the others burn.
- The victories are not endured.
White beds like candles
People the memories…

The she-wolfs dead the last

Crushed grass.

Throttles under the lazy steps
Bloodstained she-wolf.
There is no more hope
Those natures will survive.
The she-wolves dead the last
And take with them
The implored howls.
Riverside where people drown their eyes
The moon is pitch-blacked.
-Do protect the sun
That cheers everywhere!

The soul I will hang to the sun

Friends bore me
Always being farthest.
I’ll go to cry under the old portcullis.
The soul I will hang to the sun
And I did escape…
The names, the faces, the dresses
I’ll change
I’ll become rich.
Compassionately I’ll ask then:
-Who I am?

The lamenting

There is a lamenting
Which sleeps out of the pain
To the distorted fig,
Crooked under the rain.
With the claws and the buds
It smiles at the last moment
And lie down to be dead
But it only has borne.

Transparency 1

The viper poisoned the river
I drink the water to become clear.

Transparency 2

You are a kindness wonderful eye
Cain drinks the water into your silent tear.

Aquarelle

The moon’s eyelash falls
With the superstition to reborn she-wolves
However, it rains only
In a solemn party
Where the sparrows are not invited
The waitings contrive
Writhe into the fingers
Aquarelle.

Translated by author

1970-Gedichte

Aus dem Albanischen von Hans-Joachim Lanksch
Brikena Smajli wurde am 1.1.1970 in Shkodra geboren. Philologisches Studium an den Universitäten Shkodra und Tirana. Diplomarbeit über die Lyrik T.S. Eliots. Sie schreibt Lyrik und Erzählungen und übersetzt aus dem Englischen, Spanischen und Französischen. Sie arbeitet an einem Buch über die Lyrik T.S. Eliots. Brikena Smajli lebt als Lehrerin in Shkodra. Die hier vorgestellten Gedichte entstammen ihrem ersten, 1997 erschienenen Buch Të fundit vdesin ulkonjat ("Die Wölfinnen sterben zuletzt"), die lyrische Prosa entstammt ihrem zweiten, 2006 erschienen Buch Përditë ndërtoj shtëpi me ashkla ("Täglich baue ich Häuser aus Spänen"). Die Texte dieses Buches hatte die Autorin im Manuskript ursprünglich in Versform geschrieben.

Dämmerung muzgut

In meiner Dämmerung
Weint der Mond ohne Hände
Und taucht vor Scheu in seine Selbste.
Er weint und stürzt in Palmenarme
Sternschritte gehen davon.

* * *

(Lied ohne Ende)

Der Wolf mit zwei Gesichtern
Engel und Mensch
Kratzte am Dachgebälk
Mit dem Tang von Eisbergen
Und...
emptyemptyFand als Fossil
Die Liebe, ermordet
Wegen eines unbedachten Wortes.

Der Vogel

Er briet im lodernden Wald
Die Brust qualmte, Luft bekam er nicht.
Die kleinen Augen, zwei traurige Lichter,
Schrien lautlos, voller Angst, denn sie brannten.

Lange Zeit mühte sich der Phönix
In Tränen, vom Feuer seiner selbst gekaut
Zum Schluß stürzte er, stürzte in den geliebten See
In dem Lilien sprossen...

Schmerz

Ich habe die Tauben getötet.
Ungewollt.
Auf der Erde blieben weiße Federn zurück
Und Gurren in der Luft...

...der Tod stürzt auf die Sonne.
Unten dröhnt der erzürnte Himmel.

Auf der Straße sind rissige Sterne
Die Welt ist eine Festung aus Fingern.

Das Haus

In jedem Auge schläft eine Abwesenheit
Die meinen Schmerz verachtet.
Meine Treppe führt mich dort hinunter
Wo ich nicht sein kann.
Ich schlafe in Algen ein.
Wenn ich erwache
Stechen mich schmerzhafte Dornen.
Die Abwesenheit läßt das Kissen im Zimmer leer.
Ich habe so viele Straßen
Um zum Tod zu gelangen
Und mich zu verschönen.
Ich bin ein Vogel ohne Nest
Laß mich keine Schuld begehen!

Tränen

Der Fluch der Flüsse
Traf mich.
Es ist kalt auf der Straße.
Meine Beine werden naß im Wasser.
Wenn aber die Seelen weinen
Zittern ihre Schatten in Wasserlachen
Und dehnen sich;
In Höhlen fahren
Mythische Tiere in Booten.
Die Kerzenflamme flackert in der Einsamkeit
Und küßt
Die Stalagmiten der Seele...

