Bedri Neziri:SHTEGTIMET E ARBËRIT

nga **Agim Gashi** Tue Feb 23, 2010 12:41 pm

BEDRI NEZIRI

SHTEGTIMET E ARBËRIT

Bibloteka
Rozafa

Redaktor
Adem Zaplluzha

Redaktor teknik
Jeton Idrizi

Piktura
Ismail Lulani

Recensent
Isak Havolli

Dizajni i ballines
Mentor Lutolli

BEDRI NEZIRI

SHTEGTIMET E ARBËRIT

QENDRA E KULTURËS-KASTRIOT

KLUBI LETRAR”FAHRI FAZLIU”

Nënës Hatixhe me respekt që më rriti dhe më mësoi ta dua atdheun me dashurinë që më deshi.

Autori.

LAHUTA E GJYSHIT

Në fshat ka mbetur vetëm oda e vjetër

vatra e ndezur e kujtimeve

dhe gjyshi që ende na e mëson lahutën

Dhe pushkën si t’ia kthejmë hasmit

Sa herë kthehem në atë odë

Dëgjoj zërin e gjyshit tek ia thotë malësorçe

Dhe ndjej mallin si rritet si bari

Nuk e di a jam në ëndërr

Derisa përkundem në djepin e së kaluarës

Dua të më zë gjumi nën tingujt e lahutës

ATDHEU

Atdheu është buzëqeshja ime e parë

Është lulja që rritet në shiun e buzëqeshjeve tona

është uji ku burimi shuan etjen

është djepi ku gjyshi na mësoi si të rritemi

është betejë fitoresh për liri

është bukuri me të cilën mund të matet vetëm parajsa

është frymëzim shpirti gjak zemre

është buzëqeshja nga e cila rriten yjet

që i bëjnë dritë sa herë ecë nëpër natë nëpër stuhi

është lule që i falë bukuri njeriut

kur është i lirë

është si bjeshka me lule

si përralla me zana e shtojzovalle

është e vetmja fjalë që bekon dëshmorin

e vetmja këngë për dashurinë që na bashkon

SHTEGTIMET E ARBËRIT

U rrita dhe u plaka

Pa arritur në Krujë

Pa shkuar në Vlorë

Të mësoj si fitohet liria

Për Drenicën për Kosovën

U rrita dhe u plaka

Pa arritur në Ulqin e Preshevë

Në Medvegjë e Tetovë

Në Manastir e Strugë

Në Janinë e Çamëri

Të mësoj si ecet vertikalisht

Shekujve nën robëri

U rrita dhe u plaka

Pa arritur në Tivar e në Prevezë

Për të parë Pluhuri i Harrimit

Sa ka mbuluar Dritë edhe Rreze

U rrita dhe u flijova

në Drenicë dhe në Prishtinë

po kurrë s’e pashë tok Arbërinë

U rrita dhe u plaka

Duke pas frymë Besën Shqiptare

Duke u shoqëruar me shpresën për liri

Fushave të bujarisë dhe trimërisë kombëtare

LAPSI MAGJIK

Me lapsin magjik

Shkruaj diçka për shpirtin

Netëve të vona

Fushave të frymëzimeve

Vjel lule për martirët

Për të mirët

Derisa në sytë e mi

Si bletët punëtore

Vallen e lirisë vallëzojnë shkronjat

Të nesërmen mbi botë

Na përshëndetë dielli...

