Brahim Avdyli:A ekziston me të vërtetë “kombi serb” apo ai është krijuar artificialisht?

nga **Agim Gashi** Tue Dec 13, 2011 9:31 pm

A ekziston me të vërtetë “kombi serb” apo ai është krijuar artificialisht?

Brahim Avdyli:A ekziston me të vërtetë “kombi serb” apo ai është krijuar artificialisht? Kisha-pejes

Brahim Avdyli:A ekziston me të vërtetë “kombi serb” apo ai është krijuar artificialisht? Kisha-pejes

Këshilli Kishtar i Patrikanës së Pejës me shqiptarët ordodoksë

Brahim Avdyli:A ekziston me të vërtetë “kombi serb” apo ai është krijuar artificialisht? U1_BrahimAvdyli

Brahim Avdyli:A ekziston me të vërtetë “kombi serb” apo ai është krijuar artificialisht? U1_BrahimAvdyli

Brahim AVDYLI

Kombi shqiptar dhe serbët e Serbia (1)

Bota është mësuar të gëlltisë të pavërtetat e tyre e mashtrimeve të historisë së serbëve duke shpallur vetveten si popull “i lashtë’ në Ballkan.

Me qasje të pavërteta ndaj vetes dhe historisë, me aktivitete të paskurpullta dhe tendencë ekstreme e nacionaliste po bëhen aktualisht si “të njohur” serbët dhe Serbia. Bota është mësuar të gëlltisë të pavërtetat e tyre. Na shtrohet pyetja: a ekziston me të vërtetë “kombi serb” apo ai është krijuar artificialisht. Kjo na detyron të shkruajmë edhe njëherë shkencorisht për problemet e popujve të Evropës antike dhe të Ballkanit. Kësaj radhe do të flasim për banorët e parë të Ballkanit. Nuk do mend se ne dijmë shumë mirë të vërtetën historike. Populli shqiptar është një nga popujt më të vjetër të botës dhe të Ballkanit. Ne e njohim si pellazgë, si thrak, si etruskë, si ilir dhe si shqiptarë). Pra, shqiptarët janë pasardhësit e pellazgëve hyjnorë-siç thotë Homeri. Ata janë që në kohët e lashta antike autokton në një pjesë të territoreve te veta dhe jetojnë aty edhe në ditët e sotme. Sot, trualli i tyre përfshinë trevat e ngushtuara nga genocidet e pandaluara të “kombeve” tjera në Kosovë, në Maqedoni, në të ashtuquajturat Mal të Zi e në Serbi, në Greqi, dhe në vetë Shqipërinë, që ka mbetur gjallë nëpër luftërat e shpeshta fetare.

Shqiptarët janë themelues të qytetërimit të lashtë antik

Nuk është quajtur kështu në kohët antike, gjatë “Shekujve të errët”) të cilën do ta shqyrtojmë në ndonjë vepër tjetër. Por, po nisemi paraprakisht nga popullsia pellazge. Pellazgët janë njerëzit e shpellave, të maleve, të fushave, të luginave, të lumenjëve, të liqeneve, të bregdetit dhe të deteve. Pellazgë, do të thotë paraprakisht njerëzit që jetonin nëpër pellge, që zënin pritat nëpër lumenj për të ujitur tokat e tyre dhe nëpër liqene e detra të shumtë, të cilat u bënë njëherazi mundësitë e para të shpërndarjes së kësaj race nëpër botë. Raca e tyre qe një racë e veçantë në tërë Evropën. Nga shumë autorë, pjella pellazgë është pjellabardhë. Vendin ku jetonin e quanin Pellazgi. Ai shtrihej nga Azia e Vogël e në Ballkan.
Treva pellazge shtrihej nëpër trevat historike paraevropiane dhe jetonte nëpër fise që vinin shpeshherë në konflikt me njëra tjetrën për shkak të tokave pjellore, kullosave, ujit apo pyjeve. Në rast se rreziku u kërcënohej nga popujt më të largët, bashkoheshin dhe luftonin së bashku kundër armikut. Gradualisht kështu u formuan me kohë lidhjet e fiseve. Lidhjet e fiseve ishin të përkohshme. Më vonë, lidhjet e fiseve u forcuan dhe prej tyre u krijuan shtetet e para ilire. Toka ishte shumë e pasur me minerale të jashtëzakonshme. Banorët e Ilirisë ishin të barabartë).
Mund të dëshmohet shkencorisht se në tërë Ballkanin Qëndror, në Dardaninë antike, ose në Albaninë mesjetare, apo Kosovën Moderne, kishte zënë fill qytetërimi). Sinonimi më i vjetër i emrit pellazg, krahas thrakas, është emri ilir, që do me thënë njerëz të lirë, që jetonin të lirë në dete dhe tokë.
Sinonimi alban vie nga fjala alb(p)-an, që do të thotë ana e alpeve, pra malësor, malësi. Mali ishte shumë i ngritur mbi sipërfaqen e tokës, më e lartë se kodra, pra maje me kreshta, zakonisht të pjerrta që zbrisnin në lugina. Sinonimi arbanas rrjedhë nga fjala arb-an-nas, që do me thënë banor i fushave, fusharak. Sinonimi arnavud, rrjedhë nga fjala turke (fjalori i osmanlinjëve) ar-na-v(u)d, që do me thënë botanist, kopshtar). Këte e dimë dhe nuk na nevojitet më shumë të shkoçisim.

