JU prezentojmë Makfire Canollin

nga **Agim Gashi** Thu Aug 30, 2012 6:46 pm

Makfire Canolli

Makfire Maqedonci – Canolli, lindi më 18 nëntor 1969 në Prishtinë. Fëmijërinë dhe rininë e hershme i kaloi në vendlindje. Është shkolluar në fushën e pedagogjisë, që e ka bërë më të ndjeshme e më njerëzore edhe në poezi. Me këtë art të vështirë ka filluar të merret që kur ishte nxënëse e klasës së dytë fillore. ”Gjeli im plak” ka titullin vjershsa e saj e parë. E ka botuar 30 vjet e sa më parë në shtojcën për fëmijë të gazetës ”Rilindja” (1978/79), e cila botohej çdo të martë, në kohën e artë të kësaj të së përdishmeje të shuar shqiptare në Kosovën e pushtimit serb.

Makfire Canolli i përket brezit të rinisë ”së padisiplinuar”, e cila sfidonte pushtetin antipopullor të asaj kohe. Ky pushtet të rinjtë shqiptarë i quante ”irredentistë” e ”seperatistë” dhe me nofkat të tjera më poshtëruese, vetëm e vetëm pse deshi të mbante gjallë gjuhën, traditën e kulturën shqiptare, të qenit shqiptar të shqiptarëve në vendin e tyre.

Makfires, si motër e vëllezërve ”irridentistë”, iu mohua çdo e drejtë: të punojë me nxënës, si dhe e drejta për të botuar. E ka vrragë të pashlyeshme në zemër këtë kohë, aq më parë, pasi krijimet e saj të hershme ia konfiskuan punëtorët e shërbimit sekret serb, gjatë një basrisjeje në shtëpinë e saj.

Në vitet e ‘80-ta, si shumë familje shqiptare, edhe familja e Makfires ishte në shënjestër të UDB-së famëkeqe serbe, e cila në vitin 1982 ia burgosi të tre vëllezërit. Ishte kjo koha kur shiri i saj poetik po kendonte nga brenda, pa u shfaqur për lexues.

Në vitet e ‘90-ta emigron në Gjermani, ku qëndroi deri më 1998. Kthehet në Kosovë bashkë me familjen e saj dhe më pas, më 1999, kalon oqenanin për të vazhduar jetën në New York. Aty jeton ende.

Zëri i saj dëgjohet çdo të premte në valet e Radio – Diasporës, ku si moderatore e udhëheq rubrikën “Heroizmi i popullit tonë në shekuj” si dhe ne “Radio Projekt 21 – Danimarke si bashkepunetore.
Poezitë e saj janë prezantuar nëpër disa faqe internetit, të cilat botojnë krijime artistike, si “Teutat shiptare nëpër botë”, “Agjencioni Floart-Press”, “Tribuna shqiptare”, “Bota e re”, “Stërkala”, si dhe “Qeparoi”.

Gjer tani ka botur përmbledhjen poetike për të rritur “Gjurmë nëpër flakë” (2010) dhe një tjetër për fëmijë “I shes diellit akullore” (2010).

Cikël poetik nga libri: Gjurmë nëpër flakë

Himn për gjakun

(Në vend të një kënge për

luftëtarët e lirisë dhe UÇK-në)

Asnjë shtyllë nuk mund të mbajë

peshën e lirisë si ju,

gjaku im vertikalisht!

Mes tokës dhe reve të zeza,

ky flamur i kuq,

në shtizën e pushkës,

lidh tokën me diellin,

Gjergj Kastriotit i çon lajm,

Kosovën e kthen në kështjellë,

në agimin e pavarësisë.

Dhe me gishta prej gjakut

Uubie telave të jetës,

në ikje të natës vonë.

E nënat mbushin gjinjtë

me qumësht fëmijësh,

kur Dirini i Bardhë ndalet pak,

një dorë ujë ma derdh në ballë,

ikën si neperkë, e trollit shqipar

një litar i çon.

Tutje një daulle tund dheun,

e yjet si mollat nga degët bien,

nxitueshëm në tokën e arbërit.

“Jemi vonuar shumë”,

Njëri-tjetrit i thonë.

Refreni i tankut

Dhe tymi që i shkonte pas thoshte:

Ja dhuma për ju:

Vetëm pse jeni shqiptarë!

Dhe gjurmët e zinxhirëve mbi asfalt

edhe më egër mbi lëkurë ushëtinin:

Ja gjenocidi për ju:

Vetëm pse jeni shqiptarë!

Dhe zhurma e makinës së vdekjes,

Vetëm një refren dintej

Ja shfarosja për ju:

Vetëm pse jeni shqiptarë!

Kosova është serbe,

thoshte makina gri,

me refrenin e vet përmbi.