POETI I VOGËL

Qyteza ime është shumë më e madhe

Se sa e kanë menduar armiqtë

Ka qëndruar

Duke mbjellë lule lirie duke rritur fëmijët e vet

Me rreze drite duke arnuar lëkurën

Pranë lumit që lëngonte duke shëruar plagët

Me nektarin e fjalës së urtë

Duke gjetur rrugët e shpresës

Në vargjet e poetit që beson në ATDHE

Dhe thurë këngën

për lirinë e harruar

Që i bëhet shpirt frymëzimit

ARBËRIA

Dikur ishte Konstandin

Edhe Doruntinë ishte

Që u flijuan duke mbrojtur Besën

Në muret e Kalas së Rozafës

Që nateditë ia rrënonte tradhtia

Dikur ishte diell i Ilirisë

Zë lirie i njeriut

Të Dukagjinit të Dardanisë

Gjithmonë me buzë të shkrumbuara

Para stolisë së kurorës së Arbërisë

DËSHMORËVE TË ILIRISË

Ishin njerëz të thjeshtë

Edhe ëndrrat edhe dëshirat

i kishin të thjeshta

Në vend se t’i gëzonin

u bënë personazhe të tyre

kur harxhuan djersën e lotin

duke e derdhur dheut që i mbante

ia falën gjakun duke u përballë me hasmin

duke lakmuar bukurinë e luleve

u bënë lule lirie duke lakmuar bukurinë e lirisë

u bënë lapidar guximi e trimërie

u bënë vet historia me data të reja

krejt njësoj diçka krejt

si historia e Krujës si historia e Vlorës

duke imituar Kastriotin Qemailin Boletinin

hyn në përrallë ecën nëpër histori

në shteg mali në ballë shkëmbi

i zunë prit ujkut që donte të hante

guximin e Pajazitit trimërinë e Jasharit

ata ishin njerëz krejt të thjeshtë

të vetmit që më së shumti i deshi liria

QYTETI I BRAKTISUR

vetmia kur do të përfundojë

sa shekuj do të zgjas nata

Kjo natë pa fund agime a do të ketë

Apo vetëm trishtim vuajtje uri

Apo mëngjese pa mbrëmje dhe rrugë pa rrugë

Nëpër të cilat nënat ogurzeza

Me zemrën ndër duar

Midis korbave rrugë bëjnë

Shtigje lirie synojnë

Duke kapërcyer zjarre ku bota kuptim s’ka

Arrijë mes rrugësh tmerri jetë boshe

Mes fushash mali turmë njerëzish përcjell

Në vuajtje det i trazuar në shtegtim

Në çerdhe ujqish është shndërruar qyteti

peng të mbledhur njerëzit

Në tokën e tyre frymojnë si të huaj

Gatitur presin vdekjen

stinë qensh jetojnë

Pështjellimi duke i ndjekur

Bëhen yje në brigje triumfi

Qytetit të braktisur t’ia kthejnë gjallërinë

PEJSAZH I PA FUND

Derisa shi kujtimesh bie

Fushave të shpresës sime

Dielli ngrohë tokën e mërdhirë nga vdekjet

Kur dielli perëndoi

Toka në lot dhembje u fsheh nga terri

Për të mos harruar shpresën

Për ditën që do të vijë

Kur të nesërmen agoi dita e pritur

Dielli prapë mori në gji tokën

Dhe fisin tim që udhëtonte

Kundër stuhisë kundër murrlanit

Vetëm zemërimi shkëlqente

Në horizontin që nuk arrinim

Pa na e dhënë dorën miqtë

MARTIRËVE TË LIRISË

-Fahri Fazliut dhe Afrim Zhitisë

Ata ishin zogj fluturues

Që donin të arrinin në folenë e vet

Ishin yje që ndriçuan shtigjet

Kah pritnim të vinte pranvera

Vetëm dashurisë për lulet

Ia dhuruan gjithë gjakun e zemrës

Në mbrojtje të këngës për atdheun

U bënë yje në qiellin e vet

Dardanisë iu bënë dritë e rrënjë

Kush e ka emrin e tyre

I bëhet kurorë përjetësisë...

