Ju prezantojmë:CIKËL POETIK NGA KUJTIM STOJKU

nga **Agim Gashi** Fri Jun 24, 2011 12:05 pm

Ju prezantojmë:CIKËL POETIK NGA KUJTIM STOJKU

PASI NA BUZQESHI FITORIA

Pas betejave të përflakura nga gjaku
Më së fundi fitorja na buzqeshi
Me mall t’pashuar u kthyem tek pragu
Atëherë fjetëm se krisma e pushkës heshti.

Por betejat tona shekullore
N’gjokset tona akoma i kemi t’gjalla
Prandaj pas gëzimit t’madh t’ fitores
S’mund të flejm’ gjumë si në përralla.

Por pa pritur si Bruti dikur
Pa ju dridhur asnjë qerpik
Karla Del Ponte na nguli
Pas shpine si Cezarit një thikë.

Por ne jemi liridashës vrarë kënd s’kemi
Ne siç e dini kemi shijet tona si popull
Dhe si popull pas lirisë si t’marrë vemi.

Ne t’shtrenjtë kemi mikun, fjalën e besës
Që është e vjetër sa shkëmbinjtë e sertë
Jemi krenar se vetëm malet tona
Thikën pas shpine na kanë ngulur përherë.

Prandaj qetësohuni gjithçka shiheni me gjakftohtësi
Se për t’na mbajtur të coptuar gjithmonë për besë
Pas shpine përsëri do t’na godasin me pabesi
Por t’jemi gjithjë syhapur lojrave të tilla mos bini pre…

EJA

Eja me këngë në gojë e buzë në gaz
Eja më puth me buzët që të digjen zjarr
Eja si laureshë të t’puth me mall
Të ta shoh dritën e syrit që t’flakëron flakë
T’bashkojmë zemrat dhe shpirtin,t’jemi t’pandarë.
Ja pak ngapak rrugën e kemi marrë
N’atë banesën e errët ku krimbat do t’na hanë
Që ka një emër t’llahatarshëm –varr
Dhe ku n’pluhur do t’kthehemi era ka për t’na shpërndarë…

KËRKOJ

Gjithhmonë endem n’mes rrugësh t’njohura e t’pa njohura
Ku asnjë tabelë stë tregon çfar rruge do të marrësh
Mundohem të ndaj nga njëra tjetra rrezet e dritës
E bashkë me ta ta ndriçoj terrin ti bëj ballë frikës.

Pastaj bredh brigjeve t’lumenjëve duke dëgjuar ushtimën
E ujit që rrjedh me furi i kulluar qelibar
Vështroj me kujdes algat që lumi ka nxjerrë n’breg
Mjegullën që vjen grykave e si qen pas më ndjek.

Ja endem kështu çdo gjë duke vështruar
Çdo gjë në natyrë është vënë me rregull n’vendin e vet
Ndërsa ti në udhëkryq çorientohesh e rrugën se gjen
Shkel përmbi gjethet që era me ta rrugën ka shtruar
Më duket se jam në autobus dhe n’stacion kam ndaluar.

Ja dhe vija e ujit q’ barin e njomë vadit nëpër livadhe
Në pyll dëgjohet një krismë për gjah dikush do t’jetë
Mund të ketë vrarë ndonjë kunadhe,lepur a qelbës me erë.
Si një ëndërr e keqe gjith makth,gjumi n’mes natës të del
Si qokthi natës që këndon nëpër terr
Dashnorëve rrebelë nata u hedh një vel
Ja unë endem pa pushim pa ndalur askund
Shikoj gjurmët e rrufesë që ka lënë mbi një dru…

AMANET

Nëse shpirtin jua kam plasur me vargjet e mia
Dhe ju kam bërë shumë t’ndjeni pikëllim
Pastaj keni heshtur ju ka pëlqyer vetmia
Nën qepallat tuaja ndrisin sytë, nanuris një ëndrrim.

Dhe fjalët që kam thënë n’trup t’kan shaktuar t’dridhura
Për një çast sytë e tu akull kallkan kanë ngrirë
Prej shpirtit dalin dhe nisen drejt qiellit t’bërtiturat
Unë jam brenda tyre në dyzen e vë sharkinë.