Ekzod

Vaji i fëmijëve mallkonte rrugës mbi gjakun e vet,

shkelur zbathur me qumështin e nënës në buzë

rrugës për të ikur nga trolli Ilir,

nga flaka e vdekjes përhapur gjithandej,

mbi blerimin mbjellë në zemër,

bashkë me nënën e me një çantë me pak bukë,

që të mbajnë shpirtin në shtegëtimin e zogjve,

drejt vendeve të ngrohta.

Mirë se erdhe, të thoshte gjysma tjetër e atdheut,

konaku i fqinjëve gjithashtu,

me zemrën e nxjerrë jashtë,

që bijtë e tjerë të shqipes,

të ndihen si në shtëpinë e vet,

si në oxhakun e gjyshit dikur,

bashkë me përrallat e ninananat,

që gjumin të bëhej i qetë,

zbritur nga krahët e tmerrit,

pa gjëmën e birit tjetër të zhdukur,

pa varr e pa nishan,

kthyer diku në muranë,

me gurët e gjakut,

përmendore e trishtimit dhe e mallkimit,

zë i qyqes në degën e thatë.

A mund të flasim kuq e zi?

Dhe Isa Boletini prapë ishte vonuar atë ditë

në gjysmën e ditëlindjes sime,

në nëntorin e tretë në shkurtit 2008,

me gjysmën e shpirtit të qeshur,

në vendlindjen time.

Me njërin skaj të buzëve

puthte flamurin e kombit,

me tjetrin skaj,

flamurin e shtetit më të ri në botë,

të gjysmës tjetër të Shqipërisë,

që ka emrin Kosovë.

Dy ngjyrat e flamurit shpirti i tij kishte.

Njëra Isa ishte,

tjetra Boletin dëshirë të quhej kishte.

Urime, Kosovë!

Mëvetësinë e gjakut tënd gëzoje!

E kuqja uronte me valët e flamurëve të botës.

Nën hijen e luleve,

përkundur nga tanku i paqes aty.

U ndal pak e frymë thellë Isa mori,

si t’i çahej atë ditë po i bëhej krahërori,

kur nëpër gajtana të tirqve

ngjyra e zezë po nxinte,

si vetëtima që zbret në tokë prej mali,

përçuar nëpërr një shufër metali.

Ashtu si përçuan vargjet e mia,

Gjysmën me Isa, gjysmëm me Boletin,

kur mbi dy gjysmat

shqiponja me flatra rri përpjetë,

shkruan me pendë në qiell

datën e nëntorit të vërtetë.

Abetare për lirinë

Shtrënguar me zinxhirë në trupin tim femëror,

gumëzhitja si tanku armik mbi barin e vjeshtës,

të gjeja abetaren e lirisë,

në natën e zezë me re,

kur ëndërroja frymën e ndaluar në grykë

me hallkat e reja natë për natë,

që të mos çelë kurrë drita e mëngjesit tim,

i lagur me gjakun tim.

Dhe ti nuk e di, armiku im!

Që unë di përmendsh

Lirinë që ma ndalon ti,

këngën më të bukur të poetit

që ua lë cicërima zogjve,

edhe kur ti e vret.

Prapë ti nuk e di!

Se sa më shume që më shtrëngon,

aq më shumë gjaku im më mëson jetën,

zvarrë për të arritur kotherrën e bukës,

që shkel çizma jote,

në sofrën e Kosovës,

gatuar me duart e nënave.

Po ik se nuk kam kohë të flas më me ty!

Më presin trimat në male.

Kërkojnë bukë dhe fishekë,

për ty, armiku im!.

Sofër me plumba e shtruar

Ja ku e ke shtruar me plumba,

sofrën ku gatova lirinë,

për darkën e kombit tim,

kur u ktheva vonë nga arat,

të bëja bukën e re misërishte,

për trimat, që

ende nuk janë kthyer nga malet.

Mitrovica kërkon prapë trima,

aty jo nuk fluturojnë

të gjitha shqipet e lira të Kosovës.

Shtruar me plumba e ke

armiku im i vjetër,

me të njëjtën qime!

Dëshira ime e ndaluar tani,

nga paqja e botës,

për lirinë plotë të vendlindjes sime,

për tërë trollin tim,

po pret në sirtarët

e tavolinave diplomatike,

me njërën dorë

në sofrën e plumbave,

që t’i hamë bashkë një ditë.

Nuse shqip në Mollën e Kuqe

Atdheu im sa herë është tkurrur,

braktisur me dhunë

nga shqiptarët e mi,

duke marrë me vete vetëm emrin “shqiptar”,

me lot në sy,

zemra duke qajtur me ngashërim.

Gjyshi im ruam edhe sot,

mbiemrin e vjetër “Maqedonc”,

në kohën kur gjyshja ime

u bë nuse në Mollën e Kuqe,

në vendin ku flasin shqip

vetëm eshtrat nën dhe,

ose ndonjë zog që andej i bie fluturim

dhe këndon emrin e atdheut im,

poemën e time të kafshuar

nga të katër anët,

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30