Monda Korca: "....s'i them askujt..."-Tregim-Pjesa e Pare-nga-Raimonda Moisiu

Monda Korca: "....s'i them askujt..."-Tregim-Pjesa e Pare-nga-Raimonda Moisiu

-Tregim-
Pjesa e Parë



Raimonda Moisiu


-Mami, nuk dua t’I vesh këpucët e Kolit. Janë shumë të mëdhaja,-kundërshtova, duke iu lutur e përgjëruar.
-Sa për tani. Mund t’I veshësh edhe më pas, janë të mira për një kohë të gjatë. Këpucët tënde janë të vogla tashmë. Nuk të bëjnë më! Ato janë për Elsën. Kështu është!-përfundoi mami duke afruar fytyrën e saj të trishtuar pranë times.
Elsa ishtë motra ime e vogël, e donim fort që të gjithë.I pëlqente ta përkëdhelnin si kur ishte vajzë kopështi. Ne ishim shumë fëmijë ; po rritëshim me rrobat e njeri tjetrit dhe Elsës që ishte e përkëdhelura e shtëpisë, asaj i binte të vishte c’të tepronte pa u prishur nga rrobet e ne më të rriturve.Vazhdoja të këmbëngulja se nuk I doja këpucët e Kolit, por një shuplakë në fytyrë më bindi t’I vishja si manare.Shuplaka dhe këpucët e vëllait më krijonin mendimin secila isha dhe cfarë unë dëshiroja të isha.
-Jola! Merri këto leckat. Grisi e futi në këpucët. Dëbora nuk do të hyjë brenda tyre. Merre shportën me rrush, shishet e verës, janë aty, pas derës. Coi te vila e Subashve. Mos harro të marrësh lekët!-më tha mamaja me tonin urdhërues që I dridhej.
Ndërsa vërdallisja sytë nëpër guzhinë, vura re lotët të rridhnin nga sytë e mamasë, ashtu si gjithmonë sa herë ajo fliste me atë ton të trishtuar. E kuptoja që dicka e mundonte.
- Po mami-iu përgjigja e menduar, buzëvarur e sytë ngulur në sytë e saj.
*****
……. shkëndijën që më doli në sytë nga ajo shuplakë kurrë nuk mu hoq nga mëndja ime. Biles , as vite më vonë kur ia tregova dikujt gjithçka të asaj dite , kur isha vetëm trembëdhjetë vjece.
Dikujt…
Ai dëshironte të më kuptonte, por kurrë nuk e kuptoi se çfarë desha të thoja….
******
……Vila e madhe e Subashve nuk ishte shumë larg, por më duheshe të ecja në borë dhe të kaloja urën e lumit që ndante qytetin. Rruga ishte mbuluar nga akulli. Iu mëshoja fort këpucëve të Kolit, të mbushura me lecka, për të mos shkarë. Dëgjohej fllap-fllupi I tyre, ndërsa zhyteshin lirshëm në cdo hap, në ato pjesë të rrugës, mbuluar nga llapaveca e baltës me borën e shkrirë. Iu afrova vilës. Ajo ishte një ndërtesë me arkitekturë të stilit gjerman - me katër kate, një oborr të madh, që dallonte nga shtëpitë e tjera të qytetit. Asnjëherë nuk kisha hyrë brenda asaj vile. Ndonjë kontakt me familjen e Subashve kishte vetëm Koli me djalin e vetëm të tyre që dukej i zgjuar, i edukuar, krenaria e trashëgimtari i tyre. Ai ishte i pashëm. Kur e kam parë për herë të parë, e kam ndjerë se jam skuqur në fytyrë dhe kam shkuar në stëpi duke menduar se; sa mirë do të qe, sikur të merrja një burrë si ky! Lashë pas derën dyshe prej hekuri me kangjëlla të bukura. Eca rrotull vilës, u ndodha përpara derës së pasme. Afrova fytyrën në xhamat e derës. Munda të dalloja dritat e abazhurëve të ndezur.
-Sa të pasur duhet të jenë, që mbajnë dritën edhe tani që nuk është errësirë, - mendova .
Një vajzë e vogël rreth të trembëdhjetave ishte ulur te pianoja në krahun e djathtë të sallonit. Kishte veshur një fustan stofi, qepur bukur, me mëngë të gjata, ku dallohej tantella e bardhë në kapakët e tyre. Një shall me lule rrotull qafës e kapësja me rruaza shëndritëte në flokët e saj ngjyrë të kuqërremtë e të drejta. Ndjeva tingujt e muzikës që vinin nga brenda.
U hutova.
Edhe babai im cdo natë me shishen e rakisë, mezenë me turshicka përpara, pinte, I binte mandolinës, këndonte dersa e zinte gjumi mbi të.
Papritur dera u hap nga një grua e shëndoshë, me gërsheta të holla të thinjura të bëra topuz në majë të kokës. Duart I kishte me miell. Edhe në përparëse dallohej bardhana e miellit.
-Solle rrushin e verën?-më pyeti
- Po , po...Mami më tha mos harroni të më jepni lekët- iu përgjigja. Vajza që po luante në piano u ngrit.Qëndroi në krah të gruas.
-Kush është kjo cupkë me këto këpucë të pista e të mëdhaja, që po më shikonte nga pas xhamave të derës, Amalia? - e pyeti ajo duke shtrëmbëruar fytyrën e buzët paksa. Sytë I nguli në këpucët e mija.Amalia duke fshirë duart në përparëse iu përgjigj;
-Është vajza e atij muzikantit të dasmave; shtëpija matanë lumit, në krye të rrugës. E Lekajve iu thonë. Kanë një rrush të madh në oborr. Shesin edhe rrush, por bëjnë verë të mirë, gjithashtu. Më duket ka sjellë rrush e verë për babain. Janë të varfër, por njerës të mirë.- iu përgjigj.
-Këpucët janë të Kolit, vëllait tim, - I thashë me të shpejtë, që ajo t’I hiqte sytë prej tyre.
-E mora me mënd. E di që janë të Kolit. Ai është shoku I vëllait tim, Teos. Babai bleu të reja për vëllain.Teo ia dha Kolit, vitin e kaluar.
Për një cast, më rrëmbeu cantën nga dora dhe e përplasi në tokë. Rrushi dhe shishet e verës u përhapën në dysheme. Për fat shishet prej plastiku të verës nuk u hapën, apo të caheshin.
Një ouuu e gjatë, therrëse, sikur më kishte plagosur njeri, doli nga shpirti im.
-Mi ka dhënë mami! Ti I shtype rrushtë!- I thashë duke e mbajtur inatin edhe lotët. Sytë tanë u kryqëzuan. Amalia po dridhej. Mundohej të qetësonte vajzën.
-Ulu poshtë! Pastro cdo gjë!- më bërtiti ajo.
Më qëndroi mbi kokë derisa mblodha edhe kokrrën e fundit të rrushit. Amalia u përpoq të më ndihmonte, por vajza ia bëri me dorë dhe ajo iu bind mistreces së vogël me përulje.