YJE QË NUK SHUHEN

Në një shtëpi prej bari e balte

Në fushën e gjerë të rrethuar me male

U lindën mes krisma pushkësh

Një ditë ia behën të rritur

Duke i dalë para kuçedrës

U matën sa ishin burrëruar

Një vjet me net me stuhi

Kërkuan dritë për kullën

Për zogun që duhej të fluturonte

Njërin e quanin Fehmi

Xhevë e thërrisnin tjetrën

Për ta pagëzuar lirinë

Pushka ua kërkonte gjokset

Ranë duke kënduar në altarin e lirisë

Duke kënduar hyn në histori

Tash edhe dielli edhe yjet

Marrin fuqi nga bukuria e buzëqeshjeve të tyre

FJALA E PATHËNË

Në pritje jam

Pres të më vish pranë

Me hapa të ngadaltë

Si me zhurmë si pa zhurmë

Shekujt s’kanë më rëndësi

Edhe pse lulëzon as pranvera

Nuk buzëqeshë si Mona Liza

E tërë bota u krodh

Afër apo larg nesh diku

Ti ishe ajo për të cilën unë

Do të vdisja pa ta thënë

Atë që të thuhet vetëm ty

FJALA E SHQIPTARIT

Fuqia e tij është mençuria

Besa e shqiptarit është drejtësia

Pushka e tij është liria

Dashuria e shqiptarit është atdhedashuria

Fuqia e tij është trimëria

Fjala e shqiptarit është drejtësia

burrëria trimëria atdhedashuria

FOLEJA E SHQIPES

Buzëqeshja atëherë kur duhej të qaja

kur duhej të vajtoja këndoja

Mbi shtëpinë time binin rrufetë

nga qielli nga toka nga deti

E unë

ecja e ecja folesë time

Me gjymtyrë të nakatosura

Doja të ripërtërihem si lulja në stinën e lirisë

Doja të rritesha si fëmija në gjirin e nënës

Me fluturimin e shqipeve për të mbërri një ditë

Aty ku shqipja e ka folenë

Dhe rrit fëmijët me dashurinë e atdheut

HOMERI I SHQIPTARISË

Të gjithë duhet ta dinë

Se vërtetë ishte Homeri shqiptar

Se të mprehtë e kishte pendën

Se të ëmbël e kishte këngën

Se të përkryer e kishte dashurinë

Me të cilën se linte atdheun të mposhtej

E pagëzuan me “Homeri i Shqipërisë”

Se homerik e kishte vargun

Se armë e kishte lahutën

Dhe vëlla e kishte Skënderbeun

Nga i cili mësoi si duhet atdheu

Dhe se si dhe kur duhet t’i kthehesh

JETOJ

Aty ku është varri i gjyshit

Që kishte ardhur në këtë botë

Për ta dashtë atdheun

dhe për t’iu bë shpirt lirisë

Jetoj

Aty ku buzëqeshja lindë

Nga dashuria për tokën për qiellin

Aty ku flamuri është prijës

E jo këmishë e hedhur në gardh

Jetoj

Aty ku shkëmbi është shtëpi e shqiponjës

E lulet janë bukuria e saj

Aty ku e kuqja është dashuria

Ndërsa e zeza stoli e dashurisë

Jetoj

Aty ku pleqtë kthejnë nga betejat

Fitimtarë duke sjell diell në atdhe

Jetoj

Aty ku ndodhi Nëntori i tretë

Dhe krenaria iu bë kurorë

Dhe kurora shpëtim

Jetoj

Në Drenicen legjendare

Që iu bë shpirt dhe këngë Dardanisë

Bilbili i Arbërit

Brenda në Kafaz

Është një lule e rrallë

Që përballet

Me armikun gjakatar...

I rrethuar me gjemba

Të fortë si çeliku

Në qelula brenda

Është futur bilbili...

TRISHTIM SHPIRTËROR

Ky trishtim i shpirtit

A do të përfundojë vallë kjo ngulfatje

Xhelati si hije ia behë kudo

Në sytë e mi për t’ia pre kokën dritës

Territ për t’ia dhuruar sytë e mi

Pikëllimi me fytyrë njeriu shëtit kudo

Xhelati kërkon të prej trurin jo kokën

Dashurisë që më ka rritur

Midis jetës dhe vdekjes

Lulëzojnë Lulëkuqet

KUJTIM DHE MALL

Duke rënë nëpër mua

Shiu lag kujtimet

Si buzëqeshjet tua muret e shpirtit

Ti si një hije sillesh vërdallë

Përpiqesh të ikësh nga shiu apo nga unë

Gjersa unë ndjej nostalgji

Mbytem së kërkuari

Detin e shikimeve tua

Dhe kalanë e pa pushtuar

Të shpirtit tënd

S’kam shpëtim

Nga kobi i dashurisë për ty

Ndaj, eci rrugës pa kthim

Që drejton shtrëngata

Në errësirë të shoh vetëm si dritë

KURORË DASHURIE

Me aromën e lulëkuqeve të Dardanisë

Me aromën e lulëkuqeve të Shqipërisë

Me ngrohtësinë e dashurisë së nënës

Shtohet e rritet lumturia

Dashuria e nënës fisnikëron bijtë

Që marrin frymë si era

Si era që përkëdhelë gjinjtë e luleve

Duke shndërruar nektarin në qumësht

Që rritë fëmijët e dashurisë që na bashkon

E dashurisë që i bëhet kurorë atdheut....