Dhe nëse do t’qeshësh me ironi për këto vargje
Nga e vërteta e hidhur do t’rrudhësh turinjtë
Kur frymën të kem dhënë të lë amanet hajde
T’më dëgjosh kur t’më qajnë me ligje
Shih shpirtin tim si pëllumb t’fluturoj’ n’hapsirë…

URA

Atje n’mes malesh të lartë me shkëmbinj t’përhimtë
Rridhte vrullshëm zalli,ujë bjeshkësh qelibar
Urën e vjetër prej teli sjell ndërmend
Zalli pa pushim rend dhe vetëm rend.

Sa herë mbi urë lëkundeshim si mbi të detit valë
Mendja na merrej duke parë zallin t’rrjedh’ m’ rrëmbim
Shihja si notonin nëpër të peshqit e artë
Nëpër ujin e kaltër lodronin me gëzim.

Vështrimi na tretej mbi shkulmat e tij të bardhë
Uji rrjedh vazhdimisht së bashku me vitet
Cingëron nga lëkundjet ura prej teli
Vitet si uji ikin, telat e urës vetëm ndryshken.

Jeta rrjedh ngadalë plot hare dhe brenga
Netët ikin larg orët zënë ndryshk
Ura e telit tundet,uji vazhdon të rrjedhë
Gurët janë me myshk koha rend dhe vetëm rend.

Flokët na janë zbardh’ n’mes rrugëve ndër vite
Ura e telit mbi zall tundet dhe lëkundet
Zalli poshtë urës rend dhe vetëm rend
Ditët ikin,zalli rrjedh e s’kthehen në t’njëjtin vend…

FLUTURIM SI SKIFTERI

Nga ndonjëherë zemrimi ta thyen zërin në copa kristali
Dhe po të heshtësh zemra të pikon gjak
Poeti është si dreri i plagosur
Ndjehet fajtor po nuk e shprehu mendimin n’varg.

Ai endet vetmitar duke i folur ndërgjegjes
N’fund thotë fjalën vendimtare duke qëndruar si burrë
E thotë fjalën edhe për puthjen nën dritën e neonit
Tinguj t’magjishëm burojnë nga shpirti si gurrë.

Pastaj me anijet liburne çanë valët e deteve
Duke kënduar në kuvertë si mjellmë
Gëzohet kur lindin t’praruarat t’diellit rreze
Kujtimet bredhin e bredhin të qetë se lënë.

Shpesh ecën i menduar duke folur me vteveten
Shpesh fjala që thotë tund si tërmet malet
Fjala është e mprehtë prêt krena kuçedre
Pastaj fluturon si skifteri e n’maj shkrepash ndalet…

LULET E GJAKUT

Dhe ja tani plot gaz erdhi pranvera
Lulet shumëngjyrshe kanë çelur në çdo vend
Por lulet me të bukura janë trëndafilat
Erë të këndshme lëshojnë anekënd

Në çdo vend këto lule ku kanë mbirë
T’bukura të ndritshme gjith shëndet
Me gjak dëshmorësh kjo tokë i ka vaditur
Prandaj nga lulet erë t’këndëshme ndjejm ne.

Bashkë me trëndafilat buzqeshin dhe manushaqet
Me ngjyrën e bukur për ta pas’ merak
Luledelet kanë çlur plot nëpër livadhe
Ja, atje më tej plot hijeshi zbardhon një zambak.

I sodis me endje lulet se t’ gjitha të bukura janë
Këta janë lulet e gjakut petalet i hapin sakaq
Bletët mbi ta me kënaqësi ulen
Menjëherë fillojn të thithin të ëmblin nektar.

T’gjitha këto lule që kanë mbirë nga kjo tokë
Ku n’gjirin e saj’ mban heronjtë e lirisë
T’gjitha i shkelën, u dhënuan, por asnjëra s’uli kokë
Por t’gjitha u ringjallën shëndrijn’ gjith’ ngadhnjim…

MISTER

Dallgët e detit çuditërisht herë ngrihen herë ulen
Përpëliten si në ethe me temperature të lartë
Pastaj gjumi i zë mbshtjellë n’çarçafë t’bardhë
Dielli dhe qielli ndjejnë rënkimën e dallgëve t’mëdha.
Pastaj mbi të duken retë,ballin ja fërkojn me ledhatim
Temperatura ulet dhe ai të buzqesh lehtë
Pak më parë ushtonin dallgët mizore
Dhe pas kësaj rri dhe pushon i qetë.

