Skicë: Aty ku zbrazëtia dhemb më shumë se plagët

nga **Agim Gashi** Mon Oct 08, 2012 11:48 pm

Skicë: Aty ku zbrazëtia dhemb më shumë se plagët

Isha në spital të shikoja Gjergj Ndrecën. Në ditën që po thyhej nën fantazmat e flakëve të Gjergjit, mu duk se ish krijuar një boshllëk i madh, të cilin mund të ma zbuste vizita në spital. Kisha folur me të disa herë kur ishte në grevë të urisë. Darkave, para se të mbyllja gazetën, telefoni i tij ishte një arsye për të qenë më i qartë për dramën e tyre dhe cinizmin e qeverisë. Rallëherë të ndodh që të vendosësh një raport të tillë me një qytetar të zakonshëm, që të jetë aq i qartë dhe aq i drejtpërdrejt për dramën e vet dhe të shoqërisë ku jeton. Ishte i qartë se Berisha nuk e ndan shoqërinë në ish- të persekutuar dhe ish- komunistë, por në mbështetës dhe kundërshtarë të tij për momentin. Siç ndodh me çdo njeri pa parime. Dhe kjo mjaftonte që ai të mos shikonte dritë në horizont tek pushteti.

Spitali i djegieve plastike, ku Ndreca është shtruar, ishte i qetë. Disa kamera në oborrin e tij janë i vetmi interes publik për “heroin e vetmuar”, që dergjet në sallën e reanimacionit. Gruaja e tij, së bashku me një fëmijë që e thërriste Lizi, ishin tek shkallët. Disa të afërm të tyre ishin bashkë me të, por njeriu më i fortë ngjante vet gruaja e Gjergjit. U shpjegonte të gjithëve gjendjen e tij dhe u jepte kurajë. Në kat të dytë, dy policë ruanin hyrjen në pavijon. Gjergji ishte i pavizitueshëm. Djegia që vërtitej mes shkallës së dytë dhe të tretë, sipas mjekëve, ishte e fortë, por rreziku për jetën dukej se ishte larguar, nëse organizmi reagon normalisht.

Zbrita sërish në kat të parë ku priste gruaja dhe fëmija e Gjergjit. Gruaja ishte bërë nervoze, pasi Lizi donte doemos të hynte brenda ta shikonte babin e vet. Nëna e qetësonte se babi është mire dhe ajo nuk mund të hynte. Dialogu mes nënës dhe fëmijë ishte e vetmja gjë nervoze në atë korridor të boshatisur pa asnjë njeri. Disa infermiere që silleshin rrotull, kalonin të bezdisura nga gjithë kjo skenë.

Pak kohë më parë kishin qenë disa deputetë të opozitës. Paradite dhe disa ish- të burgosur. Një prej tyre, një djalë nga Bulqiza, që ka qenë i përndjekur, më kërkoi dhomën ku ishte Ndreca. Kishte ardhur vetëm dhe kish drojë të pyeste gjithkënd.

Bisedova me dr. Xhepën, një mjek të njohur që punon tek djegiet plastike dhe më shpjegoi në telefon pak a shumë gjendjen e tij dhe shpresat për mbijetesë dhe shërim. Roja privat i spiralit më përcolli deri tek dera gjithë pezëm pa folur.

Në korridoret e spitalit më dukej se më shumë se plagët e Gjergjit, digjte zbrazëtia. Hipa në makinë të kthehesha në redaksi. Duke kaluar në bulevard pashë dhjetëra makina të qeverisë dhe trupës diplomatike. U kujtova që kishte festë gazeta Panorama. Nuk mungonte asnjë. Edhe Edi Rama me Sali Berishën, që gjenden njëri në Uashington e tjetri në Strasburg, kishin përshëndetur paraprakisht. Edhe katër presidentët e tjerë ishin pranë tortës. Mu duk vetja i tepërt dhe vazhdova rrugën. Në zyrë nuk më punohej më. Hapa faqen e gazetës dhe pashë qindra komente online dhe shkrime që mbështesnin Gjergj Ndrecën. Gjergjin, që ishte vetëm në spital, me gruan dhe fëmijën tek shkalla, me qera të papaguar dhe rrogë të pamarrë prej vitesh dhe me peshën e plagëve të djegura në shpinë, për të trimëruar këta shqiptarë anonimë pas kompjuterit. Me fjalë mbështesnin Gjergjin, por në pushtet mbajnë ata që ishin në Rogner, tek festa e një gazete, që i bën të ndihen në pushtet. Aty, ku nuk mungonte asnjë dhe tek Gjergji, ku mungonin të gjithë.

BS

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30