Kozeta Zavalani:Cikël poetik kushtuar babait-*në ditën e lindjes më 14 tetor

nga **Agim Gashi** Fri Oct 14, 2011 6:53 pm

Kozeta Zavalani:Cikël poetik kushtuar babait

*në ditën e lindjes më 14 tetor

Gjaku yt, në indet e mia

14 Tetor – si trëndafil jetës i buzëqeshe,
ndonëse hodhe shtat në varfëri,
me petale të bukura familjen ti e veshe,
të gjithëve u fale lumturi.

Por ike shumë i ri,
atë 21 dhjetor të zi...

Vdekja e papritur, mizore,
si e gjeti kaq lehtë prehjen,
në zemrën tënde hyjnore?

Sot, në flladin e erës flokët zgjas,
si mendimet në dallgë oqeanesh
dhimbja, shpirtin seç ma plas.

Ziejnë e luajnë mendimet,
mureve të shpirtit kujtimet:

Si mundem të t’harroj?!
Gjaku yt, në indet e mia.
A ka më tepër vlerë pasuria?
Ti s’je më.
Jeton veç dashuria....

Ti më pret tek mani i bardhë

Ndjeva të bulëzonin këngët drenovare,
ndaj u nisa për te ty, ngarkuar plot mall,
moj Drenova e Asdrenit dhe tim eti,
që shpirti mbi këngë të mbeti.

Ti më pret tek mani i bardhë,
e më thua: Mirë se ke ardhë!
Me kokrrat e papjekura të tij,
pluhurin e harresës fshij.

Tek kroi i teta Vasillës
njomin buzët poezitë e mia.
Aty ku mbi kalë me Anestin,
porsi në legjendë Doruntina,
kalëronte Olimbia.

Kur t’i shohë të dy mbi kalë,
si të vdekur dhe të gjallë,
babai i shtrenjtë
nga varri do të dalë,
ndoshta trëndafil i bardhë...

Eci, shkel dhe prek sokakët,
ku janë mbjellë dhe korrur hallet.
Eh! Kënga ime u shkri mbi plloça
Drenovare, le t’më thërrasë Korça!

Mirëmëngjes!
(Elegji për babanë)

Nëpër dallgë frymëzimi,
mëngjesi, pas natës,
i bardhë zbardh.
Mirëmëngjes, baba!
Gëzuar festën tënde!
Urime po të fal:
Mirëmëngjes!

Ç’fjalë të pa thëna,
do të më thuash?
Ç’fjalë të reja,
nga unë do të dëgjosh sot?
Kujtimet për ty më kanë rrethuar,
si gurë plot ngjyra
të një mozaiku të çmuar...

Fjalët prej zemre,
si lulëkuqe shkëlqejnë.
Në vargjet e mia,
ti hyn fare thjesht,
si re e bardhë,
në kaltërsinë e qiellit.

Mirëmëngjes baba!

E di,
s’të lodhën kurrë shtigjet
dhe netët e pagjuma
të qytetit tim...

Në dremitje netësh
rrëshqet në sfond një siluetë.
Ecën ti,
që rri zgjuar për ne
ditë e natë,
që vogëlushët
mos tremben në gjumë,
e pena ime
nga frika mos të ndalë;
të thotë më shumë.

Fare i njomë
dole malit për liri,
shtatëmbëdhjetë vjeçar,
gati jetën të bëje fli.

Të zunë pritë
me dredhi,
ata, që gjysmë leku
jetën blinin.
Në darën e frikës
s’ta ndrydhën dot zemrën,
as në acar.
Në listat e zeza
shndriste, emri yt i bardhë;
Djalosh, zemërzjarr.
Një shishe raki mani
jetën tënde peshoi.
Të shpëtoi nga prangat,
teto Vasilla e populli.

Shtigjet s’të lodhën kurrë
duke kërkuar,
pranverën e ëndërruar.
Liria, ç’nur të bukur,
si shkëlqim ylberi,
syve të tu u dha ndriçimin,
që të çahej terri...

Kështu, në krye gjithmonë
i gatshëm çdo çast,
ndershmërinë mbolle
në çdo hap.
Vite me radhë
rrugët të përshëndesin,
herët që me natë.
Era e ftohtë e Moravës
të ledhatonte ngadalë.

Kur mbrëmjeve i lodhur,
ktheheshe në shtëpi për të pushuar,
fëmijët përkëdhelje me fjalë.
Jeta jote, frymëzim
e shembull i gjallë.
Në sukseset e bijve,
si në një ujëvarë mali,
lodhja jote mërgohej
e besimi vaditej.
Forca e guximi, përtërihej.
Ndershmëria si fanar.
Rrugën të ndriçonte, qelibar.

Në çdo hap të jetës,
ndërgjegjja e xhamtë, kristal.

Rrugëve gjithmonë duke prirë,
buzëqeshur mes kaltërsisë.

Kurorat e gjelbra tundnin pyjet,
kur me dorë i ngjatjetoje,
njerëzit që të donin
dhe kaq fort ti i doje…

Nga frymëmarrja e njerëzve
rrugët zgjerohen.
Tok me to edhe përshëndetja ime;
rritet, zmadhohet
e nuk fshihet kurrë për ty, baba.
Përsëri të përshëndes:
Mirëmëngjes!

Me buzëqeshjen e pastër
si një qiell i kaltër,
mbi të thjeshtën uniformë blu,
mbi hapin tënd
rrugëve mbi asfalt,
këto vargje të thjeshta
për ty i gdhend këtu.

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
						1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30