Kozeta Zylo:Poeti Lazëri mbeti stërkalë mbi qytetin blu të Sarandës dhe në kujtimet tona si lexues të Tij

nga **Agim Gashi** Mon Aug 20, 2012 7:58 pm

Poeti Lazëri mbeti stërkalë mbi qytetin blu të Sarandës dhe në kujtimet tona si lexues të Tij

Nga Kozeta Zylo

Të nderuar lexues, me hidhërim morëm lajmin e vdekjes së poetit Valter Lazeri. Në datën 4 gusht ne publikuam poezinë“S`QE DALLGË, ISHTE MALL”. Siç mund t’a vëreni edhe Ju aty ndihet malli i mërgimtarit për valët e detit Jon që poeti e ka aq larg. Duke falenderuar zonjën Zylo, në emër edhe të lexuesve të Tribuna Shqiptare, i shprehim ngushëllimet më të sinqerta familjes së poetit dhe miqëve dhe dashamirësve të tij të shumtë. Ajet Nuro, Montreal, Kanada

Për çdo njeri që ikën nga kjo botë çdokush zemërnjeriu ndjen dhimbje, për më tepër nëse e ke njohur dhe komunikuar vazhdimisht gjatë jetës. Këtë radhë është fjala për poetin lirik të mirënjohur nga qyteti i Sarandës Valter Lazëri, i cili u nda para disa ditësh nga kjo botë.
Poezitë e tij i kënduan me tërë forcën e dashurisë dhe të shpirtit, Sarandës, Atdheut, gruas, detit… Pena e tij dukej sikur ishte e ngjyer në stërkalat Blu të Jonit dhe pikturonte peizazhe të magjishme në kanavacën e qiellit, atje ku ai është ngjitur dhe kundron nga larg detin që s’ju nda gjithë jetës, qoftë dhe në imagjinatë.
Ai ishte djalë deti, kishte lindur atje, por koha e hodhi në vend tjetër që edhe pse i larguar s’rreshti kurrë së shkruari dhe menduari për të…sikur ta kishte të dashuren e tij reale që e miklonte çdo ditë, por me mistere krejt të panjohura që i dinte vetëm poeti, pa përplasje si Titaniku në Ajzberg.
Poezitë e tij duken sikur kanë ndaluar në breg të Detit Jon dhe presin poetin e Stërkalës, e presin me mall të zjarrtë si vetë vargjet e prushta që shkruajti Ai.
Vargjet e tij janë të kthjellta si kaltërsia e Jonit me metaforën e mallit të ikjes larg nga Saranda e tij që s’e ndau deri në çastin e fundit të jetës.
Poeti është mirëpritur nga lexuesit për lirizmin e tij të butë dhe të ngrohtë në vargjet e tij. E dashuronte marrëzisht natyrën e bukur, nuk e duronte dot natën pa yje dhe kjo ndihet më së miri në poezinë “Eja LUCIERGANA”, që në spanjisht do të thotë “Eja Xixellonja”.

Ai kërkon xixellonjat sepse Hëna është zhdukur fare dhe në natën pus duket si një thelë e zezë, ku sytë dhe zemra e poetit duket që nuk e shohin, nuk e kundronin nga larg bukurinë magjepsëse të Hënës. E kush nuk ka kapur xixellonja kur ka qenë fëmijë, dhe nuk ka ndjerë aq pranë Diellin, Hënën, Dritën…Ja këtë ka ndjerë poeti kur Hëna nuk ka dalë dhe e kërkon Xixëllonjën: “Eja Luciergana”!

