ForumLibri më i ri i Adem Zaplluzhës STOLI NË PARKUN E VJETËR
Faqja 1 e 1
Libri më i ri i Adem Zaplluzhës STOLI NË PARKUN E VJETËR
nga Agim Gashi Sat Jun 02, 2012 8:50 pm
Libri më i ri i Adem Zaplluzhës STOLI NË PARKUN E VJETËR
Shoqata e Shkrimtarëve
"Fahri Fazliu"
Kastriot
2012
Redaktor:
Fatmir Minguli
Recenset:
Mazllum Baraliu
Lektor:
Fatmir Minguli
MEDITIME DHE EKZISTENCIALIZËM PËR MOSHËN E TRETË
Të shkruash për problemet e njerëzve të cilët janë në moshën e katit të tretë më të epërmin e jetës,nuk është fort e lehtë .Por poeti Adem Zaplluzha e ka ditur se ku të godasë në dhimbjet e shumta të trupit e të shpirtit.
Njohës i thellë i zgafelleve të shpirtit ,poeti Zaplluzha, ndërton librin poetik STOLI NËPARKUN E VJETER sikur po thur skenarin e një filmi artistik ku pamjet herë duken e herë zhduken e gjithsesi ato ashtu mbeten në mendjen e lexuesit.
Jo pa qëllim ai shkruan:
Një libër i lexuar
Ose një jetë e harruar
Barazohet me hirin e gjetheve
Në freskinë e azilit të pleqve
Gati asnjëherë
Nuk fluturojnë korbat.
Si gjithmonë ,mjeshtëria e autorit në përdorimin e bisturisë-metaforë,arrin të operojë plagët e rënda të pleqërisë,të padëshiruara po reale.
Ndërtuar në tre kapituj ,libri i ngjan një triptiku ku "gjumi i të reshurave" ,"zgjohet nga kuajt emirë "të poetit e poeti së bashku me personazhet e tij të dashur,tashmë pleq,"diku do tëshkojë një ditë".
Meritë e Adem Zhaplluzhës është se di të zbatojë rigorozisht rregulloren e jetës ,di të njohë dhimbjet Adem Zaplluzha Stoli në parkun e vjetër
e më tej të shpërthejë,të gjejë forca e të shkulet nga nostalgjia melankolike . Ai ,faqe pas faqe të librit ,shkon drejt një optimizmi real. Gjithsesi , i ngërthyer nga kllapat e ekzistencializmit ,hedh tej euforitë e kalon në lirika të frymëzuara e elegante si tek poezita "Fiku" , "Gjoli" , "Dikush i vari mjegullat", etj.
Duke shpërthyer në poemën "Letër nga një shtëpi azili"si ekzistencialist,Adem Zaplluzha vetëton nga libri në libër se ai e njeh shumë mirë filozofinë e jetës,filozofi të shkruar por dhe të ndjerë realisht.
Duke sjellë parabolat artistike ,ai paralelizon jetën e njerëzve në azil me jetën e korbit,apo me stolin në parkun e vjetër ,herë bosh e herë kur mbi të ulen vegimet ,e kështu e kthen stolin në simbol të azilit.
Stoli -thotë Zaplluzha-i përcjell pleqtë një nga një,por ai mbetet...Ekzistenca e stolit është ekzistenca e jetës plot kuptim ,jetë që kalon përmes ngjarjeve nga më të ndryshmet. Ekzistencializmi i Adem Zaplluzhës paraqitet fare bukur kontemporan në vargjet e mëposhtme-
Sa e sa herë
I ndërruam letërnjoftimet
Tani kemi pasaporta biometrike
Do të udhëtojmë
Nëpër jetë
Deri në pafundësinë e ekzistencës.
Poezi të mbushura me meditime ,e imazhe legjendash e kohësh heroike,me peizazhe kozmike, me monologje të vetmisë janë një tregues i fuqishëm për modernitetin e poetit .Shpesh në këtë libër gjejmë pamje apokaliptike dhe përqasje me pikturat e Salvador Dalisë ,si tek poezia "Me flamujt e luftës" Guximi i hedhjes së metaforave dhe të parabolave artistike është tashmë një dhunti e poetit Adem Zaplluzha .Kur ai përshkruan jetën e moshës së tretë,rikthehet në kohëra herë të shkuara e herë të ardhshme .Nëse ndihet melankolia dhe një lloj keqardhje për jetën në pjesën e dytë dhe të tretë të librit çelin gonxhet e optimizmit e ai e vendos të sotmen të sigurt në poezitë e tij."Na pret një rrugë e gjatë"thotë autori në një poezi .Kjo rrugë e gjatë që poeti e bën me miqtë e tij,personazhe të moshës së tretë,lehtësohet bëhet më joshëse sepse mbi mendimet e tyre rëndon libri i madh i kujtimeve .Si gjithmonë ,Adem Zaplluzha i rikthehet Eposit të Kreshnikëve ,e gjen atë lëndë të parë e pastaj i kthen sytë nga Shqipëria mëmë dhe mallin e kthen në forcë.
Libri "Stoli në parkun e vjetër"është një emblemë për jetën kur njeriu plaket e poezitë e Ademit hynë deri në indet e azileve ,kudo ndodhen e kushdo qofshin. Është një përgjithësim i madh i konceptualitetit të jetës ,një katalog jetësh ,ku dhe poeti plak ....që nuk është më i ri ,ashtu siç e paraqet në poezinë "Plaku ish poet":
Thonë se dikur kishte qenë poet
E kaluar poetit
Pat shkruar për një Lul të vogël
Pastaj dikur më vonë
Ia pa sherrin kësaj pune.
Poezitë e librit "Stoli në parkun e vjetër"janë të stilit të lirë sidomos pesëvargëshi,janë antikonformiste në çdo lloj aspekti.
Ky libër është një arritje e madhe dhe me vlera të veçanta në poezinë kosovare e për më tej.
Fatmir Minguli
Prishtinë 17maj2012
Në gjumin e të reshurave
I SHTRIRË NË PARKUN E VJETËR
I shtrirë në parkun e vjetër
Trokas në portat e yjeve
Askush nuk m’i hap dyert
Asnjë fjalë
Nuk më thotë heshtja
Një meteor
Lëshohet në gjakun tim
Përmbyten detet e kujtesës
Në shuplakat e sterrës
Vdesin xixëllonjat
Në cilat porta
Të trokëllijnë dhembjet
Qenka fishkur bari shërues
Nga ky balsam i pleqërisë
Derdhen eliksiret e fjalëve
Ka kohë
Që mbështillem me veladon
Asnjë engjëll nuk m’i shëron plagët
Fashat e kujtesës
Valëviten nëpër stinët e vrara
I drejtohem kambanës
E herë gjysmëhënës
Askush nuk m’i qan hallet e mia
Vetëm bari i shkulur
Më shikon me nostalgji
I shtrirë në parkun e vjetër
Me problemet e reja
Jeta papërfillshëm kalon në procesion
Kënd po e përcjellin
Miqtë e mi
Varrin e kujt e hapën mbrëmë
SA ËSHTË NUMRI I KËMISHËS SIME
Kjo kafkë e thyer
Dhe kjo dorë
Të kujt janë këto gjymtyrë
Në këtë ekspozitë njerëzish
Po sytë
Që më shikojnë me mallëngjim
Çfarë mendojnë
Për prejardhjen time
O ju lutem njerëz
Merreni vetën pak me të mirë
Një ditë
Druaj që nuk shkon larg
Do të pendoheni
Nxirreni nga burgu
Veshin tim të prerë
Çfarë është ky eksperiment
Që lozni me ndjenja njerëzore
Sërish ju lutem
Më tregoni
Kur erdhën këpucët e mia këtu
Sa është numri i këmishës sime
Që rri varur
Në kujtesën e juaj
BRETKOSAT
Një flutur
Iku nga azili i pleqve
Me qindra zogj
Deri te këto porta dhembjesh
Po i bartin mëkatet e ditës
Janë çmendur telat e kitarës
Muzika mortore
Papërfillshëm fle
Në kupolën e orës së vjetër
Këndojnë bretkosat
Në portretin e harruar
Asnjë cicërim fjalësh
Ecte para të gjithëve
Me artist të dështuar
Perdja e shqyer e teatrit
Indiferenca e njerëzve
Po i kalon kufijtë e durimit
Në kafenenë përballë plepave
Nga një etje e paparë
Bretkosat
vdesin për pak dashuri
NË GJUMIN E TË RESHURAVE
Kam parë edhe lot të tërbuar
Më kujtohet
Kur qante një qen
Qanin edhe fëmijët
E sokakëve të varfanjakëve
Turbullira ikte
Me tërë dhembjen e dallgëve
Vetëm peshqit e ngordhur
Buzë limanit të harruar
I kishin zbardhur sytë
Dita ikte në disa drejtime
Të panjohura
Nuk pash njeri askund
Me kofinin e frikës
Uji doli nga palca e çezmës
Tejmatanë luadheve
Vrapuan kaprojtë e egër
Asnjë grusht uji
S’kishte mbetur
Nëpër ullukët e çative
Kur dolëm t’i mbledhin
Copat e shqyera të veladonëve
Nga xhepat e shpirtit
i shtrydhëm mjegullat
Dhe akoma kemi mbetur peng
Në gjumin e të reshurave
DHËMBËT E SEDEFTA
Ti nuk më beson miku im
Por mbrëmë
Me tërë shqetësimin e jetës
Më erdhën në gjumë tim
Guralecët e Jonit
Erdhën dhe trokitën
Në ëndrrën e kahershme
Njëri më tërhiqte
Kah Janina
Kurse tjetri kah molla e kuqe
Arta mbeti si molla e ndaluar
Ec e mos e përfill
Plagën që nuk shërohet
Ec e kafshoje
Këtë dhembje kur ajo të mbytë
I hapa sytë
Në mua një det i turbullt
Njëqind vjet kacafytet me valët
Guralecët e bardhë të Jonit
Vajtonin një këngë të vjetër
Dhëmbët e sedefta
Të nuses sime
Kafshuan lotin duke rënë
Mbi mermerin e murrmë
Të bahçes pa asnjë lule
MË PRITNI
I kujt është ky vegim
Që ma paska zënë stolin
Mos ka ikur
Nga azili i pleqve
Vallë
Sonte kjo natë
I paska humbur të gjitha rrugët
Ju lutem
Shtrijeni dorën e mëshirës
Hijes
Që po galopon si meteorët
Pas yjeve të këputura
Kemi mbetur të vetmuar
Po na bezdisin mizat
Duke pirë ujë
Nga kujtesa e jonë
Gllënjkat e vuajtjeve
Akoma na mbesin në grykë si shtëllungat e trishtimeve
Më pritni
Nëse nuk më pengojnë mjegullat
Do të vij në parkun e vjetër
S’dua të lë në vetmi
Stolin e drunjtë të qytetit
NË GRAHMËN E FUNDIT
Ne të gjithë e njohim atë njeri
Më kujtohet
Kur në majat e plepave
I prekte degët e ajrit
Dhe e përbuzte vdekjen
I kalëronte rrufetë
U dilte përballë vetëtimave
Besa edhe këndonte
Deri në mëngjes serenata
Vashave
Që dilnin në penxhere
Dhe na gjuanin
Me shikimet e tyre joshëse
Ishte një ndër të parët
Që shijoi aromën e guximit
Sa herë që kollitej
Dridheshin malet
Pas tij vërshonte hukama e lumit
Nuk e duronte padrejtësinë
Edhe në grahmën e fundit
Qeshi me vdekjen
Dhe eci vertikalisht nëpër kohë
Dhe eci vertikalisht
Nëpër vetëdijen e ndërgjegjes
NUK DINË SE KU SHKOJNË
Kur më largojnë
Që askush nuk di se ku
Në gishtin e madh të këmbës
Mund të lexoi etiketën
Ku shkruan
Njeriu që e deshi jetën
E di
Kanë me më degdisur
Diku në ndonjë skutë
Ku as qentë e rrugëve
Nuk ndalen të pshurren
Ju mos u merakosni
Kështu ka qenë çdoherë
Jeta është si fati i elefantëve
Heshtazi niset diku
E nuk di se ku mbërrin
Dhe ku përfundon
Kjo odise
kalon përtej mundësisë
së ujit
Në lagjen e skeleteve
Ndalet për pak pushim
Nëse mund të ecë
Vazhdon
Askush nuk thotë
Udha e mbarë
Këtu s‘përshëndeten lisat
Kur fillojnë t’i shkundin degët
Ecin deri sa përfundojnë
Diku në cepat e kthesës së parë
Para se të ndalen
I urinojnë kaçubat
Pastaj nëse vazhdojnë
Më besoni
As vet nuk dinë
Se çka ka pak më përtej
Asaj shkurre ku shkojnë
KUR TË ARRIJ
Kam të ftohtë
Do të hy në xhepat diellit
Kjo grahmë e furtunës
Në këtë acar
Po m’i shkulë thinjat e flokëve
Qe njëqind vjet
Askush nuk më ngrohi
Ditën mbulohesha ma qulla kuajsh
Kurse natën
Me lëkurën time të zeshktë
I zgjata duart kah qielli
Asnjë zot
Nuk m’i plotësoi dëshirat
Mbeta lypës i papërmirësueshëm
I ledhatimeve të freskisë
Nuk do të ndalem
Edhe dyqind vjet të tjerë
Do të ecin deri sa të arrij
T’i mëkojë yjet
Në rrënjët e drurëve
Do i lë peng duart e plagosura
Të vetmisë
Dhe hukamën e erës
Do ua fali njerëzve
Që vuajnë nga frymëmarrja
Gjymtyrët e mi të shëndoshë
THIRRE ATË ZONJË
Ulu miku im
ulu
Më pritë në stolin e parkut të vjetër
Para se të vdesin fjalët
T’i arnojmë kujtimet
Po më dridhen duart
Të lutem
Thirre atë zonjë flokëthinjur
Të na ndihmojë
Në punët e qepjes së dhembjeve
Sytë tanë nuk e shohin
Veshin e gjilpërës
S’dallojnë asgjë përtej hundëve
Sa di unë
Ajo nuk vuan nga diplopia binokulare
Kam parë edhe më herët
Se si i qepte këmishët e erës
Me siguri do na ndihmon
Është një zonjë e rënd
Me zemër të madhe
E kur t’i arnojmë kujtimet
Do kemi edhe punë të tjera shihe si është shqyer
Lëkura e ime
Kurse për plasat shpirtit
S’kemi se çka të flasim
QESHIM EDHE NE
Sa i ftohtë ky gur
Murana tejmatanë portretit
Fshihet në kornizën e kujtimeve
Dhe qan si një foshnje
Një i shtyrë në moshë
Ka disa pasione
Me një krehër druri
Në parkun e azilit të pleqve
I kreh mustakët
Dita lëpihet
Si macet e zeza në diell
Një zonjë e thinjur
Në një cep të parkut
I lexon letrat e dashurisë
Dita këtu nuk dallohet
Prej ditëve të tjera
Përpos kur kemi fasule për drekë
Qeshin tavolinat
E mbuluara me çarçafë plastike
Qeshim edhe ne
Sepse miku im i dhomës
Nuk mundet me i ndal
Gazrat e sotme
E as ato të së kaluarës
Kështu jeta këtu kalon
Askush nuk mundet
Me e kapur për dore
Kalin e egër që largohet
Për çdo ditë nga pak
NË NJË MULLI KAFEJE
Sot për drekë
Na i dhanë nga dy mollë
Miku im i vjetër
E grimconte si miu i bardh letrën
Kurse zonja
Me pallto të zezë
Në një mulli kafeje
I bluan kokrrat e pjekura të pemës
Pa asnjë dhëmbë në kokë Ai atje në bankën e kuqe
Lexon shtypin ditorë
Por nuk i pëlqejnë mollët
Për çdo ditë i ëndërron
Germat e plumbta
Thonë se dikur kishte qenë poet
E kaluar poetit
Patë shkruar për një Lul të vocërr
Pastaj dikur më vonë
Ia pa sherrin e kësaj pune
Disa vite internimi
Dhe ja sot
I përcjellë të gjitha gazetat
Duke dashtë ta gjej
Mes ushtarëve të plumbtë
Lulin e tij të vocërr
PËR ÇDO KOHË DHE ORË
Nuk di
Se si hyri në pavijon
Një arkivol i vjetër
Por sa ora doli i mbështjell
Me një plaf të dhirtë
Askush nuk e ktheu kokën
Andej kah doli kufoma
Pamje e zakonshme
Në lagjen tonë
Kështu i gjuajnë pulat
Kur u bie sëmundja e tokës
Më vonë u dëgjua zëri
I trishtuar i sirenës
Hynë disa mantel bardhë
Dhe dolën
Po me një këmishë të bardhë
Sa bukur e kishin veshur
Portretin tim
Korniza e zezë i kishte lyer buzët
Me ngjyrë dheu
Sa që lakmonin milingonat
OSE TË NXIRA
Ditët këtu
Nuk dallojnë aq shumë
Njëra prej tjetrës
Dikujt i bie tensioni
E dikujt tjetrit i ngritët sheqeri
Për çdo kohë e orë
Miqtë mi
Largohen si hijet
Për një kafe farmak
Kurrë më nuk kthehen të pinë
Gjethet bien të zverdhura
Ose të nxira
Stinët këtu përherë
Kanë disa lloje martesash
Por janë të qeta pa këngë
E daulltarë
NGA NJË MËNGË
Karshi dhomës së gjumit
Banon një këpucëtarë
Ai për çdo ditë
Na i arnon këmishët
Ose ua ndërron vendet komçave
Nga një mëngë
I qep në mëngën tjetër
Kështu e mashtron sekondat
Kur galopojnë nëpër korridor
Në pyetjen tonë
Ai thjeshtë përgjigjet
Mos t’u mbetet hatri duarve
Na i qep edhe pantallonat
Kur shqyen xhepat
Për qepje të tjera
Nuk ka kohë
Për çdo mëngjes
Merret me ushqimin e pëllumbave
Në dritaren përballë dyerve
Të tualetit
Për çdo ditë i vjen një kumri
Të cilës ja rruan me xhelozi
Copat e mbetura të bukës
bajate
DERI SA SHQYHEN ÇORAPËT
Një grusht gjethesh
Mbi stolin e ngjyrosur blu
Dita këtu ikën qosheve
Heshtja ulet në një cep
Dhe i konverton kujtimet
Pak shpresë
Në zërin e folësit
Të Radio Kosova e Lirë
Nga një këngë
Për luftën e UÇK-ës
Kërthndezet banori i dhomës nr. 3
Dikush del në korridor
Dhe vallja e merr dheun
Djersa kullon nga ullukët e shpirtit
Te çezma "vashat" e azilit
I tundin shamitë
Vallja vazhdon me muaj
Deri sa shqyhen çorapët
Dikur meket dita
Nga çatia
Pikon trishtimi
Si morti nëpër dhomat e fjetjes
MIQTË E MI
Stoli dhe krevati
Qeshin në azilin e murrmë
Një mollë e pjekur në degë
Ngadalë bie mbi gjethet e vjeshtës
Për disa gishta
Zvogëlohet kapela në kokë
Dikush i lanë duart
E dikush tjetër
S’mund ta sheh me sy ujin
Hëna i ruan kujtimet
Si rruzaret e lotëve
Kur pengojnë zdralet
Dita i kruan sytë
Dhe anasjelltas
Ne veshin tim të shurdhër
Me qindra vjet
Janë duke lehur yjet
ASNJË MOLLË E KALBUR
Sonte do të protestojë
Kundër atyre që nuk flenë
Nga xhepat fshehurazi
Largohet nata
Të gjithë të uriturit
Me nostalgji shikojnë një mollë
Sa pak kafshata paskan mbetur
Nën tavolinat e mbuluara
Me ofshame banorësh
Një nënë e moshuar
E mbushte përparësen plastike
Me të mbeturat e darkës
Nesër vijnë zogjtë e rinj
Pale
Ndoshta janë të uritur
Asnjë mollë e kalbur
Nuk paska mbetur nëpër degë
Në frigoriferin e qytetit
Një kohë të gjatë protestojnë
Peshqit e ngrirë
Kur dolëm të marrim frymë
Si çdo herë të dielave
Me sytë tanë të uritur
I kafshuam vitrinat
Që na shikonin me habi
Kur kuptova
Se sa janë të pangopshëm
Miqtë e mi
Uria veç kishte nisur
T’i kafshojë
Flokët e thinjura të mjegullave
Nga balluket e "nuseve"
Filluan të pikojnë
Trishtimet e meteorëve
DY QIRINJ
Ajo iku në dhomën e saj
Dhe në praninë e dy qirinjve
Festoi ditëlindjen
Nata rrinte si nusja krenare
Nga syri i sterrës pikuan
Dy grushtua lot
Dy qirinj
Dhe një tufë borziloku
Përcollën arkivolin në përjetësi
NË KËTË KOPSHT
Në këtë kopsht
Nuk bien gjethet vetëm në vjeshtë
Në disa raste pa dashje
Pikojnë hojet
Dhe i njomin drurët
Për çdo stinë
Fluturat vijnë dhe shkojnë
Me ngjashmërinë e hijeve
Një zonjë e moshuar
Pa i shijuar ngjyrat e luleve
Vdiq në brendinë e gjetheve
Asnjëherë nuk ka ngjarë
Që të kthehen zogjtë e ikur
Kur qeshin mollët në degë
Këtu për çdo ditë
Stinët ndryshojnë
Herë bie shi
E herë ylberi lëshon rrënjë
Mbi portrete të pluhurosura
Në flokët e "nuseve" të moshuara
Qelin zogjtë e rinj
Ngjan që dita zgjat dy minuta
Por edhe njëqind vjet nuk mjaftojnë
Të ua tregojmë hallet tona
Se si kridhen e përdridhen
Përgjumjet tona nën jastëk
Në këtë kopsht
Dy herë në ditë qeshim
Dhe tri herë i lëshojmë arkivolet
Në sqepat e pëllumbave
Kur i përcjellim miqtë
NË NOSTALGJINË E DITËS
Një libër i lexuar
Apo askush nuk i ka hapur faqet
E kësaj autobiografie
Nëpër sirtar me qindra vjet
Nuk ndalen dasmat e minjve
Një bibliotekë arkaike
Sa mosha e të gjithëve këtu
I ka shtrirë krahët
Në nostalgjinë e shqyer
Të kujtesës
Erdhën dy persona
Më pastaj nuk i pamë
Ose i zëvendësuan
Me dy të tjerë
Që kurrë nuk ua mësuam emrat
Dikush doli në kopsht
Dhe mbolli një pjergull të kuq
Pas disa vjetëve
Do të pjekin raki rrushi
Ata që vinë pas nesh
Dielli këtu hynë rrallëherë
Por kurë nuk na i ngroh eshtrat
Kjo lagështi e mureve
M’i përkujton kangjellat
Dhe kovën e urinimit
Një libër i lexuar
Ose një jetë e harruar
Barazohet me hiçin e gjetheve
Në freskinë e azilit të pleqve
Gati asnjëherë
Nuk fluturojnë as korbat
S’DI SE SI QUHET
Nuk di më
Se kush jam unë
Dhe kush janë këta që rrinë me mua
I kemi nga disa emra
Dhe asnjërën nuk e dimë
Sa të parëndësishme
Janë gjerat e imta
Që na sillen nëpër duar
Sa që mund t’i krahasojmë
Me emrat e mushkonjave
Një njeri
S’di se si quhet
Por as që ka emër ky person
I numëron ditët
Mbi gjethet e kalbura
Të manaferrës
I numëron ëndrrat e veta
Dhe i krahason zhgjëndrrat
Me ato të tjerëve
Në fund dalin disa numra
Pastaj ulet në trapazan
Dhe bisedon me gishtat e holla të natës lakmitare
Dita ikën nga boshti i rrotullimit
Dhe vjen një yll që S’ka fjetur
Gati me miliona vjet
Prishtinë, 13 janar 2o12
Shoqata e Shkrimtarëve
"Fahri Fazliu"
Kastriot
2012
Redaktor:
Fatmir Minguli
Recenset:
Mazllum Baraliu
Lektor:
Fatmir Minguli
MEDITIME DHE EKZISTENCIALIZËM PËR MOSHËN E TRETË
Të shkruash për problemet e njerëzve të cilët janë në moshën e katit të tretë më të epërmin e jetës,nuk është fort e lehtë .Por poeti Adem Zaplluzha e ka ditur se ku të godasë në dhimbjet e shumta të trupit e të shpirtit.