LAMTUMIRË

Ti dhe vetëm ti

Ishe shpirt i lumturisë sime

Apo ishte kohë e mashtrimit

Që na pëlqeu si shiu shkretëtirës

Tash kujtoj kot stinët e këtij mashtrimi

Kur me puthje përkëdhelje

Në zjarr shndërroje zemrën time

Për të më djeg mua

Mallkuar qofsh për jetë

Që pate guxim të largohesh

Duke e lënë zemrën time në zjarr

Ndaj të mallkoj

Me gojën plot

Të zemrës së djegur

Nga puthja jote

Lamtumirë…

Fjalë e fundit qoftë në këtë botë

Për ty dhe mashtrimin që më fale

PEJSAZH I PËRDITSHËM

Dielli lind mëngjeseve me fytyrë fëmije

Rrezet pasqyrojnë buzëqeshjet e pluhurosura

Dhe lodhin freskinë e erës se lehtë

Në afërsi të shtëpisë sime

Pirgjet e oxhaqeve i fsheh në gji tymi

Të mos i xhelozoi askush për lartësinë

Si re nëpër hapësirë fluturojnë

Zogjtë e mallkuar të jetojnë me mua

Dritat kot ndriçojnë shikimin tim të pluhurosur

Dhe lakminë për xehet që gllabëron ujku

Këtu ku është mjedisi i botës sonë

Kaltërsinë dhe lirinë e frymëmarrjes

I vrasin termocentralet dhe oxhaqet që tymojnë

Për t’ i dhënë dritë Kosovës

Askund tjetër s’kam pa të ndërtohet më bukur

Ironia që ta grish mashtrimin

MËSUESJA JONË

Zemërgjerë ishte

Me dashurinë që kishte

Na shndërronte në yje

Për t’i bërë dritë qiellit të saj

Çdo herë në klasë

Vinte me sy dielli

Horizonteve duke na falë dritë

Na printe kah ardhmëria

Ajo dinte të na bëhej nënë e motër

Edhe natën na vente në gjumë

Ëndrrat për atdheun t’i shihnim më bukur

Ne si zogjtë fluturonim pas zërit të saj

Që ia kishin lakmi gurrat e bjeshkës

Bukuria e saj na shndërronte në lule

Që çelnin nga ngrohtësi e buzëqeshjeve të saj

Ne besonim në të si në hyjneshën e diturisë

Tek na qonte nga një kohë në tjetrën

Na e frymëzonte shpresën dhe dashurinë

Si t’i shërbejmë atdheut

vijon

nga **Agim Gashi** Tue Feb 23, 2010 1:46 pm

PËR TY

Bardhësi kudo

Me mua e me ty

Ti për mua

E unë për ty

Çdo gjë e lirë

Si në qiellin e pafund

Ku ti je diell e yll

Që i bëjnë dritë dashurisë

Midis nesh

Ylber ngjyrash

dhe bardhësi e pafund

Derisa

Ti shkrihesh në mua

E unë jetoj për ty

POETIT ME SHIKIM TE KALTËR

“Pas lotit ardhtë drita”, thoshte poeti

Në ato çaste të hidhura

Dhashë Zoti

Të gëzoi rinia

Lotin e hidhërimit

Ta kthejë në det gëzimi

Në çaste të vështira

Ishte mik dhe bashkudhëtar

Kishte zemër të blertë e shqim të kaltër

Këngën më të bukur i këndoi jetës

Jetën më të bukur ia fali rinisë

Vdiq duke i buzëqeshë ardhmërisë

Me sy të atdheut

SHKËNDIJAVE TË LIRISË

Sa herë këtej ka qasur nata

Në burgje kemi festuar ditëlindjet

Shqiponjat në kafaze

Kanë sfiduar terrin kobtar

Në diell janë shndërruar

Për t’ia ndritë rrugën lirisë

E pranvera ka ardhur me lulëkuqe në kraharor

Kurorë lirie i është bërë Dardanisë

Dardanisë që na mori në gji kur bënte acar

Dhe kur stinët na dhuronin lulëkuqe

Sa herë ktheheshim nga betejat fitimtarë

Në Drenicë, në Llap, në Dukagjin

I organizuam festë ardhmërisë

U shndërruam në lule fitoresh

Atdheut për t’iu bërë kurorë

Kastriot, 1997

PESIMISTE

Eci brigjeve të vetmisë

Larg dashurisë përtej lavdisë

Sfidoj labirintet e jetës

E s’arrij përtej gojës së ujkut

Buzë humnerash greminash

Nga ku arrij të nxjerr vetëm hijen

E trupit tim të uritur

Buka dhe kripa nuk më mjaftojnë

Të mos jem endacak rrugëve të gjera

Të qytetit ku jeton vetëm dëshpërimi

Dhe lypsët që zgjasin duart e mashtrimit

Për të kap duart e lëmoshës rrezet e diellit

Për të ngopë me ngrohtësi trupin e uritur

Por, pos mëshirës të të pamëshirëve

Nuk fitojnë gjë tjetër

As shpresën e humbur nuk e duan

