Eriola Isaraj: S’MBAJ MËND ÇFARË DITE ISHTE KUR U NDAMË.....

Eriola Isaraj: S’MBAJ MËND ÇFARË DITE ISHTE KUR U NDAMË.....

S’mbaj mënd çfarë dite ishte kur u ndamë,
e diel, a ndoshta ishte e shtunë?
Bregut kacafyteshin fjalët
që valët i mbysnin pa zhurmë.
S’di pse atë ditë donim pranë detin
kështu në ikje asnjëri s’do të ish vetëm,
dhe sot që mbas kaq kohësh vij sërisht
asnjëherë nuk ika, ne këtu mbetëm.

Mbi shkëmb kompozuar si mjergull
lamtumira ime e pakonsumuar.
Të vish të pret.
E gremis në det, të mbytet, të shuhet
por s’di si noton
e kthehet në breg.
Zë vendin mbi shkëmb
e gjatë më vështron,
si shi mbetur pezull
mbi supe më zbret.
Lamtumira ime që dot nuk e vras
kompozuar shkëmbit
të vish po të pret.

Disa mërmëritje të kota fjalësh
thyenin çastin me mundim.
Ikja ime me ikjen tënde
mpleksi trupat në një dyluftim.
Në këtë luftë të dëshpëruar trupash
me dëshirën e ligë për të rrëmbyer diçka,
ti tek une
e unë tek ty.
Por asgjë s’morrëm,
vetëm dhamë,
E ç’na u fal mbeti aty.
U shqitëm pa gjysmën e vetes,
me zemër gjymtyar
e frymë më pak.
Ankthi që rridhte nga kjo heshtje,
në ftohtësinë e natës u mpak.
Hedhur mbi rërë trupat tanë.
Ti shqyer e grisur,
unë kafshuar e çjerrë.
Thyer, harruar, braktisur,
në një perëndim të ndjerë.

S’mbaj mënd çfarë dite ishte kur u ndamë,
kur veç hijen time mora me vete.
Në copëza zemre më pengohen këmbët,
skelete yjesh e fragmente jete.
Fragmente hëne që dizenjojnë mbi det
vegimin tënd nëpër errësirë,
s’mbaj mënd çfarë dite ishte kur u ndamë
unë kurrë nuk të thashë: Lamtumirë!