Stummer Mond

Der Mond versank im Laub.
Zarte Ähren stechen ihn
Und schreien.
Dann kreuzigen ihn die Fenster.
Die Ähren wollen ihn umbringen.

Der Mond hat keinen Mund
Zum Brüllen.
Nur die traurige Grille in der Einsamkeit.
Er läßt Seelenstrahlen aufs Schilf scheinen
Und färbt die Träume mit Grün.

Sehnsucht

Das Meer hat meine Wellen fortgespült
Und mir die schweren Wellen der Luft gelassen
Die Wellen der Stimmen die mich rufen.

Die Seen haben die Spiegel geschmolzen
Und mir die Spiegel der Augen gelassen
Die Spiegel der Augen die mir fehlen.

Die Flüsse haben das Wasser verdunsten lassen
Viele Jahre weit, viele Jahre weit.
Am Drin* berühre ich
Felsplatten der Sehnsucht...

*großer albanischer Fluß

PROSAGEDICHTE
1.

Ein Smaragdstein löste sich aus seinem Smaragdgestein. Er konnte sich nicht mehr wundern. Fast wäre er daran zersprungen. Er fiel in den Schlamm. Gewiß hat niemand ihn bekommen, doch alle wissen von seinem Verlust... und daß er irgendwo liegt, hier, da, dort. Also drängen sich alle Leute.

2.

Leer die Straße von hier dorthin, wo sie auf mich warten. Üppig wuchernde Pflanzenwelt sagt "ja" zum Lebewohl. Sie mag nicht als Königin in einem thronlosen Reich herrschen. Nur barfuß in einem Gestirn gefriert sie zu Eis. Düstere Dämmerung brennt im Regen. Sie weiß, daß es keine Mächte gibt, die man sich mit Krieg erkämpft, und in dieser Gewißheit sterben Pflanzen, Gestirne...

3.

Etwas Regen für den Mond, noch einmal wird er sich waschen. Mit einem altmodischen Rock kommt er zu einer Abendgesellschaft, zu der Ikonen eingeladen sind. Halbdunkel und Dämmerung vermengen sich miteinander und spielen mit den erstarrten Wintervögeln. Der Himmel mag die Hyänen, die ihn unten auf der Erde anheulen, über längst getöteten Tieren, geronnenem Blut und allem Vergessenen oder Weggeworfenem. Ihr Lachen erträgt er nicht, es hängt ihnen in den Mundwinkeln, damit sie sich über nichts wundern. Ich habe Angst, mich in den alten Pyramiden zu verlaufen: ich möchte mich nicht verirren im Paradies.

4.

Ich gehe, um noch etwas da zu sein. In diesem eiserstarrten Wolfsrudel suche ich ein entschwundenes Wunder, um mit den Menschen sprechen zu können. Mit dem, was da ist, decken wir den vor langer Zeit entzweigebrochenen Tisch. Die Gottheiten vertagen unsere Treffen, die wir an dem Tag hatten, als die Zikaden in den Krieg zogen. Es fehlen die Mutigen, um Aug in Auge die Wahrheit zu sagen. Die Unmöglichkeit des Erreichens nagelt uns an der Schwelle des Aufbruchs fest. Mit den Knien zeigt sie uns den in Zentimetern abgemessenen Weg. Dort, wohin zu gehen uns nicht erlaubt ist, obwohl oder vielleicht gerade, weil wir es wollen und sollen, machen uns die Menschenwesen das Gehen so unmöglich. Ich schiebe Säcke der Geduld mit einer treubleibenden Gier nach Muscheln.

5.

Dort drüben sind Schildkröten gekommen und lassen uns sie nicht antreiben, sie gehen gemächlich, sie wägen ihre Beine und unsere Geduld ab. Das Warten brät unsere Seelen und krümmt unsere Finger. Sie geht weiter dank ihrer Langlebigkeit und unserer Kurzlebigkeit.

6.

Die scheibengleiche Sonne wurde heute denen geschenkt, die sich nicht bemühten. Keine Amöbe entdeckte unser wasserbespritztes Wesen. Meine Eroberung war so leicht zu beweisen. Eine Wölfe verknüpft die Quellen und fröstelt. Ich gehe fort: dorthin, wo die Spatzen nisten, zu Mond und Sonne, weit fort von den Schatten, die sich vom Pfad der Schlange davonstahlen. Es kommen auch die alten Feen wegen ein wenig Wasser im Licht des Mondes. Mich quält das Wort, das ich an einem grauen Fluss gab, der verrückt war vor Bären und vielköpfigen Schlangen.

