Kastriot Myftaraj: Qyqet e Gurit të Zi

nga **Agim Gashi** Wed Jul 07, 2010 2:01 am

Qyqet e Gurit të Zi

Nga Kastriot MYFTARAJ

Mbrëmjen e kaluar, kur isha duke ecur në Sheshin “Skënderbej” në Tiranë, në kohën që megafonët e minares së xhamisë shpërndanin ezanin në arabisht, pashë disa vajza, muslimane praktikante, të mbuluara me veshjen e tyre ekzotike islamike, të cilat shpejtonin të hynin në xhami. Ezani i thirrur në arabisht i fton të gjithë muslimanët, kahdo që gjenden në botë, që të kthehen me fytyrë nga Meka, për të kryer ritin e faljes. Më saktë ata duhet të kthehen me fytyrë nga Guri i Zi, që gjendet në tempullin Kaaba, në Mekë. Pesë herë ditën megafonët e vendosura në minaret e xhamive, në krejt hapësirën shqiptare në dy anët e kufirit, i ftojnë njerëzit që të kthehen me fytyrë nga Guri i Zi i Mekës dhe t’ i përkulen atij, duke rënë përmbys. Ato vajza shpejtonin që të binin përmbys në drejtim Gurit të Zi, më ngjanë befas, edhe për shkak të veshjes së tyre, si silueta qyqesh, të cilat shkojnë fluturim kah guri i zi.

Në mitologjinë dhe këngët epike e lirike shqiptare, ashtu si në atë të nacioneve të tjera europiane, guri i zi është simbol i fatkeqësisë. Rëndom një gur i zi shënon vendin ku heroit, apo dashnorit i cili është nisur që të takojë dashurën, i ndodh një fatkeqësi. Muranat, varrezat e trishtuara në anë të rrugëve, janë me gurë të zinj sipër. Guri i varrit është i zi. Të zinj janë gurët e gërmadhave, të shtëpive të djegura, rrënojave të nxirra, mbetje të zymta të fatkeqësive të kobshme. Me gurin e zi është i lidhur imazhi i qyqes, zogut vajtues që paralajmëron fatkeqësinë. Rëndom, qyqja paraqitet duke kënduar mbi ndonjë gur të zi në anë të rrugës, ose mbi gurët e zinj të muranave dhe rrënojave, në mes të një qetësie mortore. Shtrigat rëndom shfaqen në anë të rrugës pranë ndonjë guri të zi dhe atje lenë magjitë e tyre të zeza keqsjellëse. Shtëpia e shtrigës gjendet rëndom në pyll, pranë një guri të zi, që e shenjon atë.

Këto imazhe janë ngulur thellë në subkoshiencën kolektive të shqiptarëve, si pjesë e arhetipit tonë: bjeshkët e mjegulluara në muzg, nga ku del udhëtari (hero, dashnor apo njeri i rëndomtë) për të ndeshur befas në anë të rrugës gurin, apo gurët e zinj, me qyqen mbi të, të ndriçuara nga hëna, si llambë e një salle morgu. Fshatra të shndërruar në grumbuj rrënojash të nxira, bedena kështjellash të rëna në duart e armikut që nxijnë nga tymi e zifti, me fantazma të trishtuara që enden përreth tyre. Qyqe që janë mbrojtëse të armiqve djallëzorë, të cilët vrasin e djegin gjithçka që ndeshin në rrugën e tyre. Luftëtarë trima, dragonj, të cilët nisen në betejat e revanshit, mes rrënojave dhe qyqeve. Zana, që dalin nga bjeshkët në mëngjese të përflakur nga lindja e diellit, për t’ u ndihmuar luftëtarëve-dragoj në këto beteja. Qyqe të cilat ndjellin lakuriqët e natës dhe çakejtë dhe zana që lindin e rrisin fëmijët e heronjve-dragoj në krojet e bjeshkëve. Kulla të bardha, të larta, që ngrihen mbi rrënojat, të rrethuara me lisa ku këndojnë bilbilat, pasi janë dëbuar qyqet.

