Fatime Kulli sjell për Ju:Poetja maqedonase Slobodanka Pavlova Përktheu Horald Kulli

nga **Agim Gashi** Wed Apr 21, 2010 9:28 pm

Fatime Kulli sjell për Ju: Poetja maqedonase Slobodanka Pavlova Përktheu Horald Kulli

Memoria ime

Memoria ime nuk shpenzon shumë kohë me mua.
Por unë nuk jam një person i mërzitshëm.
Unë kurrë nuk e kam takuar atë,
megjithëse jetojmë në të njëjtën kokë prej vitesh.
E din, do të flinte më shumë në banak ku ti
pije atë koktailin jo-alkoolik sesa të flinte
mbi dyshekun tim. Ai kallëp druri. Ai jastëk me pupla.

Unë dhe memoria ime nuk mbulohemi asnjëherë me të njëjtën batanije.
Vë re, pikërisht para se të shkoj të flejë, zvarritë përmes derës së kuzhinës.
Kështu unë nuk mund të ëndërroj për ditën që ti provove katër palë
këpucë jeshile, pastaj bleve ato me ngjyrë blu.

Memoria ime është një shok i pamëshirshëm.
Kur unë jam në gjumë, numëron
vrimat e çadrës tënde të vjetër. Atë të cilën ti e pate në atë,
Shiun e muajit të shkuar. Dhe përpara. Atë që kurrë nuk na mbrojti ne
Nga shiu, por që ishte një çadër e mirë për të numëruar yjet.
Ne mund të numëronim çdo yll sipër çadrës, por ti
e hapje vetëm kur binte shi. Memoria ime mban sekretin e
ngjyrës së çadrës. Unë vetëm mbaj mend vrimat.

Memoria ime mban ndërgjegjen time në portofolin e saj,
plot me ndërgjegjen e njerëzve të tjerë.
Por e imja është poshtë zinxhirit të mbyllur,
Për të cilin unë nuk jam asnjëherë e sigurt
në qoftë se do të ç’zinxhiroset në të majtë apo të djathtë.
Çfarë jam unë pa njohurinë e atij drejtimi?
Çfarë je ti, pa atë çadër të vjetër?
Vetëm një vrimë boshe siç janë krijuar memoriet.

Fillimi i ri

Rreth njëzet gishta, një copë letër,
Dhe dy hije janë duke pikturuar
Gjeografinë e re të liqenit.

Unë jam mbi breg, këmbët e tua janë në
Liqen, ti po dërgon hijet
E malit të vjetër përmes
Liqenit. Ne do të zhvendosim hijet fillimisht,
Pastaj është gjithçka më e lehtë,
Në pak hapa, malet do të
Lëvizin larg nga dritarja jonë
Vetë, dhe pastaj, në vend që të
Dëgjojmë erën përmes
Degëve të vjetra, ne do të jemi duke dëgjuar
Tingullin e valëve të reja.

Heshtja e të palindurit

Përpara se të lindim, heshtja
Mbulon fjalët tona ashtu si fjalët mbulojnë
Gjurmët e hapave tonë të parë.

Nga vjen heshtja,
Ajo të cilën nënat tona shkundnin
Djepin tonë përpara se të flinim.
Nga vjen heshtja,
Heshtja e një ëndrre që kurrë
Nuk na tregon një fjalë neve.

Në fillim, gishti tregues
Mbi buzët tona
Është një shenjë që ne po flemë,
Më vonë bëhet një shenjë që te tjerët
Janë duke fjetur.

Edhe pse, ne nuk jemi konfuz
Nga hipokrizia e fjalimit
Të gishtave. Dhe gishtat tonë,
Po aq gjatë sa fjala e parë,
Çmbështjellin heshtjen shtresa-shtresa,
Dhe ne mësojmë fjalët...

Përktheu nga anglishtja Horald Kulli

Mon	Tue	Wed	Thu	Fri	Sat	Sun
						1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30