Njohës i thellë i zgafelleve të shpirtit ,poeti Zaplluzha, ndërton librin poetik STOLI NËPARKUN E VJETER sikur po thur skenarin e një filmi artistik ku pamjet herë duken e herë zhduken e gjithsesi ato ashtu mbeten në mendjen e lexuesit.
Jo pa qëllim ai shkruan:
Një libër i lexuar
Ose një jetë e harruar
Barazohet me hirin e gjetheve
Në freskinë e azilit të pleqve
Gati asnjëherë
Nuk fluturojnë korbat.
Si gjithmonë ,mjeshtëria e autorit në përdorimin e bisturisë-metaforë,arrin të operojë plagët e rënda të pleqërisë,të padëshiruara po reale.
Ndërtuar në tre kapituj ,libri i ngjan një triptiku ku "gjumi i të reshurave" ,"zgjohet nga kuajt emirë "të poetit e poeti së bashku me personazhet e tij të dashur,tashmë pleq,"diku do tëshkojë një ditë".
Meritë e Adem Zhaplluzhës është se di të zbatojë rigorozisht rregulloren e jetës ,di të njohë dhimbjet Adem Zaplluzha Stoli në parkun e vjetër
e më tej të shpërthejë,të gjejë forca e të shkulet nga nostalgjia melankolike . Ai ,faqe pas faqe të librit ,shkon drejt një optimizmi real. Gjithsesi , i ngërthyer nga kllapat e ekzistencializmit ,hedh tej euforitë e kalon në lirika të frymëzuara e elegante si tek poezita "Fiku" , "Gjoli" , "Dikush i vari mjegullat", etj.
Duke shpërthyer në poemën "Letër nga një shtëpi azili"si ekzistencialist,Adem Zaplluzha vetëton nga libri në libër se ai e njeh shumë mirë filozofinë e jetës,filozofi të shkruar por dhe të ndjerë realisht.
Duke sjellë parabolat artistike ,ai paralelizon jetën e njerëzve në azil me jetën e korbit,apo me stolin në parkun e vjetër ,herë bosh e herë kur mbi të ulen vegimet ,e kështu e kthen stolin në simbol të azilit.
Stoli -thotë Zaplluzha-i përcjell pleqtë një nga një,por ai mbetet...Ekzistenca e stolit është ekzistenca e jetës plot kuptim ,jetë që kalon përmes ngjarjeve nga më të ndryshmet. Ekzistencializmi i Adem Zaplluzhës paraqitet fare bukur kontemporan në vargjet e mëposhtme-
Sa e sa herë
I ndërruam letërnjoftimet
Tani kemi pasaporta biometrike
Do të udhëtojmë
Nëpër jetë
Deri në pafundësinë e ekzistencës.
Poezi të mbushura me meditime ,e imazhe legjendash e kohësh heroike,me peizazhe kozmike, me monologje të vetmisë janë një tregues i fuqishëm për modernitetin e poetit .Shpesh në këtë libër gjejmë pamje apokaliptike dhe përqasje me pikturat e Salvador Dalisë ,si tek poezia "Me flamujt e luftës" Guximi i hedhjes së metaforave dhe të parabolave artistike është tashmë një dhunti e poetit Adem Zaplluzha .Kur ai përshkruan jetën e moshës së tretë,rikthehet në kohëra herë të shkuara e herë të ardhshme .Nëse ndihet melankolia dhe një lloj keqardhje për jetën në pjesën e dytë dhe të tretë të librit çelin gonxhet e optimizmit e ai e vendos të sotmen të sigurt në poezitë e tij."Na pret një rrugë e gjatë"thotë autori në një poezi .Kjo rrugë e gjatë që poeti e bën me miqtë e tij,personazhe të moshës së tretë,lehtësohet bëhet më joshëse sepse mbi mendimet e tyre rëndon libri i madh i kujtimeve .Si gjithmonë ,Adem Zaplluzha i rikthehet Eposit të Kreshnikëve ,e gjen atë lëndë të parë e pastaj i kthen sytë nga Shqipëria mëmë dhe mallin e kthen në forcë.
Libri "Stoli në parkun e vjetër"është një emblemë për jetën kur njeriu plaket e poezitë e Ademit hynë deri në indet e azileve ,kudo ndodhen e kushdo qofshin. Është një përgjithësim i madh i konceptualitetit të jetës ,një katalog jetësh ,ku dhe poeti plak ....që nuk është më i ri ,ashtu siç e paraqet në poezinë "Plaku ish poet":
Thonë se dikur kishte qenë poet
E kaluar poetit
Pat shkruar për një Lul të vogël
Pastaj dikur më vonë
Ia pa sherrin kësaj pune.
Poezitë e librit "Stoli në parkun e vjetër"janë të stilit të lirë sidomos pesëvargëshi,janë antikonformiste në çdo lloj aspekti.
Ky libër është një arritje e madhe dhe me vlera të veçanta në poezinë kosovare e për më tej.
Fatmir Minguli
Prishtinë 17maj2012
Në gjumin e të reshurave
I SHTRIRË NË PARKUN E VJETËR
I shtrirë në parkun e vjetër
Trokas në portat e yjeve
Askush nuk m’i hap dyert
Asnjë fjalë
Nuk më thotë heshtja
Një meteor
Lëshohet në gjakun tim
Përmbyten detet e kujtesës
Në shuplakat e sterrës
Vdesin xixëllonjat
Në cilat porta
Të trokëllijnë dhembjet
Qenka fishkur bari shërues
Nga ky balsam i pleqërisë
Derdhen eliksiret e fjalëve
Ka kohë
Që mbështillem me veladon
Asnjë engjëll nuk m’i shëron plagët
Fashat e kujtesës
Valëviten nëpër stinët e vrara
I drejtohem kambanës
E herë gjysmëhënës
Askush nuk m’i qan hallet e mia
Vetëm bari i shkulur
Më shikon me nostalgji
I shtrirë në parkun e vjetër
Me problemet e reja
Jeta papërfillshëm kalon në procesion
Kënd po e përcjellin
Miqtë e mi
Varrin e kujt e hapën mbrëmë
SA ËSHTË NUMRI I KËMISHËS SIME
Kjo kafkë e thyer
Dhe kjo dorë
Të kujt janë këto gjymtyrë
Në këtë ekspozitë njerëzish
Po sytë
Që më shikojnë me mallëngjim
Çfarë mendojnë
Për prejardhjen time
O ju lutem njerëz
Merreni vetën pak me të mirë
Një ditë
Druaj që nuk shkon larg
Do të pendoheni
Nxirreni nga burgu
Veshin tim të prerë
Çfarë është ky eksperiment
Që lozni me ndjenja njerëzore
Sërish ju lutem
Më tregoni
Kur erdhën këpucët e mia këtu
Sa është numri i këmishës sime
Që rri varur
Në kujtesën e juaj
BRETKOSAT
Një flutur
Iku nga azili i pleqve
Me qindra zogj
Deri te këto porta dhembjesh
Po i bartin mëkatet e ditës
Janë çmendur telat e kitarës
Muzika mortore
Papërfillshëm fle
Në kupolën e orës së vjetër
Këndojnë bretkosat
Në portretin e harruar
Asnjë cicërim fjalësh
Ecte para të gjithëve
Me artist të dështuar
Perdja e shqyer e teatrit
Indiferenca e njerëzve
Po i kalon kufijtë e durimit
Në kafenenë përballë plepave
Nga një etje e paparë
Bretkosat
vdesin për pak dashuri
NË GJUMIN E TË RESHURAVE
Kam parë edhe lot të tërbuar
Më kujtohet
Kur qante një qen
Qanin edhe fëmijët
E sokakëve të varfanjakëve
Turbullira ikte
Me tërë dhembjen e dallgëve
Vetëm peshqit e ngordhur
Buzë limanit të harruar
I kishin zbardhur sytë
Dita ikte në disa drejtime
Të panjohura
Nuk pash njeri askund
Me kofinin e frikës
Uji doli nga palca e çezmës
Tejmatanë luadheve
Vrapuan kaprojtë e egër
Asnjë grusht uji
S’kishte mbetur
Nëpër ullukët e çative
Kur dolëm t’i mbledhin
Copat e shqyera të veladonëve
Nga xhepat e shpirtit
i shtrydhëm mjegullat
Dhe akoma kemi mbetur peng
Në gjumin e të reshurave
DHËMBËT E SEDEFTA
Ti nuk më beson miku im
Por mbrëmë
Me tërë shqetësimin e jetës
Më erdhën në gjumë tim
Guralecët e Jonit
Erdhën dhe trokitën
Në ëndrrën e kahershme
Njëri më tërhiqte
Kah Janina
Kurse tjetri kah molla e kuqe
Arta mbeti si molla e ndaluar
Ec e mos e përfill
Plagën që nuk shërohet
Ec e kafshoje
Këtë dhembje kur ajo të mbytë
I hapa sytë
Në mua një det i turbullt
Njëqind vjet kacafytet me valët
Guralecët e bardhë të Jonit
Vajtonin një këngë të vjetër
Dhëmbët e sedefta
Të nuses sime
Kafshuan lotin duke rënë
Mbi mermerin e murrmë
Të bahçes pa asnjë lule
MË PRITNI
I kujt është ky vegim
Që ma paska zënë stolin
Mos ka ikur
Nga azili i pleqve
Vallë
Sonte kjo natë
I paska humbur të gjitha rrugët
Ju lutem
Shtrijeni dorën e mëshirës
Hijes
Që po galopon si meteorët
Pas yjeve të këputura
Kemi mbetur të vetmuar
Po na bezdisin mizat
Duke pirë ujë
Nga kujtesa e jonë
Gllënjkat e vuajtjeve
Akoma na mbesin në grykë si shtëllungat e trishtimeve
Më pritni
Nëse nuk më pengojnë mjegullat
Do të vij në parkun e vjetër
S’dua të lë në vetmi
Stolin e drunjtë të qytetit
NË GRAHMËN E FUNDIT
Ne të gjithë e njohim atë njeri
Më kujtohet
Kur në majat e plepave
I prekte degët e ajrit
Dhe e përbuzte vdekjen
I kalëronte rrufetë
U dilte përballë vetëtimave
Besa edhe këndonte
Deri në mëngjes serenata
Vashave
Që dilnin në penxhere
Dhe na gjuanin
Me shikimet e tyre joshëse
Ishte një ndër të parët
Që shijoi aromën e guximit
Sa herë që kollitej
Dridheshin malet
Pas tij vërshonte hukama e lumit
Nuk e duronte padrejtësinë
Edhe në grahmën e fundit
Qeshi me vdekjen
Dhe eci vertikalisht nëpër kohë
Dhe eci vertikalisht
Nëpër vetëdijen e ndërgjegjes
NUK DINË SE KU SHKOJNË
Kur më largojnë
Që askush nuk di se ku
Në gishtin e madh të këmbës
Mund të lexoi etiketën
Ku shkruan
Njeriu që e deshi jetën
E di
Kanë me më degdisur
Diku në ndonjë skutë
Ku as qentë e rrugëve
Nuk ndalen të pshurren
Ju mos u merakosni
Kështu ka qenë çdoherë
Jeta është si fati i elefantëve
Heshtazi niset diku
E nuk di se ku mbërrin
Dhe ku përfundon
Kjo odise
kalon përtej mundësisë
së ujit
Në lagjen e skeleteve
Ndalet për pak pushim
Nëse mund të ecë
Vazhdon
Askush nuk thotë
Udha e mbarë
Këtu s‘përshëndeten lisat
Kur fillojnë t’i shkundin degët
Ecin deri sa përfundojnë
Diku në cepat e kthesës së parë
Para se të ndalen
I urinojnë kaçubat
Pastaj nëse vazhdojnë
Më besoni
As vet nuk dinë
Se çka ka pak më përtej
Asaj shkurre ku shkojnë
KUR TË ARRIJ
Kam të ftohtë
Do të hy në xhepat diellit
Kjo grahmë e furtunës
Në këtë acar
Po m’i shkulë thinjat e flokëve
Qe njëqind vjet
Askush nuk më ngrohi
Ditën mbulohesha ma qulla kuajsh
Kurse natën
Me lëkurën time të zeshktë
I zgjata duart kah qielli
Asnjë zot
Nuk m’i plotësoi dëshirat
Mbeta lypës i papërmirësueshëm
I ledhatimeve të freskisë
Nuk do të ndalem
Edhe dyqind vjet të tjerë
Do të ecin deri sa të arrij
T’i mëkojë yjet
Në rrënjët e drurëve
Do i lë peng duart e plagosura
Të vetmisë
Dhe hukamën e erës
Do ua fali njerëzve
Që vuajnë nga frymëmarrja
Gjymtyrët e mi të shëndoshë
THIRRE ATË ZONJË
Ulu miku im
ulu
Më pritë në stolin e parkut të vjetër
Para se të vdesin fjalët
T’i arnojmë kujtimet
Po më dridhen duart
Të lutem
Thirre atë zonjë flokëthinjur
Të na ndihmojë
Në punët e qepjes së dhembjeve
Sytë tanë nuk e shohin
Veshin e gjilpërës
S’dallojnë asgjë përtej hundëve
Sa di unë
Ajo nuk vuan nga diplopia binokulare
Kam parë edhe më herët
Se si i qepte këmishët e erës
Me siguri do na ndihmon
Është një zonjë e rënd
Me zemër të madhe
E kur t’i arnojmë kujtimet
Do kemi edhe punë të tjera shihe si është shqyer
Lëkura e ime
Kurse për plasat shpirtit
S’kemi se çka të flasim
QESHIM EDHE NE
Sa i ftohtë ky gur
Murana tejmatanë portretit
Fshihet në kornizën e kujtimeve
Dhe qan si një foshnje
Një i shtyrë në moshë
Ka disa pasione
Me një krehër druri
Në parkun e azilit të pleqve
I kreh mustakët
Dita lëpihet
Si macet e zeza në diell
Një zonjë e thinjur
Në një cep të parkut
I lexon letrat e dashurisë
Dita këtu nuk dallohet
Prej ditëve të tjera
Përpos kur kemi fasule për drekë
Qeshin tavolinat
E mbuluara me çarçafë plastike
Qeshim edhe ne
Sepse miku im i dhomës
Nuk mundet me i ndal
Gazrat e sotme
E as ato të së kaluarës
Kështu jeta këtu kalon
Askush nuk mundet
Me e kapur për dore
Kalin e egër që largohet
Për çdo ditë nga pak
NË NJË MULLI KAFEJE
Sot për drekë
Na i dhanë nga dy mollë
Miku im i vjetër
E grimconte si miu i bardh letrën
Kurse zonja
Me pallto të zezë
Në një mulli kafeje
I bluan kokrrat e pjekura të pemës
Pa asnjë dhëmbë në kokë Ai atje në bankën e kuqe
Lexon shtypin ditorë
Por nuk i pëlqejnë mollët
Për çdo ditë i ëndërron
Germat e plumbta
Thonë se dikur kishte qenë poet
E kaluar poetit
Patë shkruar për një Lul të vocërr
Pastaj dikur më vonë
Ia pa sherrin e kësaj pune
Disa vite internimi
Dhe ja sot
I përcjellë të gjitha gazetat
Duke dashtë ta gjej
Mes ushtarëve të plumbtë
Lulin e tij të vocërr
PËR ÇDO KOHË DHE ORË
Nuk di
Se si hyri në pavijon
Një arkivol i vjetër
Por sa ora doli i mbështjell
Me një plaf të dhirtë
Askush nuk e ktheu kokën
Andej kah doli kufoma
Pamje e zakonshme
Në lagjen tonë
Kështu i gjuajnë pulat
Kur u bie sëmundja e tokës
Më vonë u dëgjua zëri
I trishtuar i sirenës
Hynë disa mantel bardhë
Dhe dolën
Po me një këmishë të bardhë
Sa bukur e kishin veshur
Portretin tim
Korniza e zezë i kishte lyer buzët
Me ngjyrë dheu
Sa që lakmonin milingonat
OSE TË NXIRA
Ditët këtu
Nuk dallojnë aq shumë
Njëra prej tjetrës
Dikujt i bie tensioni
E dikujt tjetrit i ngritët sheqeri
Për çdo kohë e orë
Miqtë mi
Largohen si hijet
Për një kafe farmak
Kurrë më nuk kthehen të pinë
Gjethet bien të zverdhura
Ose të nxira
Stinët këtu përherë
Kanë disa lloje martesash
Por janë të qeta pa këngë
E daulltarë
NGA NJË MËNGË
Karshi dhomës së gjumit
Banon një këpucëtarë
Ai për çdo ditë
Na i arnon këmishët
Ose ua ndërron vendet komçave
Nga një mëngë
I qep në mëngën tjetër
Kështu e mashtron sekondat
Kur galopojnë nëpër korridor
Në pyetjen tonë
Ai thjeshtë përgjigjet
Mos t’u mbetet hatri duarve
Na i qep edhe pantallonat
Kur shqyen xhepat
Për qepje të tjera
Nuk ka kohë
Për çdo mëngjes
Merret me ushqimin e pëllumbave
Në dritaren përballë dyerve
Të tualetit
Për çdo ditë i vjen një kumri
Të cilës ja rruan me xhelozi
Copat e mbetura të bukës
bajate
DERI SA SHQYHEN ÇORAPËT
Një grusht gjethesh
Mbi stolin e ngjyrosur blu
Dita këtu ikën qosheve
Heshtja ulet në një cep
Dhe i konverton kujtimet
Pak shpresë
Në zërin e folësit
Të Radio Kosova e Lirë
Nga një këngë
Për luftën e UÇK-ës
Kërthndezet banori i dhomës nr. 3
Dikush del në korridor
Dhe vallja e merr dheun