I ashtuquajturi “kombi serb” është “krijuar” artificialist në Ballkan

Na kanë lodhur me parollat e tyre bajate dhe të paargumentuara. Por, ne po fillojmë nga Shqipëria. Aty shtrihej fisi i fortë i Taulantëve, që përbëhej nga disa fise të vogla, si psh. helidonët, sesaretët, partinët, arbrët, që mund të jetë bazë e emrit të mëvonshëm etnik të shqiptarëve- emrit arbër. Ne e dimë se prej ku ka ardhur emri arbanas. Ndër fiset më të mëdha ishin dardanët që shtriheshin në përëndim të Moravës deri te rrjedha e sipërme e lumenjëve Pek dhe Timok, dhe në viset lindore deri përtej Nishit. Dardanët shtriheshin në tërë Kosovën dhe një pjesë të madhe të Maqedonisë, në veri e përëndim, dhe quhej Dardania). Dardania e vjetër vie nga Troja e këtej, nëpër ngushticat e Bosforit deri në Ballkan.

Perandoria Bizantine ka rrjedhur prej Mbretërisë së Dardanisë

Toponimi Bizant ka dalur nga fjala biz-ë/bez, ana e bizëve, e brigjeve e kodrinave të vogla prej rëre pranë Konstatinopojës (Stambollit, Istanbul), që e ka marrë emrin prej Kostandinit të Madh, pellazg-dardan nga Nishi (pra ilir, shqiptar), duke e bërë Perandorinë Bizantine me Konstantinopojën si Kryeqytet, që është ngritur mbi shtat kodra rëre, njësoj si Roma e Perandorisë Romake dhe u quajt Pjesa Lindore e Perandorisë Romake. Bizanti quhej Illirikum, pra Iliria dhe banorët e saj nga pikëpamja e shtetësisë quheshin bizantinë dhe nga përkatësia etnike dhe kombëtare quheshin ilirë.
Gjatë shekujve XI-XV emri ilirë, si emër antik e mesjetar, zëvendësohet gradualisht nga sinonimet paoshtu të vjetra: alban (alb-an=malësor), arban (arb-an= fushor), arnavud (ar-na-v(u)d=kopshtar) dhe shqiptar (shqipe-t-ar= shqiponjë, shqipe), me kuptimin zotërues të vendit, të maleve, fushave, i kopshteve dhe i qiellit të tyre.) Bijtë e shqipes quheshin luftëtarët Pirros dhe të gjithë ata që krenoheshin ndër betejat për ta ruajtur të gjallë kombin e tij pellazgo-ilir apo epirotas, sepse ai e mbante në kokë helmetën me kokën e shqiponjës. Kështu quheshin të gjithë bijtë e shqiponjës, pra shqiptarë.
Qysh në gjysmës së parë të shekullin e XIV, në veprën e gjeografit iranian Bitlis shqiptarët regjistrohen si kavim-komb e jo si millet-popull, kurse udhëpërshkruesi turk Evlia Çelebiu, i cili e vizitoj Kosovën, shkruan se popullsia e Kosovës ishte popullsia shqi-ptare, kurse lumi Llab, i cili rrjedhë pranë qytetit Kosovë, buron në Shqipëri (Arnavutlluk).)
Kjo është baza historike pellazge, ilire apo shqiptare e Kosovës aktualle, e cila nuk përfshinë as gjysmën e shtrirjes së vet antike. E ashtuquajtura “Serbi”- si shtet dhe as si territor etnik e kombëtar nuk ka ekzistuar. Në shekullin e XV e deri në shekullin e XIX ka luajtur një rol të fryrë vetë Patrikana ekumene e Stambollit e krijuar në Perandorinë Bizantine prej Mbretërisë Dardane, pasi e ndanë Perandorinë Romake në Perandori të Lindjes dhe të Përëndimit, me shqiptarët ortodoksë. Në shekullin e XIX përkatësia kishtare filloi gradualisht të shndërrohej në përkatësi kombëtare. Shqiptarët ordodoksë u bënë gradualisht serbë, greke, malazias, bullgarë armenë; shqiptarët katolikë u bënë kroatë, italianë; ndërsa shqiptarët mysliman u bënë boshnjak, turq e arabë.). Emri serb nuk tregonte përkatësinë etnike dhe kombëtare, por sociale. Të parët tanë (gegët) u kanë thënë shkja (raje). Shkijet kanë qenë skllavët dhe kanë qenë ata që i afroheshin kishës ortodokse, sepse ajo i pranonte.

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30