Unë mendoj se një nga arsyet që nacioni shqiptar i rezistoi invazionit osmano-islamik më tepër se të gjithë nacionet fqinje është fakti se tek shqiptarët ishte më e kultivuar se tek fqinjët supersticioni i gurit të zi, çka ishte tekefundit tregues i afërsisë së iliro-shqiptarëve me nacionet perëndimore. Guri i zi ishte objekti më i shenjtë i Islamit, fesë së invazorëve osmano-islamikë. Kur muslimani falet ai kthehet me fytyrë nga Meka, ku është Kaaba, në të cilën gjendet Guri i Zi. Shqiptarët, përveç të këqijave të tjera që gjenin tek invazioni osmano-islamik, e gjenin shumë të përbindshme një fe, në të cilën vendi më i shenjtë ishte tempulli ku gjendej një gur i zi, si objekti më i shenjtë. Osmanët, duke e kuptuar qartë sinjifikimin e rezistencës ngulmuese shqiptare, ushtruan ndaj shqiptarëve dhunë për t’ i bërë të kthenin fenë. Imperia Osmane i detyroi me dhunë pjesën më të madhe të shqiptarëve që t’ i përkuleshin, madje duke rënë përmbys, Gurit të Zi të Mekës. Femrat shqiptare i detyroi të shndërrohen në qyqe të Gurit të Zi të Mekës.

Por një fe që i detyronte shqiptarët t’ i përkuleshin një guri të zi, nuk mund të hynte në shpirtin e tyre. Prandaj me largimin e Imperisë Osmane pjesa më e madhe e shqiptarëve, paraardhësit e të cilëve u kthyen me dhunë në fenë islame, e abandonuan ushtrimin e kësaj feje, duke mbetur praktikisht afetarë. Kështu pjesa më e madhe e shqiptarëve u shkëputën nga lidhja kobndjellëse me Gurin e Zi të Mekës. Por mbeti një minorancë muslimanësh praktikantë, e cila duke përfituar nga toleranca e shtetit në Republikën e Shqipërisë, dhe nga dëshira diabolike e shtetit sllav në anën tjetër të kufirit, për t’ i paraqitur shqiptarët e atjeshëm si turko-islamikë, bëri gjithçka për t’ i dhënë nacionit (kombit) shqiptar dhe trojeve shqiptare profil arabo-islamik. Kjo minorancë islamike në trojet shqiptare, pesë herë ditën shpërndan nga mijëra megafonë, të vendosur në mijëra minaret, në krejt hapësirën shqiptare në dy anët e kufirit, këngën e qyqes së Gurit të Zi të Mekës, pra ezanin në arabisht.

Kur dëgjoj ezanin e thirrur në arabisht nga megafonët e minareve të xhamive më duket se është kënga e qyqes e këtyre femrave të mbuluara islamike, të cilat i ndjellin fatkeqësi nacionit shqiptar, në dy anët e kufirit. Këto qyqe, në rrugët e Tiranës, Prishtinës, Tetovës, Shkupit, Ulqinit, Preshevës, Prizrenit, Gostivarit, Shkodrës, Strugës këndojnë për shndërrimin e trojeve shqiptare në një djerrinë me gërmadha të nxira, me gurë të zinj, kufoma të panumërta. Nëse nuk ndalet kënga e qyqes nga minaret e xhamive dhe nuk dëbohen qyqet nga trojet shqiptare, kjo fatkeqësi do të ndodhë se fqinjët serbë, grekë, sllavo-maqedonë nuk do të mungojnë që, porsa të gjejnë rastin e përshtatshëm të eksploitojnë imazhin arabo-islamik që i ka dhënë nacionit shqiptar minoranca e muslimanëve praktikantë, për të përmbushur aspiratat e tyre të kahershme për asgjësimin e shqiptarëve, me pretekstin e luftës kundër rrezikut të terrorizmit islamik, si dhe ndarjen e aneksimin e trojeve shqiptare. Islami është mallkim për nacionin shqiptar.

