Kristaq Shabani:RRUGETIM PROFIL PEGASI INTERNACIONAL LNPSHA "PEGASI" ALBANIA E FOKUSUAR POETJA FLORA KELMENDI, SUEDI

nga **Agim Gashi** Sun Dec 11, 2011 11:18 pm

Kristaq Shabani:RRUGETIM PROFIL PEGASI INTERNACIONAL
LNPSHA "PEGASI" ALBANIA

E FOKUSUAR POETJA FLORA KELMENDI, SUEDI

FLORA KELMENDI

“Kurrë mos hesht”...
poezi

"Never remain silent..."
poems
“ Non voglio tacere mai... “...
poesia

Esencë dhimbjeje dhe një qëndrim kritik i botës femërore në antilogjikën e arsyetimit të protagonistit tjetër në kundërtimin e jetës ...

Libri poetik "Kurrë mos hesht" i autores Flora Kelmendi vjen te lexuesit me një dritëzim aktiv, pas një "fshehje" të bukur, pas një tundimi vetjak për të dalë, apo të mos dalë në ajri, në arenë. Por një dalje e tillë është e arsyetuar, pasi substrati i këtij vëllimi përmbledh një esencë dhimbjeje të pamatë, nxjerr një mllef të përmbledhur dhe të përplotuar ndër vite me një delikatesë, me një qëndrim kritik të një bote të pasur të shpirtë, të brishtë femërore, e cila hidhet në një sulm të arsyetuar e dinamik për të rrëfyer të drejtën dhe pasojat e prejardhura nga mosarsyetimi, nga lëkundja e tejskajshme, nga mendjelehtësia dhe fluturimi pa krahë fluturues dhe dëshirimi momental.
Një titullim intrigues, i cili jep mesazh të fuqishëm në dy palët krijuese të jetës dhe të ardhmërisë. Poezitë e vëllimit janë një tërësi përmbledhëse, ku protagonistojnë dy personazhe rregullatorë të jetës, ku njëra çrregullon prish ekuilibrin në maksimum dhe privon keqësisht tjetrën, duke e shndërruar lidhësinë në mos funksionuese dhe nxjerr në aktrim dhimbjen, pikëllimin, lotimin, ndarësinë, rritjen pa dy krahë pushtues dhe kujdesiv... Drama luhet mbi kurrizin e një dashurie të prerë në mes, e cila humbet funksionet totalisht dhe, këtë humbje, protagonistja e përballon me vështirësinë e ndodhisë, me thyerjen e ndjenjës së madhe, kupton që çiltërsisë, zemërbardhësisë, flakëzimit të dashurimit të saj i përgjigjet një intrigë totale, një dashurim kallaj, sa për të kaluar kohën, pa patuar një synim..., veç një ironi kalimtare, e cila skenon në një delir... Po çfarë faj ka krijesa lindëse, e ardhur në jetë, e cila, qysh në fillesë, humb përkëdhelinë e një ane të nevojshme dhe prezente? Vëtëkuptohet asnjë faj...
Erotizmi thyhet, dashuria çflakohet, por flakërohet dashuria e nënës, e cila përndrit dhe një qëndrim stoik ndaj kësaj madhështie, duke e figuruar atë me lulesën shpirtërore, duke i vënë në pah madhësitë e kësaj dashurie të paarritur nga qenia tjetër... Një rrëfim, i cili të zjarrmon edhe figurativisht në krahasimshmërinë e përdorur, por edhe të detyron lirisht të mendosh se futja në këtë rol jetësor është një obligim madhor dhe i patjetërsueshëm, një rol, të cilin duhet ta lozësh me pasion dhe dashuri të madhe jetësore, aspak imponuese. Dashuria ndaj nënës, dashuria ndaj bijës, dashuria ndaj mbesës jep një ekzaltim yllëzues, e cila shëndërrohet në një planet të vogël, të bukur dashurie.
Në vëllimin e Flora Kelmendit gjen jetën tek lëviz, gjen reagimin dhe kontrastin, dashurinë në kryefjalë njerëzore, besimin jetësor, ngritjen nga rrëzimi dhe kryengritjen për të ecur fuqishëm në jetën që kërkuan botës fëmërore t’ia kthenin përmbys... Po kështu përndritet dashuria ndaj vendlindjes, ndaj Kosovës, ndaj vendit të emigrimit, ndaj bashkëshortimit dhe lutësisë për të ecur ndryshe..., larg mentalitetit dhe dogmës, por në një bashkëkohësi të fluturt...
Mesazhet, të cilat merren nga ky vëllim poetik janë të rëndësishme dhe të ndihmojnë në ecurinë jetësore dhe në krijimin me ide të lidhësisë njerëzore.
Në këtë kontekst duhet thënë që përvoja individuale është e nevojshme dhe efektprurërëse, ndihmuese në përvojat e individëve të tjerë ...
"Kurrë, mos hesht..." vjen edhe si një mezazh emigrues dhe integrues...
Kristaq F. Shabani , I.W.A, W.P.S
Nëntor 2011

