Mihallaq Qilleri: DY POEZI - BOSH DHE NENA IME

B O S H

Fjala e Madhe e Lindjes së Krishtit
Sapo ka dalë nga Varri i Humbjes.
Fjala e Vogël e Njeriut varrosur brenda meje
Trondit universin gjigand të dhimbjes
Nga bosh-i i mungesës tënde !
Qyteti i qirinjve, krismave, kostumeve
Jeton Mesnatën e Mrekullive.
Shpirtërat, si milingonat, turren drejt tryezave
gjithë lyrë
Ndërsa unë zvarritem drejt ....hiç-it.

Anash meje, si vizatime absurdi mendjekot,
Lëvizin pemë të flashkura me gjethe pluhuri.
Drita të mekura vitrinash mbi manekinë idiotë
Veshur me gjithëfarë të sytjenash sateni,
Që më kujtojnë farfurinë porcelanike
të gjoksit tënd vajzëror.

Nata kish hënë e pleqtë laheshin në qiellin e dhjetorit.
Nuk e di, nuk e di ku je tani, o shpirt i munduar !!

_________________


NËNA IME

Nëna ime nuk ishte si të tjerat,
Sepse ajo ishte nëna ime...!
Veç tani, ah tani
Sytë e butë janë shuar
nën një palmë,
Që rrit shtatin me krahët plot gishta.

Nëna ime nuk ishte si të tjerat,
Sepse ajo ishte nëna ime !


E tretur në vështrimin e saj magjik.
Shtatimët e fytyrëmbël, fjalëbutë e sytrishtuar,
Tani hesht nën dheun e trashë.
Nuk është më nën këtë diell, nën këtë shi.

E megjithatë, do të jetë gjithmonë,
Sa të mos jem as unë,…as ne të gjithë..!
Po edhe unë do të jem diku, me siguri,
Në pemën e stërlashtë të gjinisë.
Fisi dhe Dheu do të jenë Nëna ime !


______________