I mbajta lotët derisa dola në rrugë. Sa kalova urën, lotë të nxehtë e të furishëm, rrodhën nga sytë e mij. Zhytur këmbët në borë, u fsheha mbas një bliri në trotuar. Nuk dëshiroja të më shihte askush që qaja. Fshija lotët me shallin prej leshi të gjyshes që kisha vënë. Akoma ndjeja në veshët e mij, tingullin që bëri canta në tokë dhe të bërtiturën e motrës së Teos. I hodha sytë këpucëve të Kolit. Ndoshta ajo kishte të drejtë. Po, po, - unë isha një cupkë e rëndomtë e pistë. Nuk e kisha vënë re këtë më parë. Deri në atë ditë unë isha brenda standartit të jetës së familjes sime, apo të fqinjëve. Disa, po kishin më shumë se ne, por ndryshimi ishte I pakapshëm. Hanim mish njëherë në javë, ata mund që hanin dy herë. Vishnin këpucë të reja për Vitin e Ri apo krishtlindje, ndërsa unë të Kolit, Elsa të mijat, Koli të Teos, apo të dikujt tjetër. Ishim gjashtë fëmijë. Por, shkëlqimi I një jete tjetër ishte I habitshëm. Kishte njerës që jetonin në shtëpi të mëdhaja, të pastra, rroba të bukura e të shtrenjta dhe gramafonë që bënin muzikë. Kurrë nuk e dija apo ta kisha menduar se ekzistonte një jetë tjetër, ndryshe nga ajo jona. Mënyra si më trajtoi vajza me bizhuteri floriri dhe kapësë të bukur në flokë – vajza e Subashëve, ishte një mësim përëlonjës për mua. Për herë të parë ndjeva përcmimin dhe ndryshimin, cilës shtrese I përkisja. Kjo po më digjte si acidi përbrenda.
Zëmërimi sikur po më kalonte. Dicka tjetër po cfaqej në mëndjen time. Fshiva sytë, faqet, krejt fytyrën me shallin e ngrohtë të gjyshes. Iu hodha sytë përsëri, këpucëve. Kishin qënë të Teos! Një copë leckë, e lagur gjjthë baltë kishte dalë nga një vrimë e tyrë. Mblodha grushtat, ktheva kokën për të parë edhe njëherë shtëpinë e Subashve.
-Një ditë do të jem edhe unë e pasur! Do të ma paguash!