Brikena Smajli

Brikena Smajli. Photo : Migjen Kelmendi
1970-

Poèmes traduits de l'albanais par Ardian Marashi
Diplômée en langue et littérature albanaises à l'université de Shkodra, elle devient très tôt une admiratrice inconditionnée de la poésie moderne britannique, pour finir par découvrir, après son affectation à un poste de professeur de lettres dans la madrasa de la ville, les grands classiques de la poésie perse et arabe. Ses deux volumes de poèmes, Les louves meurent en dernier (1997) et Chaque jour je construis une maison de copeaux (2006), nous embarquent dans une quête fervente du sens caché, tout en révélant une âme irascible à force de se sentir solitaire et impuissante devant un monde qu'elle essaie en vain d'apprivoiser, mais qui la rejette à tous les coups, l'obligeant à se renfermer dans un style qui se cherche.

LARMES

La malédiction des fleuves
m'a prise.
Il fait froid dans la rue
et mes pieds sont tout trempés ;
mais, quand les âmes pleurent,
leurs ombres vibrent dans les mares d'eau
et s'étirent ;
dans les grottes
des animaux mythiques flottent ;
solitaire, la flamme de la bougie vacille
et embrasse les stalagmites
de l'âme...

LA LOUVE

Chaque matin
Je pars retrouver mes amis les loups.
Des hommes me coupent le chemin :

- Je les dévore !

CE SOIR

Ce soir il n'y a aucune porte qui s'ouvre.
Le loup et moi sommes dehors.

À EUX

Vous vous en allez en riant dans mon dos
Comme d'une perdante qui ne se relèvera plus.
Vous ne m'avez pas tuée dans une bataille,
Mais m'avez enterrée au creux de vos paroles.

LA DOULEUR A LES CENDRES...

La douleur a les cendres de son propre incendie.
La douleur est vie.
Les doigts croisés derrière
Et les épaules courbées d'une vieille dame.
La douleur est flamme.
La douleur a la marche des funérailles
Et la caresse agaçante
D'une veuve coquine.
La douleur est ruine.
La douleur a la vague froide
D'une mer sans eaux.
La douleur est fléau.

La douleur a un vampire vicieux
Qui de votre sang s'abreuve.
La douleur est... épreuve.

* * *

Au plus haut rocher,
sur la route parsemée de sphinx,
il me reste une énigme que je n'ai pas résolue.
Cela me rassure.
L'Oracle n'a toujours rien dit,
cela fait des siècles qu'il est frappé de mutisme,
barbouillant à longueur de vie des hiéroglyphes emptyemptyemptyemptyemptyemptyemptyextravagants.
Et j'arrive toujours en retard ou trop tôt pour me faire emptyemptyemptyemptyemptyemptyemptyentendre.

* * *

Cette bougie s'éteint elle aussi,
agonisant lentement,
avec des larmes qu'elle avale,
chaudes, brûlantes.
Elle donne son oeil à la lumière
et s'essouffle.
Tout autour, en reine vaudevillesque,
l'obscurité se pourlèche.
Mais mille sensations de lumière
habillent les murs
imprégnés de désirs
qu'on ne dit pas.

* * *

Le soleil comme une tranche de pain profita aujourd'hui
à ceux qui n'ont rien fait pour le mériter.

Aucune amibe ne put deviner notre être
embourbé dans les eaux stagnantes.

Mon invasion était facile à prouver.
Une louve relie les deux sources et transit.

Je m'en vais
là où les moineaux ont leurs nids :
près de la lune et du soleil,
loin des ombres
qui se sont engouffrées dans le sentier du serpent.

Voilà qu'arrivent aussi les bonnes vieilles Zanes*
pour une gorgée d'eau luisante par pleine lune.

M'obsède cette promesse donnée
au bord d'un fleuve tout gris
et fou d'ours et d'hydres. **

*personnages de la mythologie albanaise, comparables aux nymphes des bois et des sources.
**Les trois derniers poèmes sans titre font partie du recueil de poèmes en prose " Chaque jour je construis une maison de copeaux " ; pour la traduction, on s'est servi du premier manuscrit de l'auteur, où les mêmes poèmes sont en vers.

....................................................................................

