Baki Ymeri: Luani i Sharrit në Moldovë

nga **Agim Gashi** Fri Feb 27, 2009 3:22 am

Lazim Rexhepi
Luani i Sharrit në Moldovë: Lazim Rexhepi (1920/1983)

Nga Baki Ymeri

U lind në Shipkovicë të Tetovës (1920). Që në moshë të njomë u inkuadrua në rradhët e bashkëluftëtarëve tanë që militonin për çrobërimin dhe bashkimin e trojeve shqiptare me Atdheun Mëmë. Sipas Bilall Osmanit, në moshën 24 vjeçare i bashkangjitet Brigadës së Shtatë në krye me Qazim Lushin: “Në oborrin e Qendrës së Mesme Shkollare "Mosha Pijade", në Tetovë, e prisnim Qazim Lushin, Nafi Sulejmanin dhe Memet Bushin. Erdhëm për t’iu bashkangjitur Brigadës së Shtatë, duke u nisur në drejtim të Preshevës. Duke kaluar rrugëve të Tetovës, në ballë të arradhës qëndronte Lazim Rexhepi. Kur i kuptuam qëllimet perfide/antishqiptare të eprorëve maqedonas, së bashku me Lazimin dhe grupin e tij, e braktisëm brigadën dhe erdhëm në vendlindje, për të ikur në Shqipëri”. Nuk e kishte lexuar monografinë “Brigada e Shaban Polluzhës, Podujevë, 20 janar 1945”, por e dinte se „Nëse vazhdojmë rrugën për në frontin e Sremit, do të likuidohemi pa arritur atje, kurse, në anën tjetër, në Kosovë të tjerët pa kurrfarë mëshire as pengesash do të bëjnë terror mbi gratë dhe fëmijët tanë“.

Si pasojë e implikimeve politike në favor të kauzës shqiptare për bashkim kombëtar, Lazimi ndiqej nga UDB-a jugosllave dhe u arestua gjatë shërbimit ushtarak, në Kikinda të Banatës. Me përkrahjen e atyre që e admironin duke ia dërguar një kalë te dritaret e qelisë, iku nga burgu dhe u arratis në Rumani. U martua me një rumune, krijoi një familje të madhe e të ndershme, dhe vazhdoi të militojë në favor të shqiptarizmit përmes korrespondences që mbante me ambasadën shqiptare në Bukuresht, me Xhelal Gjurën në Tiranë, dhe me një varg bashkatdhetrësh tjerë në Kosovë, Maqedoni dhe diasporë. Lazimi ishte shqiptari që i shkruante edhe Kurt Waldheimit, sekretar i OKB-së, lidhur me padrejtësitë dhe persekutimet politike kundër shqiptarëve në Kosovë e Maqedoni. Me një fjalë, jetoi si emigrant politik në Piatra Neamc të Moldovës, ku vazhdoi veprimtarinë atdhetare deri sa e dha frymën e fundit (1983). Këto vargje janë perla poetike të shkëputura nga dorëshkrimi i tij prej 188 faqesh, Romani i ditëve të mia, i shkruar në mërgim gjatë vitit 1970, të cilin e gjeti, e riprodhoi dhe bëri publik autori i këtij shënimi.