******

Filloi si një shoqëri. Ishim shokë klase për katër vjet. Biles rrinim në një bangë të dy. Më pëlqente vëmëndja që më përkushtonte. Gjithë kohës I pëlqente të rrinte ngjitur me mua. Ndonjëherë vendoste dorën mbi kofshën time. Më merrte dorën e mbante në të tijën, për orë të tëra. Kurrë nuk I kundërshtoja. Mënyra si më vështronte më bënte që dicka të ziente në brëndësinë time. Kur dikush më ngacmonte ai hidhej, zirej me grushta. Njëherë I theu Astritit kycin e dorës, vetëm e vetëm se ai po me ngacmonte për prenkat e fytyrës.
Për herë të parë mësova se cfarë ishte pasioni, teksa rrija shumë afër me Manolin. Nuk isha më shumë se katërmbëdhjetë vjece…. …Ishte një ditë e bukur festive. Kishim dalë piknik me shokët e shoqet e klasës, në pyllin e Shetros. Lisa e rogovecka të larta qindravjecare lartësoheshin, dëndësia e degëve dhe gjetheve të tyre krijonin një hije të freskët e të këndshme. Ishim ulur poshtë pemëve, mbështetur në to, të dy, larg vështrimit të shokëve. Preknim këmbët, krahët, Duart i shtrëngonim fort..
Bryli I tij padashur preku anën e djathtë të gjoksit tim.
-Oh, Oh më dhembi shumë!-lëshova unë një lëngim therrës.Vura dorën mbi gjoksin tim. U tremba. Preka një si gjëndër të fortë - gur, por që më dhimbte shumë. U tremba mos Manoli ma shkaktoi me bryl. Zbërdheva këmishën e ia tregova atij.