Duke i parë këto femra islamike të mbuluara, të cilat ecin në rrugë me imazhin e Gurit të Zi të Mekës të fiksuar në mendjen dhe shpirtin e tyre, ashtu si qyqet janë të fiksuara pas gurëve të zinj, mendoj se si do të jenë fëmijët të cilët rriten dhe edukohen nga këto femra. Si lakuriqë nate besoj. Këto qyqe islamike të mbuluara vijnë nga tradita e dy femrave të tmerrshme, Aisha dhe Fatima, e para një nga gratë e Muhametit (favoritja e tij) dhe e dyta vajza e tij e pëlqyer, me gruan e parë. Me këto dy femra lidhet sekreti më i tmerrshëm i Islamit, vrasja e Muhametit. Historianët islamikë, të cilët na kanë shpjeguar gjerë e gjatë ikjen e Muhametit nga Meka në Medinë, pasiqë ai shpalli Islamin, dhe pastaj rikthimin e tij triumfues në Mekë, nuk preferojnë të flasin shumë për një moment enigmatik të jetës së Muhametit, që është largimi në fund të jetës së tij, në Medinë, ku edhe vdiq. Në atë kohë Muhameti ishte kryetar i shtetit dhe i fesë. Për trashëgiminë e tij kishte filluar një luftë e madhe ku rivalët kryesorë qenë vjehrri i tij, Ebu Bekri, babai i Aishas, dhe dhëndëri i tij (Muhametit), Aliu, burri i Fatimas. Muhameti, qartësisht, duke mos qenë në gjendje që ta kontrollonte situatën, u largua në Medinë, duke pasur frikë edhe për jetën e vet. Por atje Muhameti duhet të ketë vendosur në favor të dhëndrit të vet, Aliut, burrit të Fatimas. Kjo duket e besueshme se Fatima ishte vajza më e dashur e Muhametit, dhe burrin e saj Aliun ai e shikonte si djalin e vet të vetëm, se Muhametit i kishin vdekur djemtë. Fatima, Aliu dhe mbështetësit e tyre pretendonin se pasuesit e Muhametit në postin e kryetarit të shtetit e fesë islame duhet të qenë njerëz që kishin lidhje gjaku me profetin. Kështu Fatima kërkonte praktikisht që burri i saj Aliu, të bëhej regjent derisa nipi i Muhametit, djali i saj dhe i Aliut, të bëhej pasues i Muhametit, si khalif. Duket se Fatima dhe burri i saj i kërkonin Muhametit që ta shpallte këtë në një hadith. Kjo duhet të ketë qenë arsyeja e ikjes së Muhametit në Medinë. Ai donte që këtë hadith ta shpallte prej atje, se e dinte që do të shkaktonte trazira të mëdha.

Pala tjetër, Aisha, Ebu Bekri dhe mbështetësit e tyre deklaroheshin për sunna-n, do të thotë që rëndësi kishte që pasuesit e Muhametit të ndiqnin modelin e tij, çka i legjitimonte ata, pavarësisht se nuk kishin lidhje gjaku me të. Por në një shoqëri tribale si ajo arabe, ku për më tepër fisit kurejshi i jepej një status special në Islam, sunna nuk kishte gjasa të fitonte. Në këto rrethana, Aisha, gruaja e Muhametit, duhet ta ketë vrarë këtë të fundit me urdhër të të atit, para se Muhameti ta shpallte Aliun si pasues të tij. Ebu Bekri, vjehrri i Muhametit u bë khalif, domethënë pasardhës i Muhametit si kryetar i shtetit dhe i fesë. Kështu sunnizmi filloi me vrasjen e profetit.

Pala tjetër nuk u dorëzua dhe Aliu arriti të bëhet i katërti ndër pasuesit e Muhametit (khalifët). Kundër Aliut u ngrit Aisha, vejusha e Muhametit, e cila ishte shpirti i një rebelimi ndaj tij. Aq shumë i kishte rrëmbyer tërbimi qyqet islamike, saqë Aisha nuk u ndal as para perspektivës së humbjes së statusit të Mekës si qendër e Khalifatit. Ajo mbështeti qeveritarin e Damaskut, Muavija-n, i cili e përmbysi dhe vrau Aliun dhe u bë vetë Khalif, duke e zhvenduar qendrën në Damask, ku themeloi një dinasti të re khalifësh, Umajidët. Me rebelimin e Muavijas dhe vrasjen e Aliut u zyrtarizua ndarja e sunitëve me shiitët në Islam, duke qenë shiitët ndjekësit e Aliut dhe Fatimas, të cilët vetëparaqiteshin si pala legjitimiste, në luftën për trashëgiminë e Muhametit.