Djersa kullon nga ullukët e shpirtit
Te çezma "vashat" e azilit
I tundin shamitë
Vallja vazhdon me muaj
Deri sa shqyhen çorapët
Dikur meket dita
Nga çatia
Pikon trishtimi
Si morti nëpër dhomat e fjetjes
MIQTË E MI
Stoli dhe krevati
Qeshin në azilin e murrmë
Një mollë e pjekur në degë
Ngadalë bie mbi gjethet e vjeshtës
Për disa gishta
Zvogëlohet kapela në kokë
Dikush i lanë duart
E dikush tjetër
S’mund ta sheh me sy ujin
Hëna i ruan kujtimet
Si rruzaret e lotëve
Kur pengojnë zdralet
Dita i kruan sytë
Dhe anasjelltas
Ne veshin tim të shurdhër
Me qindra vjet
Janë duke lehur yjet
ASNJË MOLLË E KALBUR
Sonte do të protestojë
Kundër atyre që nuk flenë
Nga xhepat fshehurazi
Largohet nata
Të gjithë të uriturit
Me nostalgji shikojnë një mollë
Sa pak kafshata paskan mbetur
Nën tavolinat e mbuluara
Me ofshame banorësh
Një nënë e moshuar
E mbushte përparësen plastike
Me të mbeturat e darkës
Nesër vijnë zogjtë e rinj
Pale
Ndoshta janë të uritur
Asnjë mollë e kalbur
Nuk paska mbetur nëpër degë
Në frigoriferin e qytetit
Një kohë të gjatë protestojnë
Peshqit e ngrirë
Kur dolëm të marrim frymë
Si çdo herë të dielave
Me sytë tanë të uritur
I kafshuam vitrinat
Që na shikonin me habi
Kur kuptova
Se sa janë të pangopshëm
Miqtë e mi
Uria veç kishte nisur
T’i kafshojë
Flokët e thinjura të mjegullave
Nga balluket e "nuseve"
Filluan të pikojnë
Trishtimet e meteorëve
DY QIRINJ
Ajo iku në dhomën e saj
Dhe në praninë e dy qirinjve
Festoi ditëlindjen
Nata rrinte si nusja krenare
Nga syri i sterrës pikuan
Dy grushtua lot
Dy qirinj
Dhe një tufë borziloku
Përcollën arkivolin në përjetësi
NË KËTË KOPSHT
Në këtë kopsht
Nuk bien gjethet vetëm në vjeshtë
Në disa raste pa dashje
Pikojnë hojet
Dhe i njomin drurët
Për çdo stinë
Fluturat vijnë dhe shkojnë
Me ngjashmërinë e hijeve
Një zonjë e moshuar
Pa i shijuar ngjyrat e luleve
Vdiq në brendinë e gjetheve
Asnjëherë nuk ka ngjarë
Që të kthehen zogjtë e ikur
Kur qeshin mollët në degë
Këtu për çdo ditë
Stinët ndryshojnë
Herë bie shi
E herë ylberi lëshon rrënjë
Mbi portrete të pluhurosura
Në flokët e "nuseve" të moshuara
Qelin zogjtë e rinj
Ngjan që dita zgjat dy minuta
Por edhe njëqind vjet nuk mjaftojnë
Të ua tregojmë hallet tona
Se si kridhen e përdridhen
Përgjumjet tona nën jastëk
Në këtë kopsht
Dy herë në ditë qeshim
Dhe tri herë i lëshojmë arkivolet
Në sqepat e pëllumbave
Kur i përcjellim miqtë
NË NOSTALGJINË E DITËS
Një libër i lexuar
Apo askush nuk i ka hapur faqet
E kësaj autobiografie
Nëpër sirtar me qindra vjet
Nuk ndalen dasmat e minjve
Një bibliotekë arkaike
Sa mosha e të gjithëve këtu
I ka shtrirë krahët
Në nostalgjinë e shqyer
Të kujtesës
Erdhën dy persona
Më pastaj nuk i pamë
Ose i zëvendësuan
Me dy të tjerë
Që kurrë nuk ua mësuam emrat
Dikush doli në kopsht
Dhe mbolli një pjergull të kuq
Pas disa vjetëve
Do të pjekin raki rrushi
Ata që vinë pas nesh
Dielli këtu hynë rrallëherë
Por kurë nuk na i ngroh eshtrat
Kjo lagështi e mureve
M’i përkujton kangjellat
Dhe kovën e urinimit
Një libër i lexuar
Ose një jetë e harruar
Barazohet me hiçin e gjetheve
Në freskinë e azilit të pleqve
Gati asnjëherë
Nuk fluturojnë as korbat
S’DI SE SI QUHET
Nuk di më
Se kush jam unë
Dhe kush janë këta që rrinë me mua
I kemi nga disa emra
Dhe asnjërën nuk e dimë
Sa të parëndësishme
Janë gjerat e imta
Që na sillen nëpër duar
Sa që mund t’i krahasojmë
Me emrat e mushkonjave
Një njeri
S’di se si quhet
Por as që ka emër ky person
I numëron ditët
Mbi gjethet e kalbura
Të manaferrës
I numëron ëndrrat e veta
Dhe i krahason zhgjëndrrat
Me ato të tjerëve
Në fund dalin disa numra
Pastaj ulet në trapazan
Dhe bisedon me gishtat e holla të natës lakmitare
Dita ikën nga boshti i rrotullimit
Dhe vjen një yll që S’ka fjetur
Gati me miliona vjet
Prishtinë, 13 janar 2o12
Edituar për herë të fundit nga Agim Gashi në Sat Jun 02, 2012 9:48 pm, edituar 4 herë gjithsej
Agim Gashi- Administrator
- Numri i postimeve : 45955
Age : 70
Location : Kosovë
Registration date : 17/11/2008
Re: Libri më i ri i Adem Zaplluzhës STOLI NË PARKUN E VJETËR
nga Agim Gashi Sat Jun 02, 2012 9:03 pm
LETËR NGA NJË SHTËPI AZILI
Më pritni
Kur kthehem do t’ua sjellë
Një arkivol të larmë
Pak më alegro se jeta e jonë
Vizatur me ca gjethe gështenje
Dhe shije manaferre
Edhe ju keni të drejtë
Për pak dinjitet në përcjelljen
E juaj të fundit
Këtu ku jam unë
Nuk bie shi si në atdheun tim
Ka kohë që s’e kam ndier
Erën e ozonit
Përzier me gjethe dafinash
Jam larg sonte në një metropol
Por jemi aq afër
Sa që nëse i zgjati duart
Mund të na puqen gishtat skelet
Na besoni
As ne s’e kemi këtu
Më mirë se ju atje
Për të kollofitur nuk heqim zahmet
Ajo që po na mungon
Dhe po na vret
Është heshtja e njerëzve
Askush me askënd nuk flet
2.
Të gjithë ndjehemi të huaj
Dhe si të tillë sillemi
Ne nuk kemi më lot
As nuk qajmë
E as nuk këndojmë
Secili këtu e kafshon
Ëndrrën e vetë
Dhe fshihet mes leckave
Që na dhuron për çdo muaj
Kryqi i kuq
Në një pallto të zezë
I gjeta dhjetë euro
Dhe i qerosa me karamele
Shokët e dhomës
Sa ishim të gëzuar atë ditë
Sa që tërë kohën qeshën
Muret e ngjyrosura
Me shije kumbulle
E di juve ju mungojnë palltot
Dhe karamelet
Por keni diçka më shumë se ne
Gurgullimën e lumit
Bashkë me freskinë e pastër të atdheut
3.
Ju lutem
Mos e merrni për zemër
Letrën time
Ndoshta është e fundit
Dhe ja po ju shkruaj
Që t’ua sjelli ndërmend
Se as ne këtu s’e kemi më mirë
Unë kam përgatitur një arkivol
Një piktor kinez i quajtur Li
Pikturoi portretin tim
Me një hartë në ballë
Kur të më sjellin në atdhe
Të kem një përcjellje
Pak sa më madhështore
Nuk dua të vdes
Ashtu siç e pata jetën
Më ka premtuar një mik
Se do të kujdeset për varrimin tim
Bendi i qytetit rri gatshëm
Po qe nevoja edhe me javë
Nuk do të pushojë
Muzika mortore
4.
Ne doemos do
Do të takohemi një ditë
Por po druaj se në atë botë
Nuk do të ketë vend
Sa të na pushojnë sado pak
Këto eshtra të lodhura
Nëse jo
Atëherë çfarë të ëndërrojmë
Edhe këtu
Nuk e kemi aq shumë keq
Njëherë në muaj
Na i ndërrojnë çarçafët
Berberi për çdo dy ditë
Na e pastron fytyrën besa edhe na pudros
Zhiletët e rrojës
S’kushtojnë shtrenjtë
Kemi edhe ca imtësia të tjera
Por i ruajmë
Për ditët tona të zeza
Ndoshta na nevojiten
Të mbrohemi nga zgjeba
Ndoshta na duhen për
As vetë s’dimë se për çka
Por ja
I ruajmë zhiletët e vjetra
Dhe letrat e hidhura të miqve
KORBI I VETMUAR
Nëpër xhepa
I kërkojmë ditët e humbura
Si hija
Po na ndjek një nostalgjinë
Kjo gjethe
Mbi stolin e kujtesës
Qesh me erën që frynë me rrëmbim
Nëpër kujtesën e stolit
Parafytyrohen dimrat e zinj
Këto çafka të zeza mbi çati posa ja kanë nisur të lozin
Një valle të lashtë morti
Gjellëbërësit gatuajnë dhembjen
Për çdo pas dreke
I njehsojmë pikat e shiut
Me vitet tona të humbura
Pastaj ulemi këmbëkryq
Dhe bisedojmë
Me tavolinat e papastra
Një korbi i vetmuar
Çapit nëpër re me këmbët e thyera
Dhe s’mund të fluturoj askurrkund
Nuk i paska mbetur asnjë ëndërr
Në sqepin e thyer të kësaj dite
2.
Era si përherë
Ia ka nisur avazit të vjetër
Për një zog të plagosur
Gjatë tërë kohës ulërin mbi çati
mjegullat i numërojnë ditët
Për së mbrapshti
Por ec e ndale pleqërinë
Të mos kollitet
Ethet nuk e lënë të qet pikëllimin
Shiu pambarimisht ngacmon
memorien e varrtarit
Ditët rrëshqasin
Nëpër tehun e brishtë të jetës
NOSTALGJIA
Kur era ulet përballë stolit nga kujtesa
Zbresin hijet e murrme
Dhe bisedojnë
Me kalimtarët e rastësishëm
Për herë të fundit
Zogjtë lahen
Në lotin e gjolit
Kurse disa të panjohur
Bartin një arkivol deri te varret
Nostalgjia zgjohet
Dhe si zog i plagosur
Dhembshëm
Këlthet me ditën
Sa që shemben retë
Mbi kokën tullace të çatisë
IKJA E PËLLUMBAVE
Ai ecte
Vetëm me vetminë e hijes
Pas tij ca flutura
Bisedonin me vjeshtën
Nga syri i shiut
Pikonte loti një lot përmallimi
Ndoshta kështu Deshën të tjerët
Ai ecte i humbur udhëve
Pa ditur se ku
As hije më s’bëni
Lis i plakur në lëndinë
Vetë një qen i vetmuar
I leh kuturu
Pas pëllumbave të bardhë
fluturojnë çafkat e zeza
FIKU
Edhe kur e mundonte vapa
Ai çapitej
Nëpër papastërtinë e trotuareve
Një nostalgji e vjetër
I digjej në shpirt
Disa herë në ditë
E shikonte yllin e vet
Dhe e kthente kokën mbrapa
Mos rastësisht i dalin parasysh
Letrat e dashurisë
Shkonte deri te stoli i vjetër
I lypte fjalët e lënë peng gjetheve
Askush panë hijes
Vetëm miku i vjetër kërraba
Për çdo rast
I gjendet afër duarve
Ah po të kisha edhe një jetë
Do mbillja në kujtesë time
Një fik me shijen e atdheut
Që rrënjët e shpresës
T’i mëkoj
Njerëzit e lënë pas dore
GJOLI
Një pëllumb një ditë
E ndali fluturimin
Dhe si zgalem
U lëshua mbi stol
Në sytë e plakut
E lexonte dëshpërimin
Kurse vjetët e kafshuara
Pa mëshirë mbyteshin në gjol
TË LUTEM
Të lutem
Mos m’i ngacmo ditët
Lëri le të fshihen nën plafin e fjalëve
Jam lodhur së tepërmi
Duke i numëruar dhembjet
Këtë stol
E kam mik për shpirti
Të mirat dhe të këqijat
I kemi ndarë së bashku
Kur bie breshër
Me pështymë ja shërojë plagët
E kur e rreh dielli
E mbuloj me lëkurën time
Kështu mbrojmë
Njëri tjetrin
Unë ja shëroj vragat
Kurse ai më mbanë si foshnjën
Në prehrin e ti
Të lutem
Mos i prek me gisht gjymtyrët Kjo natë unë dhe stoli
Po kapërcejmë
Nëpër të njëjtën dhembje
SI LOPATAT E THYERA
S’ka dyshim
Edhe këto vargje
I përngjajnë njëra tjetrës
Si njerëzit në këtë bllok
Me këmisha të arnuara
Janë me halle të njëjta
Me një ndryshim të vogël
Dikush ulet mbi gjethet e njoma
E dikë tjetër
Stoli i mbanë në prehër
Herë i lajnë sytë
Me vesën e mëngjesit
E herë me lotët e hidhur
Kur qanë dita
Pas përcjelljes së mikut të vjetër
Në brendinë e dhomave
Asnjëherë nuk ndryshojnë kornizat
Në më këtu nuk i përngjajmë vetvetes
E as përhitjes që fshihet
Në xhepat e erës
Duart tona llamburitin
Si lopatat e thyera
Nëpër dallgët e detit të mllefosur ujana na i ngufat ëndrrat
Kur vetmia e mbytë zhgjëndrrën
KUAJT E MI TË MIRË
Kuajt e mi të mirë
Kush ua preu thundrat
Kur rendët në galop
Nëpër jelet e erës
Jeni plakur
Si miqtë e mi të harruar
Asnjë pikë shiu
Nuk bie në krifat e trokut
Kuajt e mi të mirë
Miqtë e mi krenar
Më shikoni drejtë në sy
Të ua fshi lotin e vrapit
Kuajt e mi të mirë
Miqtë e mi të mjerë
Në vrapin e juaj fle era
Kurse juve u ka ikur gjumi
Kuajt e mi të mirë
E HERË VETËTIMA
Në cilin vrap
I binin daulleve daulltarët
Sa herë që hyrët në betejë
Mbi shpatullat e juaja
Peshonte barra e fitores
Nga çdo hingëllimë
E kuajve të harlisur
Çmendej armiku
Me krifa i lidhnit plagët deri sa dita kullonte gjak
Nuk i dëgjuat askurrë
Zërat e atyre
Që në mendje e dorëzonin fitoren
Vrapuat tejmatanë mundësisë
Për t’i shpëtuar kalorësit
Herë ishit kuaj
E herë vetëtima
Me qindra herë dolët faqebardhë
Në log të mejdanit
Dhe ja zbardhët fytyrën e atdheut
KY SHI I PËRZIER
Sa të dua vrapi im
Kur luan me krahët e erës
Qeshja e gjokut i përngjan
Qeshjes se barit
Kur mugullon mëngjesi
Një lule hyri në gjumin e fluturës
Plepi gjatë tërë kohës
I pastronte patkonjtë
E kuajve të egër
Në lëndinë e pikëllimit
Zbritën engjëjt
Dhe ua ngjitën mëgojëzat trishtimit
Sivjet shumë ma herët
U pjekën nerenxat
Do të ngarendim në festën e vezëve
T’i shohim jelet e atkinave
Se si krihen me një dashuri
Të paparë
Në azilin e pleqve
Ky shi i përzier
Me aromën e ozonit
Po m’i përngjan hingëllimës
Së dizgjinëve të Gjergjit
Dita këtu kalëron deri në pafundësi
Kalëron kalin e erës
Për një betejë përfundimtare
NËPËR KUJTIME
Më erdhën në ëndërr
Disa kalorës të Gjergjit
Sa me mall
E kalërova natën
Prej betejës
Zbrita në betejë
Diku në fushat e Albulenës
U takova me kalorësit e lashtësisë
Eca edhe disa vite nëpër histori
Koha paska ngecur
Në brigjet e Jonit
Apolonia i shalonte kuajt e erës
Askush nuk guxoi të ma prek gjumin
Nata ishte e përshtatshme
Për ëndrrën time
Nëpër kujtime rrodhën lumenjtë
SA ME MALL
Në këtë moshë të shtyrë
Sa të doni
Kam kohë për ëndrra
Kur të zgjohem nesër
Do ju pyes për rrënjët e atdheut
Mos ma prekni gjumin
Me shpotit e juaja
Sonte do ta kalëroj lumin
Që nëpër tejdukshmërinë e fjalëve
Të mbërri deri te ju
Kur u njoftova me hinoren
Kishte një madhështi hyjnore
Ngjyra e saj
I përngjante kaltërsisë së Jonit
Kur mbi sini qeshte
Hija e Ali Pashait
Kjo fushë e Këlcyrës
Dikur ka qenë dhe sot është
Dhembja e ime
Sa me mall
I kam kalëruar këto lisa
Në fëmijërinë e maleve
Më pritni
Kur kthehem do t’ua sjellë
Një arkivol të larmë
Pak më alegro se jeta e jonë
Vizatur me ca gjethe gështenje
Dhe shije manaferre
Edhe ju keni të drejtë
Për pak dinjitet në përcjelljen
E juaj të fundit
Këtu ku jam unë
Nuk bie shi si në atdheun tim
Ka kohë që s’e kam ndier
Erën e ozonit
Përzier me gjethe dafinash
Jam larg sonte në një metropol
Por jemi aq afër
Sa që nëse i zgjati duart
Mund të na puqen gishtat skelet
Na besoni
As ne s’e kemi këtu
Më mirë se ju atje
Për të kollofitur nuk heqim zahmet
Ajo që po na mungon
Dhe po na vret
Është heshtja e njerëzve
Askush me askënd nuk flet
2.