T’u kthehet

O JETA IME

Zgjohem herët në mëngjes

Me ankth në shpirt

Hap sytë me shpresë

Se të kam pranë

O jeta ime

Kam mbetur gojë hapur

Më shpresë se të thërras

Ty o jeta ime

Ike nga kjo botë

O jeta ime

Ma nuk të pashë

Ti ike

Edhe pse nuk të kam harruar

Ma nuk të shohë

As në ëndërr

O jeta ime

ZËRI I POETEVE TË KASTRIOTIT

Në rrugëtimin e mundimshëm

Nën qiellin e përlotur

Turmat e njerëzve të uritur

Të rrethuar nga hekurat e robërisë

Jehon zëri kumbues i poetëve

Atje nën tytat e pamëshirshme

Në pallatin e arteve të bukura të Kastriotit

Nga këndi në tjetrin

Cicëronin si zogjtë e malit

Mbi çerdhe të qyqeve

Thurnin botën e artit

Dhe imitonin fjalën e gjallë të shkrimtarit

E ti haproje në qiellin e kaltër

Për një të ardhme më të ndritur

Kastriot, 1997

DEPUTETI ME KRAVATË TË KUQE

La katundin shkoi në qytet

Nga bariu të bëhet mbret

Harroi qëllimin u fut në klan

pa shumë peripeci u bë politikan

Duke u shty me bërryla hyri në kuvend

Madje edhe në foltore del e shet mend

Ngre lart gishtin zërin gjoksin përpara

kuvendarët i duken si delet dikur nëpër ara

Flet vend e pa vend

Pa menduar se bëhet karikaturë duke shitë mend

Herë duket si gjel herë si një biban

Duke u fry si biban tregon sa është azgan

Botën merr nëpër gojë veten e ve në lojë

Ia puthë dorën secilit me hundë e me gojë

Politikan se jo mahi

Për hajni e korrupsion

Askush s’ia kalon

Gojën mjaltë

Gjuhën shpatë

Deputet i thonë

Kastriot, 2003 .

PROZA POETIKE

NË PRITJE…

Kurrë s’kam besuar se do të vijnë këto ditë në jetën time që do të më marrin aq fort me vete për të më shpënë drejt humnerash prej ku shihen vetëm varret që ruajnë trupat e të vdekurve. Kurrë s kam besuar se vdekja do të bëhet më e dashur se jeta. Dhe pyes kot përse po ndodh kështu me mua,kur po jetoj kohën kur pres t’i sendërtoj dy ëndrrat e mia më të dashura ;lirinë dhe bashkimin kombëtar, që i ndjej se nuk janë larg .E lexoj gazetën për gjetur diçka që më ngushëllon, por po mashtrohem se shtegu i shpëtimit është leximi i gazetave . Leximi vetëm për një çast më ndan nga përditshmëria personale. Nëpër mua kalon dhembja për të tjerët që vriten e sakatohen nga të fortit dhe duroj edhe për popullin tim që ende pret me shpresë udhëkryqeve që s’mund t’i kapërcejë vetëm. Edhe unë kam fatin e tij. Edhe unë udhëkryqeve. Në vend të pëllumbave të bardhë hapësira të pushtuara egërsisht...

Dhe më kujtohet Hobësi kur thoshte;’’Homo hminus lupus est’’. E kapërcej disi këtë gjendje pse zemër e shpirt m’i grishë dëshira për jetë.

Por, papritur dhe pashpjegueshëm, shpresën sikur e topit gjumi. Shpirti qëllohet

egërsisht dhe detyrohem, pa dëshirën time, t’i numëroj ditët e jetës. Më bëhet sikur dielli që shndriste dikur rrugët e mia është shuar. Sytë e mi sikur i verbon errësira. Hapat, që dikur më shpinin në synime, tash sikur më tradhtojnë. Dhe bëj një hap, një gjysmë hapi ose ndalem i tëri e më bëhet sikur haproj. Mbase sillem në rrethin që e krijon ajo që më udhëheq, të cilën nuk e kuptoj ç’është as nuk arrij të shpresoj as ta braktis. Dhe, çuditërisht, më kujtohen fjalët e Gjon Zaverit;’’Bota e hiçit, prej hiçit sillet rreth hiçit’’. Unë arrij në hiq dhe ndalem në hiç dhe këlthas; deri kur kështu?. Dhe, përgjigjem vetë apo ajo që më udhëheq, që është diçka që nuk di ta emërtoj. Jo gjatë, me siguri…Por, vetëm forcë e lodhur e arsyes më shpie në brigjet e shpresës, prej ku s’kam sy t’i shoh shtigjet e shpëtimit, edhe pse e ndjej se vetëm sukseset e mia dhe stinët e lirisë, mund të m’i bëhen shteg shpëtimit…