Fjala e autores…

Fëmijët janë ëngjëjt e mi

Jam vajza i një prizrenasi me origjinë nga malet e Sharrit, bashkëshortja e një pejani me origjinë Rugovani, Nusja e Kelmendëve malsorë në ato vende, nëna e çdo kujt… Dashurinë ua dhuroj njëlloj si nënë, jo si e huaj… Jam gjyshja e një ëngjëlli e “tezushja” e gjithë popullit tim… .Jam bijë kosovare, se aty e kam lënë Babën dhe Nanën. Loti më rrjedh për çdo njeri, se zemra ime është plot e përplot me dashuri. Mundohem Botën ta ndryshoj si Nënë Tereza, dhimbjet t’ju lehtësoj dhe nga varfëria t’i shpëtoj, dashuri t’ju dhuroj fëmijëvë të mos të ndihen të vetmuar, se dikush ata i harroi. Jam nënë e gjithë fëmijëve të braktisur! Pse qenka kjo botë aq e krisur?!… Lotin askush atyre s’ju sheh një përqafim të ngrohtw kurkush s’jua jep… Dëgjoni ju, o njerëz, shikoni si dy duar të vogla më përqafojnë, loti i tyre zemrën ma shkrumon; fjala në fyt nga lotët më gulçon,… S’di nga t’ia mbaj e nga të shkoj! Mbetem e hutuar, duke i shikuar, kur largohem nga ata. Më thonë: “Nanush, ne shumë të duam!” Kjo fjalë tërë kohën në vesh më tingëllon, si një zile, e cila nga gjumi të zgjon…”Nanush,… ti…., mos na harro!”
O ju, Engjëj, ju qofsha falë, ju kam bij e më keni Nënë! Deri sa të vdes për ju do të kujdesem me shpirt e zemër. Ku jap fjalën e nderit të Nënës deri në frymën e fundit do të luftoj për ju!
Autorja

Pse hesht?

Pse nuk shkruajnë gishtrinjtë, kur të rrëmbejnë ndjenjat?
Rri e strukur në një qoshe me frikësimin e ndjerë.
Pse buzët s'lëvizin, vallë shkrumbimi i ka mbuluar?
Sytë e kaltër me lot, sikundër liqen i turbulluar.
Jam e shndërruar në një lis, era ia shkund gjethet.
E zhveshur si pemët në këtë stinim vjeshte.
S'ka bukuri sikur më parë, çdo gjë ka filluar të venitet,
si një trëndafil i madh i bardhë me petalete tij
fantazimi fanitet.
Në mesin e natës së pagjumë, si do ta kaloj të nesërmen.
Pse rri e heshtur? Më pllakos misteri.
Ah, këtë zemër,
ma paskan mbyllur me dryn!

Zbrastësia e shikimit

Sikundër e djeshmja dhe e sotmja,
asgjë tjetër, sadopak, s'ndryshoka.
Edhe e nesërmja do të shfanitet e njëjtë....
A mund të kurohemi
nga dhimbjet e zemrës së plaguar
në këtë gjysmëkohë?
Flaka e vakët s'ma ngroh shpirtin...
Vjen dhe ikën, si trimërosh acar i dimrit.
Shikimi i zbrazët, tashmë më i hutuar,
kërkon e kërkon, kot e më kot;
lodhet së tepërmi...
A mund ta kuptojmë si rrëshqet ky shikimi në sy..?
Për ty kërkoj, shpreh diçka të thellë,
Diçka të bukur prej vitesh mbaj,
ndryshove ti , ndryshova unë,
gjithçka e shuar, gjithçka pa faj...,
si ky vështrim i zbrazur krejt...
Dashuria e dikurshme e largët, e largët,
si anije në horizont zhduket përpjetë.
Ti i tretur nga ëndrra e vrazhdët,
Unë gjithë dhimbje mbetem më tej....
Kjo anije me shikim të zbrazët,
a do të ankorohet ndonjëherë në breg?!...