Të gjithë ndjehemi të huaj
Dhe si të tillë sillemi
Ne nuk kemi më lot
As nuk qajmë
E as nuk këndojmë
Secili këtu e kafshon
Ëndrrën e vetë
Dhe fshihet mes leckave
Që na dhuron për çdo muaj
Kryqi i kuq
Në një pallto të zezë
I gjeta dhjetë euro
Dhe i qerosa me karamele
Shokët e dhomës
Sa ishim të gëzuar atë ditë
Sa që tërë kohën qeshën
Muret e ngjyrosura
Me shije kumbulle
E di juve ju mungojnë palltot
Dhe karamelet
Por keni diçka më shumë se ne
Gurgullimën e lumit
Bashkë me freskinë e pastër të atdheut
3.
Ju lutem
Mos e merrni për zemër
Letrën time
Ndoshta është e fundit
Dhe ja po ju shkruaj
Që t’ua sjelli ndërmend
Se as ne këtu s’e kemi më mirë
Unë kam përgatitur një arkivol
Një piktor kinez i quajtur Li
Pikturoi portretin tim
Me një hartë në ballë
Kur të më sjellin në atdhe
Të kem një përcjellje
Pak sa më madhështore
Nuk dua të vdes
Ashtu siç e pata jetën
Më ka premtuar një mik
Se do të kujdeset për varrimin tim
Bendi i qytetit rri gatshëm
Po qe nevoja edhe me javë
Nuk do të pushojë
Muzika mortore
4.
Ne doemos do
Do të takohemi një ditë
Por po druaj se në atë botë
Nuk do të ketë vend
Sa të na pushojnë sado pak
Këto eshtra të lodhura
Nëse jo
Atëherë çfarë të ëndërrojmë
Edhe këtu
Nuk e kemi aq shumë keq
Njëherë në muaj
Na i ndërrojnë çarçafët
Berberi për çdo dy ditë
Na e pastron fytyrën besa edhe na pudros
Zhiletët e rrojës
S’kushtojnë shtrenjtë
Kemi edhe ca imtësia të tjera
Por i ruajmë
Për ditët tona të zeza
Ndoshta na nevojiten
Të mbrohemi nga zgjeba
Ndoshta na duhen për
As vetë s’dimë se për çka
Por ja
I ruajmë zhiletët e vjetra
Dhe letrat e hidhura të miqve
KORBI I VETMUAR
Nëpër xhepa
I kërkojmë ditët e humbura
Si hija
Po na ndjek një nostalgjinë
Kjo gjethe
Mbi stolin e kujtesës
Qesh me erën që frynë me rrëmbim
Nëpër kujtesën e stolit
Parafytyrohen dimrat e zinj
Këto çafka të zeza mbi çati posa ja kanë nisur të lozin
Një valle të lashtë morti
Gjellëbërësit gatuajnë dhembjen
Për çdo pas dreke
I njehsojmë pikat e shiut
Me vitet tona të humbura
Pastaj ulemi këmbëkryq
Dhe bisedojmë
Me tavolinat e papastra
Një korbi i vetmuar
Çapit nëpër re me këmbët e thyera
Dhe s’mund të fluturoj askurrkund
Nuk i paska mbetur asnjë ëndërr
Në sqepin e thyer të kësaj dite
2.
Era si përherë
Ia ka nisur avazit të vjetër
Për një zog të plagosur
Gjatë tërë kohës ulërin mbi çati
mjegullat i numërojnë ditët
Për së mbrapshti
Por ec e ndale pleqërinë
Të mos kollitet
Ethet nuk e lënë të qet pikëllimin
Shiu pambarimisht ngacmon
memorien e varrtarit
Ditët rrëshqasin
Nëpër tehun e brishtë të jetës
NOSTALGJIA
Kur era ulet përballë stolit nga kujtesa
Zbresin hijet e murrme
Dhe bisedojnë
Me kalimtarët e rastësishëm
Për herë të fundit
Zogjtë lahen
Në lotin e gjolit
Kurse disa të panjohur
Bartin një arkivol deri te varret
Nostalgjia zgjohet
Dhe si zog i plagosur
Dhembshëm
Këlthet me ditën
Sa që shemben retë
Mbi kokën tullace të çatisë
IKJA E PËLLUMBAVE
Ai ecte
Vetëm me vetminë e hijes
Pas tij ca flutura
Bisedonin me vjeshtën
Nga syri i shiut
Pikonte loti një lot përmallimi
Ndoshta kështu Deshën të tjerët
Ai ecte i humbur udhëve
Pa ditur se ku
As hije më s’bëni
Lis i plakur në lëndinë
Vetë një qen i vetmuar
I leh kuturu
Pas pëllumbave të bardhë
fluturojnë çafkat e zeza
FIKU
Edhe kur e mundonte vapa
Ai çapitej
Nëpër papastërtinë e trotuareve
Një nostalgji e vjetër
I digjej në shpirt
Disa herë në ditë
E shikonte yllin e vet
Dhe e kthente kokën mbrapa
Mos rastësisht i dalin parasysh
Letrat e dashurisë
Shkonte deri te stoli i vjetër
I lypte fjalët e lënë peng gjetheve
Askush panë hijes
Vetëm miku i vjetër kërraba
Për çdo rast
I gjendet afër duarve
Ah po të kisha edhe një jetë
Do mbillja në kujtesë time
Një fik me shijen e atdheut
Që rrënjët e shpresës
T’i mëkoj
Njerëzit e lënë pas dore
GJOLI
Një pëllumb një ditë
E ndali fluturimin
Dhe si zgalem
U lëshua mbi stol
Në sytë e plakut
E lexonte dëshpërimin
Kurse vjetët e kafshuara
Pa mëshirë mbyteshin në gjol
TË LUTEM
Të lutem
Mos m’i ngacmo ditët
Lëri le të fshihen nën plafin e fjalëve
Jam lodhur së tepërmi
Duke i numëruar dhembjet
Këtë stol
E kam mik për shpirti
Të mirat dhe të këqijat
I kemi ndarë së bashku
Kur bie breshër
Me pështymë ja shërojë plagët
E kur e rreh dielli
E mbuloj me lëkurën time
Kështu mbrojmë
Njëri tjetrin
Unë ja shëroj vragat
Kurse ai më mbanë si foshnjën
Në prehrin e ti
Të lutem
Mos i prek me gisht gjymtyrët Kjo natë unë dhe stoli
Po kapërcejmë
Nëpër të njëjtën dhembje
SI LOPATAT E THYERA
S’ka dyshim
Edhe këto vargje
I përngjajnë njëra tjetrës
Si njerëzit në këtë bllok
Me këmisha të arnuara
Janë me halle të njëjta
Me një ndryshim të vogël
Dikush ulet mbi gjethet e njoma
E dikë tjetër
Stoli i mbanë në prehër
Herë i lajnë sytë
Me vesën e mëngjesit
E herë me lotët e hidhur
Kur qanë dita
Pas përcjelljes së mikut të vjetër
Në brendinë e dhomave
Asnjëherë nuk ndryshojnë kornizat
Në më këtu nuk i përngjajmë vetvetes
E as përhitjes që fshihet
Në xhepat e erës
Duart tona llamburitin
Si lopatat e thyera
Nëpër dallgët e detit të mllefosur ujana na i ngufat ëndrrat
Kur vetmia e mbytë zhgjëndrrën
KUAJT E MI TË MIRË
Kuajt e mi të mirë
Kush ua preu thundrat
Kur rendët në galop
Nëpër jelet e erës
Jeni plakur
Si miqtë e mi të harruar
Asnjë pikë shiu
Nuk bie në krifat e trokut
Kuajt e mi të mirë
Miqtë e mi krenar
Më shikoni drejtë në sy
Të ua fshi lotin e vrapit
Kuajt e mi të mirë
Miqtë e mi të mjerë
Në vrapin e juaj fle era
Kurse juve u ka ikur gjumi
Kuajt e mi të mirë
E HERË VETËTIMA
Në cilin vrap
I binin daulleve daulltarët
Sa herë që hyrët në betejë
Mbi shpatullat e juaja
Peshonte barra e fitores
Nga çdo hingëllimë
E kuajve të harlisur
Çmendej armiku
Me krifa i lidhnit plagët deri sa dita kullonte gjak
Nuk i dëgjuat askurrë
Zërat e atyre
Që në mendje e dorëzonin fitoren
Vrapuat tejmatanë mundësisë
Për t’i shpëtuar kalorësit
Herë ishit kuaj
E herë vetëtima
Me qindra herë dolët faqebardhë
Në log të mejdanit
Dhe ja zbardhët fytyrën e atdheut
KY SHI I PËRZIER
Sa të dua vrapi im
Kur luan me krahët e erës
Qeshja e gjokut i përngjan
Qeshjes se barit
Kur mugullon mëngjesi
Një lule hyri në gjumin e fluturës
Plepi gjatë tërë kohës
I pastronte patkonjtë
E kuajve të egër
Në lëndinë e pikëllimit
Zbritën engjëjt
Dhe ua ngjitën mëgojëzat trishtimit
Sivjet shumë ma herët
U pjekën nerenxat
Do të ngarendim në festën e vezëve
T’i shohim jelet e atkinave
Se si krihen me një dashuri
Të paparë
Në azilin e pleqve
Ky shi i përzier
Me aromën e ozonit
Po m’i përngjan hingëllimës
Së dizgjinëve të Gjergjit
Dita këtu kalëron deri në pafundësi
Kalëron kalin e erës
Për një betejë përfundimtare
NËPËR KUJTIME
Më erdhën në ëndërr
Disa kalorës të Gjergjit
Sa me mall
E kalërova natën
Prej betejës
Zbrita në betejë
Diku në fushat e Albulenës
U takova me kalorësit e lashtësisë
Eca edhe disa vite nëpër histori
Koha paska ngecur
Në brigjet e Jonit
Apolonia i shalonte kuajt e erës
Askush nuk guxoi të ma prek gjumin
Nata ishte e përshtatshme
Për ëndrrën time
Nëpër kujtime rrodhën lumenjtë
SA ME MALL
Në këtë moshë të shtyrë
Sa të doni
Kam kohë për ëndrra
Kur të zgjohem nesër
Do ju pyes për rrënjët e atdheut
Mos ma prekni gjumin
Me shpotit e juaja
Sonte do ta kalëroj lumin
Që nëpër tejdukshmërinë e fjalëve
Të mbërri deri te ju
Kur u njoftova me hinoren
Kishte një madhështi hyjnore
Ngjyra e saj
I përngjante kaltërsisë së Jonit
Kur mbi sini qeshte
Hija e Ali Pashait
Kjo fushë e Këlcyrës
Dikur ka qenë dhe sot është
Dhembja e ime
Sa me mall
I kam kalëruar këto lisa
Në fëmijërinë e maleve
Edituar për herë të fundit nga Agim Gashi në Sat Jun 02, 2012 9:20 pm, edituar 2 herë gjithsej
Agim Gashi- Administrator
- Numri i postimeve : 45955
Age : 70
Location : Kosovë
Registration date : 17/11/2008
Re: Libri më i ri i Adem Zaplluzhës STOLI NË PARKUN E VJETËR
nga Agim Gashi Sat Jun 02, 2012 9:05 pm
DITA ENDE DËNESË
Një vrap nëpër galaktikë
S’do të thotë asgjë
Posa ka nisur beteja
Në hingëllimën e yjeve
Kush i thirri në bejleg kuajt
Kur demonët e zinj
Tradhtisht
E shaluan natën
Dita ende dënesë
Në krifat e prera të hënës
Sa me mallëngjim
I përjetoj
Sinorët e kafshuar të atdheut
Do të kthehemi nesër
Ende i kemi disa punë të pakryera
Në fund të honeve
Baladat na presin pa shti
Gjumë në sy
Kur i dëgjojmë thirrjet e hingëllimës
Do t’i lidhim të gjitha kuajt
Për fjalët e burrave
Dhe do t’i dalim zot
Kësaj toke të zhuritur me shekuj
U KËNDON MALEVE
Sa herë që kuajt i krehin krifat
Mikun tim e zë qeshja
Ai në pikat e shiut
I kërkon
Anijet e humbura
Kur mrrolet qielli
I mjelë rretë
Mjegullave u del përpara
Prej galaktike në galaktikë
Fluturon me pëllumbat
Për të ja zënë shtegun agimit
Kur e humb rrugën
Në shuplakat e ditës
Gjunjëzohet përpara vrapit të kalit
Si para mbretit
Përulësisht
U përgjërohet patkonjve
Kur i çon kuajt në kullota
Me veti e merr kavallin magjik
Dhe aq bukur
U këndon maleve
Sa që zanat dalin nga nëntoka dhe pushojnë në flatrat e eposit
KALI IM
Kalit tim
Nuk i janë thinjur flokët
Ai nuk pi çaj rusi
As kafe turke
Nuk di pse
Por i ka mbetur peng hingëllima
Sa që ngjizet me zërin e erës
Kur vrapon mëngjeseve
As shpejtësia e dritës
Nuk mund t’i dal përpara
Kali im
Ai i Gjergjit dhe i Lekës
Sa herë që hynë nëpër beteja
Po aq herë
Ngadhënjyen mbi vdekjen
Kur na zë meraku
Nuk njohim asnjë zot
I dalim përpara dritës
Dhe vrapojmë luadheve
Deri sa ta zëmë diellin
LEKA ULUR NË FRONIN E QIELLIT
Kur ulërinë era
Kuajt e azdisur i hipin reve
Hingëllimat e luftës
Kthehen nga kozmosi
Mjegullat kryeneçe
Hynë në gjumin potkonjve
Dhe nëpërmjet pikave të shiut
Kthehen në liri
Pas pak vrapojnë kuajt e egër
Era e lazdruar
Fshihet nëpër xhepat e frikës
Dielli ulet
Në madhështinë e fronit të vetë
Dhe i shikon yjet
Kah bien në tokë
Kur çirren erërat
Ndalen edhe kuajt e egër
Gjergj Elez Alia e përgatit gjokun
Leka rri ulur në fronin e qiellit
Dhe ia merr
Atë pamja të bukur të diellit
VETËM HINGËLLIMAT E DEHURA
Mbi kurmin e ditës
Galopojnë hingëllimat
Sa e rënd kjo hukamë e lumit
Sa e pabesë
grahma e erës
Ku do t’i kërkojmë duart
E plagëve të pashërueshme
Asnjë dorë
nuk paska mbetur
Në përqafimin e erës
Do të ecim sonte
Deri te varri i luftëtarit
Të panjohur
Aty i kemi lënë dizgjinët e këputur
Do t’i shkulim nga rrënja
Të gjitha hingëllimat e ditës
Disa dhjetëra kuaj vrapuan
Nëpër lëndinën e ëndrrave
Pranë shtambave të thyera
Shalat e përgjakura
Dëgjonin e dëgjonin
Hingëllimën e natës
2.