Bregu guximtar prêt dallgët e tij
T’ cilat me uri sulmojnë ndaj tokës
Dhe kur era fryn me tërbimin e saj të zi
Shkumën e bardhë si kompresa ja vë kokës.

Po kështu dhe qenia jon’ n’brendësi tollovitet
Si dallgët e detit mbështillet me shkumën e bardh’
Pastaj dalëngadalë vjen dhe qetësohet
Bëhet e kthjellët si deti pa vale.

Mister është vargu për t’zbuluar dramat njerzore
Sa here turbullohesh e kthjellohesh në shpirt
Si skllota e dëborës paturpësisht të pështyn në fytyrë
Duke sjellë ditët plot ngricë dhe acar…

FYELLI

E dua melodinë e magjepsur të fyellit
Kur e dëgjoja duke i rënë ulur nën hije
Zëri i magjishëm ushtonte në mes pyllit
Dhe zanat e malit përrreth i mblidhte.

Kur valë valë përhapeshin k’to tinguj gazmor
Dhe era i përhapte lehtë lehtë
Ndalej drenusha dëgjonte tingujt melodioz
Tingujt e magjishëm ngjiteshin deri n’re.

Kur fyelltari pushonte i lutesha t’më tregonte
Se si i bie kaq bukur mor aman
Çjan’ këta tingij që gjakun t’ndezin,ëmbël t’dehin
Dhe ti kaq bukur i bie sa me lot e qan.

Po ja m’thoshte fyelltari,kjo melodi është mall e brengë
Këtu janë gurrat krojet, zalli, këtu buçasin rrufetë
Këtu i kemi të gjitha stinët, malet me dëborë vjeshtë e behar
Ky u këndon të gjitha luleve, lëndinave plot me bar.

Por po ta dëgjosh me kujdes ai s’këndon veç gëzime
Ai vërtetë shpirtin ta ndez me këngë dhe vajtime
Dhe këto vaje prej tij dalin si ujëvarë
Prandaj të dridhet shtati e shpirti t’gufon dallgë dallgë.

BOTË E PA SHPIRT

Në shpirt jam i dhembshur gjith' njerzit i dua
Me botën time të pa matë shpirtrore
Por t’këqiat e njerzëve pa pushim m’kan fshikulluar
Reflektim i kësaj bote të pa shpirt njerzore.

Sa herë pranvera vesh vendin me blerim
Dhe kënga e zoqve ushton kudo me hare
Kësaj stine t’bukur si gëzohesh dot me gëzim
Bukuri e rrejshme që shpirtin helm ma le.

Të ikja diku larg n’hapsirë, n’Hënë apo Mars
Larg nga kjo botë e shpërfytyruar krejt
Nga kjo botë e pshtirë zemra seç më plas
Njerzia është bërë gjithnjë e për dreq.

Kështu në shpirt grumbullohet i madhi zemrim
Ku pak nga pak t’helmon shpirtin e shkretë
Botë e flamosur që dhëmbët më kërcasin
Egërsisht nga pikëllimi na rrjedhin lot t' nxehtë.

Kjo jetë kalimtare n’mes kësaj bote të neveritur
Ku t’shpon pa pushim me gjemba ferra e driza
Jetën e shkurtur më shumë ma ke shpifur
I drobitur fle n’mbrëmbje me ankth më gdhin dita...

TINGUJ QË BUROJNË NGA SHPIRTI

Ooh, ç’janë këta tinguj që gjëmojnë
Dhe anë për anë i shpërndan era
Si dallgët e detit ato ushtojnë
Jan’tinguj shpirti ku gjallëron jeta.

K’ta tinguj janë plumba t’nxehtë
Zëri yt bubëllimë,krismë rrufeje
Çdo tradhëtar’ përshkon si shigjetë
Shkulma gjaku, flamur ngrit’n’ fitore beteje.

Bjeri or mik pa ndarë sharkisë
M’vjen keq ë s’të shoqëroj dot, por t’ dëgjoj
Këndoju me shpirt heronjëve të lirisë
Bjeri mik sharkisë, beteja me krisma erë barot.