AH SIKUR TË ISHA …

Muzgu i natës sapo kishte rënë. Në mbrëmje u ktheva në shtëpinë time të ndërtuar prej kashte . I lodhur nga mundimet e ditës, duke bredhur udhëkryqeve të qytetit sa për të siguruar kafshatën e gojës. Por, këtë herë nuk fitova asnjë lekë. Po ku të shkoj, unë që nuk kam as kulm mbi kokë. Gjithmonë endacak rrugëve të qytetit, me shpresën se do të sfidoj lumenjtë e jetës. A thua e nesërmja do më sjell fatin dhe do të jem njeriu më i lumtur në botë. Ndalem në njërin kënd të rrugicës dhe vështroj. Fytyrat e buzëqeshura të njerëzve kalonin pranë trupit tim të lodhur nga pesha e jetës. I përshëndes apo kërkoj mëshirë, për momentin nuk e kuptoj. Drita e shkëlqimit të lekëve, që m’i hedhin më shumë

për të treguar përbuzjen se sa mëshirën, m’i presin si me shpatë penjtë e kujtimeve...

Mua nuk me bënin përshtypje lekët se sa ato pak rreze të diellit të atij mëngjesi, që megjithatë nuk ma largonin atë që më mundonte. Sytë e mi vezullonin apo përjetësonin shkëlqimin e jetës që mund ta kisha. Rrezet e dielli kot ma ngrohnin trupin e mërdhirë nga të ftohtit. Njerëzit kalonin pranë trupit tim të leckosur dhe kot ndienin keqardhje për mua derisa i pëshpëritnin njeri - tjetrit sa vështirë është të jesh pa përkrahjen e askujt dhe të kërkosh lëmosh në këtë acar dimri që s’e duron dot njeri. Derisa disa dridhma ma përcëllonin trupin, i tretur në mendime, përfytyroja veten si njeriun që të tjerët apo fati ia kanë vjedhur buzëqeshjen, si gjallërinë këtij nën qielli të tokës së përvuajtur. Megjithatë mbetem duke bredhur rrugëve të botës, pa përkrahjen e askujt dhe udhëkryqeve të jetës sfidues i mëshirës së atyre të cilët, vetëm pse janë të fuqishëm, mendojnë se mund të vendosin për mua...

E unë shpresoj se një ditë do të agoi dielli. Dhe pres e shoqërohem me shpresën e humbur se nuk do të mund t’i përballoj dot vetëm labirintet e jetës. Lodhja nga misteret e jetës së mundimshme, çdo ditë më rëndon, ndërsa vështirësitë e saj sikur kërkojnë pushtetin mbi shtatin tim që dikur i ngjante qiririt, apo selisë së ngarkuar me dëborë.

Të nesërmen zgjohem në të zbardhur të mëngjesit, duke lënë përgjysmë ëndrrat. Dalë prapë rrugëve të qytetit me qëllimin e vetëm për ta gjetur bukurinë e jetës, apo imazhin e asaj që kisha ëndërruar një natë më parë. Vetmia që më falë përbuzja, më bënë t’ia ritregoj vetes ëndrrat. Ëndërroja veten si një lule në kopshtin e mbushur me lloj-lloj lulesh, të cilat zbukurojnë natyrën dhe me aromën e tyre dehëse i kënaqin njerëzit që presin shpresën e humbur, siç presin heronjtë freskun e lirisë.

Çuditërisht sikur flas me vete apo këlthas si në podiumin e një teatri klasik.

Ah po të isha sikur… do t’i ngrohja zemrat e atyre varfanjakëve e këmbëzbathurve, që bredhin anë kënd botës, duke kërkuar mëshirë nga të ... Dhe vetëm ndeshja me një lis dekorativ, më kthen nga teatri i ëndrrave, duke më bind se isha mu në mes të sheshit të qytetit, ku pos drunjve dhe ndërtesave për rreth, spektatorë ishin edhe të gjithë kalimtarët e rastit, që më shumë më ngjanin në shtatore prej mermeri të ftohtë...