Në muzgun tim
qan hëna pa duar
e kridhet nën vehtet nga turpi.
Qan e rrëzohet në krahë palmash
e hapa yjesh largohen.
Lot
Mallkimi i lumenjve
Më zuri.
Bën ftohtë në rrugë.
Këmbët më qullen në ujëra.
Por, kur qajnë shpirtrat,
Hijet u dridhen në pellgje
E zgjaten;
Në shpella lundrojnë kafshë mitike.
Flaka e qiriut luhatet në vetmi
E puth stalagmitet
E shpirtit...
Nga libri “Përditë ndërtoj shtëpi me ashkla” Albas, Tiranë, 2006.
24.
Burned reedys and dried shores rule again on digged gutters and the earth side just plought call swelter lines impatienced too much. Light and the dried form is just sprout. The lament of miss close the doors to the messengers. There is not such an oracle to speak. They became unfounded children who cry continually by fires. I am missing for the moon and the night with milk on eye.

Kallama të djegur dhe zhur i thatë sundojnë rishmëzi mbi ulluqet e gërryer e brezi prej toke të sapolëruar thur vargje vape fort të padurueshme. Dritë e thatësira prapë mbiu. Malli zë shtigjet nga kalojnë lajmëtarë. Asnjë orakull nuk flet. U bënë fëmijë të pagjetshëm që qajnë vazhdimisht me zjarre. Më ka marrë malli për hënën e natën me qumësht në sy.
37.

A mahogany is being banqueted for me with birds. I do not come. Holding out my hands full of nothing. This slow winter combed out continually in my mirrors. The box of flowers seed is feeling cold. A roughly kennel is looking for eating the last year bread and cry lament. But the things are leaving done now. No one fight to live. All the blood spread become a fright armour.

Një sofër më kanë shtruar me zogjtë: nuk vij, shtrij duart e mia të ngopura me asgjë. Ky dimër i ngadalshëm më krihet vazhdimisht në pasqyra. Kutia ku mbledh farët e luleve ka ftohtë. Një lukuni e trashë ujqish kërkon të hajë bukën e vjetshme dhe ulurin. Por gjërat u lanë tashmë, askush nuk lufton për të jetuar. Gjithë gjaku i derdhur na bëhet mburojë frike.

38
To the high rock, to the road sanded of Sfinxes I let an unresolved enigma who doesn’t let me being sad. Oracle doesen’t spoke at all, there are years in this deep silence, with this deep longed wheals writes hieroglifs that no one can deschiphrade. I allways arrive too early or too late to speak to him.

Tek shkëmbi i lartë, në rrugën e shtruar me sfinksa kam lënë një enigmë të pazgjidhur që s’më lë të brengosem. Orakulli nuk tha një fjalë, ka vite që hesht i vuvosur, me vraga të gjata të thella shkruan hieroglife që nuk i deshifron askush. Unë gjithmonë vij vonë ose tepër shpejt për të folur.
44
Mbretëri prej kashte mjeshtërisht të moshuara zhyten në ujëra thua se vërtetë do të lahen duke mashtruar nuset e plakat. Pastërtisht e turbulluar tres mendimet e mia nëpër ngushtica që s’e dinë lojën e peshkut memec me peshkaqenë. Po në bregun tim është murosur një ishull e që atëherë hala peshku më shpojnë vazhdimisht këmbët, që të ma kujtojnë idhnisht kthimin.
47
Iriqi prapë bluan ashklat e rrëmuara të pemëve. Asgjë duket se nuk ndodhi. Të gjitha lashtësisht u thanë. Qysh me murimin e parë të Rozafës vazhdojnë të na vrasin të huajt që vijnë detyrimisht se na duan të mirën. Por Rozafa qumësht nuk ka e gjithë fëmijët ikën e më nuk po pyesin për të, as burimet as zogjtë. Parajsa i tha të gjitha...
105
Për gjithçka ngjet zërat e lashtë të rrënimit dhurojnë një ikje të gjithkushtueshme ashklash. Këmbëzbathur syri mungohet drejtimesh të pambyllura. Por qengji u bë ujk e ligsht kafshon, me gjithë mëritë e mbledhura nga qënia kaq gjatë i pafuqishëm, krahët e mi të plagosur. Më pëlqen t’i rrëzoj idhujt e ligj që hyjnë si fëmijë të qullur në lot. Deti i tharë më shpon këmbët e çara me qelqet e kripur.