Nuk e di çdo të bëhet pas vdekjes tënde
Ndoshta ky instrument n’muzeum do t’përfundojë
Ju jeni shkrirë të dy si aorta e një zemre
Dhe në muze kjo këngë trimash do të këndojë.

N’mes telave të saj më duket se shoh fytyrën time
Halle dhe brenga shumë që i mban vetëm deti
Shoh lotët që pa pushim grryejn’ zemrën time
Lotët dhe gjakun e i piu toka por ngjyra e kuqe mbeti.

E shikoj këtë instrument pa jetë ku ti i jep shpirt
Ku nëpër telat e saj shohë lotët e gjith’ botës
Bashkë me ta edhe unë dhëmbje kam ndi
Këngë,vaj e mall, çurg po më shkojnë lotët.

Brezat e ardhshëm që pas nesh do të vijnë
Ndoshta do të pyesin për këtë relike të vjetër
Prej saj do të pikojnë djersë prapë ka me jehu
Këngët e trimave, këngë t’përvajshme do t’shkreptijnë
Sytë e tu….

LAKURIQ

Zhvishi rrobat e tua dhe rri vetë lakuriq
Gati t’hidhesh në lumë për t’kaluar në anën tjetër
Rrobat do t’mbeten në këtë breg hiç mos u mërzit
E nesërmja përpara të prêt pa zhelen e vjetër.

E nesërmja do të shkëlqejë nga dielli flakërues
Krenar dhe plot dritë lind ai në agim
Sytë e tu si dielli janë zhibrues
Flakën përzhitëse mban në duar me guxim…

NË KËTO NET…

Në këto net të ftohta ngjyrë plumbi
Ushtojnë nga mjaullimat e maceve
Qentë lehin duke ëndrruar pa pushim
Ëndrrat mahi prishin qetësinë e kësaj nate.
Qentë bredhin gjithë natën
Flejnë n’kazan t’plehrave, n’trotuare
Macet pa pushim mjaullijnë mbi çati
N’sytë e tyre flakërijn’ drita flake.
Nata ndryshon ngjyrë me shtëpitë dhe pallatet
Hallet dhe brengat çatiat ka përkulë
Mengjezi vjen nën kërcimet e nuselalve
Duke u futur n’vrimat e tyre vallen çonë deri n’fund….

UNI IM

Uni im është individual me temperament njerzor
Ai si çdo qenie është rritur në kushte të caktuara
Unë ju jap ç’të mundem nga vetja ime
Ju jap si shpërblim ditë festash dhe lindjeje
Jua jap në çdo kohë dhe mendoj se e keni merituar.
Ju kam dhënë atë që mendoj se është tek unë
Atë që ekziston në thellësi të shpirtit tim
Ju kam dhënë pulsin tim që buron nga t’rrahurat e zemrës
Krenarinë e maleve tona kreshnike
Që nga maja e lartë e korabit
Dhe deri tek maja e lartë e Jezercës.
Jam munduar t’ju jap atë që nuk e rrok syri
T’ju jap zërin tim pa jehonë
Që të shihni dhe të ndjeni atë t’padukshmen
Sepse çdo qenie që jeton mbi tokë
E percepton jetën me të gjitha shqisat e saj
Ashtu si unë ndeshet në beteja të pa dukshme
Punon,lufton dhe krenohet me fitoret e tij
Ai hesht, nuk dërdëllit si unë, s’bëhet i mërzitshëm njeri.

Ne ishim hiç, erdhëm n’egzistencë, e prap do t’kthehemi n’hiç
Por në krahasim me ju unë kam vetëm një ndryshim
Nëse ju ndjeni dhëmbje trupore, unë ndjej dhëmbje në shpirt.
Kur mua më zënë të qarat mos besoni, bota e jashtme m’gënjen
Kur qesh vetëm me buzë brenda jam zeher
Për çdo mëkat që bëj nuk skuqem por rri gjithnjë i zbehtë
Plogështitë e përjargura hiç nuk i mbështes
Dhe kur nga hidhërimet të vuan zemra
Qëndro si shkëmb dhe hiç mos u përmend.
Të gjitha këto tronditje shpirtërore të brendshme
Mundohu ti mposhtësh dhe hiç për ta mos çaj kokën
Sepse bota jonë është e madhe por shpirti është i vogël
Ku e mira dhe liga n’këtë planet jetojnë sëbashku
Dhe pikërisht mbi këto terre pa dritë ku jeton e liga
Ku është motër e urrejtjes e shpirtin ta hanë nga pak
Dhe sikur të kishte dashur plas nga helmi i gjarpërit farmak.