-Shiko si ma bëre gjoksin. Preke, preke sa e fortë është. Më dhëmb shumë.- Iu ankova me zërin e këputur e fytyrën e shtrëmbëruar nga dhimbja.
Gishtat e Manolit prekën gjëndrën e skuqur paksa. Po e lëmonte. U ndjeva e hutuar, pa gojë, e ngrirë e pazonja të përballoja atë vrull ndjenjash që ma përshkuan tërë trupin, nga ai ledhatim. Dora e tij vazhdonte të më ledhatonte. Mbylla sytë. Kokën e kisha të lehtë. Kurrë nuk isha ndjerë aq mirë më parë. Dhimbja po më qetësohej. Për cudi ai cast desha mos kishte mbarim. Zemra sikur do të më plaste nga rrahjet e shpeshta.Të forta. U ktheva. Vështrova Manolin. Ai po më buzëqeshte. Zjarrmia e ndjenjave më mbajti të pushtuar për një kohë. Manoli u tërhoq për një moment. Kujtovi se u mërzita. Por unë mezi e kisha pritur atë cast të rrija ngjitur me të. Të luanim të dy. Manoli shkundi kokën. Njërën dorë preku faqen me tjetrën vazhdonte të më ledhatonte gjëndrën në gjoks.
Unë e ndjeja që isha skuqur. Faqet me digjnin. Buzët e Manolit ishin vetëm një centimetër nga ato.
-Mbylli sytë!Hape pak gojën! Do të të ëmbëlsoj. – më tha Manoli. Iu binda. Ndërsa prisja ndonjë karamel, ndjeva buzët e tij të nxehta në të mijat. Nuk lëviza. Trupin e afrova më shumë pas tij. Manoli shkëputi buzët për një cast. Më vështronte me bishtin e syrit. Të dy po dridhëshim.
-Cfarë I thua kësaj ti?-më pyeti me gjysëm zëri, Manoli.
-Cfarë?
-Dua të të tregoj…..hm..hm …cfarë …Unë nuk kam frikë!
Ia ngula sytë.
Edhe sytë e tij ndrinin shumë.
Më shpërtheu një dëshirë e papritur . Buzët e mia mbuluan buzët e Manolit. Ia shtërngova fort duart dhe, sapo ai afroi buzët te tija unë brofa në këmbë dhe ia mbatha me vrap.Kur ktheva kokën, e pashë se rrinte atje ...atje...pa lëvizur. Si i ngurosur.
U ktheva përsëri. U puthëm përsëri.
Kur nisi të dihaste, të mërmërinte emrin tim, unë u shkëputa menjëherë dhe ia mbatha. Këtë radhë pa e kthyer kokën më pas.
Me vrap e zbrita Shetron. Kur iu afrova shtëpisë, nga kuzhina vinte zëri I babait. Ishte I pirë. Këndonte.

“ A të kujtohet ajo natë,

Kur dy duart, m’I hidhje në qafë,

E më puthje, puthje si e marrë….,

Me ato buzë që aq shumë të ishin tharë…”

Vura dorën mbi buzët e mija!Tjetrën mbi kokrën e fortë të gjirit. Isha rritur apo ....?!!!!

Vazhdon…
Raimonda Moisiu
Hartford CT uSA
Tetor 2009

Monda Korca: "....s'i them askujt..."Tregim-Pjesa e dyte-nga-Raimonda Moisiu

-Tregim-….Ditën e parë në shkollën e mesme, më shoqëroi mamaja. Isha vetëm pesëmbëdhjetë vjet. Kisha veshur sandale me rripka, bluzë të bardhë pambuku, dhe pantallona ngjyrë kafe të errët. Gjatë gjithë rrugës, mamaja vetëm më këshillonte.

-Tani je vetë, Jola. Duhet të bësh kujdes për veten, në cdo gjë e për cdo gjë. Gjithshka të duhej, babai t’I bleu. Të shikojmë cfarë të mungon. Kur arritëm aty, oborri i shkollës gumëzhinte nga zërat e fëmijve e të prindërve. Si më puthi në faqe, mamaja u largua. E ndoqa me sy derisa ajo kthehu kokën. Ma bëri me dorë duke më puthur në ajër. Iu afrova Kolit. Ishte me Teon dhe motrën e tij, atë piciruken që më kishte bërë të qaja aq shumë. Ajo sa më pa, hodhi sytë te këmbët e mija. E kapa shpotinë e saj. I nxorra gjuhën e u largova, pa I thënë asnjë fjalë Kolit, vëllait tim.