128
U shkri dhe ky qiri, mekë ngadalë me një lot që kapërdin, vazhdimisht në vaj. Ia dha syrin dritës e më s’u pa. Terri lëpihet gjithandej. Mbret i paftuar, e qindra ndjesi drite veshin muret mbushë me dëshira që nuk luhen.
25
1. Një botë lilipute me elefantë në fusha shullëhet nën dritën e diellit. Tjetër murim nuk ka për të provuar plakja. Këtu asgjë nuk është përfundimtare. Çdo grimcëz jete lëkundet mes përgjumjes dhe ëndërrimit, pastaj e hanë pak nga pak barishtet dhe algat. Rrugës për këtu pashë vetëm ujq të uritur që lukunisht shuanin zjarre.
44
2. Mbretëri prej kashte mjeshtërisht të moshuara zhyten në ujëra thua se vërtetë do të lahen duke mashtruar nuset e plakat. Pastërtisht e turbulluar tres mendimet e mia nëpër ngushtica që s’e dinë lojën e peshkut memec me peshkaqenë. Po në bregun tim është murosur një ishull e që atëherë hala peshku më shpojnë vazhdimisht këmbët, që të ma kujtojnë idhnisht kthimin.
48
3. Gjithçka u tret. Tani edhe këto hala pishe me afsh zhyten në një harresë të kërkuar kaq ligësisht. Në sofra nuk na ulen miqtë që duam, veç ikona të turpshme i veshin me magji këto rrugica të vjetra. Ec zbathur mbi urat e zjarrit. Përjetësisht e ndërgjegjshme se më djegin, mbaj frymën në klithma.
53
4. Po vij, e zbardhur nga uji. Tek bregu kaherë jam nisur dhe zgjas gishtat pamundësisht. Hedh shpirtin tim aty ku më pranojnë miqësisht, sepse kam mbetur e tyrja. Përjetësisht e pandreqshme në zgjedhjet e mia, me guralecat, që lajmërojnë një agim çapkën, u bie një nga një dritareve.
63
5. Hyj dhe më duhet të flas me shiun që vazhdon lojën e tij të përditshme më hiena. E shpall rritjen time mbi guacka dhe lë buzë rrugës gjithnjë gjurmë të bardha.

73
6. Lëkurhollë pushtoj mërzitë e mia. Këto copëra kallamash të kalbur më lodhin. Asgjë nuk mungon nga e hershmja ditë, kur më panë ikonë varur shkëmbinjsh të nënujshëm. Përherë më e pasur se dje, shihem pasqyrash të thyera në katërdhjetë copë e, bëhem erë e dukshme, që mbledh copat e vetes të luftojnë me qenë.
95
7. Pse i vrasin ulkonjat në këtë zhur të njomë pylli buzë lumit? Guralecë të lagur na vështrojnë që poshtë ujit si sy ikanakë formash të përhirta njerëzore e bartin një mall të qumësht duke përshpëritur përtueshëm ujit histori që kurrë s’i ka parë me sytë e vet. Po ai është fëmijë i gëzueshëm e ikanak dhe bart veç lëmyshkun e gjelbër për me e llakaçitë në guva, që nuk i njeh njeri.
99
8. Po bëhet ulkonja. Dalëngadalë si prej mjegullash, duke dalë prej avujsh, njomë me ujë edhe dritë, hija bëhet sy hapërdarë gjithandej e bardhë dhe e pranishme. Prej shigjetash që dielli i fal vij e lumturohem me shkëmbin përballë ujërash gjithmonë të ftohtë. Shpella gojëmëdha dhe një bori prej lugut të shpirtit jehojnë.
103
9. Dhimbja i bëhet urë dhimbjes e qielli bëhet dritë. Unë fshihem në rrëmujën e mbytur me halle, shndërruar në një pikël uji, përherë me frikën se zhbëhet. Një ujësi e begatë, squllet, përhitet e ngrihet në mua, më vesh me pëlhura të ujshme me diell dhe bëhem zog i hareshëm me krahë të lagur. Dua të ik, por nuk mundem, më mundon pamundësia për ta parë botën edhe ndryshe.
105
10. Për gjithçka ngjet zërat e lashtë të rrënimit dhurojnë një ikje të gjithkushtueshme ashklash. Këmbëzbathur syri mungohet drejtimesh të pambyllura. Por qengji u bë ujk e ligsht kafshon, me gjithë mëritë e mbledhura nga qënia kaq gjatë i pafuqishëm, krahët e mi të plagosur. Më pëlqen t’i rrëzoj idhujt e ligj që hyjnë si fëmijë të qullur në lot. Deti i tharë më shpon këmbët e çara me qelqet e kripur.

Shënim: numrat që ndodhen sipër janë ashtu siç paraqiten në libër, ku mungojnë titujt.

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30