Era lozte me erën një valle të vjetër
Në degët e bagremit
Asnjë karkalec
Vetëm zërat e dehura në kafene
Bisedojnë
Për kohërat e mira
KUR U GJUNJËZOVE
Ti nga stuhitë
Huazon hukamën e erës Tatëpjetat
E as tërmalet s’ta zënë udhën
Kur vrapon
Krifat i ngjyros me aromën e barit
Tejpërtej luadheve
Dëgjohet hingëllima e mëngjesit
Kur i hipe vitheve të ditës
Të dukej vetja dy herë më i madh
Asgjë nuk urreje më shumë
Se sa pelerinën e zezë
Që iku pas famës në Stamboll
Kthimi ishte më i rënd se vdekja
I kapërceve
Të gjitha shtigjet e turpit
Kur u gjunjëzove
Nga jashtë dhe nga brenda
Në kala
Të përbuzën zërat e luftëtarëve
Të rënë për atdhe
IKIN NË KULLOTAT E HËNËS
Edhe kuajt janë si njerëzit
Në vend se të hingëllojnë
I hungërojnë erës e cila ua kashais krifat kur nën stërkalat e shiut
Takohen me turbullirën e galopit
Kur vrapojnë
Janë në gjendje t’i fshehin potkonjtë
Pinë ujë në lëfytin e drunjtë
Të çezmës
Dhe i përqeshin vashat
Që bartin ujë me bucela
Në netët e vona të dimrit
Ikin në kullotat e hënës
Të nesërmen kur kthehen
Nëpër ahure të vjetra
Kuptojnë se u mungojnë kapistrat
Nganjëherë kuajt e mi të mirë
Janë edhe të pabesë kthehen me nga një pelë të egër
Dhe tërë kohën hingëllojnë
Në një melodi të vjetër kuajsh
DORIU IM I MJERË
Sa je i mirë
Po aq edhe i lig doriu im
Kush do që të kalëron
Sërish mbi shalën tënde
Ulen prostitutat
Dhe homoseksualët
Lloj, lloj mbretërish
Dhe vrasësish të kanë keqpërdorur
U ke shërbyer priftërinjve
Dhe atyre që e dogjën Romën
Doriu im i mjerë
Asnjëherë
Dhe askujt nuk i tha jo
Ke ditur në baltak të gjunjëzohesh
Si derri
Dhe derrçe jetove një kohë të gjatë
Në krifat e tua pamë glasa sorrash
E jo mburrje kuajsh
Kali im i mirë
Doriu i im i mjerë
Sa herë që u plake
Ta rropën lëkurën për opinga derrash
Të nxorën nga beteja
Dhe kokulur hyre në vallen
E lopëve dhe të qeve
Kali im i mirë
Doriu im i mjerë
Prishtinë, 14 janar 2012
NË LOTIN E MËNGJESIT
Kur nga shtërzimet e vesës
Lindën kalorësit e bardhë
Dita trishtueshëm hingëlloi
Disa qindra vite
Nuk pushuan lehjet e yjeve
Moti ishte tepër i lig më i lig
Më i lig se çdo ligësi
Erërat me tërë çmendin njerëzore
Hynë në flokët e barit
Dhe filluan t’i kashaisin mjegullat
Te varret e vjetër të hebrenjve
Dikush i hapi arkivolet
Me mija duar rrinin në dritare
Atë ditë askush nuk erdhi
Sfinat kalbeshin në shtatin e atdheut
Myku kishte zënë vend në sterrë
Nga gjumi i natës
Fluturuan zogjtë e bardhë
Disa vjet nuk i pamë shirat
Lagja i lante duart te jazi
Me djersën kundërmuese të ditës
Kur na ikën kaprojtë e egër
I hapëm dyert zogjve
Qiellin sërish e mbuluan
disa re të dendura
Në lotin e mëngjesit
Të reshurat akoma s’paskan pushuar
ME FLAMUJT E LUFTËS
Ishte dita e parë
Kur e ndiem mungesën e kuajve
Prej fijeve të barit ikën retë
Atë ditë
Nga çdo shpresë e mundshme
Hoqën dorë lisat
Si thupra teli të çelikte
Dridheshin lisat e shkulur
Dita fishkej në durimin e malit
Nuk patëm kohë as ujë të pimë
Nëpër fusha vërshuan gurtë
Nga legjenda dolën baladat
Dhe hynë në betejë
Sa me mall hingëllonte kali i Gjergjit
Kur te shkëmbi i vashës
Përfundoi dyluftimi
Atë çast u hap qielli
Me qindra kalorës s’e ndalën vrapin
Me flamujt e luftës
Engjëjt i prinin atdheut
Deri te dyert e lindjes
VASHAT
Në grazhdin e kujtesës
I stivojmë lulet e këputura
Dhe presim hingëllimën e çastit
Të na zgjoj nga ëndrra
Udhëtimet janë të gjata
Dhe të bezdisshme
Kur mbërrimë në vendlindje
I harrojmë këpucët te çezma
Nga shuplakat e ditës
Vashat pinë ujë
Shiu hynë në gjumin e baladave
Dhe flenë
Deri sa zbresin yjet
Sot është dita e parë
Kur zbritën lulet në mol
Ëndrra i kishte zgjuar marinarët
Vashat kishin dalë me nga një rrjetë
Dhe i peshkonin yjet
Që iknin
Nëpër hapësirën blu të atdheut
BETEJA
Kur shala e vjetër
Ja vret shpatullat e ditës
Dizgjinët e mjegullave
Këputen në betejë
Flamujt e atdheut
Lëshohen në gjysmështiza
Pas përcjelljes së kalorësve
S’mbetet
Asnjë grusht re në hapësirë
Në lotët e kuajve
Beteja rri ulur në dy gjunjë
Dhe i shkul
Flokët shprishura të erës
O JU UTEM
Ju përgjëroj
Në emër të atdheut
Mos ja këputni jelet kalit
Merrni duart e mia
Të mos këpusin koka ushtarësh
Vetëm kalin tim të luftës
Mos e ngacmoni sot
Kjo ditë
Është dërmuar nga betejat
Rënkon si plagët e Gjergjit
Asnjë fashë fjalësh
Nuk e mbështjellë varën
Që kullon dhembje
Këto çaste
Sot po vdesin në imagjinatën e gjokut
Lotët s’e shërojnë betejën
O ju lutem
Lëshojani vrapin ditës
Në errësimin e syve të kalit tim
Fundosem të gjitha shpresat
Do vemi një ditë
NGA RETË E OKSIDUARA
Sa herë që na prekin makthet
Këlthasim
Pastaj zbresim në heshtje
Deri te djersët e jastëkut
U bashkohemi ëndrrave
Çdo fillim
Një ditë takohet me fundin
Kurse në mbarimin e nismës
Qenët e rrugëve
Bartin nga një kockë parahistorike
Ky rotacion
Prej një binare kalon në tjetrën
Posa vjen mëngjesi
Trenat largohen nga stacioni
Kurse orës së vjetër
I këputen akrepat
Kanë ardhur të vijnë këndej
Mbledhësit e puplave
Shinat e vjetra kolliten
Nëpër hekurishte ndryshket dita
Nga retë e oksiduara
Zbresin disa lloje sëmundjesh
Të blerta
ECI EDHE DISA HAPA
Të kujt janë këto paterica
Në prehrin e ditës
Nga kjo ecje e mërzitshme
Më janë dehidruar këmbët
I pyes kalimtarët
Për ndërrimin e vendbanimit
Përgjigjen e gjej
Në pasaportën biometrike
Sa qenka i uritur ky metropol
Asnjë mizë nuk zukat
Nëpër trotuare lëkura balenash
Ora e ditës paska bankrotuar
Eci edhe disa hapa
Trotuari mendueshëm fërshëllen
Në kafenenë përballë kujtesës
Protestojnë si përherë narkomanët
KTHIMIN E BURRAVE NGA LUFTA
Ndanë këtyre dritave të kuqe
Një dritë e murrme
Hapësira e zbehur kollitet
Gonorreja
Ka filluar lojën e saj të vjetër
Nëpër rrugët qytetit
Çmendurisht vrapojnë bastunët
As patericat nuk ngecin pas
Një pallto e vjetër valëvitet
Si flamujt e krenarisë
Era sot troket nëpër dritare
Askush pranë dyerve
Njëqind vjet më parë
I kemi pritur mysafirët
Por ata kurrë nuk erdhën
Do ta tejkalojmë edhe këtë dhembje
Si ariu polar
Do t’i shërojmë plagët
Kthimin e burrave nga lufta
Nuset presin nëpër pragje shpresash
KATARZA
Shiu këtu
Hynë në gjumin e baltës
Lulet rriten në dritare
Dhe presin agullimën
Vetëm dora e një nëne
I shëron plagët e dhembjes
Kur ikën ardhacakët
Asgjë nuk u shpëtoi
Syve të këqij
Katarza si një lloj eliksiri
Deshi t’i shlyej mëkatet
Që mbetën ndanë faltores
NJË ZJARR I VJETËR
Rruga qenka e gjatë
Deri ku do të vemi me këto këpucë
Uji hyri në ëndrrën e lumit
Dhe kurrë nuk doli më
Kur i qitëm dhentë
Tejmatanë barit
Djajtë kullosnin nëpër qiell
Asnjë re për freskimin e plagëve
Atë vjet përjetuam një uri të paparë
Qyteti i kishte hëngër fashat
Nga zërat e ndryshkura të kambanave
Çurgojnë meshat e të dielave
Nuk kishim më kohë për durim
Orë e çast errej dita
Pa e pritur eklipsin e hënës
Një zjarr i vjetër e kalli qiellin
DO VEMI NJË DITË
Do vemi një ditë
Ndanë një mermeri
Në rrethin më të ngushtë
Të unazës
Do kemi përcjellje madhështore
Ai gur i murrmë
I kujtdo që të jetë
Do na shikojë me xhelozi
Sepse poetët
Nuk vdesin kurrsesi
Vetëm ndërrimi i vendbanimit
S’do të thotë
Se ikim nga qyteti i jonë
Nëpër vrimat e fjalësh
Ne sërish kthehemi
Sa e sa herë
I ndërruam letërnjoftimet
Tani kemi edhe pasaporta biometrike
Do të udhëtojmë
Nëpër jetë
Deri në pa pafundësinë e ekzistencës
Një vrap nëpër galaktikë
S’do të thotë asgjë
Posa ka nisur beteja
Në hingëllimën e yjeve
Kush i thirri në bejleg kuajt
Kur demonët e zinj
Tradhtisht
E shaluan natën
Dita ende dënesë
Në krifat e prera të hënës
Sa me mallëngjim
I përjetoj
Sinorët e kafshuar të atdheut
Do të kthehemi nesër
Ende i kemi disa punë të pakryera
Në fund të honeve
Baladat na presin pa shti
Gjumë në sy
Kur i dëgjojmë thirrjet e hingëllimës
Do t’i lidhim të gjitha kuajt
Për fjalët e burrave
Dhe do t’i dalim zot
Kësaj toke të zhuritur me shekuj
U KËNDON MALEVE
Sa herë që kuajt i krehin krifat
Mikun tim e zë qeshja
Ai në pikat e shiut
I kërkon
Anijet e humbura
Kur mrrolet qielli
I mjelë rretë
Mjegullave u del përpara
Prej galaktike në galaktikë
Fluturon me pëllumbat
Për të ja zënë shtegun agimit
Kur e humb rrugën
Në shuplakat e ditës
Gjunjëzohet përpara vrapit të kalit
Si para mbretit
Përulësisht
U përgjërohet patkonjve
Kur i çon kuajt në kullota
Me veti e merr kavallin magjik
Dhe aq bukur
U këndon maleve
Sa që zanat dalin nga nëntoka dhe pushojnë në flatrat e eposit
KALI IM
Kalit tim
Nuk i janë thinjur flokët
Ai nuk pi çaj rusi
As kafe turke
Nuk di pse
Por i ka mbetur peng hingëllima
Sa që ngjizet me zërin e erës
Kur vrapon mëngjeseve
As shpejtësia e dritës
Nuk mund t’i dal përpara
Kali im
Ai i Gjergjit dhe i Lekës
Sa herë që hynë nëpër beteja
Po aq herë
Ngadhënjyen mbi vdekjen
Kur na zë meraku
Nuk njohim asnjë zot
I dalim përpara dritës
Dhe vrapojmë luadheve
Deri sa ta zëmë diellin
LEKA ULUR NË FRONIN E QIELLIT
Kur ulërinë era
Kuajt e azdisur i hipin reve
Hingëllimat e luftës
Kthehen nga kozmosi
Mjegullat kryeneçe
Hynë në gjumin potkonjve
Dhe nëpërmjet pikave të shiut
Kthehen në liri
Pas pak vrapojnë kuajt e egër
Era e lazdruar
Fshihet nëpër xhepat e frikës
Dielli ulet
Në madhështinë e fronit të vetë
Dhe i shikon yjet
Kah bien në tokë
Kur çirren erërat
Ndalen edhe kuajt e egër
Gjergj Elez Alia e përgatit gjokun
Leka rri ulur në fronin e qiellit
Dhe ia merr
Atë pamja të bukur të diellit
VETËM HINGËLLIMAT E DEHURA
Mbi kurmin e ditës
Galopojnë hingëllimat
Sa e rënd kjo hukamë e lumit
Sa e pabesë
grahma e erës
Ku do t’i kërkojmë duart
E plagëve të pashërueshme
Asnjë dorë
nuk paska mbetur
Në përqafimin e erës
Do të ecim sonte
Deri te varri i luftëtarit
Të panjohur
Aty i kemi lënë dizgjinët e këputur
Do t’i shkulim nga rrënja
Të gjitha hingëllimat e ditës
Disa dhjetëra kuaj vrapuan
Nëpër lëndinën e ëndrrave
Pranë shtambave të thyera
Shalat e përgjakura
Dëgjonin e dëgjonin
Hingëllimën e natës
2.
Era lozte me erën një valle të vjetër
Në degët e bagremit
Asnjë karkalec
Vetëm zërat e dehura në kafene
Bisedojnë
Për kohërat e mira
KUR U GJUNJËZOVE
Ti nga stuhitë
Huazon hukamën e erës Tatëpjetat
E as tërmalet s’ta zënë udhën
Kur vrapon
Krifat i ngjyros me aromën e barit
Tejpërtej luadheve
Dëgjohet hingëllima e mëngjesit
Kur i hipe vitheve të ditës
Të dukej vetja dy herë më i madh
Asgjë nuk urreje më shumë
Se sa pelerinën e zezë
Që iku pas famës në Stamboll
Kthimi ishte më i rënd se vdekja
I kapërceve
Të gjitha shtigjet e turpit
Kur u gjunjëzove
Nga jashtë dhe nga brenda
Në kala
Të përbuzën zërat e luftëtarëve
Të rënë për atdhe
IKIN NË KULLOTAT E HËNËS
Edhe kuajt janë si njerëzit
Në vend se të hingëllojnë
I hungërojnë erës e cila ua kashais krifat kur nën stërkalat e shiut
Takohen me turbullirën e galopit
Kur vrapojnë
Janë në gjendje t’i fshehin potkonjtë
Pinë ujë në lëfytin e drunjtë
Të çezmës
Dhe i përqeshin vashat
Që bartin ujë me bucela
Në netët e vona të dimrit
Ikin në kullotat e hënës
Të nesërmen kur kthehen
Nëpër ahure të vjetra
Kuptojnë se u mungojnë kapistrat
Nganjëherë kuajt e mi të mirë
Janë edhe të pabesë kthehen me nga një pelë të egër
Dhe tërë kohën hingëllojnë
Në një melodi të vjetër kuajsh
DORIU IM I MJERË
Sa je i mirë
Po aq edhe i lig doriu im
Kush do që të kalëron
Sërish mbi shalën tënde
Ulen prostitutat
Dhe homoseksualët
Lloj, lloj mbretërish
Dhe vrasësish të kanë keqpërdorur
U ke shërbyer priftërinjve
Dhe atyre që e dogjën Romën
Doriu im i mjerë
Asnjëherë
Dhe askujt nuk i tha jo
Ke ditur në baltak të gjunjëzohesh
Si derri
Dhe derrçe jetove një kohë të gjatë
Në krifat e tua pamë glasa sorrash
E jo mburrje kuajsh
Kali im i mirë
Doriu i im i mjerë
Sa herë që u plake
Ta rropën lëkurën për opinga derrash
Të nxorën nga beteja
Dhe kokulur hyre në vallen
E lopëve dhe të qeve
Kali im i mirë
Doriu im i mjerë
Prishtinë, 14 janar 2012
NË LOTIN E MËNGJESIT
Kur nga shtërzimet e vesës
Lindën kalorësit e bardhë
Dita trishtueshëm hingëlloi
Disa qindra vite
Nuk pushuan lehjet e yjeve
Moti ishte tepër i lig më i lig
Më i lig se çdo ligësi
Erërat me tërë çmendin njerëzore
Hynë në flokët e barit
Dhe filluan t’i kashaisin mjegullat
Te varret e vjetër të hebrenjve
Dikush i hapi arkivolet
Me mija duar rrinin në dritare
Atë ditë askush nuk erdhi
Sfinat kalbeshin në shtatin e atdheut
Myku kishte zënë vend në sterrë
Nga gjumi i natës
Fluturuan zogjtë e bardhë
Disa vjet nuk i pamë shirat
Lagja i lante duart te jazi
Me djersën kundërmuese të ditës
Kur na ikën kaprojtë e egër
I hapëm dyert zogjve
Qiellin sërish e mbuluan
disa re të dendura
Në lotin e mëngjesit
Të reshurat akoma s’paskan pushuar
ME FLAMUJT E LUFTËS
Ishte dita e parë
Kur e ndiem mungesën e kuajve
Prej fijeve të barit ikën retë
Atë ditë
Nga çdo shpresë e mundshme
Hoqën dorë lisat
Si thupra teli të çelikte
Dridheshin lisat e shkulur
Dita fishkej në durimin e malit
Nuk patëm kohë as ujë të pimë
Nëpër fusha vërshuan gurtë
Nga legjenda dolën baladat
Dhe hynë në betejë
Sa me mall hingëllonte kali i Gjergjit
Kur te shkëmbi i vashës
Përfundoi dyluftimi
Atë çast u hap qielli
Me qindra kalorës s’e ndalën vrapin
Me flamujt e luftës
Engjëjt i prinin atdheut
Deri te dyert e lindjes
VASHAT
Në grazhdin e kujtesës
I stivojmë lulet e këputura
Dhe presim hingëllimën e çastit
Të na zgjoj nga ëndrra
Udhëtimet janë të gjata
Dhe të bezdisshme
Kur mbërrimë në vendlindje
I harrojmë këpucët te çezma
Nga shuplakat e ditës
Vashat pinë ujë
Shiu hynë në gjumin e baladave
Dhe flenë
Deri sa zbresin yjet
Sot është dita e parë
Kur zbritën lulet në mol
Ëndrra i kishte zgjuar marinarët
Vashat kishin dalë me nga një rrjetë
Dhe i peshkonin yjet
Që iknin
Nëpër hapësirën blu të atdheut
BETEJA
Kur shala e vjetër
Ja vret shpatullat e ditës
Dizgjinët e mjegullave
Këputen në betejë
Flamujt e atdheut
Lëshohen në gjysmështiza
Pas përcjelljes së kalorësve
S’mbetet
Asnjë grusht re në hapësirë
Në lotët e kuajve
Beteja rri ulur në dy gjunjë
Dhe i shkul
Flokët shprishura të erës
O JU UTEM
Ju përgjëroj
Në emër të atdheut
Mos ja këputni jelet kalit
Merrni duart e mia
Të mos këpusin koka ushtarësh
Vetëm kalin tim të luftës
Mos e ngacmoni sot