Shkolla ishte vendosur diku aty në krah të Radio –Televizionit. Për ballë kishte shtëpi private, ndërsa mbrapa lartësoheshin disa pallate pesëkatëshe. Ishte një shkollë e re. Kishte vetëm dy vjet që ishte ndërtuar. Në oborrin e saj kishte pemë të larta. Gjethet sa kishin filluar të ndryshonin ngjyrën e tyre, në të verdha, kuqërremta, të blerta. Gurët e murrit rrethues të oborrit të shkollës ishin ngjyrë gri e të fortë , me kangjëlla hekuri midis tyre.
Deri në atë cast nuk kisha dëgjuar për ndonjë njeri të shquar apo të famshëm, përvecse babait tim, si një muzikant e dashnor besnik I pandreqëshëm e muzikës që ai na këndonte cdo natë. Aty mësova emrin e një këngëtareje të famshme të qytetit tonë. Emrin e saj mbante shkolla.
Hyra në klasë. Vendosa mbi bangë fletoret, librat e nevojshme për ditën e parë të shkollës. Bangën e kisha pranë dritares. Pashë Kolin dhe Teon në fushën sportive të shkollës. Luanin basketboll. Teo ngriti sytë. Më përshëndeti. Ajo përshëndetje më bëri të më shkojnë mornica. C’të ishte??!!.....
******
…..Ishte një ditë me shi. Po luaja me Kolin në bahcen e shtëpisë. Bënim varka prej letre. Ndërsa kishim mbushur me ujë govatën dhe varkat e vogla lundronin në të, erdhi Moza –vajza e komshies, përballë shtëpisë. Ajo ishte njëmbëdhjetë vjece por silleshe si një vajzë e rritur para kohe. Moza na u afrua. Unë e Koli as që ia varëm në fillim, ishim të rrëmbyer pas varkave.
-Do t’u tregoj një gjë…Një gjë që as ti , as ti, nuk e dini;e di vetëm unë. I hapte sytë aq shumë sa unë e im vëlla i lamë varkat të lundronin vetë. Pamë nga ajo të habitur.
-Unë e di….unë e di nga dalin bebet. Fliste më zë të lartë e me mburrje se kishte zbuluar sekretin e jetës.
-Cfarë ?-e pyetëm të dy thuajse me një zë.
Në vënd që të na përgjigjej, Moza na pyeti:
- Cfarë po bëni?.
-Po bëjmë varkat të lundrojnë- iu përgjigj Koli.-Cfarë, cfarë the për bebet???
-Unë e di nga dalin bebet. Duhet të jesh i zgjuar si unë ta dish-tha ajo përsëri. Kthehu kokën menjëherë nga ne e mbante mjekrën lart.
-Doktori ! –tha Koli.
-Ncuk, ncuk ..hëkhë….Doktori i nxjerr ata nga barku i mamasë.
-Ata i nxjerrin nga barku i mamasë???!! Po si gjenden bebet aty??- pyeti Koli, duke e ndalur lojën me varkat.
-Babai i fut ata në barkun e mamasë. Që aty-nga ajo-bën cicin. Dhe kur dalin jashtë dalin nga kërthiza.
-Si mund një fëmijë të dalë nga kërthiza, e vogël sa një kopsë këmishe???!
-Kollaj fare. Burrat fusin atë “gjënë” e tyre ku mamit bëjnë cicin. Bebi rritet në barkun e saj. Kur është gati për të lindur, ato shkojnë te doktori dhe ai e nxjerr atë nga kërthiza.
-Duhet të dhëmbë shumë!-tha Koli me zë të zvarritur dhe fytyrë të shtrëmbëruar sikur I dhimbte dicka.
-Oh dhemb shumë-dicka e tmerrshme. Kam dëgjuar mamanë time njëherë i tregonte teta Krisës, kur lindi vëllain – I dhimbte shumë-shumë. Mami tha që kurrë nuk do t’i shohë më burrat me sy,-sa të jetë jeta – të betohem për kokën e mamit, kështu tha,-fliste Moza teksa ngërdheshej dhe me sytë e brengosur. Mamaja e saj kishte vetëm dy fëmijë. Mozën e një djalë më të vogël nga ajo.
-Mmmm…E di c’them unë? A ….a nuk e bëjmë një bebi? Po qe se ti më tregon mua atë “tëndin”- dhe uli sytë mes këmbëve të Kolit, edhe….edhe unë të tregoj se c’kam këtu…ta tregoj “zogun”-si e quan mami tim. Dhe bëjmë një bebi…nuk dua t’ia di edhe në rast se më dhemb. Nuk e caj kokën – I tha ajo papritur Kolit.
-Mirë – tha Koli, e filloi të zbërthente kopsat e pantallonave. “E gjitha” dukej si një krijesë e mistifikuar, të cilën Koli shpesh e pat menduar si kërthizën e tij. Deri atë cast vetëm dëgjoja Kolin e Mozën.
Cdo gjë mu duk e turbullt, ndërsa Koli ndjeheshe fajtor që pat ulur pantallonat aq kollaj në sytë tanë.