Ndonëse poetet ikin fizikisht ata përjetësohen me librat e tyre, te cilat i ruaj si të çmuara ne biblioteken time dhuruar nga Ai. Ato jane siç thote poeti Lazëri si një vapor mbi det me një kuvertë me halle, që mbush e zbraz dhimbje të madhe.
Në të shumtën e poezive ndjejmë mallin përvëlues të poetit për vendlindjen, Sarandën e bukur, ai mezi e kishte pritur ditën kur do të vinte për herë të parë pas kaq vitesh ta vizitonte atë, të përulej dhe t’i puthte ballin fisnik me mall dhe ja si shprehet në një poezi:

Eh,ç’do bëjmë çastin e parë/ kur të shoh unë syt’ e tu! Do t’përpij me mall e lotë/do t’gënjej/:“Kam qenë këtu!”“Për tek ti tani jam nisur”

Kam pasur fatin të komunikojmë së bashku dhe si anëtare të Shoqates sëShkrimtarëve Shqiptaro-Amerikanë, e cila me të drejtë e ka vlerësuar me çmimin “Pena e artë”.

Poeti ishte njëkohësisht dhe themelues i forumit “Stërkala”, një forum që botonte më së shumti kulturën, artin… është interesant fakti, se ndonëse janë krijuar shumëforume, ku janë pjesëmarrës mijëra anëtarë, në forumin “Stërkala” kam ndjerë nga afër botimin e materialeve plot kulturë, mirësi dhe mospublikimin e materialeve të tëtjerëve joprofesionale, mediokre, me mllefe, çka tregon dhe njëherë mirësinë që e kishte në thelbin e zemrës, po aq dhe kulturën. Lirizmi në vargjet e tij për dashurinëështë tejet i ndjerë, i bukur, mbresëlënës. Këto i lexojmë më së miri në poezinë: “Evjeni”:

“Shumë fjalë të huaja qenë tonat/ ashtu trazuar/ Eh , Evjeni/ kësaj botë me ty jetuar/ Në zemër të Europës/ dhe më tutje/ me ty në dashuri/ Eh, Evjeni! Me ty dhe pa ty/ Shikoj sërisht valët e detit/ Dajtin më të lartin mal që jam ngjitur/Dhimbjet shpërthejnë si vullkani/ Si vullkan/ Evjeni! Në llavën e tij/ me ty e pa ty, Evjeni”!

Lajmi i ikjes së poetit marrë nga shkrimtari i mirënjohur qeparotas z.Petraq J.Pali ishte krejt papritur për këdo, ngase mosha e tij ishte e re për t’u ndarë nga kjo botë…

Para një muaji kur hodha poezinë e mirëseardhjes në këtë jetë për mbesën time Saranda në rrjetin social f/b, poeti Lazëri më uroi njerëzisht, plot emocion dhe mall për Atdheun, poetikisht për pagëzimin e bebes të sapoardhur me emrin e bukur Saranda, dhe ja si më shkruante midis të tjerash:

“Personalisht dua t`ju falënderoj juve që e përcollët dhe në faqen time.

Ndjej mall dhimbje për gjithë Shqipërinë. Njëzet vite të ikura me siguri që ngarkon më shumë botën emocionale të çdo njeriu që ndjen diçka për të shkuarën e tij. Veç dua të shpreh dhe atë që mund ta quajmë “lokalizëm”; për Sarandën ndjehem i dobët kur e kujtoj e që asnjëherë s’ka ikur jashtë meje. Kjo më përlot dhe më shumë, kur një Amerikan vë emrin e qytetit tim tek bija e tij.

Çoi urimet tona Klodianës dhe Kurtit, Saranda e vogël të rrojë e të gezojë gjithë lumturitë e kësaj jete”.

Me lot e lexova kur jua ridërgova përsëri prindërve të Sarandës dhe i njoftova se poeti kishte ndërruar jetë…Ata të dy u prekën shumë dhe më thanë se këtë urim do ta mbanin si gjë të shenjtë për bijën e tyre Saranda dhe kur ajo të fillonte të kuptonte do t’i mësonin poezi nga poeti i qytetit Saranda, Valter Lazëri.
Poeti mbeti stërkalë mbi qytetin blu të Sarandës dhe në kujtimet tona si lexues të Tij.

17 Gusht, 2012
Staten Island, New York

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30