Ah, Dashuri , ti Mbretëreshë !
Mbretëri pa kështjellë zemrat na i le në pranga,
të burgosura, të kanxhuara për vuajtje dashurie,..
Kush të ka urdhëruar të na shkaktoje këtë peng?
Nga lotët jastëku laget e laget,
mezi e mbaj gjysmëdhimbjen.

Oh, mos shfreno, zemër, në vaj,
ti qëkur linde je krijesë e pafaj!
Nëse qenka mëkat dashuria,
atëherë je ti mëkati më i madh,..
Pse u dashurova në ty...,
kur e kishe humbur dhe një pikë mëshire
në të errtën natë?
Dashuri, moj Mbretëreshë, urdhëra të shumta ti dhe,
krejt botën e sundoke,
me qeshje dhe vajlotimi na ngjyrose ne.
Si një portret dashurie pa lulesë kam mbetur,
e kuptoj s'ishte kjo dashuria e vërtetë.
Më dënove mua të shkretën në vetmi,
ngjasoj si e burgosur në qelinë - rreth tani.

Ti dhe Unë

Unë jam Libri, Ti je Rrëfimi;
Une jam Fleta, Ti je Shkrimi:
Unë jam Pena, Ti je Ngjyra;
Unë jam Shkronja, Ti je Leximi;
Unë jam Syri, Ti je Drita;
Unë jam Fjala, Ti je Shqiptimi;
Unë jam Dielli, Ti je Rrezja;
Unë jam Hëna, Ti je Ylli;
Unë jam Zemra, Ti je Shpirti:
Unë jam Jeta, Ti je Ajri që thith;
Unë jam Etja, Ti je Uji që e shuan;
Unë dhe Ti jemi një
Dy trupa, një shpirt....
Ti je dashuri e pambarimtë.

Ëndërrimi im : Sikur të isha Qiri...

Qaj me zë e vajtoj
ta kuroj zemrën e plaguar,
Klith me gjithë fuqinë e shpirtit tim ,
dhimbjen e madhe s'e mbaj dot në duar
në këtë kohë të vonuar...
Dita vështirëson ditën , ...
Si mund të mbahet e përballohet kjo dhimtë
tek më ther?
Ah, moj botë kalimtare
dhimbjen time askush s'e ndien!...

Pse kjo jetë në mallkim,
s'pati të më ofronte kurfarë,
U tregua e pamëshirë, e marrë,
vetëm për mua ruajti rrënimin...
Ah, sikur të isha qiri
e di, do të më vendosnin mbi tavolinë,
të ndrija me atë ndriçim qiriri,
por do të më shihnin si digjesha,
me ngadalësi si do të shkrihesha
dhe në fund do të më mbetej vetëm dylli...
Shkrirja ime do t'i ngjante vuajtjes,
do të kuptohej vajtimi,
do të ndriste në sy njerëzish
pse unë përpiqesha dhe luftoja,
duke kërkuar të drejtën.
Do të largonte paragjykimin ndaj meje,
ndaj të tjerëve,
shkatërrimin e jetës njerëzit do të kuptonin
te ndriçimi i fjalës së qiririt
dhe do të kuptonin paskëtaj më mirë
se kësaj bote nga i vjen lëndimi,
se kësaj bote të tymtë nga i vjen shkatërrimi
dhe i vë peng ardhëmrisë...
Ah, sikur të isha qiri
dhe të më vinin të ndriçoja mbi tavolinë
dhe njerëzit të mençur e të pamençur
me ndriçimin e dobët do të kuptonin vetë njerinë!...