Kur për herë të fundit thash: “Ah po të isha sikur..”, u ndërprenë dritat kudo, ndërsa errësira që kaploi gjithçka më bindi se kishte kohë që kishte perënduar dielli. Vetëm unë dhe dëshpërimi ishim ende zgjuar dhe shoqëronim njëri - tjetrin, sikur disa qenë që shoqëronin një bushtër në bërllokun që kundërmonte nga përtej rrugës...

POETIZIM I NDJENJËS SHUMËDIMENSIONALE NJERËZORE

Përkitazi me librin “Shtegtimet e Arbërit”, të Bedri Nezirit

Ndonëse më herët ka botuar një libër monografie, Bedri Neziri vjen në fushën e letërsisë tash si poet me librin e parë poetik “Shtegtimet e Arbërit”. Duke lexuar me qetësi gjithë materialin poetik që sjell në këtë libër, patjetër se bindesh që atij nuk i duhet të ngrejë zërin për t'i futur në kokë mësime të tjerëve. Atij i mjafton një buzëqeshje që shpërthen nga e gjithë qenia e tij, që ta kuptojnë gjithë ritmin e flatrave të shpirtit të tij poetik. Ai është një poet në llojin e vet, që duke poetizuar ndjenjë shumëdimensionale njerëzore, tregon se është një shpërndarës i ndjenjës njerëzore në periferi të qytezës blu, ndonëse në të nuk ka asgjë blu. Vargjet e librit “Shtegtimet e Arbërit", përjetësojnë shtegtimin e historisë së kësaj ndjeshmërie e cila i bëhet lajtmotiv gjithë frymëzimit të poetit, të cilat janë vargje që zbusin shpirtin. Ndajë, presim që kjo poezi, në sallën e vogël të bibliotekës sonë njerëzore, të mbledh sa më shumë lexues, të cilët do të duartrokasin që patën rastin të përjetojnë ndjesinë njerëzore në një mënyrë të veçantë dhe të takojnë Nezirin në përmasat që se kanë njohur më parë. Poezia e tij, është një dialog i realizuar si te shumë poetë tanë tashmë të afirmuar, por ajo që është e re, është mënyra se si realizohet ky dialog dhe emocioni që të zgjon ai. Poezia e Nezirit, shpesh është edhe një monolog, që ngrihet natyrshëm mbi bazën e një konflikti të brendshëm njerëzor, i cili e ka mbajtur peng poetin gjatë, për të shpërthyer në kohën kur poeti është i përgatitur t’i sfidojë të gjitha tronditjet e atij shpërthimi. Ai ka zgjedh këtë stinë poetike për t’ia falë lulet e këtij libri, me modestinë e natyrshme të moshës që ka dhe me pjekurinë poetike që i referohet kësaj moshe.

Libri “Shtegtimet e Arbërit”, është libër poetik që përjetëson edhe një referencë jashtë letrare, e cila mund të shpjegohet me raportet e një prindi që ka me fëmijët e tij, të cilët, meqë i donë të gjithë njësoj, dhe për shkak të kësaj, nuk preferon në asnjë rrethanë t’i shoh ata të ndarë, por i ndjen dhe i vlerëson ashtu siç kanë lindur e janë rritur. Poeti Neziri, të lë përshtypjen se kështu përafërsisht ka krijuar raporte edhe ndaj poezive të këtij libri, të cilat i ka futur në libër me një renditje krejt spontane, pa i ndarë në cikle dhe pa ua imponuar vendin e caktuar, siç bëjnë shumica e poetëve. Kjo më duket se u ep më shumë lëvizje këtyre poezive, duke mos ua imponuar “ngushtësinë” e reflektimit që mund t’ua imponojë çështja e cikleve. Me këtë ai sikur dëshiron t’ia lë lexuesit t’i rendis këto poezi nga prizmi i vet, dhe t’i kuptojë ashtu siç i ndjen vetë lexuesi. Fundja, poeti Neziri, nuk e ngarkon poezinë e tij me asgjë që s’ka të bëjë me poetikën që synon ta realizojë. Veç poet, ai nuk pretendon të jetë asgjë tjetër.