******

Pas një nate të pagjumë, më në fund e shtuna erdhi. Po humbja durimin sa dita më dukej sikur nuk do të mbaronte kurrë. Mëngjesi iku shpejt duke bërë disa punë shtëpije. Ndihmoja mamanë me aq sa mundesha. Sa herë ishte freskët unë hidhja shallin e gjyshes shpatullave. Dola në rrugë. Vërtet pat qënë shumë freskët. Fillova të dridhesha nga të ftohtit. Aty te pema e madhe si cdo ditë më priste Manoli.
Mezi prisja të isha në krahët e tij. Instiktivisht rrëmbyem njëri tjetrin. Mbështeta kokën në shpatullat e njoma të tij. Buzëqeshja. Gishtat e tij ishin zhytur thellë në flokët e mij. Akoma duke buzëqeshur, vështrova Manolin. Ndjeva fytyrën të më digjte. Isha skuqur, sytë e mij ishin të zjarrtë.
Manoli hodhi krahun rrotull belit tim. Më shtrëngonte fort pas vetes. Buzëqeshja u venit, por kisha akoma zjarrmi në sytë. Ai ishtë aq ngjitur me mua, sa ndjeja fortësinë e trupit të tij. Ai më vështronte, sikur ne e njihnim tërë jetën njëri tjetrin, sikur të ishim të rritur. Por ne nuk ishim më shumë se shtatëmbëdhjetë vjet. Gishtat e tij përshkuan qafën time. Ishin të ngrohtë. Unë u rrënqetha. Ai uli kokën e më vështronte. Ndjeva buzët e tij në cepin e buzës sime. Shumë shpejt ato mbuluan të mijat. Dridheshin lehtë. Njëra dorë e imja ishte në gjoksin e tij, tjetra rrotull qafës.
-Ti tashmë je e imja-bëlbëzoi teksa më morri në krahë. Pa I shkëputur buzët, ai mori këmbët e mija, I vendosi anash kryqeve të tij. Ndjeva zjarrminë e trupave tanë.
-Jo, jo, Manol, është herët jo …jo, të lutem, jo tani…- I thosha teksa duart e tij më ledhatonin në intimitet. Merrja frymë shpejt, sytë gjysëm të mbyllur.
-Të lutem, jo, …jo…jooo, .
Ai u shkëput. Kokën e sytë ulur më tha :
-Më fal…Si të duash!
Nuk isha akoma gati të plotësoja nevojat mashkullore. Deri atë cast dashurinë e kisha provuar vetëm nëpërmjet puthjeve, përqafimeve, shtrëngimit të duarve, e mbërthimit të gishtërinjve.
Ne bënim dashuri, por jo…..Mu dhimbs. Sytë u kthyen lutës, të ëmbël si gjithmonë. E putha fort në buzët.
-Jo, jo sonte,- I pëshpërita. Vazhdoja t’I mbaja gishtat e lidhura me të Manolit. Buzët e tij thithnin lotët në faqet time.
-Jo sonte, jo sonte.Është ende herët. Të premtoj….

*****
--…E premtja erdhi disi shpejt, atë javë. Mamaja dhe ne të gjithë fëmijët, pastruam shtëpinë derisa gjithshka shëndristë. Gjyshja nxorri nga sëndyqi qilimat e bukur të bërë vetë, për t’I shtruar atë ditë të shënjtë. Biles në mbrëmje vonë ndezi qirinjtë. Ishte një ditë e vecantë për familjen tonë. Do të festonim përvjetorin e martesës të babait e mamasë. Babai si gjithmonë kitarën në dorë, shishen e rakisë, mezenë tradicionale të preferuar, - turshickat para tij në tavolinë,- këndonte. I ngazëllyer ndiqte me sy mamanë ngado që ajo lëviste nëpër shtëpi. Të gjithë ishim ulur rreth tavolinës. Prisnim mamanë të bashkohej me ne. Gjyshja në krye të tavolinës me biblën në duar, kishte filluar lutjen e mbrëmjes. Babai më kapi nga supi.
-Jola, vare kitarën prapa derës. Një suprizë për mamanë,- më tha teksa më shkeli syrin. U ngrita shpejt, bëra ashtu si dëshironte ai. Mamaja mbaroi dushin. Ritualin e mbrëmjes kurrë nuk e ndryshonte. Hyri në dhomën e saj. Pas pak doli që andej me një fustan të bukur ngjyrë trëndafili të errët, flokët të rregulluarhijëshëm. Një varëse floriri të dhuruar nga gjyshja ditën e martesës, varej rrotull qafës së bukur të mamasë. Ishte një grua shumë e bukur me flokë të errët, fytyrë ngjyrë ulliri dhe sytë e kaltër, që herë-herë ndërronin ngjyrë, në larushë.Teksa po i afrohej tavolinës, babai ia nisi këngës :