Suedi 2007

Buzëqeshja jote më ngrohtë
si një rreze dielli,...

Nënës sime

Nënë, ti më e shtrenjta në botë, sesi më duket sot...
Më është shtuar më shumë dashuria,
të t'i puth me ngrohtësi ato duar,
që vetëm ëmbëlsi kanë prodhuar;
dua të të përqafoj më ngrohtë se kurrë
dhe përsëri këtë e di mirë,
nuk do ta shpreh dot mallin tim të përvëluar...

Sjell ndërmend, si tani, atë të dikurshme të bukur:
Flokët në prehër m'i ke ledhatuar,
me shpirt me ke puthur,
ti më e madhërishma ime e pakrahasuar...
Në çaste dhimbjeje me dashurin tënde
shpirtin ma ke qetësuar.
Eh, kur kam qarë,
me përkëdheljet e tua më ke ngushlluar.
Natën ma bëje Ditë, errësirën ma ktheje në Diell
edhe kur e kishe vështirë,
buzëqeshja jote më ngrohtë, si një rreze dielli,
dalë nga një tjetër i fuqishëm diell...
Dhe ndjeja ngrohjen shpirtërore në çdo çast...

S'di ku t'i marr fjalët të përshkruaj përpjekjet
e një nëne të madhe si ti, o nënë!
A mund ta shpreh dot gjithë atë dashuri,
të të tregoj sesa të dua,
se ç'vend të madh ke në shpirtin e sat bije...
Në rrudhat e ballit tënd që më ngjajnë si një hartë,
shoh dhe mundimet e rritjes time,
shoh përpjekjet për të më bërë vajzë të mirë...
Ah, flokët e tu atë thinjura, flokët e tu fisnikë
e tregojnë jetën tënde plot sakrifica
dhe mundime të mëdha ...
E ç'mund të bëjë shpirti im për ty,
ç' mund të shprehë zemra ime
veç një falenderim të madh për ty!...
Më solle deri këtu, në këtë moshë me bekim dhe urti...
Qofsh e bekuar, o nënë, që edhe sot shqetësohesh për mua,
sikur ende jam e vogël dhe nuk di udhën...
Në sytë e tu shikoj si vëzhgon rritjen time ...
Sa më mungon, moj nënë!
Pak vargje për ty ndritin shpirtrat
dhe perndezim dashurinë...
e një vajze për nënën e saj,
e një nëne për një Nënëmadhe ...

Essence of pain and a critical stand of the feminine world in the anthology of reason of the other protagonist in the contradiction of life...

The book "Never remain silent" of the author Flora Kelmendi comes to the reader with an active illumination, after a beautiful “concealment”, after a self temptation to come out or not the air, in the arena. But such an appearance is reasoned, because the substrate of this volume collects an immeasurable essence of pain, releases a rancor accumulated through the years, with a delicacy, with a critical stand of a rich feminine spiritual world, which attacks reasonably and dynamically to disbosom the righteousness and the consequences from the lack of reasoning, from the extreme hesitation, from the giddiness and flight without flying wings and the desire of the moment.
An intriguing title, which delivers a powerful message in the two creative pair of love and future. The poems are a summary, where as protagonists are two characters, regulators of life, where one breaks the balance maximally and deprives the other badly by transforming the connection into nonfunctioning and sets into acting the pain, grief, tearing, separation, growing up without two caring and occupying arms... the drama is played on the back of a broken love, which loses all the functions and the protagonist faces this loss with the difficulty of the event, with the break of the great feeling; she understands that a total intrigue, aimless tinny love to pass the time, respond to her sincerity, generosity and the flame of her love..., only a passing irony which plays on a delirium... but what is the fault of the born creature, who since its first days loses the caress of a necessary and present side? None...
Eroticism is broken to pieces, love loses its flame, but the moon of love which brightens is aflame, and a stoical stand towards this grandeur, figuring it with the soul’s flower, highlighting the grandeur of this love unreached by the other being... A confession which heats and figuratively with the comparison used, but it also compels you freely to think that the insertion in this vital role is a great and inalienable obligation, a role which you should play passionately and a great vital love, not at all commanding. Love towards mother, love towards daughter, love towards niece emits a starry exhalation, which is transformed into a small beautiful planet of love.
In the volume of Flutura Kelmendi we find life as it moves, we find the reaction and contrast, love in human subject, faith in life, rising from falling and the uprising to walk powerfully on the life of the female which they sought to pull it over... In the same way love towards the birthplace, Kosovo, towards the country of emigration, towards married life and prayer to live a different life..., far from the mentality and dogma, but in a contemporary living, is emphasized...
The messages, delivered by this poetic volume are significant and will assist in the continuity of life and in creating ideas of human ties.
In this context it should be said that the individual experience is necessary and effective assisting the experiences of other individuals...
"Never remain silent..." comes as a message of emigration and integration...
Kristaq F. Shabani I.W.A, W.P.S, A.O.A
November 2011