Pra unë u mundova ta ndriçoj errësirën
Nga thellësitë e shpirtit jus jell këtë mesazh
Nëse këto vargje janë të mërzitshme mos u tërhiqni
Por i rilexoni se n’fund diçka keni për të marrë.
Unë kështu me mendimin tim brodha gjithësinë
Syri i së brendshmes sime shpesh më gënjeu
Ju shita si skllav përgjithmonë lakmisë
Shpesh rebelohem por sjam Prometeu...

PËRDREDHJET E BUSHTRËS

Tash mjegulla është larguar ja lë vendin dritës
Konturet,ngjyrat e qytetit bëhen më të dukshme
vështrimet depërtojnë thellë,si yje ndrisin errësirën
përdredhjet e bushtrës s’na bëjnë përshtypje se jan t’paturpshme.
Mes përmes kryeqytetit hiç si skuqet fytyra
N’mes reklamave shumëngjyrshe gjith’ shkëlqim
E sot duke harbuar si lavire mbretëron e liga
T’pangopur nga gjirizet e përfitimit gjith lakmi
Duke harbuar pa fre krimi në ty sisë pijka.
Duke bredhur bregut detit fytyra gjith gaz t’ndrit
N’mbrëmbje n’hotele luksoze fle me nje bandit
Si tymi i plehrave që digjen ne na mbulon gënjeshtra
Pa nder dhe turp me t’madhen hipokrizi t’thellë
Lidhur me mjra hallka interesash fjalën e dhën’ shkel varg
Përmes gjirizve që derdhen rrugëve t’qytetit hypën n’pushtet
Përdridhi vithet bushtër përdridhi që t’ngjitesh sa më lart.
Kur leh duke ecur pas t’mblidhen një tufë zagarë
Drejtësia kurvëron me ty flen mbi gjinjët e tua
Tempull i fëlliqur i krimit me vello t’zezë mbuluar
Bredh pa pushim n’çdo vend natën rri zbuluar.

O pamje mashtruese boshe veshur me madhështi
Fole kriminelësh veshur pas rrobes pushtetit
T’kremteve fetare i sheh luten n’kishë e t’falen n’xhami
Zhytur në mëkate su tremben as flakëve të ferrit.
Pasatj i drejtohen trimërisë shtegtare nëpër shekuj
Kalatë e lashta dhe reliket n’muze vetëm heshtin
E ti pa tu skuqur faqja thua tjetër rrugë ke ndjekur
Si bushtër bishtpërdredhur se ke për gjë çdo betim t’shkelësh.

Edhe t’vdekurit nëpër varreza nuk po i lë të qetë
I rinxjerr nga varri dhe i rivarros sa herë të duhen pare
Stërgjyshërve,gjyshërve që dje ishin heronj s’flasin fare
Bën me ta ç’të duash një grumbull eshtrash perzjerë me dhe ka mbet.
Legjenda e Konstadinit sa vjen dhe po zbehet
Po tranden nga themelet tremben legjendat e lashta
Dhe ti gjithmonë endesh dhe vetëm endesh
Ndyrsitë të shkëlqejnë mbi veshjet e mëndafshta.
E ne përkulim n’tokë gjunjët lutjet tona çajnë qiellin
Q’ti ndihmosh o Zot për gënjeshtrat,krimin, na kan’ poshtruar
Se djalli i ka yshtur me t’keqen prandaj kështu ulërasin
Si metastaza t’kancerit pa shpëtim na kan kapluar.
E pastaj dhimbjet e tmerrshme na i lajnë lotët
Duke u rezistuar qëndrimeve arrogante e mendjemadhe
Nga t’therurat e përditshme trupi shpesh t’bëhet shoshë
E ti e mashtruar shpreson se liria mbrojtje tek ligji ka…

POEZITE MUND TE LEXOHEN EDHE NE LINKUN E MEPOSHTEM
http://sofrapoetike.blogspot.com/2011/06/cikel-poetik-nga-kujtim-stojku.html

Për "Sofra poetike": Haxhi Muhaxheri

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30