“…cdo kush e di,
Që në dashuri, gjithkush gabon,
por falje nuk kërkon.
Eja rri pranë meje të lutem,
Të të mësoj si të vuash më pak…
Do doja sa jam akoma i ri,
Dikush zemrën time ta kuptonte,
Të duaaaaaaa…
Shpirti im, -kitara ime këndon vec për tyyyyyy…..”
Mamaja e dinte ku ai e varte kitarën. Morri atë nga muri. Ia dha babait.
“ Bjere pra kitarën, moj e dashur,
do të këndoj për tyyyyyyy…..
“ Bjere pra kitarën, moj e dashur,
do t’këndoj për ty, për të kaltrat sy.
Bjere pra kitarën, do t’këndoj për ty,
për mirësinë tënde, për të kaltrat sy.
Babai bëri më kokë nga unë. Dëshironte ta shoqëroja. U ula pranë tij.
“Për shikimet e ndrojtura,
psherëtimën e parë,
për shamitë e përlotura,
Këndo pra kitarëëë…..
Bjere pra kitarën, do t’këndoj për ty,
Për mirësinë tënde, për të kaltrat sy.
Ti me gjashtë fëmijë,
e di si më ngjan,
si një trëndafil, me gjashtë gonxhe pranëëë….
Bjere pra kitarën, do t’këndoj për ty,
për mirësinë tënde,
për të kaltrat syyyyy.
Ai u ngrit. Përqafoi mamanë, gjyshen, dhe ne fëmijët.