Why do you remain silent?

Why don’t the fingers write,
When feelings grab you?
You stand hiding in a corner
Feeling frightened.

Why don’t the lips move,
Has perhaps incineration covered them
The tearful blue eyes,
Like a turbulent lake.

I am transformed into an oak,
The wind shakes off its leaves.
Naked like the trees
In this season of autumn.

There is no beauty like before,
Everything has begun to fade,
Like a big white rose
With its petals the reverie haunts.

In the middle of the sleepless night,
How will I pass the next day?
Why do I remain silent?
The mystery visits me.
Ah, they have closed
This heart with a key!

Emptiness of the eyesight

The past and the present
Nothing else seems to change though.
And the future appears the same…
Can we be cured
From the wounded heart pains
In this half time?

The warmish flame does not warm my soul…
The winter’s frost comes and goes like a brave.
The empty look, already more distracted
Is seeking and seeking, in vain;
Excessively exhausted ….
Can we understand how this look slips in the eye..?
I am looking for you,
Expressing something deep,
For years I keep something beautiful,
You changed, I changed,
Everything extinguished everything faultless…
Like this completely emptied look….
The remote old-time love,
Like a ship in the horizon disappears upwards.
You melted by the harsh dream,
I remain full of pain…
This ship with empty look,
Will it ever be anchored at the shore?!

Ah, Love, you Queen!
Ah, Dashuri , ti Mbretëreshë !

A kingdom without a castle
You left our hearts in chains
Imprisoned, hooked
For suffers of love,…

Who has ordered you
To cause us this feeling of regret?
The pillow is wetted with tears,
I can hardly contain the half pain.

Oh, you heart don’t you burst in lament,
Since you were born you were a faultless creature!
If love is a sin,
Then you are the greatest of sins,…

Why did I fall in love with you…,
When you had lost the mercy
In the darkness?

Love, o you Queen,
Numerous orders you gave,
You rule the entire world
With laughter and tears of lament
You colored us.

Like a portrait of love
Flowerless I have remained,
I understand
This is not the true love.

You punished me,
The wretched, in loneliness,
I resemble a prisoner
In the circled cell now.

You and I

I am the Book You are the Narration
I am the Leaf, You are the Writing:
I am the Pen, You are the Color;
I am the Letter, You are the Reading;
I am the Eye, You are the Light;
I am the Word, You are the Pronunciation;
I am the Sun, You are the Ray;
I am the Moon You are the Star;
I am the Heart, You are the Soul:
I am the Life, You are the Air I breath;
I am the Thirst, You are the Water that quenches it;
You and I are one
Two bodies, one soul… You are an endless love.

Your warm smile,
Like a sunray,…

To my mother

Mother, you are the dearest person in the world,
I don’t know how I feel today …
I feel warmer than ever
And still I know it well,
I cannot express
My burning longing…

I bring into my mind, like now,
The beautiful past:
You have caressed my hair in your lap,
With your soul you kissed me,
You, my most magnificent person…

In moments of pain with your love
You have pacified my soul.
Ah, when I cried,
With your caresses you have consoled me.

