Adelina Dardha: PO SIKUR..... (esse)

Adelina Dardha: PO SIKUR..... (esse)



PO SIKUR - i më ka shoqëruar gjithë jetën time. Edhe kur isha fëmijë sa zgjasja dorën të bëja diçka të praptë, ashtu siç bëjnë në përgjithësi fëmijët, kur janë të vegjël PO SIKUR - i më rrinte si çekan mbi kokë. Tërhiqesha me vërtik sikur do më zinte tartakuti po të bëja një veprim ndryshe. Ashtu rritesha në shtat me PO SIKUR- in që më ndiqte në çdo hap të moshës time. Dhe ja, tani në një ditë të bukur me dëborë shof PO SIKUR-in, që është shtrirë si për qejf të vetë në lulet e zemrës time. Aty afër kalon një yll, nga ata yje që rrallë herë qëllon t'i shofësh me syrin e zakonshëm. Gjithmonë duhet të përdorësh teleskopin më gjikand për ta zbuluar mes mijra yjeve të tjerë. Ai, sot rastësisht, kaloi pranë kopështit me lule në zemrën time. Zgjati dorën dhe këputi një lule të bardhë. E zgjati me çiltërsi drejt meje. Duke e ditur që e bardha është ngjyra e paqes dhe e jetës, e marr pa hezituar, duke mos pasur frikë nga PO SIKUR-i , që në ato momente ishte duke parë ëndërrat më të frikshme të jetës time. Ai lëvizi si nëpër gjumë dhe diçka foli nëpër dhëmbë: "mos"! pastaj u kthye në anën tjetër. E bindur që ai flinte, fillova bisedën me yllin e qiellit. E dëgjoja dhe mrekullohesha në shpirt. Sa bukur, sa dashuri rrezaton, sa dritë. Ai më fliste për qiejt, ku kishte soditur vitet e jetës së tij. Për dashuritë e tij të zjarrta me hënën netëve pa gjumë. Për puthjet e ëmbla mëngjezeve, para se të vinte agimi i stinëve të gjata. Fliste dhe zëri i tij sillte aromë të re në shpirtin tim. Gonxhet e luleve shpërthyen të gjitha në hare. Përplasnin petalet e tyre dhe formonin figura njerëzish. U shihja ngjyrat si ndriçonin në sytë e tyre. Mozaik zemrash të kuqe, si lulëkuqet ecnin nëpër kopshtin e ngjyrave të ylberit. Aroma e tyre më sillte ndjesi të ëmbla dashurie. Qeshesha dhe lumturohesha. Nuk po e besoja. Për herë të parë ndihesha ndryshe pa atë PO SIKUR- in. Kisha gjetur çelësin e portës, që e mbaja gjithmonë mbyllur, për të mbrojtur kështjellën e jetës time. Muret i kisha ndërtuar të larta, që preknin retë e kaltra. Gurët i kishin nxjerrë paraardhësit e mi nga gjiri i malit, që shtrihej krenar përposhtë luginës. Aty i kisha bërë pritë edhe lumit të ndjenjave, që buronte sipër jetës. Unë, mbretëresha e kësaj kështjelle, qëndroja si heroinë, ndaj të gjitha ndjenjave dhe veprimeve që bëheshin jashtë mureve të saj. Por, ky yll po më tërhiqte si magnet në disa zona të fshehta dhe e shpërfillte forcën e rëndesës time, që ishte shkrirë ne rezistencë zero. Doja të fluturoja bashkë me yllin drejt horizonteve të vendeve ekzotike. Atje ku ndjenjat bëhen zjarr si shkreptimat dhe puthjet elektrizojnë edhe ajrin. Por, mendimi që PO SIKUR- i mund të ngrihej nga momenti në moment më bënte që t'i prisja hovin dëshirave dhe ndjenjave.
Me zemrën që rrihte me tik-taket e saj, rrëmbej PO SIKUR -in. Ai flinte dhe gërhiste lehtë. Si një farë e keqe i kishte hedhur rrënjët. I shkëpus një nga një ato dhe e vërvis jashtë meje. Ja mbylla të gjitha portat dhe dritaret e shpirtit tim, që të jetoja edhe une e qetë një ditë, pa ato andrralla që të mundojnë aq shumë. PO SIKUR - i i egërsuar u ngjit si merimangë e zezë, duke hedhur rrjetën e mendimeve lart, tek truri im. Aty filloi të më kërcënonte, për të më bindur, që unë nuk do e kisha të lehtë të jetoja pa atë. Jeta ime do dilte jashtë rrjedhës së...Ai fliste e fliste si i çakërdisur, kurse unë shihja yllin tim, që rrezatonte dritë dhe më ftonte në krahët e tij. Sa bukur të jetosh jetën ashtu si të vjen, se ajo njëherë të falet dhe ikën shpejt... Vërtet jetohet edhe pa PO SIKUR-in.... Jetohet me ndjenjë. ....