*******
.……babai im quheshe Rafael. Ai ishte i gjatë, hundën si të dhelprës. Ishte një muzikant i lindur. I talentuar. Sa herë shkonte nëpër dasma vishte një kostum ngjyrë kafë të errët. Në njërin xhep të saj, merrte faqorkën me raki. E kishte bërë zakon, pinte dy tre gota alkol e fillonte luante mandolinë apo klarinetë. Dëshira e tij sekrete ishte të bëhej artist. Ai kompozonte, dirigjonte iu binte veglave muzikore shumë bukur.Cdo natë në shtëpinë tonë mbretëronte muzika. Shpeshherë, ai merrte kitarën. Shkonte anës lumit, përshkonte atë lart e poshtë në të trija urat lidhëse me pjesën tjetër të qytetit. Së bashku me disa shokë të tij, i binte kitarës e këndonin serenata, deri natën vonë. Më merrte me vete nga Shetroja dhe vreshtat e gjyshit. Ai këndonte, unë e shoqëroja.
-Jola ke zë të bukur. Do të bëjë babushi këngëtare,-më thoshte shpesh.
Babai punonte shumë dhe përparonte. Ai ishte i butë, i urtë, i komunikueshëm, me një zemër të mirë, I njohur si një njeri me zemër të madhe. Edhe dy lek të kishte e ndante me të varfërin. Ishte anëtar i korit “ Bliri”, një nga koret e shquara të qytetit. Tymoste shumë duhan dhe pinte shumë alkol. Por kurrë nuk e humbiste kontrollin. Ai ishte gjithmonë në humor. Bënte shumë shaka. Kuarteti i tij ishte në lartësinë e duhur, në të shumtën e jetës sociale të qytetit.
Babai pat qënë 24 vjet kur u martua me mamanë. Ajo ishte një vajzë e bukur, e zgjuar, më e madhja ndër fëmijët, se dy motrat e një vëlla. Ajo ishte rritur nga gjyshja, e cila ishte një mjeke popullore, shëronte të sëmurët nga tuberkulozi dhe ndihmonte nënat e reja, kur lindnin fëmijët. Dëshironte shumë t’i ngjiste asaj. Dhe shpesh praktikonte te ne ato cka ajo kishte përfituar nga gjyshja e saj, kur ne sëmureshim. Ajo kurrë nuk mërzitej apo të zemërohej me ne, babain dhe nënën e tij. E respektonte gjyshen tonë dhe vjehrrën e saj. Mama Afërdita ishte e fortë energjikisht dhe në karakterin e saj.`Përpiqej të na edukonte të gjithëve në cdo gjë. Ajo kujtonte gjithmonë, nënën, motrat e vëllain e saj të vetëm, I cili ishte edhe pika e dobët e saj. Edhe tani, kur ajo kujtonte se ishte larguar prej tyre, fillonte të lotonte. Ata gjithmonë patën qënë shumë të lidhur, në harmoni me njëri –tjetrin. Dy motrat e saj binjake I pat rritur vetë. I vinte në gjumë cdo natë duke bëlbëzuar lutjet e mbrëmjes.
Sikush në shtëpinë time jetonim botën tonë. Mezi prisnim të vinte mbrëmja të këndonim. Babai gjithmonë ishte i pirë. Kisha një dashuri të cmëndur për nënën e babain. Asnjëherë nuk i trembesha, se isha e sigurtë që shpirti i tij ishte i butë, na donte shumë. Krenaria e tyre për ne ishte brenda atyre mureve të shtëpisë .
******
…..atë natë , pasi të gjithë kishim rënë të flinim, Afërdita duke e mbajtur të shoqin nga krahu e coi te dhoma e tyre. Kishte pirë shumë. Gjithsesi ai e kontrollonte veten. Si u zhveshën të dy u shtrinë pranë njëri tjetrit. Rafaeli lëvizi ngjitur pas Afërditës. E përqafonte, duke I pëshpëritur;
-Ti më ke bërë mua shumë të lumtur, e dashur!
Afërdita u struk akoma më shumë në gjoksin e të shoqit. Cfarë t’i thoshte më shumë. Ai ishte burri i saj, babai i fëmijve të saj, kështu që i duhej të plotësonte dëshirat e tij, cdo natë. Por kjo natë ishte disi e vecantë nga netët e tjera. Edhe ajo kishte një dëshirë të papërmbajtur. I pëlqente kur ai ishte i pirë. E ledhatonte e përkëdhelte më shumë se zakonisht.
-Afroju më pranë, afër..afër, -I tha Rafaeli me një zë lutës të butë e të ngrohtë, paksa të cjerrë nga rakia e shumtë që kishte pirë. E mori poshtë vetes.
-Ule pak zërin, se do dëgjojnë fëmija. Jola është te dhoma ngjitur me tonën,- I tha Afërdita me zë të ulët. Buzët e saj preknin gjoksin e tij.
-Tani do të tregoj se sa burrë jam, nuk jam i pirë. Ti ke bërë vetëm gjëra të bukura për mua. Lemë të të them dicka.Është e lehtë të ngatërrohesh me carcafët cdo natë, me ty, se ti je gjithshka për mua -pëshpëritëte Rafaeli. Itensiteti i pasionit shpërtheu nga ai dhe ajo. Zjarrmia e dëshirave të një gruaje, përshkoi cdo ind të trupit të saj. Dëshironte Rafaelin ta mbante fort me krahët e tij, pëshpërimën e tij që vinte erë alkool. Ai e donte gruan e tij ashtu si një grua e meriton të dashurohet. Si një virtyt i respektit, kujdesit, ngrohtësisë, dashurisë, jetës e fëmijve që ajo i pat dhuruar. Afërdita ishte e gëzuar e lumtur që pati zgjedhur Rafelin për burrin e saj. Ndërsa ajo sillte ndërmënd këto, ai e puthte, prekte gjoksin e saj, ia puthte gjiret, dhe me një ofshamë të cjerrë penetroi...Të dy po përjetonin kënaqsinë ,dëshirën pasionin për njëri tjetrin.
Bënë dashuri derisa gjumi i kapiti…..

Vazhdon..