Kjo ditë
Është dërmuar nga betejat
Rënkon si plagët e Gjergjit
Asnjë fashë fjalësh
Nuk e mbështjellë varën
Që kullon dhembje
Këto çaste
Sot po vdesin në imagjinatën e gjokut
Lotët s’e shërojnë betejën
O ju lutem
Lëshojani vrapin ditës
Në errësimin e syve të kalit tim
Fundosem të gjitha shpresat
Do vemi një ditë
NGA RETË E OKSIDUARA
Sa herë që na prekin makthet
Këlthasim
Pastaj zbresim në heshtje
Deri te djersët e jastëkut
U bashkohemi ëndrrave
Çdo fillim
Një ditë takohet me fundin
Kurse në mbarimin e nismës
Qenët e rrugëve
Bartin nga një kockë parahistorike
Ky rotacion
Prej një binare kalon në tjetrën
Posa vjen mëngjesi
Trenat largohen nga stacioni
Kurse orës së vjetër
I këputen akrepat
Kanë ardhur të vijnë këndej
Mbledhësit e puplave
Shinat e vjetra kolliten
Nëpër hekurishte ndryshket dita
Nga retë e oksiduara
Zbresin disa lloje sëmundjesh
Të blerta
ECI EDHE DISA HAPA
Të kujt janë këto paterica
Në prehrin e ditës
Nga kjo ecje e mërzitshme
Më janë dehidruar këmbët
I pyes kalimtarët
Për ndërrimin e vendbanimit
Përgjigjen e gjej
Në pasaportën biometrike
Sa qenka i uritur ky metropol
Asnjë mizë nuk zukat
Nëpër trotuare lëkura balenash
Ora e ditës paska bankrotuar
Eci edhe disa hapa
Trotuari mendueshëm fërshëllen
Në kafenenë përballë kujtesës
Protestojnë si përherë narkomanët
KTHIMIN E BURRAVE NGA LUFTA
Ndanë këtyre dritave të kuqe
Një dritë e murrme
Hapësira e zbehur kollitet
Gonorreja
Ka filluar lojën e saj të vjetër
Nëpër rrugët qytetit
Çmendurisht vrapojnë bastunët
As patericat nuk ngecin pas
Një pallto e vjetër valëvitet
Si flamujt e krenarisë
Era sot troket nëpër dritare
Askush pranë dyerve
Njëqind vjet më parë
I kemi pritur mysafirët
Por ata kurrë nuk erdhën
Do ta tejkalojmë edhe këtë dhembje
Si ariu polar
Do t’i shërojmë plagët
Kthimin e burrave nga lufta
Nuset presin nëpër pragje shpresash
KATARZA
Shiu këtu
Hynë në gjumin e baltës
Lulet rriten në dritare
Dhe presin agullimën
Vetëm dora e një nëne
I shëron plagët e dhembjes
Kur ikën ardhacakët
Asgjë nuk u shpëtoi
Syve të këqij
Katarza si një lloj eliksiri
Deshi t’i shlyej mëkatet
Që mbetën ndanë faltores
NJË ZJARR I VJETËR
Rruga qenka e gjatë
Deri ku do të vemi me këto këpucë
Uji hyri në ëndrrën e lumit
Dhe kurrë nuk doli më
Kur i qitëm dhentë
Tejmatanë barit
Djajtë kullosnin nëpër qiell
Asnjë re për freskimin e plagëve
Atë vjet përjetuam një uri të paparë
Qyteti i kishte hëngër fashat
Nga zërat e ndryshkura të kambanave
Çurgojnë meshat e të dielave
Nuk kishim më kohë për durim
Orë e çast errej dita
Pa e pritur eklipsin e hënës
Një zjarr i vjetër e kalli qiellin
DO VEMI NJË DITË
Do vemi një ditë
Ndanë një mermeri
Në rrethin më të ngushtë
Të unazës
Do kemi përcjellje madhështore
Ai gur i murrmë
I kujtdo që të jetë
Do na shikojë me xhelozi
Sepse poetët
Nuk vdesin kurrsesi
Vetëm ndërrimi i vendbanimit
S’do të thotë
Se ikim nga qyteti i jonë
Nëpër vrimat e fjalësh
Ne sërish kthehemi
Sa e sa herë
I ndërruam letërnjoftimet
Tani kemi edhe pasaporta biometrike
Do të udhëtojmë
Nëpër jetë
Deri në pa pafundësinë e ekzistencës
Edituar për herë të fundit nga Agim Gashi në Sat Jun 02, 2012 9:24 pm, edituar 1 herë gjithsej
Agim Gashi- Administrator
- Numri i postimeve : 45955
Age : 70
Location : Kosovë
Registration date : 17/11/2008
Re: Libri më i ri i Adem Zaplluzhës STOLI NË PARKUN E VJETËR
nga Agim Gashi Sat Jun 02, 2012 9:07 pm
PA I HETUAR THINJAT E FLOKËVE
Nuk di
Por njerëzit
Përherë janë një hap pas kohës
Kur na ikën treni i hershëm
Ne sorollatemi rrugëve
Pa kurrfarë qëllimi
Pastaj ulemi
Përball stolit që disa qindra vjet
I pret miqtë e vonuar
Kurse ne vonohemi
Me e zënë gjethin duke rënë në tokë
Kjo humbje kohe
Na ka hyrë në gjak
Dhe pa mëshirë
Është duke e thithur
Palcën e kurrizit
Kurse ne në një mënyrë
Tepër indiferente
Përcjellim kohën duke ikur
Pa i hetuar thinjat e flokëve
Që plaken nga mërzia
NJË KOHË TË GJATË FSHATARËT
Ik nga dhoma ime
Moj flutur
Ik tejpërtejmes
Do të të mbysin këto gazra
Që galopojnë në rropullitë e ditës
Nuk di
Nga po hynë ky ajër kundërmues
Në trurin tim
Do më çmendë kjo çmendi
Kur kalon nëpër lagjen e varfërisë
Është lodhur kontejneri Me vetminë e trishtimit
Nga qeskat e najlonit
Dita s’mund të merr frymë
Edhe pak çaste
Dhe do të bie shi
Një kohë të gjatë mbrëmë
Fshatarët i binin daulleve të luftës
NGA ZËRI MELANKOLIK I TINGUJVE
Mbërrimë i thirrëm
Njerëzit
Kuajt dhe shirat
Lisat shtruan
Një gosti të madhe gjetheve
Për shtatë ditë
Nuk pushuan zurnatë
Mali që vuante nga ethet e zeza
Ekzaltohej
Me nostalgjinë e mykjes së gjelbërimit
Lisat në heshtje
Rrinin si statuja të shtangura
Nga degët e bajameve
Pikonte njëfarë balsami
Zurnaja zgjonte të kaluarën
Fëmijët loznin me hare
Nga zëri melankolik i tingujve
Mbinin baladat si nëpër legjenda
NJË NËNË
Ka nisur të kollitet jeta
Këto ethe
Do ja vënë pikën
Fjalëve të cunguara
Ndanë mokrës rritet dhembja
Një melodi tingëllon
Si serenatat e qytetit tim
Veshja e asaj nëne
Me atë pallto të leckosur
Ka një ogur të keq
Ne rrimë përball erës
As nuk frynë
E as s’na shikon
Një qeshje ironike
Nga lumi buron
Këto eshtra
Që i kemi fshehur
Në qeskat e najlonit
Kanë nisur grevën e urisë
Atje tej maleve
Flenë kockat e dehidruar
Një nënë
Me fustanellë të zezë
Dhe pallto të vjetër
Hynë në legjendën e maleve
Dhe u bënë zë
Kalorësve të nëntokës
FISI I JONË
Nëse shkojmë në varre
Ne nuk qajmë gjatë
Ecim kryelartë
Atje i kemi njerëzit me dinjitet
Që s’durojnë dot lot
I duam
Dhe i deshëm
deri sa ishin gjallë
E për së vdekuri
Me lot nuk i bëjmë përrallë
Fisi i jonë
Kur pikoi nga bota e hyjit
Me dinjitet i kalëroi kohërat
Dhe i përbuzur vdekjet
I shkeli lumenjtë
Kapërceu edhe përrenjtë
Edhe atëherë nuk qau
Kur ja këputën penjtë e frymëmarrjes
MË LËNI TË ECI VET
Më lëni të eci vet
Nëpër brishtësinë e botës sime
Çfarë do qoftë
Ajo është e imja
Nëpër udhët e saja
Do eci
Me tërë qenien ujit
Sa hap e mbyllë sytë
Dua t’i kapërcej vështirësitë
Lëshomani dorën
Të vrapoj errësirës
Nuk e posedoj verbësinë
Binokulare të kohës
Kush po ju përcjellë juve
Që po ngarendni kështu pas meje
Ecni udhës së juaj
Deri në theqafje
Më lëni të eci vet
Kjo është e vetmja rrugë se si mund të mbërrij
Hapin tim që ikën para meje
QORRAZI ECËT NËPËR KOHË
Thashë se uji i gërryen muret
Bari i fishkur nuk bindet me fjalë
Ju nuk më besuat
Gërmuat nën shputat e rrënjës
Kur e gjetët historinë e farës
Pa dashje mbollët pemën
Që nuk e shfrytëzoi askush
Dhe sot po ju thahet në kujtesë
Kokëfortësia ju çoi edhe më larg
Nëpër çdo lagje të qytetit
I pyetët nekrologët
Për vdekjet
E shtyllave elektrike
Asnjë tregim
Nuk hulumtuat nëpër xhepa
Qorrazi ecët nëpër kohë
Dhe nuk mbërrit askund
Më shumë ju pëlqente
Qimja e flokut në sytë e mikut
Se sa lënda e kalbur
Në trurin e përdhosur të armikut
MË PËLQEN
Kur shkojë në fshat
Më pëlqen të pi ujë te çezma
Ku më rrjedhin kujtimet
Nga gryka e lëfytit të metaltë
Më pëlqen të pi ujë
Mu në atë krua
Ku pinte kali im i egër
Dhe fërshëllente si era
Më pëlqen
Të ulem në gurin e bardhë
Dhe të ja jap këngës majëkrahut
Ku më dëgjonin vashat
Më pëlqen të eci nëpër sokakët
E baltosura
Sepse edhe balta e tokës tonë
E kishte shijen e mollës së pjekur
E kishte dashurinë e atdheut
NËN QEPARISAT E LAGJES
Si avullin e kafenesë
Mund të më deh kjo gotë
Por në brendinë time
Nuk jam më unë
Sa njerëz hynë dhe dalin
Nga këto porta
Ajri nuk trulloset si at ditë
Kur e pamë eklipsin
Vinin pas meje
Edhe të panjohurit e mi
Dhe dilnin nga unë
Si avulli nga thellësia e tokës
Mund të marrë frymë si peshku
Nuk ka rëndësi të madhe
Nëse pështynë në lumë
Uji nuk dehet askurrë
Këto ethe të xhunglave
Qenkan fortë të zeza
Nën qiparisat e lagjes tonë
Ka hije edhe për të dehurit
SOT DISI
Ishim në moshë
Kur mund t’i ndiznim lisat
Qiparisave u jepnim ujë të kulluar
Dhe këndonim himnin e dashurisë
Nuk patëm fjetur disa ditë
Deri sa u takuam me mesnatën
Hënën e zbritëm në fshatin tonë
Dhe i mëkoi e meteorët e uritur
Më besoni askujt nuk ja vëmë veshin
Rrugëtonim drejtë si derri i egër
Qëllimin e dinim
Sepse për çdo net ‘i trokitnim portat
As që i gjenim të mbyllura
Ato hapeshin posa i dëgjonin trokëllimat
Na pritnin te pragu zanat e malit
Me nga një tufë luleshqerre
Sot disi kanë ndryshuar kohërat
Ose jemi plakur ne
Ose shirat ndryshuan itinerarin
Asnjë trokëllimë te dyert
As një pikë ujë sa për t’i lagur buzët
KUSH JE TI
Kush je ti
moj mikeshë e re
Je grua
Që doli nga mëkati i mollës
Apo engjëllushja prej balte
Në këtë natë
Sa bukur qeshin meteorët
Kur në gjoksin e plagosur të hënës
Vezullojë qeshjet
E yjeve të kristalta
Ti edhe e përgjumur
Nën degët e mollës
I kreh flokët e përhitjes
Pastaj kërkove nga ngjyra e gështenjës
Fjalët e pjekura
Bashkë me shtambat e poçarit
Sa qenkan të ngrohta
Mermerët e këtyre varreve
Të lutem më trego
Se si rriten lulet
Në kujtesën e arkivolit
Kush je ti
Që i zgjatë duart
Kah gjoksi i acartë i dimrit
Dhe i arnon me mjeshtri
Këmishët e shqyera të kësaj errësire
Kush je ti e dashura grua
Që aq vrazhdë i përqesh lisat
Kur shkundin
Gjethet jeshile të rruzareve
kush je ti
që në këtë sterrë pa jetë
Në sqepat e ngrira të zogjve
I ngjallë lulet
Kush je ti
NËSE NUK DIMË ASGJË TJETËR
Sa herë që dëgjohen zërat
E vetëdijes
Ne i heqim maskat
Dhe lindim brenda ditës
Me disa lloje emrash
Fshihemi diku pas kujtesës
Dhe pa kurrfarë keqardhjeje
E ndërrojmë gjininë
Duke huazuar çdo lloj emrash I përngjajmë hijeve
Nëse na pengon mbiemri
Veshim një kostum blu
Që t’i mos i përngjajmë vdekjes
pastaj
Kur fillojnë të zhvishen gjethet
I lajmë sytë
Me mëkatin e trishtimit
Këndojmë vertikalisht
Herë bëhemi mbretër
E herë vrasës
Të nesërmen
Mbretëresha abdikon
Pasi që dhëndri del eunuk
Vrapojmë përpara hijes së thyer
Kur na lakohen këmbët në ujë
I akuzojmë jashtëtokësorët
Në paaftësinë tonë
Përherë e gjejmë
Fajtorin kujdestarë
Nëse nuk dimë asgjë tjetër
Jemi mjeshtër të përsosur
Për ndërrimin e emrave
Dhe të kapelave
V E T M I A
Kjo vetmi mbi këtë kërcu
Rri si një zogu i lagur në shi
Diku ngroh dielli
E diku acari bënë kërdi
Ajo fytyrë e zvetënuar
Me një pamja të hirtë
Zbret mëhallës duke u zvarritur
Si shtëllunga e plumbtë
Mëngjesi i grunjtë
I kreh flokët në thellësinë e pasqyrës
Amalgama i zgërdhihet
Rrudhave të thella të fytyrës
Kjo vetmi e acartë
Sa keq m’i ka mërdhirë
Thonjtë e mpirë
Dita ecën mes mjegullave
Dhe kalëron jetën e ngrirë
DIKUSH I VARI MJEGULLAT
Unë dhe përhitjet kemi mbetur
Diku në mes të udhës
Vetëm hingëllimat e kuajve
Mund ta zgjojnë natën
Më kujtohet balta e fshatit
Ai lloç i gatuar
Me një mjeshtri të paparë
Si mund të buzëqesh kështu njeriu
Kur i përngjanë poçarit
Më kujtohet kur deshën ardhacakët
Të na i vjedhin kuajt
Po mos të kishin qenë dizgjinët
Nata do të përfundonte
Diku nëpër honet e trishtimit
Ngjau se çka ngjau
Ikën zogjtë
Përhitjet u kthyen në disa ngjyra
Të reshurat s’erdhën si çdo herë
Filloi davaritje e reve
Dikush i vari mjegullat
Për flokët e thinjura të ditës
NA PRET AJO UDHË E GJATË
Kjo rrugë
Kah jemi duke ecur
Nuk di ku na qon
Nëse kalërojmë sonte
Nuk ka më kthim prapa
Do të vrapojmë
Deri sa e zhveshim lëkurën
Pastaj ndalemi
Nëse gjejmë ndonjë vend
Ku ankorohen anijet
Mund ta lëshojmë spirancën
Për kthim
S’kemi kohë të mendojmë
As kokën as duart
S’do t’i kthejmë prapa
Na pret ajo udhë e gjatë
Nga e cila nuk ka kthim
MALLI
Nëse era
Kalon këndej pari rastësisht
Dhe troket në derë
Ngadalë e butësisht
Ti del te çezma
Të të shoh
Edhe një herë
Moj e bukura Erë
JAM NË MESIN TUAJ
Jam në mesin tuaj
Bisedojmë
Për gjëra të kota
Na interesojnë çmimet e gazetave
Kur s’isha këtu
Nuk dija as vetë se ku
I pata harruar duart
Pastaj as që di se
Çfarë keni biseduar
Mos ju ka penguar frymëmarrja
E gjetheve
Ose loti i vesës
Diçka nuk është në rregull
Me mjegullat
Megjithëkëtë bie shiu i zi
Nëpër rrugën e bubullimave
Vrapojnë meteorët
Jam në mesin e juaj
Ose ju në mesin tim
Nuk po di më
Se çka po ngjanë
Me këto ndryshime atmosferike
KURSE KOKA KUNGUJSH
S’mund të paramendoj
A jam sot këtu
Apo ishe dje diku tjetër
Mbase nesër
Do të jem
Me vetveten time
Kjo mëdyshje
Disi po luan me mua
Si një mace me miun
Që i ka humbur këmbët në betejë
Kudo i lypi duart
Nuk janë askurrkund
Endem
Me xhepa të zbrazëta
Asnjë farë kungulli nuk kam
Fushat m’i kanë djegur duart
Kurse koka kungujsh
Përplot rreth meje
VETËM TI HIDHE HAPIN E PARË
Kemi kohë
Të lozim sonte valsin e parë
Për atë të fundit
Kurrë mos mendo e dashura ime
Sepse fundi
Ose fillimi
Fillojnë që nga ky vend
Në udhën tonë nuk ka fund
Fillimi është diku këtu
Pranë këtyre kornizave
Ku fshihen grindjet tona
Ose pranë tingujve të fjalëve
Dhe kësaj muzike të trishtuar
Me duket se ne i harruam
Duart e erës
Në flokët e nuseve
Ti do të jesh kryefjala
Në rrugëtimin tonë
Kurse unë kallëzues
Kur bleta kthehet nga kullosa
Fle me dashurinë e luleve
Pasi që i jemi kah fundi
S’do të qesim më asnjë hap
Përtej gjumit të luleve
Asgjë nuk ka më tutje
Atje është fillimi
I çdo fundi që nuk ka mbarim
Vazhdoje valsin e dashur
Do të lozim sonte
Për njëqind vitet e ardhshme
Vetëm ti hidhe hapin e parë
Kurse unë atë të fundit
LULJA
Të kujtohet
Kur në pushimet verore
Mblidhnim kërpudha
E shiu na i lagëte flokët
Deri në asht
E unë t’u bëja ombrellë
Ti e dashura ime
Shkulje nga zemra e tokës
Më të bukurën lule
Në kujtesë
Për ta mbjellë
TA MBJELLIM ATËHERË ASHTIN TONË
Duhet të mbjellim disa fjalë
Jo për ne
Por për ata të tjerë
Që nesër ose pasnesër
Do të vijnë pas nesh
Nuk është me rëndësi kur
Ata janë nisur
Domosdo do të vijnë
Do të kenë kohë të takohen
Nëse jo me ne
Atëherë me eshtrat tona
Nuk jemi kot poetë
Ka një dhunti në shpirtin tonë
Ta lëmë një pjesë të poezisë
Nëpër këto faqe gazetash
Ose në brendinë e ndonjë libri
Mos të udhëtojmë kot
Edhe pas shkuarjes
Do të ekzistoj një lidhje
Që shkon deri aty
Ku nuk këputet peri
Nëse nuk jemi në gjendje
Të mbjellim asnjë fjalë
Atëherë ta mbjellim ashtin tonë
Poet të dashur
Ashtin tonë
Me mbishkrimin e atdheut
Prishtinë, 15 janar 2012
Biografia
Adem Zaplluzha u lind në Prizren, më 1943.