Femrat qëndronin në dinamikë të luftës së parë të madhe brenda Islamit. Kjo gjë duhet të ketë gjeneruar frikën dhe dyshimin supersticioz ndaj femrës të një populli hënor si arabët. Femrat nuk e patën më një rol të tillë prej protagonistesh në botën islame, por ato mund të vazhdonin ta bënin këtë me fëmijët e tyre, të cilët i ushqenin me urrejtje. Të tilla femra janë qyqet e mbuluara islamike që ecin të heshtura në rrugët e qyteteve dhe fshatrave në trojet shqiptare, në dy anët e kufirit. Kur i shikoj të ecin më duken si qyqe majë një guri të zi, që ndjellin fatkeqësi. Ato janë shprehëset e një influence të keqe që rrezeaton nga shkretëtirat, nga Guri i Zi i Mekës. Kur dëgjoj ezanin në arabisht netëve, ndërsa qyqet e mbuluara ecin nën dritën e hënës, më rrëmben një ndjenjë alarmi, rreziku. E perceptoj krejt se Shqipëria, krejt trojet shqiptare në dy anët e kufirit, kanë hyrë në një kurs fatkeqësie historike, ashtu si udhëtari që merr një rrugë të cilën ia tregon shtriga e cila i shfaqet në një kryqëzim rrugësh, pranë një guri të zi. Në këtë shteg të mallkuar të historisë, nuk shkohet kah bota e qytetëruar, kah Perëndimi, por kah theqafja, gremina, honi, ashtu si ndodh me udhëtarin që merr rrugën e treguar nga shtriga e gurit të zi.

E përfytyroj krejt hapësirën shqiptare, në dy anët e kufirit, në mbrëmjet kur nga megafonët e minareve të xhamive thirret ezani në arabisht, teksa qyqet islamike ecin nën dritën e hënës, dhe më ngjan e gjitha si sekuencë nga një film horror, apo nga një ëndërr e keq, një makth, një nightmare. E gjitha kjo më duket si skena ku do të ndodhë një tragjedi e madhe, me përmasa nacionale. A do të lejojmë ne shqiptarët që qyqet islamike të këndojnë një ditë mbi gurët e zinj të rrënojave në Tiranë, Prishtinë, Tetovë, Ulqin, Preshevë, apo do t’ i dëbojmë ato? Më mirë të shndërrohen në rrënoja me gurë të zinj xhamitë e medreset e tyre, aq më tepër kur muslimanët e kanë kaq për zemër Gurin e Zi të Mekës, se qytetet dhe fshatrat shqiptare. Pastaj mbi këta gurë të zinj të xhamive le të vajtojnë qyqet islamike të mbuluara me ferexhe. Qyqja ka një veti, ajo i lëshon zogjtë e saj në foletë e zogjve të tjerë. Imperia Osmane erdhi në Shqipëri dhe lëshoi zogjtë e saj të qyqes në folenë e shqiponjës. Kur iku Imperia Osmane, zogjtë e qyqes mbijetuan falë zemërgjerësisë së shqiponjës. Por tashmë ka ardhur koha që shqiponja ta pastrojë folenë e vet. Islami duhet të ndalohet në krejt trojet shqiptare si feja e Gurit të Zi të qyqes. Ne duhet ta ndalojmë Islamin para se lakuriqët e natës, çakejtë dhe hienat të rritur dhe edukuar nga qyqet islamike të kërkojnë gjakun e shqiptarëve, se kjo ditë do të vijë se është në traditën e këtij lloji të sillet kështu.

Gazeta Sot - Për ZSH: Ilir Dardan

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30