Luajmë bashkë, Greisa! -Tregim ngushellues,-shkruar nga Raimonda Moisiu

nga **Agim Gashi** Wed Nov 10, 2010 4:54 pm

Luajmë bashkë, Greisa! -Tregim ngushellues,-shkruar nga Raimonda Moisiu

Flutura u përkul mbi kompjutër në studion e saj, duke i dhënë dorën e fundit librit “Foleja e gushëkuqes” Duke shkruar libra për fëmijë gjatë gjithë karrierës së saj, ajo ndjehej e freskët dhe e lumturuar, sikundër atëhere kur shkroi librin e parë fare. Greisa , mbesa e saj e vogël, ishte ulur në dysheme pranë gjyshes, e përkulur mbi një stol të vogël dhe po pikturonte. Flokët kaçurelë kafe të errët ia mbulonin sytë dhe herë pas here i largonte me kalemat që i mbante mes gishtave. Gjuhën e vockël e mbante fort mes buzëve. Flutura i hodhi vështrimin dhe qeshi. Greisa e ndjehu, ngriti sytë dhe i tha"

Ç’ke nëna, pse po qesh?

Gjyshja i vuri pasqyrën e vogël që mbante pranë kompjuterit para fytyrës

Shiko si e ke ngjyrosur fytyrën, hundckën, faqkat, - i tha ajo dhe e puthi në ballë. Greisa i buzëqeshi dhe vazhdoi të pikturonte pemën me degët, halat e pishës, folenë e zogun duke ngrohur vezët në të. Gjyshes iu kujtua ajo ditë kur të dyja me të mbesën, të zëna përdore, dolën shtëtije buzë liqenit, deri lart në kodrën e gjerë, ku mbizotëronte qetësia, bukuria e thjeshtë e natyrës me pemët e larta si lisa, pisha, bliret, gështenjat dhe tek - tuk dallohej ndonjë shkëmb jo shumë i madh i murrmë. Sa herë vinin këtu sillnin me vete thërrime buke, biskota të thërrrmuara, letër dhe me degët e vogla të thata për tokë bënin aeroplanë ose zogj. Greisa ulej mbi shkëmbin më të ulët dhe që aty i lëshonte të fluturonin. Qeshte e gëzohej pa masë. Nuk harronte kurrë të merrte gjithashtu edhe kalemin blu dhe shkruante emrat e zogjve apo të aeroplanit në faqen e dukëshme të shkëmbit. Luanin kukamfshehti dhe kur vogëlushja e gjente gjyshen, qeshte me atë zërin lozonjar fëminor dhe nuk rreshte së duatrokituri doçkat e vogla topolake. Greisa sapo i kishte mbushur shtatë vjet dhe në shtator do të shkonte në klasën e dytë. Sa u gjendën në kodër, sytë e tyre zunë përtokë një fole zogu që kishte rënë nga pema. Greisa e mori në duart e saj dhe të dyja me gjyshen po shikonin në brendësi të saj. Ishin plot tri vezë të gushëkuqes, që kishin shpëtuar pa u thyer. Greisa u vërenjt në fytyrë dhe hodhi vështrimin lart në pemën më të afërt.

-Po nga cila pemë ka rënë, nëna? Nga cila degë, - pyeti vogëlushja me zërin e zvarritur, buzët paksa të mbledhura dhe sytë gati në lot.

Greisa këqyri me vëmendje e me sytë e lotuar të gjitha pemët rreth e përqark. Gjyshja mori mbesën në krahë që mbante akoma folenë e zogut, duke e qetësuar dhe i thënë se të dyja do ta gjejnë pemën e saj. Ato dëgjuan vajin trishtues të zogut. Gjyshes iu kujtua kur i kishte thënë një herë se gushëkuqja kur vajton,kërkon fëmijën e saj. Të dyja qëndronin në këmbë dhe Greisa vazhdonte të mbante folenë në dorë. Ajo nuk ndalonte së foluri duke e pyetur gjyshen:

- Kush e ka bërë mamin e gushëkuqes?

- Të gjithë zogjtë kanë mami, babi, gjyshe, motër, vëlla, si unë?

- Kush u jep atyre për të ngrënë? Kush ia ka vënë emrin gushëkuqe? Edhe unë e dua emrin gushëkuqe, nëna,- i tha gjyshes papritur

Greisa iu lut gjyshes të ngjitej lart në pemë për të vendosur folenë në degën e trungut të pishës. Flutura i tha se ajo ishte e vogël dhe kishte frikë se mos binte nga pema e vritej. Ngritën kokën lart dhe panë gushëkuqen - mami, të fluturonte mbi kokat e tyre. Flutura porositi Greisën të mos lëvizte që aty dhe vetë po i ngjitej pemës. Duke mbajtur me kujdes në njërën dorë folenë dhe me tjetrën mbahej pas trungut, po ngjitej lart. Greisa nuk ia ndante sytë për asnjë cast. Për t’i dhënë kurajo gjyshes, duartrokiste:

Nënaaa! Nënaaa!

Halat e pishës ishin disi të trasha dhe teksa ngjitej, e shponin. Por më e keqja ishte se dora iu bë me rrëshirë dhe i ngjitej pas trungut. Arriti deri afër majës dhe e vendosi folenë në trungun që lidhte dy degë të trasha. Kur zbriti poshtë e mbesa i buzëqeshte, duatrokiste fort hareshëm dhe tregonte me gisht për nga foleja.

Shiko, shiko, nëna, mami i zogut është në fole,- i tha ajo duke ia marrë dorën të gjyshes e ia puthte. Flutura dhe Greisa qëndronin aty me sytë e ngulitur në pemë. Përmes halave të trasha të pishës, ato mundën të dallonin kokën e gushëkuqes. Ishte një mrekulli, dhuratë e stinës. Dhe, që prej asaj dite, gjyshja e Greisa vinin shpesh aty për të parë folenë e zogut. Nga vezët kishin dalë zogjtë. Ata kishin mësuar edhe të fluturonin. Një ditë tjetër ato erdhën përsëri dhe vunë re se të gjitha nuk ishin aty; mami dhe bebet. I panë në tokë poshtë pemës vetëm puplat e tyre dhe vezët e hapura. Foleja ishte ende aty lart në pemë… Greisa qau përsëri, por kësaj here ndryshe… Disa humbje në jetë duhet t’i marrim lehtësisht e më me qetësi se humbjet e tjera…

Gjyshja ditën tjetër erdhi përsëri me Greisën në kodër. Hipi përsëri deri lart për të marrë folenë e zogut. Pasi zbret nga pema, Greisa që vazhdimisht e duartrokiste, nuk ishte aty. Ktheu kokën gjithandej e tronditur, e shqetësuar, por vogëlushja nuk ishte askund. Filloi të thërriste fort emrin e saj: Greisaaaa! Greisaaaaaaa! Ndërkohë, Flutura dëgjon zërin e të birit: Mamaaaa, qetësohu, Mamaaa!

E ëma hapi sytë dhe u përmend

Greisa nuk arriti të lindë e të luajë…..

Raimonda Moisiu
Hartford, CT USA
8 nëntor 2010<

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30