You transformed the Night for me into a Day
The darkness into a Sun
Even when it was difficult to you,
Your smile warmed me
Like a sunray,
Emerging from a powerful sun…
And I felt your spiritual warmth in every moment…

I don’t know where to find the words
To describe the efforts of
A good mother like you, o mother!
Can I express all that love,
To show you how much I love you,
What place you have in the soul of your daughter
In the wrinkles of your forehead
Which resemble a map,
I watch the efforts of bringing me up,
I watch your efforts
To make me a decent daughter…

Ah, your grey hair,
Your noble hair
Show your life filled with sacrifices,
To kiss those hands with warmth,
Which have produced only sweetness;
I want to embrace you more
And great efforts ….
What can my soul do for you,
What can my heart express
Just big thanks for you…
You brought me this far,
To this age with blessing and wisdom …
Blessed be, o you mother,
That even today you are concerned about me,
As if I were still a little girl
And do not know the way…
In your eyes I see how you watch my growth…
How much I miss you mother!
A few verses for you
The souls shine
And we light
The love of a daughter for her mother,
Of a mother for a great mother…

Essenza di dolore ed un’attinenza critica del mondo femminile nell’antilogica del ragionamento dell’altra protagonista nella contraddizione della vita…

Il libro poetico “ Non tacere mai “ dell’atrice Flora Kelmendi giunge verso i lettori con una lucidita attiva, dopo una “ segretezza “ bella, dopo una tentazione individuale per uscire oppure per non uscire nell’aria, per scendere oppure per non scendere nell’arena.
Ma una uscita di tal genere sembra ragionevole, perchè il soggetto di questo volume riassume un’essenza di dolore infinito, tira fuori un rancore raccolto ed anche completato da tanti anni con delicatezza, con un’attinenza critica di un mondo ricco dello spirito, fragile femminile, il quale si butta in un’assalto ragionevole e dinamico per confessare il giusto e le conseguenze derivate dal non ragionamento, dalla scossa oltra l’apparenza, dalla frivolezza ed il volo senza braccia volanti ed il desiderio del momento.
Un titolo intrigante, il quale dá il messaggio potente nei due aspetti creativi della vita e del futuro. Le poesie del volume sono un’integrita riassuntiva, dove ci sono presenti protagonisti due personaggi moderatori della vita, dove una coppia disordina, distrugge l’equilibrio nella massima posizione ed anche priva in una sbagliata maniera, l’altra coppia, trasformandolo il legame in non funzionante, ed tira fuori negli atti il dolore, l’affanno, l’annaffiatura, la separazione, la crescita senza due bracci conquistatori ed solleciti…
La dramma si fa realizzare sulla schiena di un’amore rotto alla meta, il quale perde i funzioni totalmente, e questa perdita, la protagonista l’affronta con la difficolta dell’avvenimento, con il spezzamento del grande sentimento, capisce che alla sincerita, alla generosita, alla fiamma del suo amore le risponde un’intriga totale, un’amore di stagno, e come per passare il tempo libero, senza avere uno scopo…, ma soltanto un’ironia passeggera che realizza delle scene in un vanto… Ma che colpa c’ha la creatura nata, venuta nella vita, il quale sin dalla sua origina perde l’accarezza di un lato bisognoso e presente? Ma si capisce da sola che nessuna colpa…
L’erotismo si spezza, l’amore perde la fiamma, ma si fiamegga l’amore della madre, il quale splende ed un’attinenza stoica verso questa grandezza, figurandola quella con la fioratura spirituale, mettendole in evidenza le grande dimensioni di questo amore inaccessibile dall’altra esistenza…
Una confessione, la quale ti fiamegga ed anche in modo figurativo nel paragono usato, ma ed anche ti obbliga liberamente a pensare che la entrata in questo ruolo è un obbligo grande e non inalienabile, un ruolo che lo devi giocare con passione, e con un grande amore vivente, per niente indispensabile. L’amore verso la madre, l’amore verso la figlia, l’amore verso la nipote da un’esaltazione di stella, il quale si trasforma in un piccolo pianeta, bello d’amore.
Nel volume di Flora Kelmendi trovi la vita mentre muove, trovi la reazione ed il contrasto, l’amore nella capo parola di umanita, la fiducia vitale, l’alzata dal cadere, e la rivolta per camminare potente nella vita che hanno cercato al mondo femminile che gliela invertissero… Ma cosi si splende l’amore verso il luogo di nascita, verso Cossovo, verso il luogo dell’emigrazione, verso il coniugo, e la preghiera per camminare diversamente… lontana alla mentalita ed alla dogma, ma in una contemporaneita volante…
I messaggi, i quali si prendono da questo volume poetico sono importanti e ti aiutano nell’andamento vitale e nella creazione con delle idee del legame umana. In questo contesto si deve dire che l’esperienza individuale è necessaria e con effetto portante, aiutante nelle esperienze degli altri individi…
“Non voglio tacere…“ arriva ed anche come un messaggio di emigrante e di integrita…

Kristaq F. Shabani I.W.A, W.P.S , A. O.M
Novembre, 2011

Perchè taci....

