Iren Papas: GJYSMA DASHURISH (nga IRENA GJONI)

Iren Papas: GJYSMA DASHURISH (nga IRENA GJONI)

...dhe copat e shpirtit u ndanë me rrënqethje nga njëra-tjetra.
Një stuhi mjegulle solli momente egzaltimi. Mirë se vini në Edenin e
shkretuar. Në festën e Edenit ku unë mpihem dhe dridhem në dënimin e
fatit. Duke qëndruar në këmbë me sytë nga toka, i nënshtrohem erës që
përqafon dhimbjen. I kërkoj falje për diellin imagjinatës sime. Ku ta
dija unë se ai ngadalë-ngadalë do të digjej. I kërkoj falje për besën
shpresës sime. Unë nuk e dija se ajo do të shuhej.
Në madhështinë e dëshpërimit erdhën dhe momentet që fishkën
trupin tim. Ku je ti sot? Vetia ime e dikurshme. U përgjysmua nga nata
e ftohtë. Akoma lindin pyetje që burojnë nga zhgënjimi që përmbyti çdo
gjë, çdo gjë...

Ti ishe një ishull. Një ishull që ndriçon në mes të oqeanit
natën. I bukur deri në madhështi. Që krenohet dhe feston sikur nuk do
të ketë kurrë fund. Aty kuptoj që dashuria nuk është te tjetri. Është
brenda nesh si një flakë, si një bishëz. Por për ta zgjuar, për ta
ndezur, për ta flakëruar, për ta parë, për ta ndier, për ta përjetuar,
kemi nevojë për gjysmën tjetër. Dhe kjo “nuk do të ketë kurrë fund”,
solli pasigurinë dhe ankthin në çdo pikë uji të oqeanit.

Të lutem, fale besimin që u gjunjëzua përpara tradhëtisë! Duhen
përgjigje për mijëra pyetje nga kjo egzistencë. Megjithatë, përsëri
fale! Tashmë ishulli i zjarrtë nuk është. Veçse drita në fundin e
botës. Një burrë me sy të përlotur shikon në skajet e fantazisë së tij
dhe zhytet gjithmonë e më thellë në agoninë e tij, për të mbledhur
thërrimet e shkatërruara nga truri. Por atë ditë asnjë nuk mund ta
mbajë brenda vetes së tij. Sepse të fshihen nga vetia e tyre. Me zemër
që rrjedh gjak, me dashuri të kthyera mbrapsht. Të gjitha të djegura
dhe të tmerruara. Një ditë e vetme që s’ka as pushim, as shpresë, as
jetë, por vetëm një vdekje të rritur thellë. Dhe kështu urrejtja e
fatit na piu shpirtin. E dridhura që më sëmuri më zgjoi nga një gjumë i
thyer. Unë i dhashë shpirtit besimin tim dhe ai më la të vdisja i
ngrirë qerthull erës së ftohtë, që ulërin përmes qetësisë...
...në gjysma dashurish...