Eriola Isaraj: NJOH

Eriola Isaraj: NJOH

Njoh kenaqesine qe te fal ftohtesia

e nje dite te acarte janari,

teksa perqafon avujt e deshires sime.

Njoh akujt e nje shprese te ngrire,

te thyhen ne trupin e nje filizi te ri qe po lind.

Njoh nje dallge deti qe me permbyt embelsisht,

dhe me zhyt poshte e poshte neper endrra.

Njoh prekjen e lehte te nje fluture,

qe grish erresiren si mijera xixellonja naten.

Njoh fjale qe i japin ngjyra botes,

njoh aromen qe i jep ere luleve.

Njoh pafajesine e ledhatimit te eres,

njoh shijen e puthjes se henes,

dhe lotet e kristalte te yjeve teksa shuhen.

Njoh fuqine e nje universi te tere,

mbledhur ne nje cast,

dhe pafuqine e natyres sime njerezore.

Njoh cdo te keqe qe vdes ne bashkimin

e deshirave te dy dimensioneve.

Njoh dhe etjen per te thithur jete,

njoh padurimin per te dhuruar zemer.

Njoh ankthin e nje sekonde pritjeje,

dhe lumturine e nje tingulli zanor qe te flet.

Njoh boten si nje kokrrize rere brenda nje matesi kohe,

dhe pafundesine e pakuptimit.

Njoh ndjenja qe i japin serum kohes,

dhe krisje premtimesh shoh aty.

Kjo eshte ajo qe une njoh,

dhe e di, se kur i ndiej te tera keto,

jam e strukur thelle ne krahet e tu............