Perchè non scrivono le dita,
quando ti rubano i sentimenti ?
Rimango accovacciata in un angolo
con la paura sentita.

Perchè le labbra non si muovono,
forse mai l’incererimento gli ha coperto ?
Gli occhi azzurri con le lacrime
come il lago turbato.

Sono trasformata in una quercia
il vento gliele scuota le foglie.
Svestita come gli alberi
in questa stagione d'autunno.

Non ha bellezza come prima
ogni cosa è cominciata di appassirsi,
come una rosa bianca,
con i suoi petali
oltre la fantasia si infesta.

Nel cuore della notte insonne
Come la superò l'indomani
perchè rimango taciuta ?
mi affligge l'isteria...

Ah, questo cuore
me l'hanno chiuso con chiave.

Il vuoto dello sguardo
Come il passato
ed anche il futuro
nessun'altra cosa, anche se per un'po
non cambia.
Ed anche il futuro
si apparira lo stesso
ma si possono curare i dolori
del cuore ferito
in questi semi-tempi ?

La fiamma tiepida
non me la riscalda l'anima...
Viene e se ne va come ardente
la brina dell'inverno.
Lo sguardo vuoto
adesso ed anche molto di più disperso
cerca, e cerca inutilmente;
ma si stanca troppo...
Forse mai lo possiamo capire
come scivola
questo sguardo tra gli occhi ?

Per te cerco,
essprimo qualcosa di profondo.
Qualcosa bella da tanti anni mantengo dentro
sei cambiato tu, sono cambiata io,
tutto spento, tutto senza colpa...
Come questo sguardo
vuoto interamente...
L'amore di un tempo
distante, e distante
come nave nell'orizzonte
si sparisce all'insu...
Tu fuso dal sogno
ruvido
con tutto dolore
ci siamo rimasti di più...
questa nave con lo sguardo
vuoto
ma forse mai si ancorerá
qualche volta verso la costa ?!!.

Ah, amore, tu sovrano !
Regno senza castello
i cuori ce li hai lasciati nelle manette
prigionate, pendenti...
per le sofferenze d'amore
chi ti ha ordinato
che ci causi questo pegno ?

Dalle lacrime il cuscinetto
si bagna e si bagna,
a stento lo mantengo a meta di dolore.
Oh, non sfrenare cuore con lamento,
tu che da quanto sei nata,
sei una creatura innocente!

Se è peccato l’amore,
allora sei tu il più grande peccato,...
Perchè mi sono innamorata di te,
quando l'avevi perso
ed anche una goccia di pieta
nel buio della notte ?

Amore, tu sovrano,
tanti ordini tu hai datto,
tutto il mondo hai conquistato
con delle rise e con lamento di lacrime
ci hai colorato...

Come un ritratto ormai
senza fioritura ci sono rimasta,
lo capisco che cosa era
questo amore vero,

Mi hai condannata, la poverina
nella solitudine,
mi assomiglio ad una prigionera
all’intorno la cella.

Tu ed io

Io sono il libro, tu sei la confessione;
Io sono il foglio, tu sei la scrittura;
Io sono la pena, tu sei il colore;
Io sono la lettera, tu sei la lettura;
Io sono l'occhio, tu sei la luce;
Io sono la parola tu sei la pronuncia;
Io sono il sole, tu sei il raggio;
Io sono la luna tu sei la stella;
Io sono il cuore, tu sei l'anima;
Io sono la vita, tu sei l'aria che respiro;
Io sono la sete tu sei l'acqua che la spegni..
Io e tu siamo uno, due corpi, un'anima
tu sei Amore infinito!