Përndryshe, duke lexuar poezinë e këtij libri, përjetojmë me ndjesi njerëzore gjithë jetën që e jetojmë përditë, por edhe segmente të rrënjëve të saj, nga Pandora e të cilave nuk ka mundur të dalë as Neziri, sado që është përpjekur t’u ikë klisheve për të krijuar poezi të refleksioneve të njëtrajtshme. Ai parapëlqen të përgjithshmen ose njerëzoren më sublime, të cilën e ndërton duke kënduar individualen, të cilën arrin ta përjetësojë me dimensionet e të përgjithshmes. Në këtë kontekst mund të përmendim ndenjen e mallit, si ndjenjë që e kanë të gjithë njerëzit e botës, por që në art e përjetësojnë vetëm poetët. Ajo që është e re te Neziri, është figuracioni me të cilin e realizon këtë ndjesi, duke i dhënë dimension universal dhe duke lënë të kuptohet se sado që ai mall është i tij, megjithatë nuk mund të merret si i tillë, sepse ai është i të gjithë njerëzve të botës, sado që atë e ka identifikuar me emrin, kohën apo ngjarjen, vetëm e vetëm për t’i dhënë identitetin i cili e ka frymëzuar. Me këtë qasje poeti i realizon edhe të gjitha motivet tjera. Ndaj, poezia e këtij libri të Nezirit, ka vlerat e poezisë që krijohet sot te ne, duke paralajmëruar edhe libra të tjerë më të arrirë, si vlerë letrare dhe më të organizuar se sasi letrare. Megjithatë, mund të thuhet se ka edhe ndonjë motiv, temë apo edhe detaj, që nuk është realizuar në shkallën e vlerave të përgjithshme që sjell ky libër, i cili fakt mund të arsyetohet me mendimin se asgjë nuk është e përsosur, ndaj as mjeshtëria e poetike e Nezirit nuk është e përkryer. Ajo vetëm sa ka nisur rrugën për të arritur majat e saj. Dhe, krejt në fund, mbetem me shpresë se ky libër do të komunikojë natyrshëm me lexuesin e vet.

Prishtinë, 14 dhjetor 2008

Recensent: Isak Havolli, redaktor

i kombëtares “Bota Sot” në Prishtinë

Përmbajtja

Lahuta gjyshit...........................................5

Atdheu......................................................6

Shtegtimet e Arbërit.................................7

Lapsi magjik.............................................9

Poeti i vogël............................................10

Arbëria....................................................11

Dëshmorëve të Ilirisë..............................12

Qyteti i braktisur.....................................14

Pejsazh i pa fund.....................................15

Martirëve të lirisë...................................16

Yje që nuk shuhen.................................17

Fjalë e pathënë........................................18

Fjala e shqiptarit.....................................19

Foleja e shqipes......................................20

Homeri i shqiptarisë...............................21

Jetoj........................................................22

Jetoj........................................................23

Jetoj........................................................24

Bilbili i Arbërit......................................25

Trishtimi shpirtëror................................26

Kujtim e mall.........................................27

Kurorë dashurie......................................28

Lamtumirë..............................................29

Pejsazh i përditshëm...............................30

Mësuesja e jonë......................................31

Për ty......................................................32

Poeti me shiqim të kaltër.......................33

Shkëndijave të lirisë...............................34

Pesimiste................................................35

O jeta ime...............................................36

Zëri i poetëve të Kastriotit......................37

Deputeti me kravatë të kuqe...................38

Proza poetike

Në pritje..................................................41

Ah sikur të isha... ..................................43

Bedri Neziri
Shtegtimet e Arbërit

Boton:
Qendra e Kulturës- Kastriot
Klubi letrar”Fahri Fazliu”

U shtyp në Shtypshkronjën
“TREND”
Prishtinë, 2009

Tirazhi : 1000 copë

Katalogimi në botim – (CIP)

Biblioteka Kombëtare dhe Universitare e Kosovës

821.18-1

Neziri, Bedri

Shtegtimet e Arbërit / Bedri Neziri. – Kastriot : Klubi letrar“Fahri Fazliu”, 2008. - 54 ; 21 cm. – (Biblioteka Rozafa)

ISBN 978-9951-538-01-5

Botimin e librit e ndihmuan:

:z.Avni Bytyqi,drejtor i “Kastriot-Petroll”-

Kastriot,Z.Xhafer Gashi,drejtor i

Qendres Rekrative”Katana”-Kastriot,

z.Xhemajl Sinani,pronari i N.T.P.SH”Molika”-Prishtinë-Matiçan dhe z. Fehmi Asllani, drejtor i “ Inter –AS-Petrol” Kastriot

Autori u është mirënjohës

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30

Bedri Neziri:SHTEGTIMET E ARBËRIT

Bedri Neziri:SHTEGTIMET E ARBËRIT

Re: Bedri Neziri:SHTEGTIMET E ARBËRIT