Shkollën fillore dhe të mesme i kreu nëvendlindje, ndërsa Akade-minë Pedagogjikenë Prishtinë.
Një kohë punoi mësues nëpër fshatrat Studençan tëTherandës dhe Hoça e Qytetit, afër Prizrenit.Ndërkohë punësohet si përkthyes në Korporatën Energjetike të Kosovës.
Me shkrime filloi të merret kryesisht me poezi që nga mosha e fëmijërisë. Rrugën letrare e nisi me vjershën e parë për fëmijë, të cilën e botoi në revistën "Pionieri", më 1957
Si i punësuar në Korporatën Energjetike të Kosovës, bashkë me shokët e punës dhe të penës, themeloi grupin letrar "Lulëkuqet e Kosovës". Në kuadër të punës së këtij grupi u botua përmbledhja"Ngjyra e Kohës", në të cilën u përfshi një numër i konsideruar i poezive të tij. Krahas krijimeve të publikuara në revistat për fëmijë, botoi edhe një sërë krijimeshletrare nëpër gazeta dhe revista, që dalin në Prishtinë,Shkup dhe Zagreb. Në vitin 2o1o i përkthehet një libër nëgjuhën Rumune, nga përkthyesi i mirënjohur Baki Ymeri,"Pema e Bekuar", libër, i cili u mirëprit nga lexuesi Rumun.
Po atë vit, në një nga numrat e revistës "Shqiptari",
në Rumani, në bashkëpunim me redaksinë revistës "Dituria",në Boras të Suedisë, botohet një antologji, "Jehona eShekujve", autor Sokol Demaku, ku përfshihen edhe disapunime të Adem Zaplluzhës.
Është prezenuar në LEKSIKONIN SHKRIMT-ARËVESHQIPTAR 15O1-1990, Nga Hasan Hasani, si dhe nëLEKSIKONIN SHKRIMTARËT SHQIPTAR PËR FËMIJË,1872- 1995 Nga Odhise K. Grillo, dhe në librin PortreteShkrimtarësh nga Demir Behlul,Prishtinë 2oo2.
Si dhe është përfaqësuar në Rumuni në një antologji të shkrimtarëve të kosovës nga Monica Marushan KOSOVA LITERARA, (Kosova letrare, përkthyer nga Baki Ymeri,alias Alban Voka .2o11
Është anëtarë i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës. Jeton në Prishtinë.
BOTIME TË AUTORIT
1. "Puthje", poezi, Rilindja", Prishtinë,1974.
2. "Ecjet e viteve të mëdha", poezi, "Jeta e Re", Prishtinë 1995.
3. "Çamarrokët e Thepores", poezi për fëmijë, "Shkëndija",Prishtinë 1996.
4. "Muret", poezi, "Jeta e Re", Prishtinë, 1997.
5. "Morfologjia e dhembjes", poezi, "Faik Konica", Prishtinë,2000
6. "Ai vjen nesër", poezi, Qendra e Kulturës, Klubi letrar"Fahri Fazliu", Kastriot, 2oo7
7. "Letër nga mërgimi", poezi, Klubi letrar "Fahri Fazliu"Kastriot , 2007
8. "Letër nga mërgimi 2 " poezi, "Qendra e Kulturës", Klubi letrar , Fahri Fazliz, Kastriot 2007
9. "Udhëndarja", poezi, "Qendra e Kulturës", Klubi letrar ,"Fahri Fazliu", Kastriot , 2008
1o. "Thirrje e gjakut", poezi,"Qendra e Kulturës", Klubi letrar, "Fahri Fazliu"Kastriot 2008
11. "Asgjë sikur molla", poezi, "Qendra e Kulturës", Klubi
letrar "Fahri Fazliu", Kastriot, 2009.
12. "Vesa në lotin tim", poezi, "Qendra e Kulturës", Klubiletrar "Fahri Fazliu", 2009,
13. "Puthja e gozhduar", poezi, "Qendra e Kulturës", Klubi
letrar, "Fahri Fazliu", Kastriot , 2oo9.
14. "Kashelasha në vargje", poezi për fëmijë," Qendra ekulturës, Kastriot, 2oo9.
15. "Pema e bekuar", E përkthyer, Rumani, 2o1o. r
16. "Bajraktarët e vatanit", poezi satirike, Klubi letrar, "Fahri Fazliu" Kastriot , 2010.
17. "Hijet e ndryshkura", poezi,"Qendra e kulturës", Kastriot,2010.
18. "Stuhi në Kutulishte", poezi,"Qendra e kulturës", Kastriot,2010.
19. "Posa ikte nata", poezi, "Qendra e kulturës ", Kastriot,2010.
2o. "Loja e myshqeve", poezi,"Qendra e kulturës", Kastriot,2010.
21. "Lumëbardhi dhe gjëma", poezi,"Qendra e kulturës",Kastriot, 2o1o
22 "Metafora e heshtjes", poezi, "Qendra e kulturës",Kastriot, 2o1o
23. "Hyji në Prekaz", poezi,"Qendra e Kulturës", Kastriot,2010.
24. "Sinorët e hinores", poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot 2010
25. "Don Kishoti dhe Rosinanti", poezi, Shoqata e Shkrimtarëve, Kastriot, 2010
26."Zjarri i dashurisë", poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot, 2010
27. "Kur likenet vallëzojnë", poezi, Shoqata e shkrimtarëve-Kastriot, 2010
28. "Ditari në vargje", poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot, 201O
29. "Tingujt që nuk përfundojnë", poezi, Shoqata e shkrimtarëve –Kastriot, 2o1o.
3o. "Shtegu i mallit", poezi, Shoqata e shkrimtarëve-Kastriot, 2010
31. "Korniza e thyer"’,Poezi, Shoqata e shkrimtarëve, -Kastriot, 2010
32. "Zgjimi i gjëmës",Poezi, Shoqata e Shkrimtareve-Kastriot, 2010
33. "Vallja mistike", Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2010
34. "Merre kodin", Poezi për fëmijë, Shoqata e shkrimtarëve Kastriot,2011
35. " Letër atdheut" poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot, 2011
36. " Tejdukshmëria e shiut", Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o11
37. " Përtej teje",poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot, 2011
38. "Sa afër e sa larg" , poezi, Shoqata e shkrimtarëve- Kastriot, 2011
39. "Vallja e zanoreve", Poezi , Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o11
40. "Ikja e eshtrave", Poezi për të rritur, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o11
41."Kalorësit e mjegullave", Poezi, Shoqata e shkrimtarëve-Kastriot, 2012
42. [/size][/size]"Hingëllimat e shiut", [size=12][size=12]Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot 2012
43. "Kur pemët i ndërrojnë këmishët". Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o12
44. "Mirëmëngjes Imzot", Poezi, Shoqata e shkrimtarëve – Kastriot, 2o12
45. "Kafshimi i mikut", Poezi satirike, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2012
46. "Atje tej maleve", Poezi, Shoqata e shkrimtarëve , Kastriot-2012
47. "Heshtja që del në shesh," Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve, Kastriot -2o12
48. "Portat e shpresës", Poezi, Shoqata e shkrimtarëve, Kastriot-2012
49. "Në dhomën time gjysmë të errët", Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o12
5o. "Kinse Lojë Shahu", Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o12
51. " Për çdo dekadë nga një baladë ", Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve – Kastriot, 2o12
52. "Fusha e mëllenjave", Poezi, Shoqata e shkrimtarëve- Kastriot, 2o12
53. "E kujt është kjo vetmi", Poezi, Shoqate e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o12
54. "Mos pyet për adresën e lumit", Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve – Kastriot, 2012
Përmbajtja
Në gjumin e të reshurave
I shtrirë në parkun e vjetër
Sa është numri i këmishës sime
Bretkosat
Në gjumin e të reshurave
Dhëmbët e sedefta
Më pritni
Në grahmat e fundit
Nuk dinë se ku shkojnë
Kur të arrij
Thirre atë zonjë
Qeshim edhe ne
Në një mulli kafeje
Për çdo kohë dhe orë
Ose të nxira
Nga një mëngë
Deri sa shqyhen çorapët
Miqtë e mi
Asnjë mollë e kalbur
Dy qirinj
Në këtë kopsht
Në nostalgjinë e ditës S’di se si quhet
Letër nga një shtëpi azili
Korbi i vetmuar
Nostalgjia
Ikja e pëllumbave
Fiku
Gjoli
Të lutem
Si lopatat e thyera
Kuajt e mi të mirë
Kuajt e mi të mirë
E herë vetëtima
Ky shi i përzier
Nëpër kujtime
Sa me mall
Dita ende dënesë
U këndon maleve
Kali im
Leka ulur në fronin e qiellit
Vetëm hingëllimat e dehura
2.
Kur u gjunjëzove
Ikën në kullotat e hënës
Doriu im i mjerë
Në lotin e mëngjesit
Me flamujt e luftës
Vashat
Beteja
O ju lutem
Do vemi një ditë
Nga retë e oksiduara
Eci edhe disa hapa
Kthimi i burrave nga lufta
Katarza
Një zjarr i vjetër
Do vemi një ditë
Pa i hetuar thinjat e flokëve
Një kohë të gjatë fshatarët
Nga zëri melankolik i tingujve
Një nënë
Fisi i jonë
Me leni të eci vet
Qorrazi ecte nëpër kohë
Më pëlqen
Nën qiparisat e lagjes
Sot disi
Kush je ti
Nëse nuk dimë asgjë tjetër
Vetmia
Dikush vari mjegullat
Na pret ajo udhë e gjatë
Malli
Jam në mesin tuaj
Kurse koka kungujsh
Vetëm ti hidhe hapin e parë
Lulja
Ta mbjellim atëherë ashtin tonë
Nuk di
Por njerëzit
Përherë janë një hap pas kohës
Kur na ikën treni i hershëm
Ne sorollatemi rrugëve
Pa kurrfarë qëllimi
Pastaj ulemi
Përball stolit që disa qindra vjet
I pret miqtë e vonuar
Kurse ne vonohemi
Me e zënë gjethin duke rënë në tokë
Kjo humbje kohe
Na ka hyrë në gjak
Dhe pa mëshirë
Është duke e thithur
Palcën e kurrizit
Kurse ne në një mënyrë
Tepër indiferente
Përcjellim kohën duke ikur
Pa i hetuar thinjat e flokëve
Që plaken nga mërzia
NJË KOHË TË GJATË FSHATARËT
Ik nga dhoma ime
Moj flutur
Ik tejpërtejmes
Do të të mbysin këto gazra
Që galopojnë në rropullitë e ditës
Nuk di
Nga po hynë ky ajër kundërmues
Në trurin tim
Do më çmendë kjo çmendi
Kur kalon nëpër lagjen e varfërisë
Është lodhur kontejneri Me vetminë e trishtimit
Nga qeskat e najlonit
Dita s’mund të merr frymë
Edhe pak çaste
Dhe do të bie shi
Një kohë të gjatë mbrëmë
Fshatarët i binin daulleve të luftës
NGA ZËRI MELANKOLIK I TINGUJVE
Mbërrimë i thirrëm
Njerëzit
Kuajt dhe shirat
Lisat shtruan
Një gosti të madhe gjetheve
Për shtatë ditë
Nuk pushuan zurnatë
Mali që vuante nga ethet e zeza
Ekzaltohej
Me nostalgjinë e mykjes së gjelbërimit
Lisat në heshtje
Rrinin si statuja të shtangura
Nga degët e bajameve
Pikonte njëfarë balsami
Zurnaja zgjonte të kaluarën
Fëmijët loznin me hare
Nga zëri melankolik i tingujve
Mbinin baladat si nëpër legjenda
NJË NËNË
Ka nisur të kollitet jeta
Këto ethe
Do ja vënë pikën
Fjalëve të cunguara
Ndanë mokrës rritet dhembja
Një melodi tingëllon
Si serenatat e qytetit tim
Veshja e asaj nëne
Me atë pallto të leckosur
Ka një ogur të keq
Ne rrimë përball erës
As nuk frynë
E as s’na shikon
Një qeshje ironike
Nga lumi buron
Këto eshtra
Që i kemi fshehur
Në qeskat e najlonit
Kanë nisur grevën e urisë
Atje tej maleve
Flenë kockat e dehidruar
Një nënë
Me fustanellë të zezë
Dhe pallto të vjetër
Hynë në legjendën e maleve
Dhe u bënë zë
Kalorësve të nëntokës
FISI I JONË
Nëse shkojmë në varre
Ne nuk qajmë gjatë
Ecim kryelartë
Atje i kemi njerëzit me dinjitet
Që s’durojnë dot lot
I duam
Dhe i deshëm
deri sa ishin gjallë
E për së vdekuri
Me lot nuk i bëjmë përrallë
Fisi i jonë
Kur pikoi nga bota e hyjit
Me dinjitet i kalëroi kohërat
Dhe i përbuzur vdekjet
I shkeli lumenjtë
Kapërceu edhe përrenjtë
Edhe atëherë nuk qau
Kur ja këputën penjtë e frymëmarrjes
MË LËNI TË ECI VET
Më lëni të eci vet
Nëpër brishtësinë e botës sime
Çfarë do qoftë
Ajo është e imja
Nëpër udhët e saja
Do eci
Me tërë qenien ujit
Sa hap e mbyllë sytë
Dua t’i kapërcej vështirësitë
Lëshomani dorën
Të vrapoj errësirës
Nuk e posedoj verbësinë
Binokulare të kohës
Kush po ju përcjellë juve
Që po ngarendni kështu pas meje
Ecni udhës së juaj
Deri në theqafje
Më lëni të eci vet
Kjo është e vetmja rrugë se si mund të mbërrij
Hapin tim që ikën para meje
QORRAZI ECËT NËPËR KOHË
Thashë se uji i gërryen muret
Bari i fishkur nuk bindet me fjalë
Ju nuk më besuat
Gërmuat nën shputat e rrënjës
Kur e gjetët historinë e farës
Pa dashje mbollët pemën
Që nuk e shfrytëzoi askush
Dhe sot po ju thahet në kujtesë
Kokëfortësia ju çoi edhe më larg
Nëpër çdo lagje të qytetit
I pyetët nekrologët
Për vdekjet
E shtyllave elektrike
Asnjë tregim
Nuk hulumtuat nëpër xhepa
Qorrazi ecët nëpër kohë
Dhe nuk mbërrit askund
Më shumë ju pëlqente
Qimja e flokut në sytë e mikut
Se sa lënda e kalbur
Në trurin e përdhosur të armikut
MË PËLQEN
Kur shkojë në fshat
Më pëlqen të pi ujë te çezma
Ku më rrjedhin kujtimet
Nga gryka e lëfytit të metaltë
Më pëlqen të pi ujë
Mu në atë krua
Ku pinte kali im i egër
Dhe fërshëllente si era
Më pëlqen
Të ulem në gurin e bardhë
Dhe të ja jap këngës majëkrahut
Ku më dëgjonin vashat
Më pëlqen të eci nëpër sokakët
E baltosura
Sepse edhe balta e tokës tonë
E kishte shijen e mollës së pjekur
E kishte dashurinë e atdheut
NËN QEPARISAT E LAGJES
Si avullin e kafenesë
Mund të më deh kjo gotë
Por në brendinë time
Nuk jam më unë
Sa njerëz hynë dhe dalin
Nga këto porta
Ajri nuk trulloset si at ditë
Kur e pamë eklipsin
Vinin pas meje
Edhe të panjohurit e mi
Dhe dilnin nga unë
Si avulli nga thellësia e tokës
Mund të marrë frymë si peshku
Nuk ka rëndësi të madhe
Nëse pështynë në lumë
Uji nuk dehet askurrë
Këto ethe të xhunglave
Qenkan fortë të zeza
Nën qiparisat e lagjes tonë
Ka hije edhe për të dehurit
SOT DISI
Ishim në moshë
Kur mund t’i ndiznim lisat
Qiparisave u jepnim ujë të kulluar
Dhe këndonim himnin e dashurisë
Nuk patëm fjetur disa ditë
Deri sa u takuam me mesnatën
Hënën e zbritëm në fshatin tonë
Dhe i mëkoi e meteorët e uritur
Më besoni askujt nuk ja vëmë veshin
Rrugëtonim drejtë si derri i egër
Qëllimin e dinim
Sepse për çdo net ‘i trokitnim portat
As që i gjenim të mbyllura
Ato hapeshin posa i dëgjonin trokëllimat
Na pritnin te pragu zanat e malit
Me nga një tufë luleshqerre
Sot disi kanë ndryshuar kohërat
Ose jemi plakur ne
Ose shirat ndryshuan itinerarin
Asnjë trokëllimë te dyert
As një pikë ujë sa për t’i lagur buzët
KUSH JE TI
Kush je ti
moj mikeshë e re
Je grua
Që doli nga mëkati i mollës
Apo engjëllushja prej balte
Në këtë natë
Sa bukur qeshin meteorët
Kur në gjoksin e plagosur të hënës
Vezullojë qeshjet
E yjeve të kristalta
Ti edhe e përgjumur
Nën degët e mollës
I kreh flokët e përhitjes
Pastaj kërkove nga ngjyra e gështenjës
Fjalët e pjekura
Bashkë me shtambat e poçarit
Sa qenkan të ngrohta
Mermerët e këtyre varreve
Të lutem më trego
Se si rriten lulet
Në kujtesën e arkivolit
Kush je ti
Që i zgjatë duart
Kah gjoksi i acartë i dimrit
Dhe i arnon me mjeshtri
Këmishët e shqyera të kësaj errësire
Kush je ti e dashura grua
Që aq vrazhdë i përqesh lisat
Kur shkundin
Gjethet jeshile të rruzareve
kush je ti
që në këtë sterrë pa jetë
Në sqepat e ngrira të zogjve
I ngjallë lulet
Kush je ti
NËSE NUK DIMË ASGJË TJETËR
Sa herë që dëgjohen zërat
E vetëdijes
Ne i heqim maskat
Dhe lindim brenda ditës
Me disa lloje emrash
Fshihemi diku pas kujtesës
Dhe pa kurrfarë keqardhjeje
E ndërrojmë gjininë
Duke huazuar çdo lloj emrash I përngjajmë hijeve
Nëse na pengon mbiemri
Veshim një kostum blu
Që t’i mos i përngjajmë vdekjes
pastaj
Kur fillojnë të zhvishen gjethet
I lajmë sytë
Me mëkatin e trishtimit
Këndojmë vertikalisht
Herë bëhemi mbretër
E herë vrasës
Të nesërmen
Mbretëresha abdikon
Pasi që dhëndri del eunuk
Vrapojmë përpara hijes së thyer
Kur na lakohen këmbët në ujë
I akuzojmë jashtëtokësorët
