Hervis Nakuci: Pa titull

Hervis Nakuci: Pa titull



Dhimbje te pikon prej buzes vrane,
mos fol o syri im qe qan,
Mos u trishto.
Posi nje bulkth qe nates i kendon,
me kot vajton,
kelthet, e floket shkul me turfullim,
me kot,
me kot i shpalle lufte kujtimit tim.
Tek ti,
ky trupi im nje pjelle e dashurise,
sikur te jete kjo zemra jote,
ne trupin tim,
mendimi me i shenjte i ardhmerise.
Ne zemren tende pambarim,
per dreq me ndriti fati,
si nje humnere,
qe fundin nuk ja gjeta asnjehere,
edhe u lodha une i ngrati.
Por s'vdes kjo dashuria ime,
si mjalt me hoje,
as sot e as mot.
A thua s'te kam dashuruar dot,
ashtu si doje ?!
Mbi buze te deshperimit tend,
do shkruaj keto fjale :
Askund ne bote nje e tille s'u gjend,
ne dete, fusha, as permbi nje mal,
qe jeten e jetoi vetem ne nje vend...
ne dashurine e shpirtit qe gjithmone e fal.

Hervis Nakuci: Mbretereshe e syrit tim.



E dashura ime,
mbretereshe e zemres sime.
Nje yll nuk vdes,
dhe nata plot me vezullime,
ndiqet pas nga nje mengjes.
Ah ky mengjes,
te perqafon, te zbukuron,
e pas e le nje pjese t'freskise,
qe brenda meje me nje mantel,
ndriçon me t'bukuren, me t'dliren,
lule t'embel te dashurise.
Porsi nje blete, k'te pjalmin tone,
e mbledh, e mbroj, e ruaj si nje jete,
ne kopshtin tend e mbjell k'te lule qe jeton.
Te dua fort, sa rralle t'a them,
o me i pastri trendafil,
o drite qe diellin skuq nga turpi,
per driten qe leshon me aq kursim.
Por se jam burre, e s'ka lezet
qe me fjale te t'mburr une vete,
e fjalet nuk i nxorra kurre.
Ti, perendeshe, e s'mund te t'prek,
si mund ta ndyj me doren time k'te hendek,
k'te prag te perjetesise, te mallit tim,
qe gjakun m'a perzive,
m'a ngrive, m'a shkrive
e prape me zgjove ne agim.
O rruga ime me gjate,
te puth ne buze o shpirti im,
e le te shembet n'toke kjo nate,
o mbretereshe e syrit tim.