Flora Flurije (Shemsidini) Kelmendi was born in the year 1964 in the distinguished historical town of Prizren, Kosovo where, after she performed her elementary studies, she attended the professional high school in Sweden, health profile, by managing to shape her profile and practise her profession up to present days. Flora, owing to her talent, since her childhood, at the age of ten, wrote many poems for children and her first publishing was materialized in the “Pionieri” magazine. From that time she never stopped writing and she manifested dedication and love towards Literature and Art. Her poems are published during all this period, continuously, in many literary magazines and newspapers.
In her webpage in internet www.poezit.net using the Alias: ‘Tezushja’, she has frequently published her creations, by so becoming distinguished in the field of writing.
The poetry book “Never Remain Silent…” in three languages : Albanian, English and Italian is her first book, a book where the rich themes catch the eye and great vital messages are being delivered through a very active and distinguished life.

Flora is a member of IAPWA”PEGASI” ALBANIA and “PEGASI” KOSOVO.
Since from the year 1991 she lives in Sweden with her family, where she is very active in her literary creativity.

Flora Flurije (Shemsidini) Kelmendi u lind në vitin 1964 në qytetin historik e të njohur të Prizrenit, Kosovë ku, pasi kreu arsimimin fillor, mandej vijoi studimet e mesme në Suedi, në profilin shëndetësor, duke arritur të profilizohet dhe të ushtrojë profesionin e saj deri më sot. Flora, falë talentit të saj, qysh në fëmini, në moshën dhjetëvjeçare, shkroi mjaft poezi për fëmijë dhe publikimi i saj i parë u realizua në revistën për fëmijë “Pionieri”. Qysh atëherë Flora nuk u ndal së shkruari dhe manifestoi dashuri dhe përkushtim ndaj Letërsisë dhe Artit. Poezitë e saj janë publikuar gjatë gjithë kësaj periudhe, pa u ndalur, në shumë revista letrare dhe gazeta.
Po kështu në faqen e saj web.në internet www.poezit.net me emrin Alias: Tezushja, herë pas herë ka publikuar krijimet e veta, duke u bërë kështu e njohur në lëvrimin shkrimor.
Libri poetik “Kurrë mos hesht…” trigjuhësh: shqip, anglisht dhe italisht është libri i saj i parë, një libër, ku spikat problematika e larmishme dhe jepen mesazhe të mëdha jetësore, nëpërmjet një jete tepër aktive dhe të spikatur.
Flora është anëtare e LNPSHA”PEGASI” ALBANIA dhe “PEGASI” KOSOVA.
Qysh prej vitit 1991 banon në Suedi me familjen e saj, ku është mjaft aktive në krijimtarinë e saj letrare.

Flora Flurije (Shemsidini) Kelmendi è nata nell’anno 1964 nella citta storica e conosciuta di Prizren, in Cossova dove ha terminato l’educazione elementare, e poi ha seguito gli studi mediani in Svezia, nel profile iginieco, cercando a profilizarsi ed esercitare la sua proffessione che esercita ed anche attualmente. Flora, grazie al suo talento, sin d’infanzia , da dieci anni ha scritto abbastanza bene delle poesie per bambini e la sua prima pubblicazione è stata realizzata nella rivista per i bambini ’’ Il Pioniere ’’. Sin dall’allora Flora non si è fermata a scrivere e ha manifestato l’amore e per la dedicazione verso la Letteratura e l’Arte. Le sue poesie sono pubblicate durante tutto questo periodo, senza fermarsi, in molte riviste letterari e giornali.
Ma cosi nella sua pagina, nel suo website all’internet www.poezit.net con il nome Alias: La Zia, che a volte ha pubblicato le sue creazioni, diventandosi cosi famosa nel movimento scritto.
Il libro poetico “ Non tacere mai… “ pubblicato a tre lingue: in albanese, in inglese, ed in italiano è il suo primo libro, un libro dove spicca delle problematiche in varieta e si danno delle grandi messaggi vitali attraverso ad una vita troppo attiva e spiccata.
Flora è membre di Unione Internazionale Pegasi degli scrittori ed artisti ALBANIA, E PEGASI, COSSOVA.
Fin da 1991 abita in Svezia con la sua famiglia, dove si presenta troppo attiva nella sua creazione letteraria.

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30