Në paaftësinë tonë
Përherë e gjejmë
Fajtorin kujdestarë
Nëse nuk dimë asgjë tjetër
Jemi mjeshtër të përsosur
Për ndërrimin e emrave
Dhe të kapelave
V E T M I A
Kjo vetmi mbi këtë kërcu
Rri si një zogu i lagur në shi
Diku ngroh dielli
E diku acari bënë kërdi
Ajo fytyrë e zvetënuar
Me një pamja të hirtë
Zbret mëhallës duke u zvarritur
Si shtëllunga e plumbtë
Mëngjesi i grunjtë
I kreh flokët në thellësinë e pasqyrës
Amalgama i zgërdhihet
Rrudhave të thella të fytyrës
Kjo vetmi e acartë
Sa keq m’i ka mërdhirë
Thonjtë e mpirë
Dita ecën mes mjegullave
Dhe kalëron jetën e ngrirë
DIKUSH I VARI MJEGULLAT
Unë dhe përhitjet kemi mbetur
Diku në mes të udhës
Vetëm hingëllimat e kuajve
Mund ta zgjojnë natën
Më kujtohet balta e fshatit
Ai lloç i gatuar
Me një mjeshtri të paparë
Si mund të buzëqesh kështu njeriu
Kur i përngjanë poçarit
Më kujtohet kur deshën ardhacakët
Të na i vjedhin kuajt
Po mos të kishin qenë dizgjinët
Nata do të përfundonte
Diku nëpër honet e trishtimit
Ngjau se çka ngjau
Ikën zogjtë
Përhitjet u kthyen në disa ngjyra
Të reshurat s’erdhën si çdo herë
Filloi davaritje e reve
Dikush i vari mjegullat
Për flokët e thinjura të ditës
NA PRET AJO UDHË E GJATË
Kjo rrugë
Kah jemi duke ecur
Nuk di ku na qon
Nëse kalërojmë sonte
Nuk ka më kthim prapa
Do të vrapojmë
Deri sa e zhveshim lëkurën
Pastaj ndalemi
Nëse gjejmë ndonjë vend
Ku ankorohen anijet
Mund ta lëshojmë spirancën
Për kthim
S’kemi kohë të mendojmë
As kokën as duart
S’do t’i kthejmë prapa
Na pret ajo udhë e gjatë
Nga e cila nuk ka kthim
MALLI
Nëse era
Kalon këndej pari rastësisht
Dhe troket në derë
Ngadalë e butësisht
Ti del te çezma
Të të shoh
Edhe një herë
Moj e bukura Erë
JAM NË MESIN TUAJ
Jam në mesin tuaj
Bisedojmë
Për gjëra të kota
Na interesojnë çmimet e gazetave
Kur s’isha këtu
Nuk dija as vetë se ku
I pata harruar duart
Pastaj as që di se
Çfarë keni biseduar
Mos ju ka penguar frymëmarrja
E gjetheve
Ose loti i vesës
Diçka nuk është në rregull
Me mjegullat
Megjithëkëtë bie shiu i zi
Nëpër rrugën e bubullimave
Vrapojnë meteorët
Jam në mesin e juaj
Ose ju në mesin tim
Nuk po di më
Se çka po ngjanë
Me këto ndryshime atmosferike
KURSE KOKA KUNGUJSH
S’mund të paramendoj
A jam sot këtu
Apo ishe dje diku tjetër
Mbase nesër
Do të jem
Me vetveten time
Kjo mëdyshje
Disi po luan me mua
Si një mace me miun
Që i ka humbur këmbët në betejë
Kudo i lypi duart
Nuk janë askurrkund
Endem
Me xhepa të zbrazëta
Asnjë farë kungulli nuk kam
Fushat m’i kanë djegur duart
Kurse koka kungujsh
Përplot rreth meje
VETËM TI HIDHE HAPIN E PARË
Kemi kohë
Të lozim sonte valsin e parë
Për atë të fundit
Kurrë mos mendo e dashura ime
Sepse fundi
Ose fillimi
Fillojnë që nga ky vend
Në udhën tonë nuk ka fund
Fillimi është diku këtu
Pranë këtyre kornizave
Ku fshihen grindjet tona
Ose pranë tingujve të fjalëve
Dhe kësaj muzike të trishtuar
Me duket se ne i harruam
Duart e erës
Në flokët e nuseve
Ti do të jesh kryefjala
Në rrugëtimin tonë
Kurse unë kallëzues
Kur bleta kthehet nga kullosa
Fle me dashurinë e luleve
Pasi që i jemi kah fundi
S’do të qesim më asnjë hap
Përtej gjumit të luleve
Asgjë nuk ka më tutje
Atje është fillimi
I çdo fundi që nuk ka mbarim
Vazhdoje valsin e dashur
Do të lozim sonte
Për njëqind vitet e ardhshme
Vetëm ti hidhe hapin e parë
Kurse unë atë të fundit
LULJA
Të kujtohet
Kur në pushimet verore
Mblidhnim kërpudha
E shiu na i lagëte flokët
Deri në asht
E unë t’u bëja ombrellë
Ti e dashura ime
Shkulje nga zemra e tokës
Më të bukurën lule
Në kujtesë
Për ta mbjellë
TA MBJELLIM ATËHERË ASHTIN TONË
Duhet të mbjellim disa fjalë
Jo për ne
Por për ata të tjerë
Që nesër ose pasnesër
Do të vijnë pas nesh
Nuk është me rëndësi kur
Ata janë nisur
Domosdo do të vijnë
Do të kenë kohë të takohen
Nëse jo me ne
Atëherë me eshtrat tona
Nuk jemi kot poetë
Ka një dhunti në shpirtin tonë
Ta lëmë një pjesë të poezisë
Nëpër këto faqe gazetash
Ose në brendinë e ndonjë libri
Mos të udhëtojmë kot
Edhe pas shkuarjes
Do të ekzistoj një lidhje
Që shkon deri aty
Ku nuk këputet peri
Nëse nuk jemi në gjendje
Të mbjellim asnjë fjalë
Atëherë ta mbjellim ashtin tonë
Poet të dashur
Ashtin tonë
Me mbishkrimin e atdheut
Prishtinë, 15 janar 2012
Biografia
Adem Zaplluzha u lind në Prizren, më 1943.
Shkollën fillore dhe të mesme i kreu nëvendlindje, ndërsa Akade-minë Pedagogjikenë Prishtinë.
Një kohë punoi mësues nëpër fshatrat Studençan tëTherandës dhe Hoça e Qytetit, afër Prizrenit.Ndërkohë punësohet si përkthyes në Korporatën Energjetike të Kosovës.
Me shkrime filloi të merret kryesisht me poezi që nga mosha e fëmijërisë. Rrugën letrare e nisi me vjershën e parë për fëmijë, të cilën e botoi në revistën "Pionieri", më 1957
Si i punësuar në Korporatën Energjetike të Kosovës, bashkë me shokët e punës dhe të penës, themeloi grupin letrar "Lulëkuqet e Kosovës". Në kuadër të punës së këtij grupi u botua përmbledhja"Ngjyra e Kohës", në të cilën u përfshi një numër i konsideruar i poezive të tij. Krahas krijimeve të publikuara në revistat për fëmijë, botoi edhe një sërë krijimeshletrare nëpër gazeta dhe revista, që dalin në Prishtinë,Shkup dhe Zagreb. Në vitin 2o1o i përkthehet një libër nëgjuhën Rumune, nga përkthyesi i mirënjohur Baki Ymeri,"Pema e Bekuar", libër, i cili u mirëprit nga lexuesi Rumun.
Po atë vit, në një nga numrat e revistës "Shqiptari",
në Rumani, në bashkëpunim me redaksinë revistës "Dituria",në Boras të Suedisë, botohet një antologji, "Jehona eShekujve", autor Sokol Demaku, ku përfshihen edhe disapunime të Adem Zaplluzhës.
Është prezenuar në LEKSIKONIN SHKRIMT-ARËVESHQIPTAR 15O1-1990, Nga Hasan Hasani, si dhe nëLEKSIKONIN SHKRIMTARËT SHQIPTAR PËR FËMIJË,1872- 1995 Nga Odhise K. Grillo, dhe në librin PortreteShkrimtarësh nga Demir Behlul,Prishtinë 2oo2.
Si dhe është përfaqësuar në Rumuni në një antologji të shkrimtarëve të kosovës nga Monica Marushan KOSOVA LITERARA, (Kosova letrare, përkthyer nga Baki Ymeri,alias Alban Voka .2o11
Është anëtarë i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës. Jeton në Prishtinë.
BOTIME TË AUTORIT
1. "Puthje", poezi, Rilindja", Prishtinë,1974.
2. "Ecjet e viteve të mëdha", poezi, "Jeta e Re", Prishtinë 1995.
3. "Çamarrokët e Thepores", poezi për fëmijë, "Shkëndija",Prishtinë 1996.
4. "Muret", poezi, "Jeta e Re", Prishtinë, 1997.
5. "Morfologjia e dhembjes", poezi, "Faik Konica", Prishtinë,2000
6. "Ai vjen nesër", poezi, Qendra e Kulturës, Klubi letrar"Fahri Fazliu", Kastriot, 2oo7
7. "Letër nga mërgimi", poezi, Klubi letrar "Fahri Fazliu"Kastriot , 2007
8. "Letër nga mërgimi 2 " poezi, "Qendra e Kulturës", Klubi letrar , Fahri Fazliz, Kastriot 2007
9. "Udhëndarja", poezi, "Qendra e Kulturës", Klubi letrar ,"Fahri Fazliu", Kastriot , 2008
1o. "Thirrje e gjakut", poezi,"Qendra e Kulturës", Klubi letrar, "Fahri Fazliu"Kastriot 2008
11. "Asgjë sikur molla", poezi, "Qendra e Kulturës", Klubi
letrar "Fahri Fazliu", Kastriot, 2009.
12. "Vesa në lotin tim", poezi, "Qendra e Kulturës", Klubiletrar "Fahri Fazliu", 2009,
13. "Puthja e gozhduar", poezi, "Qendra e Kulturës", Klubi
letrar, "Fahri Fazliu", Kastriot , 2oo9.
14. "Kashelasha në vargje", poezi për fëmijë," Qendra ekulturës, Kastriot, 2oo9.
15. "Pema e bekuar", E përkthyer, Rumani, 2o1o. r
16. "Bajraktarët e vatanit", poezi satirike, Klubi letrar, "Fahri Fazliu" Kastriot , 2010.
17. "Hijet e ndryshkura", poezi,"Qendra e kulturës", Kastriot,2010.
18. "Stuhi në Kutulishte", poezi,"Qendra e kulturës", Kastriot,2010.
19. "Posa ikte nata", poezi, "Qendra e kulturës ", Kastriot,2010.
2o. "Loja e myshqeve", poezi,"Qendra e kulturës", Kastriot,2010.
21. "Lumëbardhi dhe gjëma", poezi,"Qendra e kulturës",Kastriot, 2o1o
22 "Metafora e heshtjes", poezi, "Qendra e kulturës",Kastriot, 2o1o
23. "Hyji në Prekaz", poezi,"Qendra e Kulturës", Kastriot,2010.
24. "Sinorët e hinores", poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot 2010
25. "Don Kishoti dhe Rosinanti", poezi, Shoqata e Shkrimtarëve, Kastriot, 2010
26."Zjarri i dashurisë", poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot, 2010
27. "Kur likenet vallëzojnë", poezi, Shoqata e shkrimtarëve-Kastriot, 2010
28. "Ditari në vargje", poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot, 201O
29. "Tingujt që nuk përfundojnë", poezi, Shoqata e shkrimtarëve –Kastriot, 2o1o.
3o. "Shtegu i mallit", poezi, Shoqata e shkrimtarëve-Kastriot, 2010
31. "Korniza e thyer"’,Poezi, Shoqata e shkrimtarëve, -Kastriot, 2010
32. "Zgjimi i gjëmës",Poezi, Shoqata e Shkrimtareve-Kastriot, 2010
33. "Vallja mistike", Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2010
34. "Merre kodin", Poezi për fëmijë, Shoqata e shkrimtarëve Kastriot,2011
35. " Letër atdheut" poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot, 2011
36. " Tejdukshmëria e shiut", Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o11
37. " Përtej teje",poezi, Shoqata e Shkrimtarëve-Kastriot, 2011
38. "Sa afër e sa larg" , poezi, Shoqata e shkrimtarëve- Kastriot, 2011
39. "Vallja e zanoreve", Poezi , Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o11
40. "Ikja e eshtrave", Poezi për të rritur, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o11
41."Kalorësit e mjegullave", Poezi, Shoqata e shkrimtarëve-Kastriot, 2012
42. [/size][/size]"Hingëllimat e shiut", [size=12][size=12]Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot 2012
43. "Kur pemët i ndërrojnë këmishët". Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o12
44. "Mirëmëngjes Imzot", Poezi, Shoqata e shkrimtarëve – Kastriot, 2o12
45. "Kafshimi i mikut", Poezi satirike, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2012
46. "Atje tej maleve", Poezi, Shoqata e shkrimtarëve , Kastriot-2012
47. "Heshtja që del në shesh," Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve, Kastriot -2o12
48. "Portat e shpresës", Poezi, Shoqata e shkrimtarëve, Kastriot-2012
49. "Në dhomën time gjysmë të errët", Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o12
5o. "Kinse Lojë Shahu", Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o12
51. " Për çdo dekadë nga një baladë ", Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve – Kastriot, 2o12
52. "Fusha e mëllenjave", Poezi, Shoqata e shkrimtarëve- Kastriot, 2o12
53. "E kujt është kjo vetmi", Poezi, Shoqate e Shkrimtarëve- Kastriot, 2o12
54. "Mos pyet për adresën e lumit", Poezi, Shoqata e Shkrimtarëve – Kastriot, 2012
Përmbajtja
Në gjumin e të reshurave
I shtrirë në parkun e vjetër
Sa është numri i këmishës sime
Bretkosat
Në gjumin e të reshurave
Dhëmbët e sedefta
Më pritni
Në grahmat e fundit
Nuk dinë se ku shkojnë
Kur të arrij
Thirre atë zonjë
Qeshim edhe ne
Në një mulli kafeje
Për çdo kohë dhe orë
Ose të nxira
Nga një mëngë
Deri sa shqyhen çorapët
Miqtë e mi
Asnjë mollë e kalbur
Dy qirinj
Në këtë kopsht
Në nostalgjinë e ditës S’di se si quhet
Letër nga një shtëpi azili
Korbi i vetmuar
Nostalgjia
Ikja e pëllumbave
Fiku
Gjoli
Të lutem
Si lopatat e thyera
Kuajt e mi të mirë
Kuajt e mi të mirë
E herë vetëtima
Ky shi i përzier
Nëpër kujtime
Sa me mall
Dita ende dënesë
U këndon maleve
Kali im
Leka ulur në fronin e qiellit
Vetëm hingëllimat e dehura
2.
Kur u gjunjëzove
Ikën në kullotat e hënës
Doriu im i mjerë
Në lotin e mëngjesit
Me flamujt e luftës
Vashat
Beteja
O ju lutem
Do vemi një ditë
Nga retë e oksiduara
Eci edhe disa hapa
Kthimi i burrave nga lufta
Katarza
Një zjarr i vjetër
Do vemi një ditë
Pa i hetuar thinjat e flokëve
Një kohë të gjatë fshatarët
Nga zëri melankolik i tingujve
Një nënë
Fisi i jonë
Me leni të eci vet
Qorrazi ecte nëpër kohë
Më pëlqen
Nën qiparisat e lagjes
Sot disi
Kush je ti
Nëse nuk dimë asgjë tjetër
Vetmia
Dikush vari mjegullat
Na pret ajo udhë e gjatë
Malli
Jam në mesin tuaj
Kurse koka kungujsh
Vetëm ti hidhe hapin e parë
Lulja
Ta mbjellim atëherë ashtin tonë
Agim Gashi- Administrator
- Numri i postimeve : 45955
Age : 70
Location : Kosovë
Registration date : 17/11/2008
Sponsored content
Similar topics» Fatmir Minguli:BISEDE PER LIBRIN “STOLI NE PARKUN E VJETER” TE POETIT ADEM ZAPLLUZHA
» Dy tregime nga libri “Fluturimet i korbave në netët pa hënë” të Adem Zaplluzhës
» Adem Zaplluzha:Asgjë sikur molla
» Shatë librat e Adem Zaplluzhes të botuara në vitin 2011
» Fatmir Minguli:Nëpër artin poetik të Adem Zaplluzhës
» Dy tregime nga libri “Fluturimet i korbave në netët pa hënë” të Adem Zaplluzhës
» Adem Zaplluzha:Asgjë sikur molla
» Shatë librat e Adem Zaplluzhes të botuara në vitin 2011
» Fatmir Minguli:Nëpër artin poetik të Adem Zaplluzhës
Faqja 1 e 1
Drejtat e ktij Forumit:
Ju nuk mund ti përgjigjeni temave të këtij forumi
» IDRIZ ZEQIRAJ - SHIPTARËT NUK JANË "ME BYTHË NË PRUSH", PËR TË FALUR TOKAT
» Akuzat kundër Shefqet Krasniqit Prokurorisë ia kishte konfirmuar edhe BIK-u (Dokument)
» Aktakuzë kundër imamit Shefqet Krasniqi
» Zbulohen tensionet gjatë dialogut në Bruksel, Nikoliqi Thaçit: Ti je kriminel
» Faruk Tasholli - RJEPENI NANËN
» FAMILJA E HAKI IMERIT: AI U VRA NË KOHËN KUR NË PUSHTET ISHIN HASHIM THAÇI E REXHEP SELIMI
» AGIM GASHI - O NE TREN PËR MITROVICË
» Vëllai i tij u pajtua me Thaçin, por ja si ishte kidnapuar Haki Imeri në Brojë e më pas ishte vrarë
» Fadil Maloku:Aferim, Prokurori e Kosovës!
» Djali i Haki Imerit del kundër axhës: Nuk ia fali Thaçit, nuk dua drejtësi kanunore
» IDRIZ ZEQIRAJ:Copëza biografike dhe kujtime për Ibrahim Rugovën
» Presidenti Thaçi i “lahet me 124 pleq” Imer Imerit se nuk ka gisht në vrasjen e vëllait të tij
» Adem Salihaj akuza të rënda ndaj Hashim Thaçit, ja si po mundohet të shpërlahet nga krimet e shumta që ka bërë
» Ndodh edhe ky skandal: Njeriu që grisi fotografinë e Presidentit Rugova merr certifikatën e veteranit të UÇK-së
» BERAT ARMAGEDONI:Lamtumirë, Joshua i Pejës!
» Biografia e Presidentit Rugova - Biografi e shkurtër
» ILIR MUHARREMI : Treni provokativ, artistët në gjumë
» Përveç ROSU-së, ky është shqiptari që rrezikoi jetën për ta ndalur trenin e Serbisë
» ENVER PETROVCI - IN MEMORIAM SEFEDIN NUREDINIT- SEFA